Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

"Και το Μνημόσυνον Αυτού εις Γενεάν και Γενεά"


«ΚΑΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΥΤΟΥ

ΕΙΣ ΓΕΝΕΑΝ ΚΑΙ ΓΕΝΕΑΝ»


(Εὐγνωμοσύνης ἀφιέρωμα στόν Μακαριστό
Ἀρχιεπίσκοπο Χριστοδουλο)

Ἔφυγε ὁ Μεγάλος Ἐκκλησιαστικός Ἡγέτης.

Ἐγκατέλειψε τόν μάταιο τοῦτο κόσμο ὁ ἀνεπανάληπτος ἄνθρωπος.

ἘκοιμήθηἈρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.

Ράγισαν οἱ καρδιές τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων ὅπου γῆς, δάκρυα κύλισαν ἀπό τά μάτια μικρῶν και μεγάλων.

Ἀπἄκρου εἰς ἄκρον Ἑλλάδα πενθεῖ.

Οἱ καμπάνες τῶν Ἑκκλησιῶν σέ πόλεις καί χωριά χτυποῦν πένθιμα συνοδεύοντας τόν βουβό πόνο καί κλαυθμό τῶν ἀνθρώπων.

Ἔφυγε ο ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης,

τῆς θυσίας,

τῆς προσφορᾶς.

Πέταξε γιά τόν ΟὐρανόΜέγας ἅμα καί ἁπλοῦς Ἀρχιεπίσκοπος.

Σίγησε τό στόμα τό γλυκύφθογγον καί πολύφθογγον πού μέ πάθος κήρυξε τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ.

Ἔπαψε νά κτυπᾶ ἡ καρδιά πού ἔκλεισε μέσα της δύο μεγάλες ἀγάπες, τόν Χριστό και τήν Ἑλλάδα.

Ἔκλεισαν τά φεγγοβόλα μάτια πού ἔλαμπαν ἀπό χαρά, ὅταν συναντοῦσαν τά βλέμματα τῶν ἀνθρώπων κάθε ἡλικίας, τά μάτια πού γέμιζαν δάκρυα μπροστά στόν πόνο καί τήν ὀδύνη τῶν πονεμένων, τῶν πτωχῶν, των κατατρεγμένων, τῶν ξένων, ὅλων ἐκείνων πού δέν εἶχαν πού τό κεφάλι τους νά ἀκουμπήσουν.

Ἔσβησε τό γλυκύ χαμόγελο στό χαριτωμένο πρόσωπο, πού ἔδωκε χαρά σέ χιλιάδες παιδιά, στούς νέους, πού σ’ αυτό τό πρόσωπο εἶδαν τόν δικό τους ἄνθρωπο, τό δικό τους πατέρα.

Ἀλλά μέσα στό τόσο βαρύ κλῖμα, ἀκούομε τά ρήματα τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου « Οὔκ ἔχομεν ὦδε μένουσαν πόλιν ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» καί «ἡμῶν τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει».

Καί σύ Μεγάλε Ἡγέτη καί Πατέρα ἤδη εὑρίσκεσαι στόν Οὐρανό, «ὡς ἥλιος ἐκλάμπων ἐπί ναόν Ὑψίστου». Ἐκεῖ ἀπολαμβάνεις πλέον τήν χαρά τῆς αἰωνίου Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἐκεῖ ἤδη ζεῖς τήν μακαριότητα τῶν Ἁγίων, ἀναπαυόμενος ἐν κόλποις Ἀβραάμ καί Ἰσαάκ καί Ἰακώβ.

Ἄφησες τά ἐγκόσμια, ἔσβησε δι’ ἐσέτοῦ βίου τούτου μέριμνα, ἐλύθη πλέον ἡ τῆς ματαιότητος πανήγυρις, ὅπως συμβαίνει γιά κάθε ἄνθρωπο. Ἔμειναν πίσω οἱ πίκρες, οἱ στεναχώριες, τά δάκρυα, ἡ ὀδύνη, ἡ ἀδικία καί ὅλα ὅσα ὑπέστης γιά τοῦ Χριστοῦ τήν ἀγάπη, γιά τήν δόξα τῆς Ἐκκλησίας Του, γιά τήν ἀγάπη τῆς Ἑλλάδος μας, τῆς γλυκείας πατρίδος μας πού τήν ἔκλεισες βαθειά στήν καρδιά σου καί γιά τήν ὁποία περιπαθῶς, ὅσο ζοῦσες ἐπί τῆς γῆς, ἀγωνίστηκες.

Ἔφυγες ΕΤΟΙΜΟΣ καί ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ, ἔχοντας απ’ αὐτή τήν ζωή νικήσει τόν θάνατο, ὡς υἱός Ἀναστάσεως. Σήκωσες μέ ὑπομονή καί καρτερία τόν σταυρό τῆς ζωῆς σου γενικῶς, ἀλλά καί τόν σταυρό τοῦ πόνου σου κατά τό τελευταῖο διάστημα τῆς ζωῆς σου. Ὡς χρυσός ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκιμάσθης καί εὐάρεστος τῷ Θεῷ γενόμενος, ἠγαπήθης καί ζῶν μεταξύ ἀμαρτωλῶν μετετέθης.

Ἔφυγες γεμᾶτος ἀγάπη γιά ὅλους, καί γιά κείνους πού πολύ σέ ἀγάπησαν καί γιά ἐκείνους πού δέν σέ κατάλαβαν ποτέ, γιατί δέν μπόρεσαν νά παρακολουθήσουν τήν βαθειά σου σκέψη καί γιά κείνους πού σέ ἀδίκησαν, πού σέ πίκραναν, καί πού ἀκόμαἀκόμα σέ πολέμησαν.

Ἔφυγες γνωρίζοντας, ὅτι αὐτή εἶναι ἡ μοίρα τῶν Μεγάλων.

Στό φέρετρό σου ἀκούμπησε ὅληἙλλάδα.

Ὑπάρχει μεγαλύτερη εὐτυχία ἀπό αύτή πού ἀπήλαυσες πλέον ἀπό ψηλά κατά την ἡμέρα καί τήν ὥρα πού ἕνας Λαός ὁλόκληρος ἀναγνωρίζοντας τό ἔργο σου καί τήν προσφορά σου σέ προέπεμπε στήν αἰωνιότητα;

Εἴσαι στό Φῶς, στή Χαρά, στήν Αἰωνία ἀπόλαυση.

Σέ εὐχαριστοῦμε γιατί τόσο ἀγάπησες τήν Ἐκκλησία μας.

Σέ μακαρίζουμε γιατί τόσο ἀγάπησες τήν Ἑλλάδα μας.

Σέ εὐγνωμονοῦμε γιατί τόσο μᾶς ἀγάπησες ὅλους μας.

Ζεῖς καί θά ζῆς διά παντός στή σκέψη μας καί στήν καρδιά μας.

Εἶσαι παρών στή ζωή μας.

Εὔχου καί προσεύχου ὑπέρ ἡμῶν στό Οὐράνιο Θυσιαστήριο.

Αἰωνία σου ἡ μνήμη, ἀξιομακάριστε καί ἀείμνηστε πνευματικέ μας Πατέρα.

Αἰωνία σου ἡ μνήμη, ἀνεπανάληπτε Ἐκκλησιαστικέ Ἡγέτη.

Αἰωνία σου ἡ μνήμη, μεγάλε Ἕλληνα Ὀρθόδοξε Ἱεράρχη.

+Ο ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

ΔΙΑΦΩΝΩ ΟΡΙΖΟΝΤΙΩΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕΤΩΣ! ΔΙΑΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΩΣ!

ΔΙΑΦΩΝΩ ΟΡΙΖΟΝΤΙΩΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕΤΩΣ!

ΔΙΑΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΩΣ!

Το θέμα της απονομής της ελληνικής ιθαγένειας κατέστη ήδη ένα από τα καυτά ζητήματα της επικαιρότητος. Πολλά λέγονται και ακόμη περισσότερα γράφονται στις ημέρες αυτές. Υπάρχει πολλή σύγχυση, η οποία επιτείνεται από το γεγονός, ότι ο κ. Πρωθυπουργός κάλεσε τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο στο Υπουργικό Συμβούλιο κατά τη Συνεδρία εκείνη, κατά την οποία αναγγέλθηκε η σχετική Απόφαση της Κυβερνήσεως. Μια απόφαση, η οποία κατά τη γνώμη μας, υπήρξε πρόχειρη και αβασάνιστη! Μια απόφαση, η οποία δυναμιτίζει την εθνική μας συνοχή και την καθαρότητα της φυλής μας. Έτσι στο μεγίστης σπουδαιότητος αυτό εθνικό ζήτημα, εμμέσως πλην σαφώς, ενεπλάκη υπό της Κυβερνήσεως και το όνομα του Αρχιεπισκόπου μας, εμφανιζομένου ως συνευδοκούντος! Βεβαίως μέχρι σήμερα εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου δεν υπήρξε κάποια σχετική Δήλωση, ούτε θετική υπέρ δηλ. της απονομής της ιθαγένειας, ούτε αρνητική. Αλλά αυτό και μόνο το γεγονός, δηλ. η αρχιεπισκοπική σιωπή, πλημμυρίζει με ανησυχία τις ψυχές πολλών, μεταξύ των οποίων και τη δική μας.
Από την άλλη πλευρά με Δηλώσεις του υπέρ της απονομής της ελληνικής ιθαγένειας σε τριακόσιες τόσες χιλιάδες (300.000) αλλοδαπούς έλαβε θέση και ένας Μητροπολίτης εκ των νεωτέρων της Ιεραρχίας, λόγιος και δυναμικός, ο οποίος ποιμαίνει μια μεγάλη και ιστορική Επαρχία. Οι Δηλώσεις του δημοσιεύθηκαν στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 17.01.2010 από τον έγκριτο εκκλησιαστικό δημοσιογράφο κ. Νικ. Παπαχρήστου. Τά κυριώτερα αποσπάσματά της έχουν ως εξής:

………«Πώς να ξεχωρίσω ένα παιδί μεταναστών που γεννήθηκε εδώ, όταν ο κάθε ένας που απολαμβάνει της ελληνικής παιδείας είναι Έλληνας; Πώς, λοιπόν, θα κάνω αυτή τη διάκριση; Όταν το παιδί αυτό έχει γεννηθεί και έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα, έχει σπουδάσει στα ελληνικά σχολεία, γιατί πρέπει να τον διακρίνω από τους άλλους;».
…………«Δεν υπάρχουν πλέον κάστες και κλειστές κοινωνίες στον χώρο που ζούμε» και προσθέτει: «Ζούμε σε μια διαπολιτισμική κοινωνία, όπου οι Εκκλησίες, και στον χώρο της Ευρώπης και εδώ στην πατρίδα μας, πρέπει να συμβάλουν σε αυτή τη διαλεκτική μεταξύ των ανθρώπων και, κυρίως, να διακηρύττουν τον σεβασμό στην ετερότητα. Και ο σεβασμός στην ετερότητα σημαίνει πως αποδέχομαι τον άλλον όπως είναι και όχι όπως εγώ θα ήθελα να είναι, κομμένο και ραμμένο στα δικά μου μέτρα. Τον σέβομαι, έμπρακτα ανταποκρίνομαι σε αυτόν, τον έχω ως έναν ισότιμο και ισόκυρο συνομιλητή μου».
……….Ο Μητροπολίτης …… υπενθυμίζει πως «η Εκκλησία από την ίδια τη φύση και την ταυτότητά της δεν μπορεί να εξαιρέσει κανέναν. Δεν κάνει κανένα διαχωρισμό, μεριμνά ώστε τα παιδιά κυρίως, αλλά και οι μεγάλοι, να βρουν αυτό που αναζητούν, έναν καλύτερο κόσμο εδώ στην πατρίδα μας. Η Εκκλησία μπορεί με τον καλύτερο τρόπο να ανταποκριθεί σε αυτούς τους ανθρώπους και να μείνει μακριά από οποιαδήποτε άλλη διένεξη που αφορά το νομοθετικό πλαίσιο με το οποίο προσπαθεί η εκάστοτε κυβέρνηση να λύσει ή να αντιμετωπίσει το λεγόμενο μεταναστευτικό πρόβλημα»……...
……..Ο Μητροπολίτης…… χαρακτηρίζει απηρχαιωμένες τις απόψεις εκείνων που υποστηρίζουν ότι οι μετανάστες δεν έχουν θέση στην ελληνική κοινωνία….Απαντώντας σε εκείνους τους Ιεράρχες που ανησυχούν ότι κινδυνεύει να χαθεί η «καθαρότητα» της Ελλάδας και του Ελληνισμού σημειώνει: «Ο Ελληνισμός ποτέ δεν σκέφτηκε με κριτήρια άριας φυλής να διαφυλάξει την φερεγ-γυότητα του ελληνικού πολιτισμού. Ο ελληνικός πολιτισμός έχει άλλα κριτήρια και άλλες αρχές, την ελευθερία του ανθρώπου και τον σεβασμό στην αξιοπρέπεια του ανθρωπίνου προσώπου, μέσα από τις οποίες αναδεικνύεται διαχρονικά».

______Γνώρισμα της Δημοκρατίας είναι η ελεύθερη διατύπωση της γνώμης, αρκεί να γίνεται με ευπρέπεια. Ο συγκεκριμένος Μητροπολίτης είναι μετρημένος στα λόγια του. Άλλωστε όχι μόνον ως Ιεράρχης αλλά και ως Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής οφείλει να μάχεται με ευπρέπεια.

_____Δεν θα είχα ούτε το χρόνο, ούτε την όρεξη να απαντήσω στις ανωτέρω απόψεις του Σεβασμιωτάτου. Στα λόγια του όμως υπάρχει, έστω και εμμέσως εκφερομένη με τα λόγια του δημοσιογράφου, μια πρόκληση, την οποία δεν ημπορώ να αφήσω να πέσει στο κενό. Είναι τα λόγια του: Κατά τον δημοσιογράφο ο Μητροπολίτης «χαρακτηρίζει απηρχαιωμένες τις απόψεις εκείνων που υποστηρίζουν ότι οι μετανάστες δεν έχουν θέση στην ελληνική κοινωνία….Απαντώντας σε εκείνους τους Ιεράρχες που ανησυχούν ότι κινδυνεύει να χαθεί η «καθαρότητα» της Ελλάδας και του Ελληνισμού…..σημειώνει….»



_____Εμε ενοχλούν πολύ οι λέξεις «απηρχαιωμένες απόψεις» και «καθαρότητα της Ελλάδος», όπως επίσης το ότι αναλαμβάνει να απαντήσει «σε εκείνους τους Ιεράρχες που ανησυχούν, ότι κινδυνεύει να χαθή….». Επειδή ακριβώς ανήκω στους μη «μοντέρνους» Ιεράρχες, πού ένεκα της ηλικίας μπορεί και να έχουν «απηρχαιωμένες απόψεις» και «σκουριασμένες» πια ιδέες, επειδή επίσης έχω ήδη τοποθετηθή δημοσίως αρνητικά πάνω στο ζήτημα της απονομής της ιθαγένειας, θα ήθελα να καταθέσω σαφέστερα και την δική μου ταπεινή άποψη, όχι ως αντιπαράθεση με τον λόγιο αδελφό Ιεράρχη μας, αλλά ως ερέθισμα μόνον για ένα γόνιμο διάλογο. Άπαξ δε και διατυπώνονται διαφορετικές απόψεις εκ μερους Ιεραρχών, πρόδηλος ανακύπτει η ανάγκη να ακουσθή και η επίσημη άποψη της Εκκλησίας. Διά τούτο ακριβώς και επιφυλάσσομαι με αναφορά μου, σήμερα κι’ όλας αποστελλόμενη, να θέσω το ζήτημα υπ’όψει της Ιεράς Συνόδου.

Δηλώνω λοιπόν για μια ακόμη φορά, ότι ως Ιεράρχης της μαρτυρικής Εκκλησίας της Ελλάδος, που ζώ στο γεωγραφικό χώρο όπου έζησε και έδρασεν ο εθνεγέρτης Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο προκάτοχός μου Κερνίτσης Προκόπιος, ο Παπαφλέσσας, ο Ηγούμενος του Μεγ. Σπηλαίου Γεράσιμος Τορόλος κ. ά. πολλοί κληρικοί παντός βαθμού, με ενοχλεί πολύ, επαναλαμβάνω, γεγονός, ότι η Κυβέρνηση, χωρίς να έχει λάβει προηγουμένως την έγκριση του εκλογικού Σώματος, μάλιστα δε μέσα από τις πρόσφατες εθνικές εκλογές, σπεύδει να αποδώσει την ελληνική ιθαγένεια σε ένα πλήθος μεταναστών, οι περισσότεροι των οποίων είναι Μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα. Αυτό και μόνον το γεγονός, ότι δηλ. στη συντριπτική πλειονότητά τους είναι Μουσουλμάνοι, με προβληματίζει πάρα πολύ, ενώ αν επρόκειτο για οπαδούς άλλου θρησκεύματος ή και για δηλωμένους αθέους ακόμη δεν θα ανησυχούσα ιδιαιτέρως.
Ιδού λοιπόν οι λόγοι της ανησυχίας μου.
1. Το Τζιχάντ. Ο οπαδός του Ισλάμ είναι φανατισμένος τόσο πολύ, ώστε μπορεί, και οφείλει, να φονεύσει τον «άπιστο», άν δεν μπορέ σει να τον μεταστρέψει στο Ισλάμ. Το σύνθημα «θάνατος στους απίστους» λοιπόν ευρίσκεται μπροστά μας και είναι επικίνδυνο. Δείτε επίσης αυτούς τους άτυχους νέους, που ζώνονται εκκρη-κτικές ύλες και γίνονται και ολοκαύτωμα (και δολοφόνοι αθώων) «για τη δόξα του Αλλάχ»! Ποιός και τι τους εμπνέει; Η μουσουλμανική, η ισλαμική, ιδιότης και όχι βέβαια η φυλετική προέλευση.
2. Η εξαγγελία αποθανόντος Προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας, ότι «θα κατακτήσουμε την Ευρώπη δια των γεννήσεων» είναι ένα ακόμη στοιχείο που με φοβίζει.
3. Η απορριπτική στάση στο ίδιο ακριβώς ζήτημα του Προέδρου της Γαλλίας κ. Νικολ. Σαρκοζί, δηλ. του Ηγέτη μιάς κατ’ εξοχήν δημοκρατικής Χώρας, μάλιστα δε μιάς Μεγάλης Χώρας, κάτι με διδάσκει…. Λέτε ότι στη Γαλλία έτσι ξαφνικά εξέχασαν τα δημοκρατικά ιδεώδη, την περίφημη Γαλλική Επανάσταση και όλα τα συναφή; Ή μήπως διαβλέπουν τον μελλούμενο κίνδυνο και έχουν το θάρρος να το διακηρύσσουν; Διαλέξτε και πάρτε.
4. Οι κατά καιρούς Δηλώσεις Αρχηγών Ευρωπαϊκών Κρατών, μελών της Ε.Ε., κατά της εισδοχής της Τουρκίας ως Μέλους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως με ενισχύουν πολύ στην απορριπτική στάση μου ως προς την απονομή της ελληνικής ιθαγένειας. Διότι τα τσι- ράκια της Τουρκίας θα καταστούν αυτομάτως Ευρωπαίοι Πολίτες, αλλά θα έχουν εισέλθει από το παράθυρο! Το αξίζουν άραγε;
5. Η από αιώνων εχθρική στάση της Τουρκίας έναντι της Ελλάδος, που τώρα εμφανίζεται να ηγείται του Μουσουλμανικού Τόξου, με οδηγεί σε σκεπτικισμό. Θεωρητικώς είναι καλά τά ωραία λόγια του Ιεράρχη Αδελφού μας, που απηχούν τις «μετανεωτεριστικές» ιδέες της εποχής μας, («πως μπορώ να ξεχωρίσω ένα παιδί μεταναστών που γεννήθηκε εδώ») αλλά η Τουρκική προπαγάνδα θα χρησιμοποιήσει αύριο αυτά τα παιδιά, τά σημερινά μικρά «μουσουλμανάκια», που έχουν γεννηθή ή και θα γεννηθούν στη την Χώρα μας, για να πραγματοποιήσει τα σκοτεινά σχέδιά της εναντίον της εθνικής μας ταυτότητος και κυριαρχίας. Ο συλλογισμός του Σεβασμιωτάτου Αδελφού μας, όπως αποτυπώνεται στο παρακάτω απόσπασμα είναι τουλάχιστον αφελής «Πώς να ξεχωρίσω ένα παιδί μεταναστών που γεννήθηκε εδώ, όταν ο κάθε ένας που απολαμβάνει της ελληνικής παιδείας είναι Έλληνας; Πώς, λοιπόν, θα κάνω αυτή τη διάκριση; Όταν το παιδί αυτό έχει γεννηθεί και έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα, έχει σπουδάσει στα ελληνικά σχολεία, γιατί πρέπει να τον διακρίνω από τους άλλους;»
6. Την απάντηση μας δίνει αμέσως η περίπτωση του αριστούχου μαθητού της 6ης Λυκείου Τσένι, αν ενθυμούμαι καλώς το όνομα, Αλβανικής υπηκοότητος, με τον οποίο ασχολήθηκε το Πανελλήνιο μερικά μόλις χρόνια πρίν για το αν μπορούσε να είναι αυτός σημαιοφόρος, δηλ.να βαστάζει την ελληνική Σημαία μας κατά την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη, επειδή ήταν ο πρώτος σε βαθμολογία μαθητής στο Λύκειο. Πληροφορούμαι λοιπόν ότι το παιδί αυτό σήμερα πραγματοποιεί σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαντ των ΗΠΑ και ότι η αλβανική προπαγάνδα τον προορίζει ως Αρχηγό πολιτικού σχηματισμού (δηλ. Κόμματος) στην Ελλάδα, που θα υποστηρίζει τα αλβανικά συμφέροντα. Αν συμβή αυτό, «θα τον λουσθούμε», αγαπητέ μου Σεβασμιώτατε! Τότε όμως θα έχουμε φέρει εντός των τειχών, δυστυχώς, ένα καινούργιο κύριο Soros. Θα ετοιμάσουμε, λοιπόν, εμείς με τά χέρια μας την αγχόνη στην οποία θα μας κρεμάσουν; Στοχασθήτε λίγο ως Πανεπσιτημιακός διδάσκαλος που είσθε. Σκεφθείτε το λίγο βαθύτερα. Καλές είναι οι δικές σας φιλοσοφικές τποθετήσεις και ιδέες, όπως και οι αμπελοφιλοσοφίες κάποιων άλλων, οι οποίοι καυχώνται πως είναι «ά-εθνοι, ά-θρησκοι και α-πάτριδες», αλλά η καθημερινή πρα- γματικότης και η ιστορική εμπειρία άλλα διακελεύει!
7. Η ιστορία της Κύπρου, η καταστροφή τόσων και τόσων χριστιανι- κών Ναών και Μνημείων καταδεικνύει, πλήν των άλλων, ότι οι Τούρκοι, και γενικώτερα όσοι φανατικοί Μουσουλμάνοι, όχι όλοι οι Μουσουλμάνοι αλλά οι φανατικοί επαναλαμβάνω, είναι ακόμη βάρβαρος Λαός. Δεν σέβονται ούτε την ιδιαιτερότητα του άλλου, ούτε τα θρησκευτικά του Μνημεία, ούτε γενικώτερα τον πολιτισμό. Δεν αναγνωρίζουν ανθρώπινα δικαιώματα! Ιδού η απόδειξη.
8. Σας παρουσιάζω μια σχεδόν πρόσφατη είδηση, την οποίαν αντλώ από την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» της 23ης Νοεμβρίου 2009. «Στη Σομαλία ….μία νεαρή γυναίκα, 20 μόλις ετών, λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου από ομάδα φανατικών ισλαμιστών, επειδή διατηρούσε εξωσυζυγικές σχέσεις με 29χρονο άνδρα. Η 20χρονη κοπέλλα…. κατά τον ισλαμικό νόμο Σαρία …καταδικάσθηκε σε θάνατο (επειδή) αμάρτησε με άνδρα χωρίς να είναι παντρεμμένη μαζί του». Η θανατική της ποινή εκτελέσθηκε με τον πλέον φρικαλέο τρόπο και μάλιστα ενώπιον πλήθους περίπου 200 ατόμων που, ακόμα και όταν ξεψυχούσε η κοπέλλα, την αποδοκίμαζαν και την έβριζαν……Ο άνδρας με τον οποίο είχε σχέσεις τιμωρήθηκε με 100 ραβδισμούς…Η ΙΣΛΑΜΙΚΗ ομάδα που ανέλαβε την εκτέλεσή της ακούει στο όνομα ΑΛ-Σαχάμπ. Ελέγχει πολλές περιοχές στη νότια Σομαλία, όπου έχει επιβάλει αυστηρή εφαρμογή του ισλαμικού νόμου…… Η Χώρα δεν έχει κανονική, εκλελεγμένη και λειτουργική κυβέρνηση εδώ και και 18 χρόνια»! ¨Όπως γνωρίζετε πολλοί των οικονομιών μεταναστών στη Χώρα μας είναι από τη Σομαλία. Αυτούς λοιπόν τους «πολιτισμένους» επισκέπτες μας θέλετε να τους κάνουμε ισότιμους Έλληνες; Άραγε, δεν είναι έγκλημα;
9. «Η Εκκλησία δεν εξαιρεί κανέναν» υποστηρίζει ο Σεβασμιώτατος Αδελφός μας. Ναι, δεν εξαιρεί κανέναν! Όλους τους δέχεται, εφ΄όσον κτυπήσουν την πόρτα της. Όλους τους τροφοδοτεί, εάν είναι πεινασμένοι, Όλους τους ενδύει, εφ΄όσον είναι γυμνοί! Αλλά δεν τους βάζει μέσα στους κόλπους της εάν δεν είναι βαπτισμένοι! Δεν τους μεταδἰδει τα Άχραντα Μυστήρια! Δεν τους βάζει μέσα στα άγια σκηνώματα του Οίκου του Κυρίου, εάν δεν είναι ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ χριστιανοί. Επομένως ούτε και ίσα δικαιώματα με τους γηγενείς μπορέι να τους αναγνωρίσει. Είναι ξένοι στη Χώρα μας, καλοδεχούμενοι μεν αλλά όπωσδηποτε ξένοι, φιλοξενούμενοι! Και θα πρέπει να παραμένουν ξένοι, διότι προέρχονται από άλλη Χώρα και έχουν διαφορετική Κουλτούρα! Δείτε, παρακαλώ, τι γίνεται με τους Αλβανούς που ζούν στη Χώρα μας. Κάθε μήνα κουβαλάνε στην Αλβανία τα ακαλούδια της Ελλάδος, κυρίως όμως κάθε μήνα μεταφέρουν στις Αλβανικές Τράπεζες το ζεστό ελληνικό χρήμα, το οποίο με πολύ ιδρώτα βεβαίως, κερδίζουν εδώ. Υπονομεύουν δηλ και αποδυναμώνουν την ελληνική οικονομία, στηρίζουν όμως την οικονομία της Αλβα- νίας με την εισροή κεφαλαίων!
10. Τον τόπο αυτό τον ελευθέρωσαν από τον τυραννικό Τουρκικό ζυγό οι σκλαβωμένοι Έλληνες, που τους ξεσήκωσε όμως ένας Αρχιεπίσκοπος, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, στην Αγία Λαύρα, ένας Παπαφλέσσας στη Βοστίτσα, (δηλ. το Αίγιο), ένας Σαλώνων Ησαΐας στη Ρούμελη και τόσοι άλλοι κληρικοί, όλων των βαθμίδων! Το ιερό καταπίστευμα της Ορθοδοξίας και της Ελευθερίας, το οποίο μας εχάρισαν οι πρό ημών του Ιερατείου πρόκριτοι, πολλοί δε εξ αυτών και με το αίμα τους, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ το δικαίωμα να το μολύνουμε, αγαπητοί μου αδελφοί, με επίφαση την «νεωτερικότητα»! Ναι, «ζούμε σε μια διαπολιτισμική Κοινωνία», όπως γράφετε, αλλά δεν μπορούμε να παραδώσουμε τα ιερά της πίστεώς μας και τα όσια της φυλής μας «τοις κυσί»!: ΔΕΝ μας έδωσαν αυτό το δικαίωμα οι πρό ημών Δεσποτάδες, Παπάδες και Καλόγεροι! Αν αμφιβάλλετε, αφήστε με να σας προυσιάσω ένα μικρό ιστορικό αφήγημα από τη Μάχη του Μεγάλου Σπηλαίου στις 24 Ιουνίου 1927 και σας καλώ να καθρεφτιστούμε σ’ αυτό.

Η µάχη του Μ. Σπηλαίου [24 lουvίου 1827)
Ο Ιμπραήμ, αφού όλο το 1826 λεηλάτησε την Αρκαδία και την Λακωνία, επέστρεψε στην Πάτρα, και την άνοιξη του 1827 βρίσκεται στην ορεινή Αχαΐα, όπου καταστρέφει, λεηλατεί και απειλεί, αναγκάζοντας πολλού στο "Τουρκοπροσκύνημα" (δήλωση υπoταγής), ενώ τους χορηγούσε και .. πιστοποιητικό, το ράγι μπουγιουρντί" (=συγχωροχάρτι)! Έτσι λιμαινόταν όλα τα χωριά, ενώ είχαν τουρκοπροσκυνήσει Πάτρα, Καλάβρυτα και Βοστίτοα. Ο δε Ντελή Αχμέτ, πασάς της Πάτρας προστάτευε τους προσκυνημένους, κατά διαταγή του Ιμπραήμ, με πρωτοπαλλήκαρό του τον προδότη Νενέκο. Ακόμα και στο Μ. Σπήλαιο μπαινόβγαιναν άνθρωποι του Νενέκου, ενώ ο Ιμπραήμ σχεδίαζε το πάρσιμό του. Έτσι με 13.000 στρατό και το Νενέκο με 2.000 στρατοπέδευσε στα Σάλμενα, κοντά στο μοναστήρι, που το προστάτευαν - κατ' εντολή του Κολοκοτρώνη - ο Ν. Πετμεζάς με 600 αγωνιστές, και ο υπασπιστής του Φωτάκος, καθώς και ο Κ. Μέλιος με 100 μαχητές, στη θέση "Ψηλός Σταυρός". Και πάντα με την φροντίδα του Κολοκοτρώνη οχυρώθηκε καλά το μοναστήρι και εσωτερικά. Ο Ιμπραήμ, αφού ήρθε πιο κοντά, στην Επάνω Ζαχλωρού, κάλεσε τρεις φορές τους υπερασπιστές να ... συμφιλιώσουν (να προσκυνήσουν δηλαδή).


Οι καλόγεροι, βλέποντας το δισταγμό των καπεταναίων, βλέποντας τον Νενέκο να έρχεται με 3.000 Τούρκους και προσκυνημένους, τραβολογώντας περί τους 300 αιχμαλώτους, βλέποντας το στρατό του Ιμπραήμ να τους έχει "κλείσει" από παντού, έβγαλαν τα ράσα, φόρεσαν φουστανέλες [100 περίπου), και με μπροστάρη τον ηγούμενό τους Γεράσιµο Τορόλο, έπιασαν τη θέση "Παληάμπελο" και άρχισαν το τουφεκίδι! "... Τούτο δε ιδόντες ημείς εξεροκοκκινήσαμεν από την εντροπή μας και παρευθύς εβγήκαμεν από το μέρος της Κισσωτής, να υπάγομεν εις τον πόλεμον, που με την έφοδο του Τούρκικου ταχτικού, είχε πια γενικευτεί και βάσταξε 13 ώρες...". [Φωτάκου, Απομνημονείιματα, τ. Β', σελ. 434). Μέχρι και στα έλατα ανέβηκαν οι υπερασπιστές του μοναστηριού και πυροβολούσαν τους Τούρκους και τους προσκυνημένους, με πείσμα, ώσπου τους έτρεψαν σε φυγή, και γενική υποχώρηση, προς τα Καλάβρυτα ενώ άφησαν 650 νεκρούς. Από τους Έλληνες μαχητές, τραυματίστηκαν μόνο 10, αλλά έπεσε νεκρός ο καπετάνιος Κ. Μέλιος. Ο Ιμπραήμ, μετά από αυτή την πανωλεθρία που έπαθε, δεν τόλμησε να σκεφτεί πάλι το Μ. Σπήλαιο. Η ιστορία εξύψωσε κυρίως το εθνικό φρόνημα και τη γενναιότητα των μοναχών, που έγραψαν στις σελίδες της την 24η Ιουνίου 1827, με ανεξiτηλα γράμματα. ( Βλ. 20 Χρόνια Ι.Λ.Ε.Α.- Επετειακό Ιστορικό Ημερολόγιο 2010 της κας Βάνα Μπεντεβή, Φιλολόγου, Προέδρου Ι.Λ.Ε.Α.-Αίγιο )

11. Με ποιό άραγε δικαίωμα εμείς, αγαπητοί μου Αδελφοί, μπορούμε να ξεπουλήσουμε την Ελλάδα στους άλλοτε κατακτητές μας και στους επίδοξους σημερινούς επιβήτορες; Ποιός μας έδωσε το δικαίωμα να πουλήσουμε το αίμα τόσων και τόσο ηρωϊκών κληρικών αγωνιστών; Δεν πρέπει να μας συγκινήσει το παράδει- γμα των Μοναχών του Μεγ. Σπηλαίου, οι οποίοι βλέποντας το δισταγμό των λογικώς σκεπτομένων καπεταναίων και οπλαρχηγών, επέταξαν τα ράσα, φόρεσαν φουστανέλλες, έπιασαν τα όπλα και άρχισαν τη Μάχη για την πίστη του Χριστού και την ελευθερία της Πατρίδος; Η θέση μας είναι στο μέρος των Αγωνιστών και όχι των προσκυνημένων!
12. Ίσως – ίσως ακόμη δεν σας έπεισα. Γι αυτό άφησα ως τελευταίο, για σήμερα μόνο, χαρτί μου την Θράκη. Εκεί η ελληνική Μουσουλμανική μειονότης, δηλ οι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα και Έλληνες το γένος, αφού γεννήθηκαν στην Ελλάδα, σπούδασαν την ελληνική γλώσσα, ιστορία και κουλτούρα και εργάζονται στην Ελλάδα, εμφανίζουν πλήρη υποταγή και αφοσίωση στα κελεύσματα όχι βέβαια των Αθηνών, αλλά της Άγκυρας και αποτελούν Πέμπτη Φάλαγγα σε μια τόσο ευαίσθητη περιοχή της Χώρας μας. Πόσες περιοχές σαν τη Θράκη θέλετε να δημιουργή- σετε στην υπόλοιπη Ελλάδα;
13. Ούτε και η περίπτωση της ηρωϊκής δασκάλας Χαράς Νικοπούλου στο Μεγάλο Δέρειο, κόρης του επιτίμου Προέδρου του Αρείου Πάγου κ. Νικοπούλου, που κακοποιήθηκε από Μουσουλμανικά φανατικά στοιχεία, προπηλακίσθηκε δε και τραυματίσθηκε, ούτε αυτό μπορεί να μας διδάξει;
14. Ε΄, λοιπόν, εγώ ο ταλαίπωρος, μη μοντέρνος, σκοταδιστής, με σκουριασμένες ιδέες Ιεράρχης ΔΕΝ αποδέχομαι τουλάχιστον τους αλλοδαπούς Ισλαμιστές ως ισότιμα Μέλη της Ελληνικής Κοινωνίας! Μπορώ να τους ταϊζω, να τους ενδύω να τους έχω έργάτες στην επιχείρησή μου, να τους κερνάω καφέ, να τους διορίζω διευθυντές στην επιχείρησή μου, να τους ονομάζω Διευθύνοντες Συμβούλους στην Εταιρεία μου, ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΔΙΝΑ ΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΥΦΗ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΙΕΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ μου, ΟΥΤΕ ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΤΑ ΑΓΙΑ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΜΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΧΑΡΙΖΑ! Κι ας με λένε «σκοταδιστή», με «απηρχαιωμένες ιδέες», «οπισθοδρομικό» και ό,τι άλλο θέλουν. Προτιμ'ώ όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς παρά να με πιάνουν ή να με θεωρούν «κορόϊδο», «βλάκα» και «ηλίθιο»!
15. Ας έλθουν λοιπόν όσοι νεώτεροι και νεωτεριστές «α-εθνοι, ά-θεοι και α-πάτριδες» να τα δώσουν όλα στο όνομα «της διαπολιτισμικής κοινωνίας». Ναι, να σεβασθώ την ετερότητα, όπως υποστηρίζη ο Ιεράρχης Αδελφός, εφ’ όσον όμως και ο άλλος θα σεβασθή τη δική μου ετερότητα. Εάν μπορείτε να μου το εγγυηθήτε για τους αλλοδαπούς, οι οποίοι μέσω Τουρκίας καταφθάνουν καθημερινώς κατά χιλιάδες στη δύσμοιρη Ελλάδα μας, για τους Σομαλούς, Αλβανούς, Πακιστανούς κλπ. και οι οποίοι αποτελούν το στρατό των λεγομένων οικονομικών μεταναστών σήμερα, εάν μου εγγυηθείτε λοιπόν, ότι όλοι αυτοί θα σεβασθούν τη δική μου «ετερότητα», τότε να τους δεχθώ και να τους πλύνω μάλιστα και τα πόδια! Εάν όμως ο σεβασμός της «ετερότητος» είναι μονομερής, τότε υπάρχει πρόβλημα! Και θαρρώ πως πολλοί εξ ημών δεν το αντιλαμβάνονται! Να το πω ωμά προς κάθε κατεύθυνση: Στην περίπτωση που ο άλλος δεν θα σεβασθή την ιδική μου «ετερότητα», τότε εγώ θα είμαι ένας ΜΕΓΑΛΟΣ ΒΛΑΚΑΣ! Και συγχρόνως ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΡΟΔΟΤΗΣ των προγόνων μου, των «ηρωϊκώς αγωνισαμένων και ενδόξως πεσόντων» υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, υπέρ Βωμών και Εστιών, όπως ψάλλουμε κάθε τόσο στα σχετικά Μνημόσυνα. Λυπούμαι, αλλά δεν μπορώ να βρώ μια καλύτερη έκφραση! Και για αυτό ζητώ τη συγγνώμη όλων. Υπέρ Βωμών και Εστιών, λοιπόν ο αγώνας! Υπέρ Βωμών και Εστιών, τις οποίες απειλούν κάποιοι νεο-βάρβαροι κατακτητές, που ονομάζονται μετανάστες, οι οποίοι ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ με τους ηρωϊκούς Έλληνες μετανάστες είτε στην Ευρώπη, είτε στην Αμερική, είτε στην Αυστραλία, όπου κι αν ευρέθησαν, διότι οι Ελλήνες μετέφεραν εκεί στη νέα τους Πατρίδα τον ελληνικό Πολιτισμό, που αποτελεί τη κοιτίδα των πολιτισμών! Όπως ακριβώς όταν ήλθαν εδώ ως πρόσφυγες οι Μικρασιάτες ‘Ελληνες, έφεραν μαζί τους την βαθειά πίστη πρός τον Θεό, τέχνες, εμπόριο, πολιτισμό ακόμη και συνταγές μαγειρικής υπέρτερες της ελληνικής κουζίνας!

Ας μου επιτραπή τώρα να επισφραγίσω τις πτωχές σκέψεις μου. Οι Πολιτικοί ένα πρόγραμμα έχουν: πώς να αυξήσουν την εκλογική τους πελατεία. Μπροστά στο στόχο αυτό όλα τά άλλα χάνουν τη σημασία τους, ακόμη και η έννοια της Πατρίδος. Δήτε τι έγινε με τά Ίμια. Οι Τούρκοι ήσαν οι δολιοφθορείς, κι εμείς οι χαμένοι! Αλλά ο τότε Πρωθυπουργός της Ελλάδος έστειλε στην Αμερική ένα ταπεινωτικό «ευχαριστώ»! Ο δε τότε Υπουργός των Εξωτερικών, αντί να υπερασπισθή την ακεραιότητα του ελληνικού εδάφους στα Ίμια, είπε στον Αμερικανικό Παράγοντα τα φοβερά τούτα λόγια: «Ο αέρας θα πάρει τη σημαία από τα Ίμια και δεν θα την αντικαταστήσουμε»! Έτσι τουλάχιστον υποστηρίζει ο τότε Αμερικανός Υπουργός των Εξωτερικών κ. Κρίστοφερ. Απολαύστε τώρα και ένα διάλογο μεταξύ της πολιτικής και της στρατιωτικής Ηγεσίας της εποχής εκείνης:


Πρωθυπουργός προς τον Ναύαρχο: «Είναι σοβαρό πράγμα για τις Ένοπλες Δυνάμεις να φύγει η Σημαία;»



Ναύαρχος: «Πολύ σοβαρό, μπορεί να πέσει και η Κυβέρνηση»


Πρωθυπουργός: «Είστε συναισθηματικός και υπερβολικός» (βλ. ΤΟ ΠΑΡΟΝ, 11 Οκτωβρίου 2009)

Τις αξίες της ζωής τις υπερασπίζονται όσοι πιστεύουν σ’ αυτές. Οι Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν έχουν άλλη επιλογή, αν βέβαια θέλουν να είναι αντάξιοι συνεχιστές των προγενεστέρων των! Το πιο πρόσφατο παράδειγμα: Ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ κατά τα δίσεκτα χρόνια μετά την Γερμανική Κατοχή ανέβηκε στο Βουνό και εντάχθηκε στη δύναμη του Ναπολέοντα Ζέρβα! Για την Ορθοδοξία και για την Ελλάδα, ωρέ νεοέλληνες!
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Αίγιον, 19 Ιανουαρίου 2010

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

Διά τους κατηγορούντας τον Θεόν

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Διά τους κατηγορούντας τον Θεόν, διατί δεν εξαφανίζει τον διάβολον∙ και ότι δεν μας βλάπτει καθόλου η πονηριά του αν προσέχουμε.Έχομεν είπει εις προηγουμένην ομιλίαν ότι ο διάβολος δεν επικρατεί δια της βίας ούτε με την τυραννίαν, το καταναγκασμόν, η την ωμήν επιβολήν. Διότι αν συνέβαινε τούτο θα μας είχε καταστρέψει όλους. Και εις απόδειξιν τούτου εφέραμεν ως παράδειγμα τους χοίρους, εναντίον των οποίων δεν ετόλμησαν να επιτεθούν οι δαίμονες πριν λάβουν την άδειαν από τον Κύριον «(Ματθ. 8,31). Επίσης εφέραμεν ως παράδειγμα τα βουκόλια και τα ποίμνια του Ιώβ∙ διότι ούτε αυτά ετόλμησεν ο διάβολος να τα καταστρέψη παρά μόνον όταν έλαβεν άνωθεν την εξουσίαν (Ιώβ 1,12). Το πρώτον λοιπόν που εμάθαμεν είναι ότι δεν μας επιβάλλεται δια της βίας ούτε από καμμίαν ανάγκην∙ μετά από αυτό επροσθέσαμεν ότι αν και νικά με απάτην, ούτε έτσι κατορθώνει να τους νικήση όλους. Και πάλιν εφέραμεν ως παράδειγμα τον αγωνιστικόν Ιώβ, εναντίον του οποίου εχρησιμοποίησε αμέτρητα τεχνάσματα και ούτε έτσι κατόρθωσε να τον νικήση, αλλά απεσύρθη ηττημένος.
Δεν είναι ο διάβολος που μας ζημιώνει αλλά η ιδική μας αδιαφορία εις κάθε περίπτωση ανατρέπει και υποσκελίζει όσους δεν προσέχουν.
Ας αφήσωμεν τον διάβολον λοιπόν, που είναι πολύ πονηρός, όχι εκ φύσεως, αλλά από τη ψυχικήν του διάθεσιν και την γνώμην∙ ότι ο διάβολος δεν είναι εκ φύσεως ως πονηρός, ημπορείς να το πληροφορηθής από τα ιδίας τας ονομασίας του. Ονομάζεται διάβολος από το διαβάλλειν. Διότι διέβαλε τον άνθρωπον προς τον Θεόν λεγων∙ ‘'δεν σε λατρεύει δωρεάν ο Ιώβ∙ αλλά στείλε τη χείραν σου και ψαύσε αυτά που έχει∙ ει δε μη θα σε βλασφημήση κατά πρόσωπον'' (Ιώβ 1,9,11). Διέβαλε πάλιν τον Θεόν προς τον άνθρωπον λέγων∙ ‘'πυρ έπεσεν από τον ουρανόν και κατέκαυσε τα πρόβατα'' (Ιώβ, 1,16)∙ προσπαθούσε να πείση αυτόν, ότι ο πόλεμος αυτός εξαπελύθη από επάνω από τους ουρανούς, και έφερεν εις σύγκρουσιν τον δούλον προς τον Κύριον, και τον Κύριον προς τον δούλον∙ μάλλον δε δεν τους έκαμε να συγκρουσθούν, αλλά επεχείρησε να τους φέρη εις σύγκρουσιν, όμως δεν ημπόρεσεν, ώστε, όταν ιδής άλλον δούλον να συγκρούεται με τον Δεσπότην, τον Αδάμ δηλαδή προς τον Θεόν ο οποίος Αδάμ επίστευσεν εις την διαβολήν του, να μάθης ότι δεν ήντλησε την δύναμιν του από την ιδικήν του δύναμιν, αλλά από την ραθυμίαν και αδιαφορίαν εκείνου. Δια τούτο λοιπόν έχει ονομασθή διάβολος το να διαβάλλη όμως και το να μη διαβάλλη δεν είναι στοιχείον της φύσεως, αλλά πράξις που γίνεται και ''απογίνεται'', που συμβαίνει και που παύει να συμβαίνη, και όλα αυτά δεν έχουν θέσιν φύσεως και ουσίας.
Θέλετε τώρα να έλθωμεν και εις μίαν άλλην ονομασίαν και θα ιδήτε ότι και αυτή η ονομασία δεν αναφέρεται εις την ουσίαν ούτε εις την φύσιν του διαβόλου; Ονομάζεται πονηρός, η δε πονηρία δεν είναι στοιχείον της φύσεως, αλλά της ψυχικής διαθέσεως∙ διότι άλλοτε γίνεται και άλλοτε παύει να υπάρχη. Ούτε βέβαια να μου ισχυρισθής ότι αυτή παραμένει εις εκείνον δια παντός∙ διότι δεν ήτο εξ αρχής εις εκείνον, αλλά προσετέθη αργότερον, δι' αυτό ονομάζεται και αποστάτης∙ και όμως ενώ πολλοί άνθρωποι είναι πονηροί, αυτός μόνον ονομάζεται κατ' εξοχήν πονηρός. Διατί τέλος πάντως ονομάζεται έτσι; Διότι ενώ δεν αδικήθηκε καθόλου από εμάς, ενώ δεν είχε ούτε μικράν ούτε μεγάλην κατηγορίαν όταν είδε να τιμάται ο άνθρωπος, αμέσως τον εφθόνησε δια τα αγαθά. Και τι χειρότερον από αυτήν την πονηρίαν ημπορούσε να υπάρξη κατά την οποίαν γεννάται έχθρα και πόλεμος χωρίς καμμίαν εύλογον αιτίαν;
Ας αφήσωμεν λοιπόν κατά μέρος τον διάβολον και ας φέρωμεν προς συζήτησιν την κτίσιν, δια να μάθης ότι αίτιος των κακών εις ημάς δεν είναι ο διάβολος, αν εμείς θέλωμεν να προσέχωμεν. Δια να μάθης ότι ο έχων ασθενή θέλησιν και ο αμελής και ο αδιάφορος, και χωρίς να υπάρχη ο διάβολος, καταπίπτει και κρημνίζεται εις μεγάλα βάραθρα κακίας. Ο διάβολος είναι πονηρός∙ το γνωρίζω και ομολογείται από όλους, αλλά πρόσεχε με μεγάλην προσήλωσιν αυτά που πρόκειται να ειπώ τώρα. Δεν είναι συνηθισμένα∙ αλλά είναι θέματα δια τα οποία από πολλούς πολλάς φοράς και σε πολλά μέρη γίνονται συζητήσεις δια τα οποία διεξάγεται μεγάλη μάχη και πόλεμος όχι μόνον μεταξύ των πιστών προς τους απίστους, αλλά και μεταξύ των ιδίων των πιστών∙ και αυτό είναι το οδυνηρόν.
Δια τον διάβολον λοιπόν όλοι συμφωνούν, καθώς είπα, ότι είναι πονηρός∙ τι θα ειπούμεν όμως δια την δημιουργίαν, τη ωραίαν και θαυμαστήν; Μήπως και η δημιουργία είναι πονηρά; Και ποιος είναι τόσο μιαρός; Ποιος είναι τόσον ανόητος και παρανοϊκός ώστε να κατηγορήση την κτίσιν; Τι θα ειπούμεν λοιπόν δι' αυτής; Διότι δεν είναι πονηρά, αλλά είναι και ωραία και αποτελεί απόδειξιν της σοφίας του Θεού και της δυνάμεως και της φιλανθρωπίας του. Άκουσε λοιπόν πως θαυμάζει αυτήν ο προφήτης λέγων∙ ‘'Πόσον εμεγαλύνθησαν τα έργα σου, Κύριε, όλα τα έκαμες με σοφίαν'' (Ψαλμ. 103, 24)∙ δεν αναφέρεται εις το καθένα χωριστά αλλά υποχωρεί εμπρός εις το ακατάληπτον της σοφίας του Θεού. Ότι την έπλασε τόσον ωραίαν και μεγάλην επωφελώς, άκουσε κάποιον που το λέγει∙ ‘'από το μέγεθος και την ομορφιά των κτισμάτων φαίνεται αναλόγως και ο δημιουργός των‘' (Σοφ. Σολ. 13,5) άκουσε τον Παύλον που λέγει∙ ‘'διότι τα αόρατα στοιχεία της θεότητος από την δημιουργίαν του κόσμου φαίνονται καθαρά με την σκέψιν μέσα εις τα δημιουργήματα'' (Ρωμ.1,20). Διότι κάθε ένας από αυτούς δι' ‘όσων είπεν, άφησε να εννοηθή ότι η κτίσις η ιδία μας οδηγεί εις την θεογνωσίαν∙ ότι αυτή συντελεί να γνωρίσωμεν καλώς τον Δεσπότην.
Τι λοιπόν να ίδωμεν ότι αυτή η ωραία και θαυμαστή κτίσις υπήρξε δια πολλούς αιτία ασεβείας, θα την κατηγορήσωμεν; Καθόλου, αλλά θα κατηγορήσωμεν εκείνους που δεν εχρησιμοποίησαν όπως πρέπει το φάρμακον. Που ευρίσκεται λοιπόν η αιτία της ασεβείας; ‘'Εσκοτίσθη'', λέγει ‘'η σκέψις των φιλοσόφων και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν την κτίσιν αντί του δημιουργού'' (Ρωμ. 1, 21,25). Πουθενά δεν υπάρχει εδώ διάβολος∙ πουθενά δαίμων, αλλά ενώπιον όλων απλώνεται η κτίσις μόνη και γίνεται διδάσκαλος θεογνωσίας. Πως λοιπόν έγινε αιτία ασεβείας; Όχι από την φύσιν της, αλλά από την αμέλειαν αυτών που δεν προσέχουν.
Τι λοιπόν, ειπέ μου, θα αφανήσωμεν την κτίσιν; Και διατί ομιλώ δια την κτίσιν; Ας έλθωμεν εις τα μέλη του ιδίου του σώματος μας. Διότι, αν δεν προσέχωμεν, θα εύρωμεν ότι και αυτά γίνονται αίτια της απώλειας μας, όχι από την φύσιν των, αλλά από την ιδικήν μας αμέλειαν.
Σκέψου, σε παρακαλώ, ότι σου εδόθη ο οφθαλμός δια να δοξάζεις τον Δεσπότην βλέπων την κτίσιν. Αλλά αν δεν κάμης καλήν χρήσιν του οφθαλμού σου γίνεται πρόξενος μοιχείας (Ματθ. 5, 28) η γλώσσα σου εδόθη δια να δοξάζης και να υμνής τον δημιουργόν αλλά εάν δεν προσέχης, αυτή σου γίνεται αιτία βλασφημίας (Ιων. 3, 5-12)∙ τα χέρια σου εδόθησαν δια να τα υψώνης όταν προσεύχεσαι∙ αλλ' αν δεν είσαι νηφάλιος τα απλώνης εις αρπαγήν, τα πόδια σου εδόθησαν δια να τρέχης εις καλά έργα αλλ' αν αμελής, δι' αυτών θα οδηγηθής εις κακάς πράξεις. Βλέπεις ότι τον ασθενή τον βλάπτουν τα πάντα; Βλέπεις ότι τον ασθενή και τα σωτήρια φάρμακα τον φέρουν εις τον θάνατον, όχι από την φύσιν των, αλλά από την αδυναμίαν εκείνου; Ο Θεός εδημιούργησε τον ουρανόν δια να θαυμάσης το έργον και να προσκυνήσης τον Δεσπότην∙ αλλά άλλοι, αφού εγκατέλειψαν τον δημιουργόν, προσεκύνησαν τον ίδιο τον ουρανόν∙ αυτά όλα προήλθαν από την αμέλειαν και την ανοησία των.
Αλλά διατί ομιλώ δια την κτίσιν; Και μήπως ημπορεί να γίνη κάτι άλλο περισσότερον σωτήριον από τον σταυρόν; Όμως αυτός ο σταυρός υπήρξε σκάνδαλον διά τους αδυνάτους. ‘'Διότι το κήρυγμα περί του σταυρού για τα τέκνα της απωλείας είναι μωρία, ενώ δια τους σωζομένους είναι δύναμις του Θεού'' (Α' Κορ. 1,18)∙ και πάλιν∙ ‘'κηρύσσομεν τον Χριστόν τον εσταυρωμένον, ο οποίος είναι σκάνδαλον δια τους Ιουδαίους, δια τους ειδωλολάτρας δε μωρία'' (Α' Κορ. 1,23). Τι ημπορεί να γίνη περισσότερον φωτισμένη διδασκαλία από την διδασκαλίαν του Παύλου, και των αποστόλων; Αλλά οι απόστολοι αυτοί δια πολλούς υπήρξαν οσμή θανάτου διότι λέγει ‘'δι' άλλους οσμή θανάτου προς τον θάνατον, δι άλλους οσμή της ζωής προς την ζωήν'' (Β' Κορ. 2,16). Βλέπεις λοιπόν ότι ο μεν αδύνατος εις την πίστιν βλάπτεται και από τον Παύλον, ενώ ο ισχυρός δεν αδικείται ούτε από τον διάβολον;
Θέλεις τώρα να φέρωμεν τον λόγον και εις τον Χριστόν; Τι ημπορεί να συγκριθή με την σωτηρίαν εκείνην; Τι άλλο υπήρξεν ωφελιμότερον από την παρουσίαν εκείνην; Αλλά αυτή η παρουσία η σωτήριος, η χρήσιμη, έγινε αφορμή κολάσεως δια πολλούς. ‘'Διότι'', λέγει, ‘'εγώ ήλθα εις το κόσμον τούτον προς κρίσιν, ώστε αυτοί που δεν έβλεπαν να ιδούν και αυτοί που έβλεπαν να γίνουν τυφλοί'' (Ιώ. 9,39). Τι λέγεις; Το φως έγινεν αιτία τυφλώσεως; Δεν έγινε το φως αιτία τυφλώσεως, αλλά η αδυναμία των οφθαλμών της ψυχής; δεν ημπόρεσε να δεχθή το φως.
Είδες ότι ο αδύνατος βλάπτεται από παντού, ο δε ισχυρός ωφελείται από παντού; Διότι παντού αιτία είναι η ψυχική διάθεσις, παντού κυρίαρχος είναι η γνώμη.
Επειδή ο διάβολος, αν θέλης να μάθης, είναι και χρήσιμος εις εμάς, αν τον χρησιμοποιήσομεν όπως πρέπει, και μας ωφελεί τα μέγιστα και επιτυγχάνωμεν από αυτόν κέρδη όχι μικρά. Και αυτό το απεδείξαμεν πολλάκις και από την περίπτωσιν του Ιώβ....
...όλα αυτά τα είπα τώρα, όχι δια να απαλλάξω τον διάβολον από την κατηγορίαν, αλλα δια να σας ελευθερώσω από την ραθυμίαν. Καθ' όσον εκείνος επιθυμεί πολύ να επιρρίπτωμεν εις αυτόν τα ευθύνας των ιδικών μας αμαρτημάτων, ώστε τρεφόμενοι με αυτήν την ελπίδα και διαπράττοντες παν είδος κακίας, να αυξήσωμεν οι ίδιοι την εις βάρος μας τιμωρίαν, διότι ουδόλως συγχωρούμεθα με την μετάθεσιν της ευθύνης εις εκείνον δια τα ιδικάς μας αμαρτίας∙ όπως δεν συνεχωρήθη και η Εύα. Εμείς όμως να μην κάμωμεν αυτό, αλλά να εμβαθύνωμεν εις τον εαυτόν μας και εις τα τραύματα μας∙ διότι έτσι θα ημπορέσωμεν να επιθέσωμεν και τα φάρμακα δια την θεραπείαν, διότι εκείνος που αγνοεί την νόσον του δεν θα φροντίση καθόλου διά την θεραπείαν της.
Εχομεν πολλάς αμαρτίας∙ το γνωρίζω και εγώ∙ όλοι είμεθα υπό κολασμόν∙ αλλά δεν έχομεν αποκλεισθή από την συγνώμην, ούτε ευρισκόμεθα έξω από την μετάνοιαν διότι ιστάμεθα ακόμη εις το σκάμμα έτοιμοι δια τους αγώνας της μετανοίας. Είσαι γέρων και έφθασες εις την εσχάτην έξοδον από την ζωήν; Μη νομίσης ότι εξ αιτίας αυτού έχεις χάσει την ευκαιρίαν της μετανοίας, ούτε να απελπισθής δια την σωτηρίαν σου, αλλά θυμήσου τον ληστήν που συνεχωρήθη επάνω εις τον σταυρόν. Πράγματι, ποιον χρονικόν διάστημα είναι συντομότερον από την στιγμήν εκείνην κατά την οποίαν εστεφάνουτο; Όμως δι' αυτόν ήτο αρκετή δια να σωθή. Είσαι νέος; Μη επαναπαύεσαι με θάρρος εις την νεότητά, ούτε να νομίσης ότι έχεις αρκετήν προσθεσμίαν της ζωής ‘'διότι η ημέρα του Κυρίου έρχεται ως κλέπτης μέσα εις την νύκτα'' (Α Θεσ. 5,2). Διά τούτο και δεν μας εγνωστοποίησε την ημέραν του θανάτου μας, δια να επιδείξωμεν ζήλον και φροντίδα. Δεν βλέπεις κάθε ημέραν νέους να αποθνήσκουν; Δια τούτο μας προτρέπει κάποιος ‘' Μη βραδύνης να επιστρέψεις προς τον Κύριον, ούτε να αναβάλλης από ημέρας εις ημέραν, μήπως καθώς βραδύνης καταφθαρής'' (Σοφ. Σειράχ 5,7) Ο γέρων λοιπόν ας έχη εκείνην την παραίνεσιν υπ' όψιν∙ ο νέος αυτήν εδώ την νουθεσίαν. Αλλά είσαι ασφαλής, έχεις πλούτη και καυχάσαι δια τα χρήματα σου και δεν σου συμβαίνει κανένα κακόν; Άκουσε τι λέγει ο Παύλος ‘'όταν λέγουν ειρήνην και ασφάλειαν, τότε επέρχεται εις αυτούς αιφνίδιος όλεθρος'' (Α' Θεσ. 5,3) Διότι όλα τα πράγματα υφίστανται μεταβολάς∙ δεν εξουσιάζομεν τον θάνατον∙ ας γίνωμεν κύριοι της αρετής, διότι ο Κύριος μας ο Χριστός είναι φιλάνθρωπος.
Θέλετε να σας αναφέρω και οδούς της μετανοιάς; Είναι πολλαί και ποικίλαι και διάφοραι μεταξύ των, όλαι όμως οδηγούν προς τον ουρανόν. Πρώτη οδός μετανοίας είναι η καταδίκη των αμαρτημάτων μας ‘'Λέγε εσύ πρώτος τας αμαρτίας σου δια να δικαιωθής'' (Ησ. 43,26). Δι' αυτό είπε και ο Προφήτης ‘'είπα, θα καταδικάσω τον εαυτόν μου δια την ανομίαν μου προς τον Κύριον και συ εσυγχώρησες την ασέβειαν της καρδιάς μου'' (Ψαλμ 31,5). Αναγνώρισε λοιπόν και συ τα αμαρτήματα σου∙ αυτό είναι αρκετόν εις τον Κύριον ως απολογία∙ διότι αυτός που κατεδίκασε τα αμαρτήματα του είναι δυσκολότερον να περιπέση πάλιν εις τα ίδια αμαρτήματα. Ύψωσε την συνείδησην που έχεις μέσα σου εις κατήγορον, δια να μη έχης άλλον κατήγορον επί του βήματός του Κυρίου. Αυτή είναι μία οδός μετανοίας άριστη. Υπάρχει και άλλη που δεν είναι κατωτέρα αυτής, το να μη μνησικακής εναντίον των εχθρών, το να συγκρατής την οργή σου, να συγχωρής τα αμαρτήματα των συνανθρώπων σου∙ διότι έτσι θα συγχωρεθούν και τα ιδικά μας αμαρτήματα που διεπράξαμεν προς τον Κύριον. Ιδού λοιπόν και δεύτερος τρόπος καθαρισμού των αμαρτημάτων μας. Διότι λέγει ‘'αν συγχωρήσετε τους οφειλέτες σας, και ο ουράνιος Πατήρ σας θα σας συγχωρήση (Ματθ. 6,14).
Θέλης να μάθης και μία τρίτην οδόν μετανοίας; Να κάμης προσευχήν θερμήν και ειλικρινή που να πηγάζη από τα βάθη της καρδίας σου. Δεν είδες εκείνης την χήραν πως εξευμένισε τον αναίσχυντον εκείνον δικαστην; (Λουκ 18,1-8). Ενώ συ έχεις Κύριον ήμερον και προσηνή και φιλάνθρωπον∙ εκείνη εζήτει εναντίον των εχθρών, συ όμως δεν ζητείς εναντίον των εχθρών, αλλά υπέρ της ιδικής σου σωτηρίας.
Αν θέλης να μάθης και τετάρτην οδόν μετανοίας, θα σου ειπώ την ελεημοσύνην διότι αυτή έχει πολλήν και ανέκφραστον δύναμιν. Και πράγματι όταν ο Ναβουχοδονόσορ έφθασεν εις λογής κακίαν και διέπραξε κάθε ασέβειαν, ο Δανιήλ του είπε: ‘'Βασιλεύ, να εισακούσης την συμβουλήν μου∙ λυτρώσου από τας αμαρτίας σου με τας ελεημοσύνας, και από τα ανομίας σου λυτρώσου με την ευσπλαχνίαν σου δια τους πτωχούς'' (Δαν. 4,24). Ποίον πράγμα ημπορεί να γίνη ίσον με την φιλανθρωπίαν; Ύστερα από αναρίθμητα αμαρτήματα, ύστερα από τόσας παρανομίας υπόσχεται να απαλλάξη όλων αυτών τον δράστην, εάν δειχθή φιλάνθρωπος εις τους συνδούλους του. Και πέμπτη η μετριοφροσύνη και η ταπεινοφροσύνη που εκμηδενίζουν την φύσιν των αμαρτημάτων όχι ολιγώτερον από όλους τους άλλους τρόπους που αναφέραμεν∙ και μάρτυς ο τελώνης, ο οποίος δεν είχε να αναφέρη λαμπρά έργα, αλλά αντί όλων αυτών προσέφερε την ταπεινοφροσύνη και απηλλάγη από το βαρύ φορτίον των αμαρτημάτων (Λουκά 18,13).

Ιδού λοιπόν εδείξαμεν πέντε οδούς μετανοίας,

πρώτην την κατανόησιν των αμαρτημάτων μας,

δευτέραν την συγχώρησιν των αμαρτιών του πλησίον,

τρίτην εκείνην που προέρχεται από την προσευχήν,

τετάρτην εκείνην που προέρχεται από την ελεημοσύνη και

πέμπτην την προερχόμενην από την ταπεινοφροσύνην.

Μη βραδύνης, λοιπόν, αλλά να βαδίζης κάθε ημέραν όλας αυτάς τας οδούς∙ καθ' όσον είναι εύκολοι οδοί και δεν ημπορείς να προβάλης ως πρόσχημα την πενίαν∙ αλλά και αν ακόμα ζης πτωχότερα από όλους και την οργήν θα ημπορέσης να αφήσης κατά μέρος και να ταπεινοφρονής θα ημπορέσης και να προσευχηθής επαρκώς και να καταδικάσης τα αμαρτήματα σου∙ και εις τίποτε δεν γίνεται η πενία εμπόδιον. Και τι λέγω εδώ, αφού ούτε δι' εκείνην την μέθοδον της μετανοίας που απαιτεί την καταβολή των χρημάτων (δηλαδή η ελεημοσύνη) ούτε εκεί αποτελεί εμπόδιον εις ημάς η πενία. Και αυτό το εφανέρωσεν εις ημάς η χήρα που κατέβαλε τα δύο λεπτά (Μαρκ. 12, 41-44).
Αφού λοιπόν εδιδάχθημεν την θεραπείαν των τραυμάτων μας, ας θέτωμεν επάνω εις αυτά αυτά τα φάρμακα, ώστε, αφού ανακτήσωμεν την πραγαμτικήν υγείαν να απολαύσωμεν και την ιεράν τράπεζαν με παρρησίαν και με μεγάλην δόξαν να συναντήσωμεν τον βασιλέα της δόξης Χριστόν και να επιτύχωνεν τα αιώνια αγαθά με την χάριν και τους οικτιρμούς και την φιλανθρωπίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δια του οποίου και μετά του οποίου δόξα και δύναμις και τιμή τώρα και πάντοτε και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη (Θεσσαλονίκη)

(Από την έκδοση)
‘'ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ'' Θεσ/νικης).

Το αίμα των ηρώων της ελευθερίας μας επιβάλλει να αναλάβουμε ενεργό δράση

Η Πατρίδα μας διέρχεται κρίση, αγαπητοί μου συνέλληνες και συμπατριώτες, αν βέβαια εξακολουθείτε να έχετε ενδιαφέρον για το μέλλον αυτού του ιστορικού και μεγαλειώδους τόπου μας.
Η Κυβερνητική απόφαση για παραχώρηση της άκριτης ιθαγένειας σε αλλοδαπούς, οι οποίοι εισήλθαν κάποτε στο μικρό αυτό κομμάτι της γης, ισοδυναμεί με μια κίνηση αυτοκτονίας!
Όταν μας περιβάλλουν τόσοι αδηφάγοι γείτονες
Όταν προ τινων ετών Πρόεδρος της Τουρκίας είπε, ότι "θα κατακτήσουμε την Ευρώπη με τις γεννήσεις μας"
Όταν η Χώρα μας είναι πύλη μιάς ανεξέλεγκτης εισόδου τόσων και τόσων αλλοδαπών παρανόμως εισερχομένων, όταν... όταν... όταν... τότε η Ελλάδα μεταλλάσσεται και μεταβάλλει τον χαρακτήρα της!
Σε λίγα χρόνια θα είμαστε ξένοι στον τόπο μας.
Ὀταν πάλιν η Κυβέρνηση προχωρεί το σχέδιο Καλλικράτης με το οποίο ουσιαστικά δημιουργεί δέκα τρία (13) κρατίδια, με ισάριθμους μικρούς πρωθυπουργούς, όπως ελέχθη, τότε ο κίνδυνος απώλειας ελληνικών εδαφών ευρίσκεται "επί θύραις" με πρώτη απώλεια την Θράκη.
Όταν δημοσιογράφοι του μεγέθους Πρετεντέρη από τη στήλη τους υπερασπίζωνται την κα Δραγώνα και προβάλλουν το "υπέροχο" έργο της,
Όταν, γενικώτερα, κάποια ΜΜΕ και κάποια εκδοτικά συγκροτήματα χρηματίζωνται για να υποστηρίξουν συμφέροντα ξένων δυνάμεων και τα οποία επιβουλεύονται τα εθνικά συμφέροντα των Ελλήνων, όπως συνέβη στη μαρτυρική Κύπρο με το Σχέδιο Αννάν, τότε η Ελλάδα μας χάνεται! "Πωλείται σε τιμή ευκαιρίας!"
Πρώτιστα όλων, όταν εντός των τειχών υπάρχουν Έλληνες που καυχώνται ότι είναι ά-εθνοι, ά-θεοι και α-πάτριδες, και η Ελληνική Δημοκρατία ΔΕΝ ΣΠΕΥΔΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΦΑΙΡΕΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ και ΥΠΗΚΟΟΤΗΤΑ, αποστέλλοντάς τους στο πύρ το εξώτερον ως προδότες της Πατρίδος μας, τότε το τέλος της Ελλάδος είναι εγγύς!
Στη ταχύτερη έλευση του τέλους της Ελλάδος μας συμβάλλουν η τηλεόραση και τα εκδοτικά συγκροτήματα, όταν αυτά εργάζωνται για ξένα αφεντικά και συμφέροντα!
Το επονομαζόμενο Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι, στο οποίο προΐστανται ά-εθνοι, ά-θεοι και α-πάτριδες δήθεν Έλληνες, προωθεί την απομάκρυνση των θρησκευτικών Συμβόλων από τα Σχολεία, την κατάργηση της προσευχής και του εκκλησιασμού!
Έλληνες και συνέλληνες, ας ξυπνήσουμε από τον λήθαργο! Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας! Το αίμα των Ηρώων της Ελευθερίας μας επιβάλλει να αναλάβουμε ενεργό δράση, έντιμα, νόμιμα και ειρηνικά! Σας παραπέμπω στο παρακάτω δημοσίευμα. Λάβετε τα μέτρα σας. Αναλάβετε τις ευθύνες Σας. Δεν μας χρειάζεται ψωμί, αν δεν έχουμε την ελευθερία μας! "Ελευθερία ή θάνατος" έλεγαν κάποτε κάποιοι σκλαβωμένοι πρόγονοί μας! Τώρα μας ετοιμάζουν την πνευματική υποδούλωση! Globalization τη λένε στα ξένα! Παγκοσμιοποίηση την ονομάζουν στα Ελληνικά! Σας ερωτώ:Αυτοί οι Ά-εθνοι,οι Ά-θεοι καί οι Α-πάτριδες θα καθορίσουν τις τύχες μας;
+ Ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος
Αίγιον, 13 Ιανουαρίου 2010

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

Γέροντας Σίμων Αρβανίτης

Κατοικητήριο της Χάριτος

Κατερίνα Μπαρδάκα
θεολόγος

Ο Γέροντας Σίμων Αρβανίτης καταγόταν από την Τριάδα Εύβοιας από όπου ο πατέρας του Αθανάσιος Αρβανίτης μετακινήθηκε και εγκαταστάθηκε στο χωριό Κουκουβάουνες Αττικής, την σημερινή Μεταμόρφωση και παντρεύτηκε την μητέρα του Κυριακή. Απέκτησαν τέσσερα αγόρια, τον Ιωάννη, τον Παναγιώτη -τόν αργότερα Γέροντα Σίμωνα- τον Δημήτριο και τον Κωνσταντίνο.

Ο Παναγιώτης γεννήθηκε ανήμερα την Πρωτοχρονιά του 1901 και μεγαλώνοντας βοηθούσε τον πατέρα του κάνοντας διάφορες δουλειές. Όταν έγινε δεκατριών ετών ήταν πλανόδιος μανάβης σηκώνοντας τσουβάλια 80-85 κιλών αδιαμαρτύρητα. Κατά καιρούς εργαζόταν σε περιβόλια, αμπέλια και κτήματα δουλεύοντας σκληρά χωρίς να δυσκολεύεται καθόλου, καθώς η μυική του δύναμη ήταν πολύ μεγάλη. Ο ίδιος έλεγε ότι το τσαπί το έπαιζε στο χέρι όπως μια κοπελίτσα το τοπάκι της. Μόλις σταματούσε να ξεκουραστεί άνοιγε «τό βιβλίο του Χριστού», όπως έλεγε το Ευαγγέλιο, και μελετούσε. Η αγάπη του για τον Θεό ήταν φωλιασμένη στην καρδιά του από πολύ μικρός.

Ο αδερφός του διηγεῑται ότι τον Παναγιώτη τον έχαναν το Σάββατο από το σπίτι. Μόλις τελείωνε την δουλειά έφευγε και πήγαινε στα εξωκκλήσια, όπου προσευχόταν και μελετούσε. Γύριζε στο σπίτι την Κυριακή το βράδυ, οπότε και έτρωγε. Έμενε όλο το εικοσιτετράωρο νηστικός. Όταν δεν πήγαινε σε εξωκκλήσι ξυπνούσε όλη την οικογένεια με την πρώτη καμπάνα για τον εκκλησιασμό. Φοβέριζε μάλιστα ότι, όποιον δεν ξυπνούσε αμέσως, θα τον κατάβρεχε με μια κανάτα πού είχε δίπλα του γεμάτη με νερό.



Μοναχική κλήση

Ο Παναγιώτης επισκέφθηκε πολλές φορές το Άγιον Όρος. Μια από αυτές, στα Καυσοκαλύβια, συνάντησε τον μητροπολίτη Νεκτάριο Κεφαλά, τον μετέπειτα άγιο Νεκτάριο, και όταν πήγε να πάρει την ευχή του ο άγιος τον κράτησε από το χέρι και του είπε ότι θα γίνει πνευματικός και θα σώσει πολλές ψυχές.simon-arvanitis-2

Ο Παναγιώτης αποφάσισε μαζί με δύο καρδιακούς του φίλους να φύγουν κρυφά από τις οικογένειές τους και να ασκητέψουν. Έτσι το 1925 έφυγαν για την Εύβοια, όπου κλείστηκαν σε μια σπηλιά χωρίς κανένα εφόδιο, ρούχα ή τροφή. Οι φίλοι του δεν άντεξαν παρά δύο μέρες και πήραν την απόφαση να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Ο Παναγιώτης όμως πού άκουσε τα σχέδιά τους έφυγε πριν ξυπνήσουν εκείνοι και πήγε στην Μονή Αγίου Χαραλάμπους στην Λεύκα Αυλωναρίου. Ασκήτευε στην σπηλιά του αγίου Γρηγορίου, όπου πηγάζει αγίασμα και προσευχόταν νύχτα-μέρα. Όταν ο μητροπολίτης πληροφορήθηκε γι’ αυτόν από ανθρώπους που πήγαιναν στην σπηλιά για αγίασμα και έμαθε για την αυστηρή του άσκηση, τον αναζήτησε και τον έκανε αμέσως μοναχό στο μοναστήρι του αγίου Χαραλάμπους με το όνομα Σίμων. Ο π. Σίμων όμως και πάλι κλείστηκε σε μια σπηλιά και δεν έτρωγε τίποτα. Τον εύρισκαν πολλές φορές οι βοσκοί εξαντλημένο από την πείνα, πεσμένο στο έδαφος και τον πήγαιναν στο μοναστήρι, αλλά εκείνος πάλι έφευγε. Ο ίδιος αργότερα έλεγε: «Στην σπηλιά του αγίου Γρηγορίου έπινα ένα ποτήρι του κρασιού αγίασμα μετά την δύση του ηλίου επί τριάντα μέρες. Είχε φύγει όλο το σώμα μου. Ζύγιζα γύρω στα τριάντα κιλά». Τελικά επενέβη ο Μητροπολίτης πού τον υποχρέωσε να μείνει στο μοναστήρι. Διακόνημά του ήταν να καλλιεργεί τους κήπους και με την μεγάλη του σωματική δύναμη εντυπωσίαζε τους πάντες. Όταν εργαζόταν στους κήπους είχε βοηθό του ένα παιδί, το οποίο αρρώστησε βαριά. Όταν το είπαν στον π. Σίμωνα παράτησε το τσαπί και έφυγε για να προσευχηθεί στο βουνό. Δεν προχώρησε όμως πολύ και οι πατέρες του φώναξαν να γυρίσει πίσω, γιατί το παιδί είχε γίνει καλά. Ήταν ένα πρώτο δείγμα της αποτελεσματικότητας της προσευχής του Γέροντα.

Ο μητροπολίτης βλέποντας τις αρετές του τον χειροτόνησε ιερέα παρά τις αντιρρήσεις του το 1936 και τον έστελνε σε διάφορες εκκλησίες για την Θ. Λειτουργία. Ο κ. Δ. Κουλουρίδης διηγείται ότι στο χωριό του το Κληματάρι Ευβοίας έστελναν συχνά τον π.Σίμωνα για την Θ. Λειτουργία. Τον χειμώνα όμως, το χιόνι ήταν τόσο πυκνό πού τον απέκλειε καταμεσίς του δρόμου. Όταν οι χωρικοί έβλεπαν ότι δεν έχει φτάσει ο ιερέας, τον αναζητούσαν και τον έβρισκαν κάτω από το χιόνι, με τα χέρια ψηλά να προσεύχεται. Όσο και αν ξεπάγιαζε και αν δυσκολευόταν να συνέλθει από το κρύο δεν άφηνε τα χωριά χωρίς Θ. Λειτουργία και πήγαινε πάλι την άλλη Κυριακή παρά τους πάγους και τα χιόνια.

Το 1942 εστάλη στην Μονή Μεταμορφώσεως ως πνευματικός. Εκεί κοντά βρίσκεται το εκκλησάκι των Ταξιαρχών. Το 1943 συνέβη ένα συγκλονιστικό θαύμα την παραμονή των Ταξιαρχών. Είχε μαζευτεί πλήθος κόσμου για την εορτή σε μια εποχή πού όλους τους θέριζε η πείνα λόγω της Κατοχής. Ο Γέροντας, όταν είδε τόσο κόσμο μαζεμένο για την αγρυπνία, είπε να ετοιμάσουν φαγητό. Υπήρχε μόνο ένα τσουβάλι κρεμύδια και έδωσε εντολή να τα καθαρίσουν όλα, ενώ εκείνος άρχισε να προσεύχεται. Ξαφνικά ένας μεγάλος λαγός σαν αρνί κατέβηκε από το βουνό και μπήκε μέσα στο μαγειρείο μόνος του. Έτσι, θαυματουργικά εξασφαλίστηκε τροφή για όλο τον κόσμο και περίσσεψε και για το μοναστήρι.

Το 1946 ο Γέροντας αποφάσισε να φύγει από την Κύμη για την Αθήνα λόγω μεγάλων προβλημάτων με τα μάτια του. Μόλις ανέλαβε καθήκοντα στην ενορία της αγίας Βαρβάρας, αποφάσισε να χτίσει μεγαλύτερο ναό, γιατί ο παλιός δεν χωρούσε όλο τον κόσμο. Συνάντησε πολλές δυσκολίες και μεγάλο πόλεμο λόγω της έλλειψης χρημάτων και συκοφάντησης του έργου. Η ίδια η αγία παρουσιάστηκε στον Γέροντα και του υποσχέθηκε ότι θα τον βοηθήσει. Πράγματι, όταν τα χρήματα τελείωναν βρίσκονταν εντελώς ξαφνικά πρόσωπα πού πρόσφεραν το συγκεκριμένο ποσό πού χρειαζόταν για την συνέχιση των εργασιών. Όταν τελείωσε το έργο υπέβελε την παραίτησή του από εφημέριος, γιατί το πρόβλημα με τα μάτια του μεγάλωνε και επιθυμούσε να ιδρύσει δικό του μοναστήρι. Με μεγάλη θλίψη οι ενορίτες του τον αποχαιρέτησαν, γιατί τον είχαν αγαπήσει και τους είχε σταθεί σαν πατέρας όλα αυτά τα χρόνια.

Κτίτορας της Μονής του Αγίου Παντελεήμονος Πεντέλης

Ύστερα από επίμονη αναζήτηση χώρου για ίδρυση μοναστηριού ο Γέροντας κατέληξε στο εξωκκλήσι του αγίου Παντελεήμονα στην Πεντέλη, πού ανήκε στην Μονή Πετράκη. Αφού εξασφάλισε την συγκατάθεση του ηγουμένου της Μονής Πετράκη Χαράλαμπου Βασιλόπουλου, άρχισε το κτίσιμο ενός κελλιού, ενός αχυρώνα και ενός φούρνου δίπλα στο υπάρχον εκκλησάκι. Όμως ο διάβολος πολέμησε την ίδυση του μοναστηριού. Φανερώθηκε στον Γέροντα και του είπε ότι θα τον πολεμήσει μέχρι τέλους και δεν θα τον αφήσει να στεριώσει το μοναστήρι. Πράγματι οι βοσκοί της περιοχής απείλησαν τον Γέροντα με τις γκλίτσες τους λέγοντας ότι ο τόπος ήταν δικός τους. Η υπόθεση πήγε στο δικαστήριο όπου ο Γέροντας δικαιώθηκε. Τα πνευματικά παιδιά του Γέροντα βοηθούσαν στο σκάψιμο κατά την θεμελίωση της Μονής. Τα υλικά τα κουβαλούσαν με το γαϊδουράκι από μακριά, αφού δρόμος δεν υπήρχε. Και σαν να μην έφτανε αυτό όταν έσκαβαν φυσούσε πάντα τόσο δυνατά πού έφερνε την σκόνη στα μάτια τους. Παρά τις αντιξοότητες το κελλί , ο φούρνος και ο αχυρώνας τελείωσαν και κτίστηκαν και κελλιά για τους μοναχούς πού θα έρθουν, όπως είπε ο Γέροντας, καθώς και ξενώνας.simon-arvanitis-4

Ο εργολάβος της οικοδομικής δραστηριότητας και συγγενής του Γέροντα, Γιώργος Πανταζής, διηγείται: «Για να κτίσουμε το μοναστήρι είχαμε 50.000 δραχμές. Κάποια στιγμή ήθελα να αφήσω την εργολαβία, γιατί δεν έβρισκα εργάτες. Κανείς δεν ερχόταν να δουλέψει τόσο μακριά. Είδα στον ύπνο μου όμως την αγία Βαρβάρα και μου υποσχέθηκε ότι θα με βοηθήσει εκείνη. Πράγματι το άλλο πρωί μαζεύτηκαν δέκα εργάτες στο σπίτι μου για να δουλέψουν στο μοναστήρι, γιατί είχε πέσει ανεργία στις δουλειές τους». Συνεχίζει ο μαστρο-Γιώργος: « Όταν ρίχναμε την πλάκα και ετοιμάσαμε το μισό αστάρωμα διαπιστώσαμε ότι το νερό τελείωσε. Το παίρναμε από το πηγαδάκι, το οποίο άνοιξε ο Γέροντας σε γούρνα πού έβγαζε ελάχιστο νερό. Εκθέσαμε στον π. Σίμωνα το πρόβλημα και αυτός μάς διαβεβαίωσε ότι αφού φάμε το φαγητό πού είχε ετοιμαστεί θα έρθει νερό. Και ενώ ήταν καλοκαιρία, όσο τρώγαμε έπιασε δυνατή βροχή και χαλάζι και γέμισε με νερό ένας λάκος δυόμισι μέτρα βάθος. Όταν ολοκληρώθηκε και ο ξενώνας είδα πώς ξόδεψα μόνο 49.500 δραχμές. Τα υλικά τα πλήρωνε ο π. Σίμων και στοίχησαν και αυτά 49.500 δραχμές. Είναι θαύμα πώς τόσο μεγάλο έργο κόστισε τόσο λίγο».

Όταν άρχισε να πηγαίνει πολύς κόσμος άνοιξαν χωράφια γύρω από το μοναστήρι και καλλιεργούσαν διάφορα κηπουρικά για την αδελφότητα, αλλά και τους προσκυνητές. Ο Γέροντας ήταν πολύ φιλόξενος και επέμενε να παίρνουν όλοι κάτι για ευλογία. Και η ευλογία πού είχε το μοναστήρι ήταν θαυμαστή. Τα τρόφιμα δεν έλλειψαν ποτέ. Η μεγάλη διάθεση φιλοξενίας του Γέροντα έγινε αιτία να πλησιάσει πολύς κόσμος το μοναστήρι και να σωθούν πολλές ψυχές. Ο Γέροντας ήθελε να τον πλησιάζουν όλοι, να βοηθάει όλους στις δυσκολίες τους και να τους οδηγεί στον δρόμο της σωτηρίας. Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης από την Εύβοια εκτιμούσε πολύ τον π. Σίμωνα και επισκέφθηκε το μοναστήρι να πάρει την ευχή του.

Ο π. Ζωσιμάς, μαθητής του Γέροντα Σίμωνα, αναφέρει σε ένα από τα βιβλία του πού έχει γράψει για τον Γέροντα:

«Πολλές φορές ενώ κοιμόμουν κοντά του για να τον προσέχω, επειδή δεν έβλεπε πλέον, τον άκουγα να μιλάει. Όταν τον ρωτούσα με ποιόν μιλούσε μου έλεγε:

– Νομίζεις ότι κοιμάμαι; Πολύς κόσμος έρχεται όλη την νύχτα.

Και άλλη φορά μια κυρία μου είπε ότι το προηγούμενο βράδυ επικαλέστηκε τον Γέροντα για κάποιο πρόβλημά της και εκείνος μπήκε στο σπίτι της, της έδωσε την λύση και χάθηκε. Εγώ της είπα ότι δεν είναι δυνατόν να συνέβη αυτό, γιατί κλειδώνω το κελλί το βράδυ και κρατάω το κλειδί ώστε να αναγκάζεται ο Γέροντας να με ξυπνάει και να τον συνοδεύω έξω για να μην χτυπήσει, αφού δεν βλέπει. Τότε ο Γέροντας φωνάζει από το κελλί του:

– Ζωσιμά, εσύ πές ό,τι θέλεις. Εγώ το βράδυ φεύγω απ’ εδώ.

Ένα βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, μου φωνάζει να του φέρω το πετραχήλι. Του το πήγα, το φόρεσε όπως ήταν ξαπλωμένος και άρχισε να προσεύχεται πολλή ώρα. Κατά την μία παρά τέταρτο έφτασε αγριεμένος κάποιος γνωστός μας από την Πεντέλη. Ήταν κυριευμένος από θυμό και φώναζε:

– Θα σκοτώσω άνθρωπο απόψε. Θα κάνω έγκλημα.

Και ο Γέροντας τον έβαλε να σκύψει κάτω από το πετραχήλι για να του διαβάσει την ευχή. Μα ο άλλος διαμαρτυρόταν ότι ήθελε να εξομολογηθεί πρώτα. Και ο Γέροντας του αποκάλυψε ότι δεν χρειαζόταν να του πεί τίποτα, γιατί τα έβλεπε όλα από την ώρα πού άρχισε να μαλώνει στο σπίτι του.

πηγή:http://vatopaidi.wordpress.com

Μοναχός Μωϋσής, αγιορείτης

Η Παναγία, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, τον μεγαλύτερο δογματικό πατέρα της Εκκλησίας μας, “κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος”.

Δηλαδή εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί μετά την Αγία Τριάδα τιμάμε την Παναγία. Μεγάλη όντως τιμή. Στο πρόσωπο της Παναγίας τιμάται το γυναικείο φύλο. Ο πιστός ελληνικός λαός τιμά ιδιαίτερα κι ευλαβείται πολύ την Παναγία.
Αυτό φαίνεται και στο ότι από τις 30.000 εκκλησίες, παρεκκλήσια κι εξωκλήσια όλης της Ελλάδος οι 6.000 είναι αφιερωμένες σε εορτές της Παναγίας και οι περισσότερες στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Μάλιστα από τα 1.000 μοναστήρια της Ελλάδος τα 300 τιμώνται σ’ εορτές της Παναγίας· Γέννηση, Ευαγγελισμός, Ζωοδόχος Πηγή, Τιμία Ζώνη, Κοίμηση. Τα στοιχεία αυτά λαμβάνουμε από τα επίσημα Δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος του 2008.
Στο Άγιον Όρος, τα ωραία προσωνυμούμενο “Περιβόλι της Παναγίας”, από τον πολύπλαγκτο Σκοπελίτη Ξηροποταμηνό μοναχό Καισάριο Δαπόντε, ονομασία που επεκράτησε, η τιμή της Παναγίας πλησιάζει τα όρια της λατρείας. Από τις 20 μονές οι 5 τιμώνται στην Παναγία. Από τις 12 σκήτες οι 3 είναι αφιερωμένες στην Παναγία. Από τα 300 κελιά περίπου τα 50 πανηγυρίζουν σ’ εορτές της Παναγίας.
Κέντρο του θεομητορικού εορτασμού τον Αύγουστο στον ιερό Άθωνα είναι ο πάνσεπτος ναός του Πρωτάτου στις Καρυές. Αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Η πολυπρόσωπη και κατανυκτική μεγάλη εικόνα του τέμπλου παρουσιάζει κατά τη βυζαντινή παράδοση τη σύνταξη των αποστόλων και πρώτων επισκόπων γύρω από τη νεκρική κλίνη της Θεοτόκου. Ο Χριστός ψηλά μετά αγγέλων να παραλαμβάνει την ψυχή της. Η ίδια εικόνα σε μικρό μέγεθος στο προσκυνητάρι. Μεγάλη και ωραιότατη ίδια παράσταση σε τοιχογραφία από τον χρωστήρα του Θεσσαλονικέως Πανσέληνου και της συνοδείας του στα τέλη του 13ου αιώνος.
Η θαυματουργή εικόνα του Άξιον Εστί δεσπόζει και λάμπει στο προσκυνητάρι της, με την κεντητή ποδιά, τα’ ασημένια καντήλια, τα άνθη, τα θυμιάματα, τα’ αφιερώματα, τις λαμπάδες, τις μετάνοιες, τους μύριους ασπασμούς. 15 Αυγούστου 2008 και όλο το Άγιον Όρος αγρυπνεί εκ βαθέων ψάλλοντας: “Και σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν μη μου ελέγξη τας πράξεις ενώπιον των αγγέλων· παρακαλώ σε Παρθένε βοήθησόν μοι εν τάχει”.
Η θεοτοκοφιλία μοναχών και λαϊκών είναι δικαιολογημένη, δίκαιη, πηγαία, αυθόρμητη και ειλικρινής. Η Παναγία είναι το καλύτερο που είχε να δώσει όλη η ανθρωπότητα στη θεότητα. Είναι η ωραιότερη, σεμνότερη, ταπεινότερη και ιερότερη γυναίκα του κόσμου.

Διδασκαλία του Γέροντος Πορφυρίου

“Mία αυτούσια απομαγνητοφωνημένη διδασκαλία του Γέροντος Πορφυρίου”


Ο Γέρων Πορφύριος τα τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του συνήθιζε να φεύγει από το Ησυχαστήριο, όπου ενοσηλεύετο και να πηγαίνει σ’ ένα ερημικό μέρος στην Εύβοια, προς την πλευρά του Αιγαίου, συνοδευόμενος από ένα δυό πρόσωπα που τον εξυπηρετούσαν, διότι ήταν τυφλός και ανήμπορος. Εκεί έμενε κάθε φορά δύο-τρεις και σπάνια περισσότερες μέρες. Επειδή δεν υπήρχε κατάλυμα, διανυκτέρευε πολλές φορές σ’ ένα ερημοκκλησάκι ή σ’ ένα αυτοκίνητο. Στους ανθρώπους, που ήταν μαζί του, μιλούσε συχνά για την πνευματική εν Χριστώ ζωή και αυτοί από ζήλο και αγάπη κατέγραψαν μερικές φορές με μαγνητόφωνο τα λόγια του. Από τις μαγνητοφωνημένες αυτές συνομιλίες λείπουν συχνά η αρχή ή το τέλος, γιατί το μαγνητόφωνο δεν ήταν πάντα πρόχειρο. Ένα απ’ τα ωραία κομμάτια, που διασώθηκαν μ’ αυτό τον τρόπο, εκδόθηκε από το Ησυχαστήριο και σε κασέττα με τη φωνή του Γέροντος. Εδώ παρατίθεται απομαγνητοφωνημένο.
Η συνομιλία, που περιλαμβάνεται εδώ, έγινε τον Ιούλιο του 1988, στις τρεις το πρωί, μέσα σ’ ένα ερημοκκλήσι.
Ο Γέροντας: .Είναι παντού. Τώρα αυτό ξηγείστε το και σεις. Εγώ δεν μπορώ να το ξηγήσω. Μόνο σας λέω, όπου σκέπτεσαι τον Άγιο Αντώνη και τώρα μπορεί να τον σκεπτώμαστε εμείς εδώ, άλλοι τον σκέπτονται στην Θηβαΐδα, άλλοι στην Αίγυπτο, άλλοι στα Ιεροσόλυμα, άλλοι στο Σινά. Αυτή την ώρα είναι κι εδώ, κι εκεί, κι εκεί, κι εκεί. Τί λέτε;
Κάποιος: Είναι παντού, γιατί είναι μέσα στη Θεία Χάρη.
Ο Γέροντας: Ναι, είναι στον κόσμο τον πνευματικό. Κι’ ενώ είμαστε Χριστιανοί, τίποτε δεν ξέρουμε, ρε παιδιά, τίποτα. τίποτα δεν ξέρουμε από Χριστό!
Κάποιος: Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Ο Γέροντας: Και ζούμε οι καϋμένοι και διαβάζουμε και κάνα λόγο, ωραίος είναι, ωραία τα είπε και ο πατήρ τάδε, ωραία τα είπε και ο πατήρ τάδε, πώς τον λένε; Τάδε. Ωραία, ωραία, πολύ ωραία. Και όμως μένομε εις την νωθρότητά μας, εις την απερισκεψίαν μας και ζούμε χωρίς Χριστό.
Ο Χριστός είναι άλλο πράγμα. Όταν έλθη ο Χριστός στον άνθρωπο, όταν έλθη στην ψυχή μας, όταν πάη στον άνθρωπο ο Χριστός, όταν μπη στην ψυχή, η ψυχή γίνεται αλλοιώς. Ζη παντού, ζη στ’ άστρα, ζη στον κόσμο τον πνευματικό, ζη στο χάος, ζη στο σύμπαν, ζη. Του μιλάμε με το τηλέφωνο στη Νότιο Αφρική, στον Ινδικό Ωκεανό και μιλάει μ’ αυτούς και τους λέει για το σπίτι τους, για τα κορίτσια τους και τους λέει για την οικογένειά τους και αυτός είν’ εδώ. Καταλάβατε;
Σεις τώρα θα νομίζετε, έτσι που σας τα λέω, ότι, τέλος πάντων, εγώ είμαι κάτι. Δεν είμαι τίποτα. Όμως προσπαθώ και απ’ αυτά που λέω, λίγο, σαν τα γεύωμαι, πολύ λίγο. Και προσπαθώ και θέλω και αγαπώ, δεν θέλω να βιάζω τον εαυτό μου. Αλλά πολλές φορές τα ζω με την χάρη του Θεού, χωρίς να μιλάω. Δεν μου επιτρέπεται. Ε!. ό,τι μου επιτρέπεται, το λέω, αλλά δεν μπορώ να πω πάντοτε. Λοιπόν, ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή. Πάει, τελείωσε. Αν δε βλέπης το Χριστό σε όλα σου τα έργα και τις σκέψεις, είσαι χωρίς Χριστό.
Πώς το είπαμε; Κατάλαβες;
Θυμάμαι κι ένα τραγούδι.
«Συν Χριστώ πανταχού
φόβος ουδαμού».
Τόχετε ακούσει; Ε; Το λένε τα παιδιά, δεν το θυμάμαι.
Λοιπόν, έτσι πράγματι να βλέπωμε το Χριστό. Είναι φίλος μας, είναι αδελφός μας, είναι ό,τι καλό και ωραίο. Είναι το παν. Αλλά είναι φίλος και το φωνάζει: «Σας έχω φίλους, βρε, δεν το καταλαβαίνετε; Είμαστε αδέλφια. Βρε, εγώ δεν είμαι. δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω. Σας θέλω να χαίρεστε μαζί μου, τη ζωή». Κατάλαβες;
Έτσι είναι ο Χριστός. Δεν έχει κατήφεια, ούτε μελαγχολία, ούτε ενδοστρέφεια, που ο άνθρωπος σκέπτεται ή βασανίζεται από διαφόρους λογισμούς και διάφορες πιέσεις, που κατά καιρούς στη ζωή του τον ετραυμάτισαν.
Ο Χριστός είναι νέα ζωή. Πώς το λέω; Ο Χριστός είναι το παν. Είναι η χαρά, είναι η ζωή, είναι το φως, το φως το αληθινόν, που κάνει τον άνθρωπο να χαίρεται, να πετάη, να βλέπη όλα, να βλέπη όλους, να πονάη για όλους, να θέλη όλους μαζί του, όλους κοντά στο Χριστό.
Όταν εμείς βρίσκουμε κάποιονε θησαυρό ή ό,τι άλλο, δεν θέλομε να το λέμε πουθενά. Ο Χριστιανός όμως, όταν βρη το Χριστό, όταν γνωρίση το Χριστό, όταν ο Χριστός εγκύψη μέσα στην ψυχούλα του και τον αισθανθή, θέλει να φωνάζη και να το λέη παντού, θέλει να λέη για το Χριστό, τι είναι ο Χριστός, αγαπήσατε τον Χριστόν και μηδέν προτιμήστε της Αγάπης Αυτού. Ο Χριστός είναι το παν, είναι η πηγή της ζωής, είναι το άκρον των εφετών, είναι το παν. Όλα στο Χριστό υπάρχουν τα ωραία.
Και μακράν του Χριστού: η θλίψις, η μελαγχολία, τα νεύρα, η στενοχώρια, οι αναμνήσεις των τραυμάτων της ζωής, των πιέσεων, των αγωνιωδών, έτσι, ωρών. Όλα, ζούμε εκείνα εκεί της ζωής μας. Και πάμε εδώ και πάμε εκεί και τίποτα, και πουθενά δεν στεκόμαστε. Όπου βρούμε το Χριστό, ας είναι και μια σπηλιά, καθόμαστε εκεί και φοβούμαστε να φύγουμε, να μη χάσουμε το Χριστό. Διαβάστε να ιδήτε. Ασκηταί, που εγνώρισαν το Χριστό, δεν ήθελαν να φύγουν από τη σπηλιά, ούτε βγαίναν έξω να κάνουνε πιο πέρα, θέλαν νάναι εκεί που αισθανόντουσαν το Χριστό μαζί τους.
Ο Χριστός είναι το παν.
Ο Χριστός είναι η πηγή της ζωής, της χαράς. Το παν. Πώς τα βλέπεις, ρε Νίκο;
Κάποιος: Αυτά, που είπατε, Γέροντα, είναι χρυσά λόγια, είναι η πραγματικότητα· όπως το λέτε εσείς, έτσι είναι.
Ο Γέροντας: Ε, ναι, αλλά έτσι καλούμεθα να ζήσωμε. Όταν λέμε είμαστε Χριστιανοί, όταν λέμε είμαστε του Χριστού. Κατάλαβες; Ό,τι να είναι· και στις ώρες της αδυναμίας μας, μόλις ιδούμε το Χριστό, αμέσως αλλάζομε γνώμη και θέλουμε νάμαστε με το Χριστό. Αλλά ο Χριστός είναι ο φίλος μας, είναι ο αδελφός μας, το φωνάζει: «Υμείς φίλοι μου εστέ» [=«Εσείς είστε φίλοι μου», Κατά Ιωάννην ΙΕ΄ 14], «δεν θέλω να με βλέπετε διαφορετικά, δεν θέλω να με βλέπετε έτσι, ότι εγώ είμαι ο Θεός, ότι είμαι ο Λόγος του Θεού, ότι είμαι μία υπόστασις της Αγίας Τριάδος. Θέλω να με βλέπετε δικό σας, φίλο σας, να με αγκαλιάζετε, να με αισθάνεσθε στην ψυχή σας, το φίλο σας, ΕΜΕΝΑ, που είμαι η πηγή της ζωής, όπως είναι η αλήθεια».
Κι όμως αυτά είναι η αλήθεια. Τώρα, είπαμε, υπάρχει ο στανάς, υπάρχει η κόλασις, υπάρχει ο θάνατος. Όλα αυτά υπάρχουν, όντως υπάρχουν. Είναι το άλλο μέρος, το κακό, είναι το σκοτάδι, είναι όλα του σκοταδιού.
Ο άνθρωπος του Χριστού πρέπει ν’ αγαπήση το Χριστό, κι’ όταν αγαπήση το Χριστό απαλλάττεται απ’ το διάβολο, από την κόλαση και από το θάνατο. Θα μου πης, εσύ έφθασες να είσαι έτσι; Δεν έχω φθάσει, αυτό ζητάω, αυτό θέλω. Και στη σιωπή μου και παντού προσπαθώ να ζήσω σε αυτά. Δεν τα ζω. Όμως, ε. προσπαθώ. Δηλαδή, πώς να σου πω, πώς να σας πω; Δεν έχω πάει σ’ ένα μέρος, έτσι. ή πήγα μία φορά, το είδα, τώρα δεν είμαι εκεί, αλλά το θυμάμαι, το λαχταράω, το θέλω. Να, τώρα, αυτή τη στιγμή, αύριο, μεθαύριο, κάθε στιγμή μούρχεται και το θέλω, θέλω να πάω εκεί, το ζητάω. Δεν είμαι, όμως, εκεί. Δεν μπορώ να σας τα εξηγήσω αυτά. Τα καταλαβαίνετε;
Ο Γέροντας: Ναι, αλλά ζω μέσα σ’ αυτή την προσπάθεια, πέστε με κουτό, πέστε ότι αυτά δεν τα λένε, Γέροντα, όποιος προσπαθεί, δεν μιλάει, αλλά επικαλείται την Θεία Χάρι να τον βοηθήση. Ε, ναι, αλλά, άμα τρελλαίνεται κανείς, μιλάει. Υπάρχει και τρέλλα.
(Προσευχόμενος: «Κύριε.») Εμ, σας είπα.
(Αλλάζοντας τόνο) Πού, έφυγε;
Κάποιος: Ναι, βγήκε έξω.
Ο Γέροντας: Τί, τώρα πήγες εκεί για να τα πάρης; Τί τα έγραψε αυτά; Είναι κουταμάρες αυτά.
Κάποιος: Δεν είναι κουταμάρες. Εάν είναι κουταμάρες αυτά, ποια είναι τα σωστά; Εγώ, σκεπτόμουν, Γέροντα.
Ο Γέροντας: Ε λοιπόν, τώρα, που μιλάω, δεν είμαι στα καλά μου. Λέω, τώρα είμαι κουτός, που λέω αυτά.
Κάποιος: Α, Γέροντα, το 90% των Χριστιανών ή δεν είμαστε Χριστιανοί ή μένουμε απλώς στο θαυμασμό και λέμε καλά τά ‘πε ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος, ο Ισαάκ ο Σύρος, καλά τα ‘πε ο Άγιος, καλά ο Ιωάννης της Κλίμακος, μένουμε εκεί στο θαυμασμό, έστω. Αλλά πέραν από ‘κει τίποτα, δεν γίνεται προσπάθεια, ε. Γι’ αυτό μας έχει φάει το άγχος όλους και η αγωνία και η στενοχώρια και.
Ο Γέροντας: Ε, ναι, αλλά, λες, πώς; Αυτό είναι. Πώς θα είμαι εκεί, ενώ είμαι εδώ; Το θέμα είναι, ώσπου να έρθη ο Χριστός να ζήση. Τότε είσαι παντού. Συν Χριστώ. Αυτού είναι η δυσκολία μας, που δεν έχουμε το Χριστό.
Ο Γέροντας: Πάνω σ’ αυτό. Φροντίστε και σεις, κι έτσι. (Λίγες λέξεις δεν διακρίνονται). Να τα αισθανθούμε, να τα ζήσωμε και να γίνουνε πραγματικότης. Ο φίλος, ο αδελφός! Πώς το φωνάζει αυτό όμως! Και πόσο!.. Τί βάθος κρύβεται μέσα σ’ αυτό! Πολύ βάθος. Δηλαδή είναι το θάρρος, δεν θέλει το φόβο ο Χριστός. Δεν τόνε θέλει τον φόβο.
Ε; Τους Αποστόλους, πόσο απλά! Δεν τους εξεβίαζε, τους άφηνε έτσι. Μέχρι το τέλος, οι καϋμένοι! Φοβήθηκαν, κλειστήκανε, κάνανε, εεε., τί πάθαμε; Ε, το Πνεύμα, που πήγε, αυτό τους ετελείωσε [=τους τελειοποίησε]. Η Χάρις, τους ετελείωσε. Ε; Τί λες;
Κάποιος: Ναι, Γέροντα.
Ο Γέροντας: Δεν βρίσκεις;»

(Κλείτου Ιωαννίδη, Ο ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: Μαρτυρίες και εμπειρίες, έκδοση Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, 8η εκδ., Αθήνα 2001, σελ. 49-52)