ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΧΑΡ. ΜΠΑΣΤΑΣ (1915-2008)

+ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΧΑΡ. ΜΠΑΣΤΑΣ (1915 / 12-11-2008)

“Άφησε τον εαυτόν σου να φέρεται από τα κύματα της θείας βουλήσεως”, ήταν το σύνθημα του. Το είχε επισημάνει από το βιβλίο του άγιου Νικόδημου του Αγιορείτου “Ο αόρατος πόλεμος”, πού μελετούσε από μικρός ο Ευστάθιος Χαρ. Μπάστας. Μία ευλαβέστατη πρεσβύτιδα, μαθήτρια του αειμνήστου π. Ευσεβίου Ματθοπούλου, στο σπίτι της όποιας έμενε κατά τα χρόνια των γυμνασιακών σπουδών του στον Πύργο της Ηλείας, τον είχε επηρεάσει βαθύτατα. Αυτή τον ενέπνευσε και τον βοήθησε ώστε ν' ακολουθήσει τον δρόμο της ευσέβειας και αφιερώσεως.
Ο Ευστάθιος Μπάστας, γόνος υπερπολύτεκνης οικογένειας, γεννήθηκε στο Σκουροχώρι της Ηλείας. Εισήλθε στην Αδελφότητα τής “Ζωής” το 1932, τρία μόλις χρόνια μετά την κοίμηση του π. Ευσεβίου. Τότε πού οι μνήμες για την οσιακή εκείνη προσωπικότητα ήταν ακόμη νωπότατες. Από τότε έζησε τη ζωή τής πλήρους αφιερώσεως μέχρι τα 94 του χρόνια, διακονώντας τον Κύριο δια τής Αδελφότητος “Ζωή” έως το 1960 και από το 1960 μέχρι την εκδημία του δια της Αδελφότητος “Ο Σωτήρ”, τής οποίας υπήρξε ιδρυτικό μέλος και βασικό στέλεχος.
Ό Ευστάθιος Μπάστας ήταν ο συνεπής τηρητής των άρχων που έθεσε η μεγάλη μορφή, ο π. Ευσέβιος, ο “άνθρωπος του Θεού”, όπως τον εχαρακτήρισε ο άγιος Νεκτάριος. Διακόνησε ως ιεροκήρυκας στις πόλεις των Ιωαννίνων και του Ηρακλείου Κρήτης και περιόδευσε σε πολλές πόλεις τής Ελλάδος και τής Κύπρου. Αρθρογραφούσε επί 50ετία και πλέον στα Περιοδικά τής Αδελφότητος. Ομιλούσε προσφέροντας τον βαθύ, απολογητικό πνευματικό του λόγο σε πλήθη πιστών και ειδικότερα σε εκατοντάδες φοιτητών, που παρακολουθούσαν τις ειδικά γι' αυτούς οργανωμένες διαλέξεις.
Είχε προικισθεί από τον δωρεοδότη Θεό με έξοχα χαρίσματα και τάλαντα. Μικρός το δέμας (το ανάστημα), αλλ' ευφυής, οξύνους, με κρίση ορθή, μνήμη όχι τυχαία και τάλαντο λογοτεχνικό αξιολογότατο. Όλα δε αυτά τα έθεσε στην υπηρεσία τής Εκκλησίας του Χριστού με φλογερή πίστη και πνεύμα θυσίας. Στο πλουσιότατο λογοτεχνικό του έργο με τις γλαφυρές περιγραφές και τις ζωντανές εικόνες, θησαυρισμένο σε 37 βιβλία αλλά και σε πολλά ανέκδοτα διηγήματα, όπως και σ' όλα γενικώς τα γραπτά του, αντανακλάται ή θερμουργός πίστη του στο Θεό, ή πατρική του αγάπη στον ταλαιπωρημένο άνθρωπο, ο πόνος του για τον αμαρτωλό, η προσευχή του για τον αδύνατο, η αγωνία του για την προκοπή της κοινωνίας, το πνευματικό βάθος της αγωνιστικής ψυχής του, το άγρυπνο ενδιαφέρον του για την ορθόδοξη πίστη.
Οι χιλιάδες των φοιτητών που πέρασαν από τα δύο φοιτητικά οικοτροφεία “Απόστολος Παύλος” και “Μέγας Βασίλειος”, όπου διακόνησε θυσιαστικά και ακούραστα επί ένα τέταρτο του αιώνος, τον ενθυμούνται με συγκινητική ευγνωμοσύνη. Το απέδειξαν οι τέσσερεις αρχιερείς που ετέλεσαν τη νεκρώσιμη ακολουθία: Ό Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος, που προέστη της ακολουθίας και ως εκπρόσωπος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου Β'. Ο Ίδιος ομίλησε με λόγους πολλής ευγνωμοσύνης και εκτιμήσεως για την προσωπικότητα, το έργο και την προσφορά του μακαριστού ανδρός. Οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Δρυϊνουπόλεως κ. Ανδρέας, Πειραιώς κ. Σεραφείμ και Αιτωλοακαρνανίας κ. Κοσμάς. Όπως επίσης και οι παριστάμενοι και συμπροσευχόμενοι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Αχελώου κ. Ευθύμιος, Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, Κεντρώας Αφρικής κ. Ιγνάτιος και ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Αβύδου κ. Κύριλλος. Με συγκίνηση παρακολούθησε την εξόδιο ακολουθία και πλήθος άλλων κληρικών και πιστών που συνέρρευσαν από κάθε μέρος της πατρίδος μας, από τον ακριτικό Έβρο, την Κρήτη και την Κύπρο.
Όλοι αυτοί ενθυμούνται την πατρική του αγάπη τη σοφή συμβουλή και παιδαγωγία του· τον ενισχυτικό λόγο του· τη μυστική οικονομική βοήθεια που τους πρόσφερε σε ώρες δύσκολες τη σύνεση και διακριτικότητα του την ορθώς νοούμενη αυστηρότητα, συγκερασμένη με επιείκεια. Στα οικοτροφεία ο Ευστάθιος Μπάστας υπήρξε το πρότυπο του πνευματικού πατέρα και δασκάλου, όπως το ανεγνώριζε και ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελ­λάδος κ. Ιερώνυμος Β', πού δέχτηκε την αγάπη και τη φροντίδα του στο φοιτητικό οικοτροφείο και ο όποιος τον επισκέφθηκε στο κρεβάτι τής δοκιμασίας το μεσημέρι τής 28ης Οκτωβρίου 2008.
Στους φοιτητές συνιστούσε στοργικά, επίμονα και πειστικά την ιερά Εξομολόγηση, τη μετάνοια και τη θεία Κοινωνία. Στους νέους θεολόγους τη μελέτη τής τρίτομης Δογματικής του αειμνήστου Παναγιώτη Τρεμπέλα. Ιδιαίτερα τους ενέπνεε το πνεύμα της προσευχής. Ο Ευστάθιος Μπάστας μπορεί να πει στον δικαιοκρίτη Θεό: “Ιδού εγώ και τα παιδία, α μοι έδωκας". Έκαμα ό,τι μπορούσα ώστε να μορφωθεί "Χριστός εν αυτοΐς"”. Μεταξύ αυτών είναι αρχιερείς, ιερείς, μοναχοί, ηγούμενοι ιερών Μονών, ακαδημαϊκοί, δικαστικοί, ιατροί, καθηγητές, δάσκαλοι. Δίδασκε, έγραφε ως την ήμερα πού ή αγαθότητα Του τον καθήλωσε στο κρεβάτι ισχυρότατων πόνων.
Ό Ευστάθιος Μπάστας υπηρέτησε την Ελλάδα, την οποία πολύ αγαπούσε, το 1940-1941 στη γραμμή των πρόσω και μάς παρέδωσε ένα θησαυρό πραγματικών θαυμάτων τού Θεού και πίστεως του στρατού μας στο βιβλίο του “Αναφορά στο 1940” και σε πολλά άλλα διηγήματα. Στο μέτωπο σύντροφο του είχε το Ψαλτήριο του Δαβίδ. Το μελετούσε, μ' αυτό προσευχόταν και ομολογούσε ότι γράφτηκε για κείνες τις στιγμές. Βοήθησε και ενέπνευσε φοιτητές Κυπρίους να ενταχθούν και να αγωνισθούν στις τάξεις της ΕΟΚΑ κατά τον απελευθερωτικό αγώνα του 1955-1959.
Έζησε αθόρυβα, προσέχοντας πάντοτε να είναι αβαρής. Στο γήρας του ζητούσε συγγνώμη διότι επιβάρυνε τούς αδελφούς πού τον διακονούσαν σεβαστικά και ολοπρόθυμα.
Οι τελευταίες τριάντα ήμερες τής ζωής του, κατά τις όποιες ενοσηλεύθη στη “Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας” (ΜΑΦ) του Νοσοκομείου “Αλεξάνδρα”, είναι η σύνοψη της όλης βιοτής του, η ακτινοβολία της εσωτερικής του ζωής. Πάλεψε γενναία με τον θάνατο επί 30 ημερόνυχτα αντιμετωπίζοντας με ακατάβλητο φρόνημα αλλεπάλληλες λοιμώξεις. Επί ένα μήνα ανέπνεε νύχτα - μέρα με κόπο, με τη βοήθεια μόνιμης κλειστής μάσκας οξυγόνου. Όταν του την αφαίρεσαν για ελάχιστα μόνο λεπτά ώστε να δεχθεί τη θεία Κοινωνία, πού ποθούσε δυνατά, αισθάνθηκε απερίγραπτη χαρά.
Όσοι τον επισκέπτονταν για λίγο στις ήμερες τής νοσηλείας του, άκουγαν πάντοτε λόγο οικοδομής από το στόμα του. Τις τελευταίες όμως ήμερες άκουγαν μόνο δύο λέξεις: “Χριστός ανέστη”!
Οι τριάντα ήμερες τής δεινής δοκιμασίας του χωρίζονται σε τρία στάδια: Στο πρώτο στάδιο ομολογούσε ανοικτά την αμαρτωλότητά του, εμπιστευόταν τον εαυτό του στο έλεος του Θεού και ζητούσε να τον συγχωρήσουν οι πάντες. Το δεύτερο στάδιο ήταν ή προσδοκία του για την ανάσταση. Έλεγε: “Χριστός ανέστη”. Αυτό ήταν και το κύκνειο άσμα του. Το τρίτο στάδιο ήταν η σιωπή και η προετοιμασία του για την αναχώρηση.
Στις 5.45' π.μ. της Τετάρτης 12-11-2008 η αγωνιστική ψυχή του Ευσταθίου Μπάστα πέταξε προς τον Πλάστη της μέσα στη θαυμαστή, παραδειγματική, θυσιαστική αγάπη των ιατρών και όλου του νοσηλευτικού προσωπικού της ΜΑΦ.
Ή Αδελφότης Θεολόγων “Ο Σωτήρ” έχασε έναν πιστό και γνήσιο μαθητή του Γέροντος της π. Ευσεβίου, ο όποιος ανεχώρησε για την αιωνιότητα “εν γήρα βαθεί και καλώ”. Η Εκκλησία ένα σεμνό κήρυκα, ομολογητή και ασυμβίβαστο πολεμιστή “παρατάξεως Κυρίου”. Οι νέοι έναν κατά Θεόν σοφό παιδαγωγό. Η Ορθοδοξία έναν ανύστακτο υπερασπιστή και ζηλωτή των ορθών δογμάτων και της πατερικής παραδόσεως.
Του Ευσταθίου Χαρ. Μπάστα αιωνία ας είναι ή μνήμη. “Τα δε έργα αυτοϋ ακολουθεί μετ' αυτού”. _

"Ο ΣΩΤΗΡ"