Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Χριστός ετέχθη!

«τε δ λθε τ πλήρωμα το χρόνου, ξαπέστειλεν Θες τν υἱὸν ατο, γενόμενον κ γυναικός, γενόμενον π νόμον,  να τος π νόμον ξαγοράσ, να τν υο­θε­σίαν πολάβωμεν. τι δέ στε υοί, ξαπέστειλεν Θες τ Πνεμα το υο ατο ες τς καρδίας μν, κρζον· ββ πατήρ στε οκέτι ε δολος, λλ’ υός· ε δ υός, κα κλη­ρονόμος Θεο δι Χριστο»   


Χριστός ετέχθη!

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Ηλπίκαμεν επί Θεώ ζώντι”.

Το παρακάτω απομαγνητοφωνημένο κείμενο αποτελεί την σύντομη ομιλία του Αρχιμανδρίτου Αστερίου Χατζηνικολάου, προϊστάμενο της Αδελφότητας Θεολόγων “Ο ΣΩΤΗΡ” με αφορμή το γενικό σύνθημα της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης για το τρέχον ακαδημαϊκό έτος 2011-2012, “Ηλπίκαμεν επί Θεώ ζώντι”.
“Η φετινή γιορτή είναι μέσα στο πλαίσιο όλων των ταραχών κι αναστατώσεων τις οποίες ζούμε όλοι μας, ιδιαίτερα έντονα, αυτό τον καιρό στην πατρίδα μας και σ’όλο τον κόσμο. Το πρόβλημα του κόσμου είναι ότι το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα καταρρέει. Αυτή είναι η έννοια του κόσμου. Για μας αυτό είναι και αναμενόμενο και καλό. Τα είδωλα του κόσμου πέφτουν, οι θεοί του αιώνος τούτου, ο μαμμωνάς, το χρήμα, που φαίνεται πόσο ρευστό είναι κι αναξιόπιστο. Η αγωνία όλου του κόσμου συνοψίζεται στο πώς θα πάνε πάνω τα χρηματιστήρια, αν θα πέσει το δολάριο ή, η εθνική μας αγωνία, αν θα βγούμε απ’το ευρώ! Βλέπετε τι τιτανομαχίες γίνονται στην Ελληνική βουλή. Όλοι ενώθηκαν στον κίνδυνο να βγούμε απ’το ευρώ. Αν χάσουμε το ευρώ, χαθήκαμε! Αν χάσουμε το Θεό…; Τι συμβαίνει;

Και τον Θεό όχι απλώς Τον χάνουμε, αλλά Τον πολεμούμε! Δεν Τον θέλουμε πια στη ζωή μας, δε μας κάνει, περιττός είναι ο Θεός στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον υπόλοιπο κόσμο.Και βλέπει κανείς πράγματα με τα οποία ποτέ δεν κάθισε να προβληματιστεί: Δε θα έπρεπε να μας βάλει σε κάποιες σκέψεις το ότι η Ευρώπη πλημμύρισε από Μουσουλμάνους, που σε λίγο θα την καταπνίξουν, την εποχή που αρνείται τις χριστιανικές της ρίζες επισήμως; Δεν θέλει να βάλει κανένα στοιχείο που να υποδηλώνει στο επίσημο Σύνταγμά της τις χριστιανικές της καταβολές. Η πατρίδα μας καταρρέει τώρα που ερχόμαστε μετωπικά αντίθετα με το νόμο του Θεού. Ψηφίζουμε άθεα νομοθετήματα το ένα μετά το άλλο. Συγκροτούμε μια άθεη παιδεία. Θέλουμε η Εκκλησία να απομακρυνθεί, η πολιτεία να μην έχει σχέση μαζί της.
Λατρεύουμε τα είδωλα. Αλλά, όπως λέει ο λόγος του Θεού, “Τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν ἀργύριον καὶ χρυσίον, ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων· στόμα ἔχουσιν καὶ οὐ λαλήσουσιν, ὀφθαλμοὺς ἔχουσιν καὶ οὐκ ὄψονται, ὦτα ἔχουσιν καὶ οὐκ ἀκούσονται·”(Ψαλμ. 113). Τα είδωλα είναι έργα δικά μας, έργα των χειρών των δικών μας. Μπορεί να είναι από ασήμι και χρυσάφι αλλά δεν ακούν, δε βλέπουν, δεν έχουν κάτι να μας πουν. “Ὅμοιοι αὐτοῖς γένοιντο οἱ ποιοῦντες αὐτὰ καὶ πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ’ αὐτοῖς.” ( Ψαλμ. 113) Όσοι φτιάχνουν τέτοια είδωλα και όσοι έχουν την πεποίθησή τους σε αυτά τα είδωλα, στο αργύριον και στο χρυσίον, είναι όμοιοι. Δε βλέπουν τι γίνεται, δεν ακούν τη φωνή του πονεμένου και πάσχοντος λαού, δεν έχουν ένα στόμα κάτι να μας πουν και φτάνουν να λέει ο ένας στον άλλον “Είσαι εκτός τόπου και χρόνου.”. “Δε ζεις το εδώ. Δε ζεις το τώρα!”.
Τα τελευταία χρόνια στην πολιτική ζωή του τόπου μας επικράτησε ένα σύνθημα πολύ δυνατό: “ΕΔΩ και ΤΩΡΑ!”. Η ευτυχία, η αφθονία, η απόλαυση, η ευημερία δε μετατίθεται σε έναν άλλο κόσμο μακρινό, ασαφή, αβέβαιο. Εδώ και τώρα τη θέλουμε! Και εδώ και τώρα θα τη φέρουμε. Το σύνθημα είναι πολύ δυνατό, είναι όμως κλεμμένο· είναι σύνθημα του Ευαγγελίου: Ο Χριστός στάθηκε ανάμεσα στους μαθητές Του, στους ακροατές των διδασκαλιών Του και τους είπε “ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν” (Λουκ. ιζ´, 21). Η Βασιλεία του Θεού είναι ανάμεσα μας. Ήρθε! Εδώ! Είναι τώρα! Δε θα φανεί μόνο με λαμπρότητα και δόξα στην αιωνιότητα, στους ουρανούς αλλά αφότου ήρθε ο Θεός στη Γη, η Βασιλεία του Θεού ήρθε κι εκείνη και πραγματώνεται στο πρόσωπό Του. Το εδώ και το τώρα δίνει δύναμη σε αυτούς που ζουν εδώ και τώρα τη λύτρωση. Ε, λοιπόν, οι άνθρωποι που αρνούνται το Θεό και επαγγέλλονται ευτυχία στο εδώ και τώρα άνευ Θεού είναι αναγκασμένοι όταν φτάσουν στα αδιέξοδα τα σημερινά, όταν διαπιστώνουν ξαφνικά τις περιορισμένες δυνατότητές τους, τα όριά τους, να στραφεί ο ένας στον άλλον -οι κυβερνώντες- και να πουν “είμαστε εκτός τόπου και χρόνου. Δε ζούμε ούτε στο εδώ ούτε στο τώρα. Στο κάπου αλλού είμαστε, χαμένοι στο πουθενά και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε!”. Ούτε οι ιαχές των διαμαρτυρομένων, ούτε οι διαμαρτυρίες των αγανακτισμένων, ούτε η αγανάκτηση των επαναστατημένων, ούτε η επαναστατικότητα των καταληψιών πρόκειται να οδηγήσει κάπου. Όλοι αυτοί αγανακτούν, διαμαρτύρονται, επαναστατούν ο ένας εναντίον του άλλου. Η παρούσα κατάσταση κατηγορεί την παρελθούσα. Η παρελθούσα την παρούσα. Αυτοί που δεν ήταν ούτε στην παρελθούσα, ούτε στην παρούσα κι ούτε θα’ναι στη μέλλουσα, κατηγορούν τους πάντες. Όλοι κατηγορούν όλους και κανένας δεν κοιτάει τον εαυτό του. Λέει το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων ότι οι Απόστολοι ήταν οι “αναστατώσαντες την Οικουμένη όλη”. Ξεσήκωσαν όλο τον κόσμο, αφού προηγουμένως έκαναν την επανάσταση μέσα τους. Κι αν δε σηκώσει κανείς τον εαυτό του, δεν μπορεί να σηκώσει τον κόσμο. Μόνο αν εμείς σταθούμε όρθιοι, θα σηκώσουμε όρθιο τον κόσμο και θα ζήσουμε σωστά.
Επιτρέψτε μου να διαβάσω ένα κείμενο που γράφτηκε περίπου 2600 χρόνια πριν κι όμως περιγράφει την εποχή μας και θα μπορούσε κάλλιστα να μας εκφράσει αν το απήγγειλε σήμερα κάποιος. Είναι μια προσευχή την οποία απηύθυνε ο Αζαρίας, ένας εκ των Τριών Παίδων που έριξε ο Ναβουχοδονόσορας στο καμίνι, στο καμίνι του πυρός το καιόμενο, και βγήκαν και οι τρεις άθιχτοι, ενώ η φωτιά έκαιγε γύρω τους επταπλασίως και έψηνε αυτούς που βρίσκονταν έξω απ’το καμίνι, αλλά μέσα στην κάμινο έπνεε πνεῦμα δρόσου διασυρίζον και έκαναν μια προσευχή: “Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν, καὶ αἰνετός καὶ δεδοξασμένον τὸ ὄνομά σου εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι δίκαιος εἶ ἐπὶ πᾶσιν, οἷς ἐποίησας ἡμῖν, ὅτι ἐν ἀληθείᾳ καὶ κρίσει ἐπήγαγες ταῦτα πάντα, διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν”. Ήταν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα, είχαν καταληφθεί από τους Βαβυλωνίους στην Ιερουσαλήμ. Τους πήραν αιχμαλώτους, τους κράτησαν στη Βαβυλώνα, ήταν υποτελείς και βλέπετε πώς το αξιολογούν και πού το αποδίδουν:
Καλά μας έκανες.
ἐν ἀληθείᾳ καὶ κρίσει ἐπήγαγες ταῦτα πάντα, διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν. ὅτι ἡμάρτομεν καὶ ἠνομήσαμεν ἀποστῆναι ἀπὸ σοῦ καὶ ἐξημάρτομεν ἐν πᾶσι καὶ τῶν ἐντολῶν σου οὐκ ἠκούσαμεν“: Ό,τι κάνουμε εμείς σήμερα με νομοθετήματα της Ελληνικής Βουλής! “οὐδὲ συνετηρήσαμεν οὐδὲ ἐποιήσαμεν καθὼς ἐνετείλω ἡμῖν, ἵνα εὖ ἡμῖν γένηται”: Δεν κάναμε ό,τι μας είπες, δε θέλαμε! “καὶ πάντα, ὅσα ἐπήγαγες ἡμῖν καὶ πάντα ὅσα ἐποίησας ἡμῖν, ἐν ἀληθινῇ κρίσει ἐποίησας”: Καλά τα έκανες, σωστά έκανες!
“καὶ παρέδωκας ἡμᾶς εἰς χεῖρας ἐχθρῶν ἀνόμων, ἐχθίστων ἀποστατῶν”: Μας παρέδωσες στην Μέρκελ και στον Σαρκοζί να παίζουν μαζί μας, να μας χλευάζουν επειδή αμαρτήσαμε.
“καὶ νῦν οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἀνοῖξαι τὸ στόμα· αἰσχύνη καὶ ὄνειδος ἐγενήθημεν”:
Περίγελος η άλλοτε δοξασμένη Ελλάδα μας στα μάτια όλου του κόσμου.
“ὅτι, Δέσποτα, ἐσμικρύνθημεν παρὰ πάντα τὰ ἔθνη καί ἐσμεν ταπεινοὶ ἐν πάσῃ τῇ γῇ σήμερον διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, καὶ οὐκ ἔστιν ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ ἄρχων καὶ προφήτης καὶ ἡγούμενος”:Πού είναι ένας ηγέτης; Δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει ένας…Ένας που να πει ένα λόγο σωστό. Δεν υπάρχει.
“καὶ νῦν”, εδώ είναι η στροφή της ψυχής των προσευχομένων Τριών Παίδων “καὶ νῦν ἐξακολουθοῦμεν ἐν ὅλῃ καρδίᾳ καὶ φοβούμεθά σε καὶ ζητοῦμεν τὸ πρόσωπόν σου”: Ζητούμε ξανά Εσένα, Κύριε. Η ψυχή μας ψάχνει για να βρει το πρόσωπό σου. “μὴ καταισχύνῃς ἡμᾶς, ἀλλὰ ποίησον μεθ’ ἡμῶν κατὰ τὴν ἐπιείκειάν σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τοῦ ἐλέους σου”: Μη μας ντροπιάσεις, να μας φερθείς με επιείκια, να μας ελεήσεις. “καὶ ἐξελοῦ ἡμᾶς κατὰ τὰ θαυμάσιά σου καὶ δὸς δόξαν τῷ ὀνόματί σου, Κύριε. καὶ ἐντραπείησαν πάντες οἱ ἐνδεικνύμενοι τοῖς δούλοις σου κακὰ καὶ καταισχυνθείησαν ἀπὸ πάσης δυναστείας”: ας ντροπιαστούν όλοι αυτοί που μας πολεμούν. “καὶ ἡ ἰσχὺς αὐτῶν συντριβείη”: Ας συντριβεί η δύναμή τους όταν γυρνούν κι αναζητούν το πρόσωπό Σου. “καὶ γνώτωσαν ὅτι σὺ εἶ Κύριος Θεὸς μόνος καὶ ἔνδοξος ἐφ’ ὅλην τὴν οἰκουμένην”: Όπως τότε ο Ναβουχοδονόσορας που προσκύνησε και αναγνώρισε το Θεό των Τριών Παίδων.
Το σύνθημα που παίρνουμε φέτος είναι πολύ δυνατό. “Ηλπίκαμεν επί Θεώ ζώντι”. Το βάρος βρίσκεται σ’αυτή τη δοτική, “τῷ ζώντι”. Σ’έναν Θεό που είναι ζωντανός. Δεν είναι κάτι αόρατο, άγνωστο, μια ασαφής ανώτερη δύναμη, ένας κυβερνήτης άγνωστος για όλους, κάποιος που είναι πολύ ψηλά και πολύ μακριά, αψηλάφητος και άπιαστος. Είναι ένας Θεός που αποδεικνύεται ζωντανός όταν μπαίνουμε στο καμίνι και κάνει δροσιά. Όταν κατεβαίνουμε στο λάκκο των λεόντων και τα λιοντάρια μας φέρονται σαν να είναι πρόβατα. Όταν βγαίνουμε στην πιο ταραγμένη θάλασσα του κόσμου κι αυτή αποδεικνύεται πιο στερεή απ’τη στεριά όπως με τον Απόστολο Πέτρο. Όταν ο Θεός επεμβαίνει δυναμικά στη ζωή μας κι έχουμε αίσθηση της παρουσίας Του. Όταν για να λυτρώσει τους δικούς Του, ανατρέπει τους νόμους της φύσης και αποδυκνείεται ότι είναι Θεός εγγύς, Θεός εντός ημών δρων κι ενεργών και κατοικών κι αναπαυόμενος.
Θα τελειώσω με έναν λόγο του Αγίου Γρηγόριου του Θεολόγου ο οποίος είναι γνωστός για την περιεκτικότητα και αποφθεγματικότητα των λόγων του. Λέει σε μια πρόταση πάρα πολλά. Λέει, λοιπόν, κάπου: “Ἐδεήθημεν Θεοῦ σαρκουμένου καί νεκρουμένου, ἴνα ζήσωμεν”. Για να ζήσει ο άνθρωπος, δεν είναι απλό πράγμα. Δε χρείαζονται κυβερνήσεις δυνατές. Δε χρειάζεται νόες οι οποίοι να είναι υψηλοί στη νοημοσύνη. Δε χρειάζεται η γη να βγάλει καρπούς. Δε χρειάζεται το ψωμί. Δε ζει μόνο με το ψωμί ο άνθρωπος. Μόνο με έναν Θεό μπορεί να ζήσει ο οποίος όμως, Θεός θα είναι σαρκούμενος και νεκρούμενος. ”Ἴνα ζήσωμεν” χρειάζεται ένας Θεός που να μπορεί να γίνει σάρκα, άνθρωπος και να έχει την τόλμη να πεθάνει για τον άνθρωπο. Και τέτοιος Θεός …υπάρχει! Είναι ο Θεός μας! Είναι φοβερό αυτό. Έχουμε έναν Θεό που έγινε άνθρωπος κι ήρθε ανάμεσά μας. Έχουμε έναν Θεό που κατέβηκε στη γη και κατέβηκε και στον τάφο, στα άδυτα του Άδη, για να μας ανασύρει από εκεί. Έχουμε έναν Θεό που αποδεικνύεται ολοζώντανος, όταν κυβερνά τη ζωή όλου το κόσμου, που φανερώνεται δοξασμένος μέσα απ’τα θαυμάσια της δημιουργίας Του. Τον βλέπουμε να βαδίζει στους δρόμους της ιστορίας του κόσμου. Τον αισθανόμαστε στην προσωπική μας ζωή να επεμβαίνει δραστικά. Όταν κάνουμε την αυτοκριτική μας και σκύψουμε μέσα μας. Μπορούμε να ακούσουμε ευκρινώς τον ήσυχο ήχο των βημάτων Του. Μέσα μας περπατάει. Σ’ έναν τέτοιο Θεό πιστεύουμε και σ’ Αυτόν στηρίζουμε την ελπίδα μας. Κι αν όλα τα χάσουμε κι αν τίποτα δε μας μείνει. Λέει ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος “εγώ είμαι πλούσιος μόνο σε ελπίδες”. Έχουμε ελπίδα σε ζωντανό Θεό που αποδεικνύει τη ζώσα παρουσία Του στη ζωή μας στο κάθε βήμα της πορείας μας προς Αυτόν.
Να Τον κρατήσουμε, να Τον λατρέψουμε, να Τον προσκυνήσουμε, να Τον ομολογήσουμε γύρω μας, στο σύγχρονο απελπισμένο άνθρωπο που έχει ανάγκη να ακούσει αυτή την αλήθεια και να πέσει να προσκυνήσει αυτόν τον Θεό για να ζήσει στον κόσμο αυτό και στον άλλο. Ο Θεός μαζί σας. Καλή χρονιά!”

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Περιοδικό "Η Δράση μας" «50 χρόνια στή διακονία τῆς Ἀλήθειας»

Ο ΕΠΙ 50 ΧΡΟΝΙΑ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ
κ. ΝΙΚ. Π. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ

«50 χρόνια στή διακονία τῆς Ἀλήθειας»

Σέ άτμόσφαιρα δοξολογίας πρός τόν Δωρεοδότη Θεό πραγματοποιήθηκε
τήν Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011 στήν Ἀθήνα ἐπετειακή ἐκδήλωση τοῦ περιοδικοῦ μας
γιά τά 50 χρόνια τῆς ἐκδοτικῆς του παρουσίας.
Αἴθουσα, έξώστης, ὑποδοχή, ὑπερπλήρη ὅλα μέ παλαιοτέρους καί νεοτέρους,
πού μέ τόν ἴδιο ἐνθουσιασμό γράφουν, ὑποδέχονται, μελετοῦν καί διαδίδουν τό περιοδικό.

Ἦταν 5 Νοεμβρίου τοῦ 1961, ὅταν ἕνα μικρό ὀχτασέλιδο τεῦχος ἐμφανίστηκε γιά πρώτη φορά
στίς πανεπιστημιακές αἴθουσες σέ 400 περίπου ἀντίτυπα.
Κι ἀπό τότε, 50 χρόνια βαρκούλα μικρή ριγμένη στό πέλαγος,
δέν ἔπαυσε νά κυκλοφορεῖ μέ δυναμισμό καί ἐνθουσιασμό,
χωρίς ἔξωθεν ἐπιχορηγήσεις καί παρά τήν πολεμική πού δέχτηκε.
Μέ μόνη τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί τή συμπαράσταση τῶν φίλων,
τόνισε στήν εἰσήγησή του ὁ Διευθυντής τῆς Συντάξεως κ. Νικόλαος Π. Βασιλειάδης.

Ἐπί πέντε δεκαετίες τό περιοδικό καταθέτει τή μαρτυρία του πάνω σέ θέματα
ἱστορικά-ἐθνικά, ἐπιστημονικά, θεολογικά καί πνευματικῆς οἰκοδομῆς,
παρουσίασαν κατά σειράν ἡ κα. Ἐπίχαρις Μιχαηλίδου, Φιλόλογος,
ὁ κ. Βασίλειος Πετρουλέας, Δρ. Φυσικός, Ε.ΚΕ.ΦΕ. Δημόκριτος,
καί ὁ πανοσιολογιώτατος π. Ἱερώνυμος Νικολόπουλος,

Στιγμιότυπα καί προσωπικές μαρτυρίες ἀπό τή διάδοσή του στά Πανεπιστήμια
τότε καί τώρα ζωντάνεψαν τήν ἀτμόσφαιρα.

«Ζητεῖται φλόγα...
ζητεῖται ἔσχατος διά Χριστόν·
νά μοιράσει τήν Ἀλήθεια·
νά μοιράσει τή Δικαιοσύνη·
νά μοιράσει τό Ψωμί·
τό Χριστό νά μοιράσει
στόν ἄ-υπνο, στόν ἄ-φιλο,
στόν ἄ-θεο ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας...»,

δεῖγμα ποιητικῆς γραφῆς ἀπό τίς σελίδες τοῦ περιοδικοῦ, ἀπήγγειλε τριτοετής φοιτήτρια.

«Τό νά ’σαι τοῦ Θεοῦ εἶναι ὑπέροχο, στοιχίζει, μά ἀξίζει νά τό γευθεῖς», τραγούδησαν οἱ φοιτήτριες.
«Τίς Θεός μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν;», ἔψαλε πανηγυρικά ὁ βυζαντινός χορός τῶν φοιτητῶν.

Τήν ὅλη ἐκδήλωση ἔκλεισε ὁ πανοσιολογιώτατος π. Ἀστέριος Χατζηνικολάου,
προϊστάμενος τῆς Ἀδελφότητος «Ὁ Σωτήρ»,
μέ τήν εὐχή νά ἐπιδαψιλεύσει ὁ Πανάγαθος Θεός τήν εὐλογία Του στό περιοδικό
καί νά ἀναδείξει συνεχιστές γιά πολλά ἀκόμη ἔτη διακονίας τῆς Ἀλήθειας.

Ο Απόστολος Ανδρέας προ του Μαρτυρίου απευθυνόμενος προς τον λαόν

Και απευθυνόμενος εν συνεχεία προς τον λαόν (o Απόστολος Ανδρέας) είπε:

«Άνδρες οι ενταύθα παρεστώτες, γυναίκες και παίδες, πρεσβύται και νέοι, δούλοι και ελεύθεροι, ακούσατέ μου». Μη παρασύρεσθε από την απάτην του παρόντος βίου, αλλά παρακινούμενοι από το παράδειγμα εμού, ο οποίος πρόκειται μετ' ολίγον να χωρισθώ από το σώμα τούτο, όπερ κρέμαται ήδη διά τον Χριστόν, καταφρονήσατε τα βδελυκτά είδωλα, «προσδράμετε τη αληθεί λατρεία του αψευδούς Θεού ημών και ποιήσατε εαυτούς ναόν άγιον», όπως κατοικήση εις τας καρδίας σας ο Χριστός «συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι και μονήν παρ' υμίν ποιήση».
«Αποτάξασθε πάσας τας κοσμικάς επιθυμίας, αποτινάξασθε την ραθυμίαν και τον ζόφον από των καρδιών υμών και γίνεσθε καθαροί και τέλειοι, άμεμπτοι και ανεπίληπτοι τω καθαρώ Θεώ ημών. Αγνίσατε εαυτούς» ίνα κληρονομήσητε τα ουράνια αγαθά, των οποίων το κάλλος και την δόξαν ουδεμία φαντασία δύναται να συλλάβη. «Και προετρέπετο πάντας διδάσκων ότι ουκ άξια τα παθήματα της προσκαίρου ταύτης ζωής προς την μέλλουσαν ανταμοιβήν της αιωνίου ζωής».

Του Καθηγητού Παναγιώτου Ν. Τρεμπέλα

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Η ΘΕΑΡΕΣΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ


Η ΘΕΑΡΕΣΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

«Κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος»

.          Κυριακὴ τοῦ Τελώνου καὶ Φαρισαίου σήμερα καὶ στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο ἀκούσαμε τὴν Παραβολὴ ποὺ μᾶς παρουσιάζει ἀκριβῶς αὐτὰ τὰ δύο πρόσωπα: τὸν Φαρισαῖο καὶ τὸν τελώνη. Καὶ οἱ δύο ἀνέβηκαν στὸ Ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων γιὰ νὰ προσευχηθοῦν. Στὸν ἴδιο Ναὸ πῆγαν. Ὄχι ὅμως μὲ τὴν ἴδια διάθεση. Τὸ ἀπέδειξαν αὐτὸ μὲ τὴ στάση τους καὶ τὰ λόγια τους. Καὶ τελικὰ ὁ τελώνης ἔφυγε δικαιωμένος, συγχωρημένος, ὄχι ὅμως καὶ ὁ Φαρισαῖος. «Κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος». Ἂς μαθητεύσουμε λοιπὸν στὸντρόπο τῆς προσευχῆς τοῦ τελώνου, ὑπογραμμίζοντας τρία στοιχεῖα τῆς θεάρεστης προσευχῆς του.
1. ΦΟΒΟΣ ΘΕΟΥ
.         Ὁ τελώνης ἀπὸ σεβασμὸ καὶ εὐλάβεια στεκόταν «μακρόθεν», μακριὰ ἀπὸ τὸ ἱερὸ θυσιαστήριο καὶ «οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι». Δὲν εἶχε τὴν τόλμη ὄχι μόνο τὰ χέρια του ἀλλ’ οὔτε τὰ μάτια του νὰ ὑψώσει πρὸς τὸν οὐρανό. Μὲ κατεβασμένο τὸ βλέμμα καὶ συγκεντρωμένο τὸ νοῦ προσευχόταν στὸν Θεὸ νὰ τὸν λυπηθεῖ γιὰ τὸ κατάντημά του. Οὔτε ἔλεγε περιττοὺς λόγους, οὔτε ἔκανε ἐπιδεικτικὲς κινήσεις, οὔτε περιέφερε τὸ βλέμμα του δεξιὰ κι ἀριστερά. Ἡ ὅλη στάση του φανέρωνε εὐλάβεια, συστολή, φόβο Θεοῦ.Ἂν ὁ τελώνης αἰσθανόταν ἔτσι στὸ Ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων, ὅπου ὅλα ἦταν τύπος καὶ σκιὰ τῆς ἀληθινῆς λατρείας, πῶς πρέπει ἄραγε νὰ αἰσθανόμαστε ἐμεῖς μέσα στοὺς χριστιανικοὺς Ναούς μας, ὅπου φανερώνεται αὐτὸς ὁ Τριαδικὸς Θεός; Τὸ ψάλλουμε στὴν ἐκκλησία: «Ἐν τῷ ναῷ ἑστῶτες τῆς δόξης σου ἐν οὐρανῷ ἑστάναι νομίζομεν». Ἂν μέσα στὸ ναὸ συναισθανόμασταν ὅτι βρισκόμαστε στὸν οὐρανό, τότε μὲ πολὺ φόβο Θεοῦ καὶ περισσὴ εὐλάβεια θὰ πλησιάζαμε καὶ θὰ προσφέραμε τὴν ταπεινὴ λατρεία μας.
2. ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ
.           Τὸ δεύτερο στοιχεῖο ποὺ εἶχε ἡ προσευχή του ἦταν ἡ ταπεινοφροσύνη. Ὁ τελώνης συναισθανόταν βαθιὰ τὴν ἁμαρτωλότητά του. Τὸ ὁμολογοῦσε: «ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Τὰ λόγια αὐτὰ δὲν τὰ ἔλεγε τυπικά. Αἰσθανόταν ἔνοχος καὶ ἐξαρτοῦσε τὴ σωτηρία του ἐξ ὁλοκλήρου ἀπὸ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἡ ταπείνωσή του ἦταν εἰλικρινής. Γι’ αὐτό, σημειώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ὁ τελώνης «οὐκ ἤλγησεν ἐπὶ τῇ κατηγορίᾳ, ἀλλὰ κατεδέξατο τὸ εἰρημένον μετ’ εὐγνωμοσύνης»· δὲν ἀντέδρασε στὰ περιφρονητικὰ λόγια τοῦ Φαρισαίου, οὔτε πόνεσε ἀπὸ τὴν κατηγορία, ἀλλὰ δέχθηκε μὲ εὐγνωμοσύνη τὸν πικρὸ λόγο, διότι πίστευε ὅτι τοῦ ἄξιζε. Τόσο μεγάλο ἀγαθὸ εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη!Πόσο πολὺ μᾶς διδάσκει τὸ ταπεινό του φρόνημα! Μπορεῖ κι ἐμεῖς νὰ ὀνομάζουμε τὸν ἑαυτό μας ἁμαρτωλό, νὰ ἀπαγγέλλουμε στὴν προσευχή μας τὰ ἴδια λόγια «ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ», ἀλλὰ ὅταν μᾶς ὑποδείξουν ἕνα λάθος, ὅταν μᾶς κατηγορήσουν, ἀμέσως ἀντιδροῦμε καὶ στενοχωριόμαστε. Μήπως τελικὰ δὲν τὸ πιστεύουμε αὐτὸ τὸ «ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ»; Ἡ ταπεινοφροσύνη ἀπαιτεῖ τόλμη καὶ εἰλικρίνεια κι εἶναι αὐτὴ ποὺ ἑλκύει τὴν χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
3. ΜΕΤΑΝΟΙΑ
.         Τὸ τρίτο στοιχεῖο ποὺ εἶχε ἡ προσευχή του ἦταν ἡ μετάνοια. Καὶ μάλιστα μετάνοια βαθιὰ καὶ εἰλικρινής. Ὁ τελώνης «ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Χτυποῦσε τὸ στῆθος του, διότι ἐκεῖ βρίσκεται ἡ καρδιά, τὸ κέντρο ὅλων τῶν ἁμαρτωλῶν ἐπιθυμιῶν καὶ διαθέσεων τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν κατηγοροῦσε τοὺς ἄλλους, δὲν μετεβίβαζε εὐθύνες, οὔτε προέβαλλε δικαιολογίες γιὰ τὶς πράξεις του. Δὲν ἔλεγε «παρασύρθηκα», «εἶναι ἡ φύση τοῦ ἐπαγγέλματός μου τέτοια ποὺ μὲ ἀναγκάζει νὰ παρανομήσω» καὶ ἄλλα παρόμοια. Παραδεχόταν ὅτι αὐτὸς καὶ μόνο αὐτὸς ἔφταιγε γιὰ τὸ κατάντημά του καὶ κατηγοροῦσε τὸν ἑαυτό του. Αὐτὴ εἶναι πραγματικὴ μετάνοια. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ μὲ τέτοια εἰλικρινῆ διάθεση καταφεύγει στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπολύτως βέβαιο ὅτι θὰ βρεῖ συγχώρηση ἀπὸ τὸν Θεό. «Καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει» (Ψαλμ. ν ́ [50] 19). Τὴν συντετριμμένη καρδιὰ ὁ Θεὸς ποτὲ δὲν θὰ τὴν ἀπορρίψει. Ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς ποὺ ἐπιθυμεῖ τὴν σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων δέχεται τὴν μετάνοια κάθε ἁμαρτωλοῦ, ὅπως ἀκριβῶς καὶ τοῦ τελώνη τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς.
.            Καθὼς σήμερα ἀνοίγει ἡ κατανυκτικὴ περίοδος τοῦ Τριωδίου, κατὰ τὴν ὁποία ὅλο καὶ πιὸ συχνὰ θὰ ἔχουμε τὴν εὐκαιρία νὰ προσερχόμαστε στοὺς ἱεροὺς Ναούς μας γιὰ νὰ προσευχηθοῦμε καὶ νὰ λατρεύσουμε τὸν Κύριο, ἂς φέρνουμε συχνὰ στὸν νοῦ μας τὴν Παραβολὴ αὐτὴ τοῦ Κυρίου. Κι ἂς ἀκολουθήσουμε τὴν προτροπὴ τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου: «Μὴ προσευξώμεθα φαρισαϊκῶς, ἀδελφοί» ἀλλὰ «τελωνικῶς διὰ νηστείας κράζοντες· ἱλάσθητι ἡμῖν ὁ Θεὸς τοῖς ἁμαρτωλοῖς». Ἂς συμμετέχουμε κι ἐμεῖς στὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες μὲ φόβο Θεοῦ, μὲ ταπεινοφροσύνη καὶ εἰλικρινῆ μετάνοια γιὰ νὰ χαρίσει καὶ σ’ ἐμᾶς ὁ πανάγαθος Θεὸς αὐτὸ ποὺ ἔλαβε καὶ ὁ τελώνης: τὴν δικαίωση καὶ τὴν σωτηρία.   

Περιοδικόν: "Ο ΣΩΤΗΡ"

Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Οι Τρεις Ιεράρχες — Οι ασυμβίβαστοι

Οι Τρεις Ιεράρχες πρώτευσαν σε όλους τους τομείς της πνευματικής ζωής. Κατέκτησαν με τον προσωπικό τους αγώνα και την βοήθεια της θείας Χάριτος τις κορυφές της αγιότητος και καλούσαν τους πιστούς να ανεβαίνουν στις ωραίες πνευματικές αναβάσεις.
Άσκησαν στον ύψιστο βαθμό την φιλανθρωπία και ανακούφισαν τον πόνο χιλιάδων αναξιοπαθούντων.
Δίδασκαν καθημερινά τους πιστούς αναλύοντάς τους τις θεόπνευστες αλήθειες της Πίστεώς μας και διαφωτίζοντάς τους για τα μεγάλα θέματα, που απασχολούν την ψυχή κάθε ανθρώπου.
Καθόρισαν συστηματικά την λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, για να μπορούν να λατρεύουν οι πιστοί θεάρεστα τον Κύριο.
Συνέγραψαν θαυμάσια συγγράμματα, τα οποία ξεπέρασαν τη φθορά του χρόνου και ισχύουν και για τις μέρες μας. Ο εθνικός μας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γράφει ότι με τα συγγράματά τους οι Τρεις Ιεράρχαι «απετελέσαν εποχήν λόγου νέαν, μεγάλην και ένδοξον διά το ανθρώπινον γένος»ος, μέρος Β’ σελ. 1, 6). (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. 2
Πολύ εύστοχα ελέχθη γι’ αυτούς ότι ήταν «εύγλωττοι κατά τον λόγον, ευγλωττότεροι κατά τον βίον, ευγλωττότατοι κατά τον θάνατον».
Βασικό στοιχείο της αγιότητος και των τριών είναι ότι ήταν ασυμβίβαστοι με το κακό, την αμαρτία και την αίρεση. Δεν γνώριζαν τη γλώσσα των συμβιβασμών και της διπλωματίας. Προτιμούσαν να χάσουν τη θέση τους και αυτή τη ζωή τους, παρά να συμβιβαστούν σε θέματα αρχών και πίστεως. Δε σκέφτηκαν ποτέ εάν αντίπαλοί τους ήσαν αυτοκράτορες ή σοφοί διάφοροι ή ισχυροί κατά κόσμον. Έμειναν ακλόνητοι στην ορθή πίστη και ζωή αψηφώντας τις συνέπειες.
Εμείς, έπαρχε Μόδεστε, είπε στον απεσταλμένο του αρειανού αυτοκράτορα Ουάλη ο Μ. Βασίλειος, είμαστε ήρεμοι και πράοι άνθρωποι και υποχωρούμε όταν πρόκειται για προσωπικά μας θέματα. Όταν όμως πρόκειται για την πίστη μας στον Θεό, «ὅταν Θεός ᾖ τό κινδυνευόμενον» δεν υπολογίζουμε τίποτε, αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου, χωρίς να φοβόμαστε οποιοδήποτε βασανιστήριο. «Ἀκουέτω ταῦτα καί βασιλεύς». Να τα πεις και να τ’ ακούσει αυτά κι ο βασιλιάς (PG 36, 561).
Και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, αφού νίκησε τους αρειανούς και πήρε πίσω τους Ναούς της Κωνσταντινούπολης, που τους είχαν καταπατήσει αυτοί, και ενώ είχε φίλο του τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Μέγα και μαζί του το μεγαλύτερο μέρος του πιστού λαού, όταν μερικοί ζηλόφθονες επισκόπου αμφισβήτησαν την εκλογή του, παρητήθη αμέσως. Δε θέλησε να έλθει σε συμβιβασμούς με μοχθηρούς ανθρώπους. Παρητήθη και από την προεδρία της Β’ Οικουμενικής Συνόδου και από τον Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Αντί της θέσεως προτίμησε την ακεραιότητα και το ασυμβίβαστο του χαρακτήρος του. Δεν γνώριζε τους διπλωματικούς ελιγμούς, αλλά γνώρισμά του ήταν όπως έγραφε, το «μή παρασυρῆναι», να μη παρασύρεται και να έχει «παρρησίαν» (PG 37, 32-33).
Και ο ιερός Χρυσόστομος, όταν έγινε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και θέλησε να καθαρίσει την Εκκλησία από αναξίους κληρικούς, οι οποίοι είχαν την προστασία της αυτοκράτειρας Ευδοξίας, δεν εδίστασε να ελέγξει και την αυτοκράτειρα  για τη ζωή της. Δεν συμβιβάστηκε μαζί της. Γι’ αυτό και εξορίστηκε και πέθανε εξόριστος μέσα σε αφάνταστες κακουχίες, με πνεύμα όμως απτόητο και αδούλωτο. Χαρακτηριστικό του γενναίου και ασυμβίβαστου φρονήματός του βλέπουμε στην ομιλία, που εκφώνησε φεύγοντας για την εξορία: «Πολλά τά κύματα καί χαλεπόν τό κλυδώνιον· ἀλλ’ οὐ δεδοίκαμεν (δεν φοβόμαστε) μή καταποντισθῶμεν· ἐπί γἀρ τῆς πέτρας ἑστήκαμεν. Μαινέσθω ἡ θάλασσα, πέτραν διαλῦσαι οὐ δύναται· ἐγειρέσθω τά κύματα, τοῦ Ἰησοῦ τό πλοῖον καταποντίσαι οὐκ ἰσχύει» (PG 52, 427).
Τέτοιους άγιους, γενναίους και ασυμβίβαστους με το κακό και την αίρεση εκκλησιαστικούς ηγέτες χρειαζόμαστε και σήμερα. Και ας παρακαλούμε την Ιδρυτή της Εκκλησίας μας να μας τους χαρίζει.
“Η Δράσις μας”, τεύχος 465, Ιανουάριος 2009

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Στο σχέδιο του Θεού και αυτή η δοκιμασία

Εγώ πιστεύω ότι είναι μέσα στο σχέδιο του Θεού και αυτή η δοκιμασία, η οποία για εμένα υπήρξε κεραυνός εν αιθρία, διότι είχα μια δραστηριότητα τόσο εκτεταμένη και τόσο πολυποίκιλη, ώστε τίποτε δεν προοιωνιζόταν ότι υπάρχει στον εαυτό μου μέσα τόσο μεγάλη φθορά.

Τελικά εγώ έχω ωφεληθεί πνευματικά από τη δοκιμασία μου αυτή, γιατί συνήθισα τον θάνατο απέναντί μου και μίλησα μαζί του, κατά το δη λεγόμενο, και τελικά η πίστη μου στον Θεό και η αυτοπεποίθησή μου και βεβαίως και η βοήθεια τόσων ανθρώπων, ιδίως όταν μάθαινα ότι υπάρχει ένας παλλαϊκός συναγερμός και προσεύχονται τόσοι άνθρωποι για τον Αρχιεπίσκοπο, με συγκράτησαν ώστε να μπορέσω να σηκώσω αυτόν τον σταυρό και τελικά να περάσω αυτό το μεγάλο βουνό.   

  ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ
Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Συνήλθε σήμερα Δευτέρα, 17 Ιανουαρίου 2011, σε μόνη έκτακτη Συνεδρία η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος

Συνήλθε σήμερα Δευτέρα, 17 Ιανουαρίου 2011, σε μόνη έκτακτη Συνεδρία η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, στην Αίθουσα Συνεδριών της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας.

Προ της Συνεδρίας ετελέσθη Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Ασωμάτων Πετράκη, ιερουργούντος του νεωτέρου τη τάξει Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ. Ιωάννου.

Περί την 9η πρωινή, στη μεγάλη Αίθουσα των Συνεδριών της Ιεράς Συνόδου, εψάλη η Ακολουθία για την έναρξη των εργασιών της Ιεράς Συνόδου. Αναγνωσθέντος του Καταλόγου των συμμετεχόντων Ιεραρχών, διεπιστώθη η απουσία των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών: α) Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Προκοπίου, β) Μαρωνείας και Κομοτηνής κ. Δαμασκηνού, γ) Ιωαννίνων κ. Θεοκλήτου, δ) Κεφαλληνίας κ. Σπυρίδωνος, ε) Ηλείας κ. Γερμανού, στ) Αργολίδος κ. Ιακώβου, ζ) Κίτρους και Κατερίνης κ. Αγαθονίκου, η) Λήμνου κ. Ιεροθέου, θ) Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνού, ι) Φθιώτιδος κ. Νικολάου και ια) Κυθήρων κ. Σεραφείμ, οι οποίοι απουσίασαν ητιολογημένα.

Ακολούθως, συνεκροτήθη η Επιτροπή Τυπου από τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Σύρου, Τήνου, Άνδρου, Κέας και Μήλου κ. Δωρόθεο, Χαλκίδος κ. Χρυσόστομο και Πατρών κ. Χρυσόστομο.

Στη συνέχεια ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος ως Πρόεδρος του Σώματος της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας προσεφώνησε τα Μέλη Αυτής, και ευχαρίστησε τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες για την παρουσία τους. Στην ομιλία του, μεταξύ άλλων, είπε :

«Ο λόγος της σημερινής μας συνάξεως, για τον οποίον η Δ.Ι.Σ. συνεκάλεσε την Ιεραρχία, είναι η από κοινού αντιμετώπισις πρακτικών προβλημάτων που δημιουργούνται στην πνευματικήν διακονίαν των πιστών μας μετά την δημοσίευση του νόμου 3899/2010 (ΦΕΚ 212 τ. Α , 17.12.2010 ) με θέμα: "Επείγοντα μέτρα εφαρμογής του προγράμματος στήριξης της ελληνικής οικονομίας", μέσα σε μια ατμόσφαιρα οικονομικής δυσπραγίας της Χώρας μας και συνεχώς αυξανομένης ανασφάλειας, αγωνίας και ανησυχίας του λαού μας.

Τελειώνοντας ο Μακαριώτατος τόνισε :
«Δεν διαφεύγει από κανένα μας η κρίσις της Χώρας μας. Ζούμε όλοι μας την δύσκολη κατάσταση και την αγωνία των ανθρώπων που υποβόσκει. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες τραγικών περιπτώσεων αυξανόμενης φτώχειας, επικίνδυνης ανεργίας και ανασφάλειας. Για άλλη μια φορά καλούμεθα και πάλι σαν Εκκλησία, να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Και όλα αυτά μέσα σε μια ζοφερή ατμόσφαιρα.

Είμαι βέβαιος, ότι και στην σημερινή σύναξη θα επικρατήσουν : η ψυχραιμία, η σύνεσις, η νηφαλιότητα και η υπευθυνότητα όλων μας».


Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καρυστίας και Σκύρου κ. Σεραφείμ, ως αντιπρόεδρος της Ιεραρχίας, αντεφώνησε εκ μέρους των Σεβασμιωτάτων Ιεραρχών.

Μετά ταύτα, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κ. Εφραίμ ανέπτυξε την εισήγησή του σύμφωνα με την Ημερήσια Διάταξη, η οποία είχε ως τίτλο : «Επί ζητημάτων Εφημεριακού Κλήρου».


Επί της εισηγήσεως έγινε διεξοδική συζήτηση, κατά την οποία εξέφρασαν τις απόψεις τους οι κάτωθι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες : Ζακύνθου κ. Χρυσόστομος, Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος, Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ. Προκόπιος, Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ, Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευστάθιος, Ξάνθης και Περιθεωρίου κ. Παντελεήμων, Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιος, Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος, Τρίκκης και Σταγών κ. Αλέξιος, Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ. Μελέτιος και Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος.

Η συζήτηση συνεχίσθηκε και μετά το διάλειμμα. κατά την οποία ομίλησαν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες : Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος, Σύρου, Τήνου, Άνδρου, Κέας και Μήλου κ. Δωρόθεος, Σιδηροκάστρου κ. Μακάριος, Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος, Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς, Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος, Λαγκαδά κ. Ιωάννης, Περιστερίου κ. Χρυσόστομος, Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ. Αθηναγόρας, Παροναξίας κ. Καλλίνικος, Κορίνθου κ. Διονύσιος, Σταγών και Μετεώρων κ. Σεραφείμ, Ελασσώνος κ. Βασίλειος, Πειραιώς κ. Σεραφείμ και Νέας Σμύρνης κ. Συμεών. Ο εισηγητής, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κ. Εφραίμ δευτερολόγησε και ανακεφαλαίωσε συνοπτικά τις τοποθετήσεις των Σεβασμιωτάτων Ιεραρχών. Εν συνεχεία ο Μακαριώτατος Πρόεδρος ανέγνωσε τις θέσεις του απουσιάζοντος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ηλείας κ. Γερμανού και τοποθετήθηκε συμπερασματικά για όλα όσα διημείφθησαν.


Η όλη συζήτηση διεξήχθη με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και νηφαλιότητα μέσα σε πνεύμα ενότητος της Ιεραρχίας.

Εν τέλει απεφασίσθη, παρά τον πολλαπλάσιο αριθμό που απαιτείται ώστε να καλυφθούν οι υφιστάμενες λειτουργικές και ποιμαντικές ανάγκες της Εκκλησίας της Ελλάδος, η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας να ζητήσει για το 2011 τον διορισμό μειωμένου αριθμού Εφημερίων, οι οποίοι με πολύ δυσκολία θα κληθούν να τις αντιμετωπίσουν, αναγνωρίσασα την κρισιμότητα των περιστάσεων και τις δυσκολίες, τις οποίες σήμερα διέρχεται η Πατρίδα μας.

Επισημαίνεται ωσαύτως η μεγάλη προσφορά όλων των Εφημερίων, ιδιαιτέρως όμως των ακριτικών, απομακρυσμένων και νησιωτικών περιοχών και ότι σήμερα σε πολλά μικρά χωριά, η ελπίδα των ανθρώπων είναι το χτύπημα της καμπάνας, η τέλεση της Θείας Λειτουργίας και η εορτή του Ενοριακού Ναού και του μικρού παρεκκλησίου.


Τέλος ανετέθη στους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ, Ύδρας Σπετσών και Αιγίνης κ. Εφραίμ και Σύρου, Τήνου, Άνδρου, Κέας και Μήλου κ. Δωρόθεο να συναντηθούν με τον Εξοχώτατο Υπουργό Εσωτερικών, Αποκεντρώσεως και Ηλεκτρονικής Διακυβερνήσεως κ. Ιωάννη Ραγκούση για να του παραδώσουν την Απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας.

Η Επιτροπή Τύπου της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

«Καί εγένετω εν τώ ύπάγειν αυτούς εκαθαρίσθησαν»



«Καί εγένετω εν τώ ύπάγειν αυτούς εκαθαρίσθησαν»

Θαύμα μεγάλο και πολλαπλό ακούσαμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή: τη θεραπεία των δέκα λεπρών. Οι ταλαίπωροι αυτοί άνθρωποι πραγματικά υπέφεραν. Όταν λοιπόν αντίκρισαν τον Κύριο Ιησού να περνά κοντά από τα μέρη τους, έσπευσαν να Του ζητήσουν βοήθεια. Ακολούθησαν με απόλυτη εμπιστοσύνη την οδηγία πού τούς έδωσε να πάνε να εξετασθούν από τούς Ιερείς, και το θαύμα έγινε. Στο δρόμο θεραπεύτηκαν από τη λέπρα.

Σήμερα πού ή λέπρα αντιμετωπίζεται από την ιατρική επιστήμη, υπάρχει μία άλλη λέπρα ή οποία βασανίζει κάθε άνθρωπο, και μόνο ό Θεός μπορεί να τη θεραπεύσει. Είναι ή λέπρα της αμαρτίας. 'Άς δούμε λοιπόν, σύμφωνα με τη σημερινή διήγηση του ιερού Ευαγγελίου, πώς μπορούμε να απαλλαγούμε από την αμαρτία, ή όποια σαν τη λέπρα προσβάλλει την ψυχή μας.

ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΜΑΣ

Το πρώτο πού χρειάζεται προκειμένου να καταπολεμήσουμε την αμαρτία είναι ή συναίσθηση των αμαρτιών μας. Είναι πολύ σημαντικό ό ασθενής να αναγνωρίζει την ασθένεια του, προκειμένου να την καταπολεμήσει. Ο άρρωστος πού δεν καταλαβαίνει την αδυναμία του, δεν μπορεί να δεχθεί τα απαραίτητα φάρμακα για τη θεραπεία του. Αντίθετα αυτός πού συνειδητοποιεί την ασθένεια του, ζητά βοήθεια από το γιατρό και είναι πρόθυμος να ακολουθήσει τις οδηγίες του.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δέκα λεπροί, επειδή ακριβώς γνώριζαν ότι είναι ακάθαρτοι, στάθηκαν μακριά, «πόρρωθεν», και ζήτησαν βοήθεια από τον Κύριο Ιησού χωρίς να τολμήσουν να Τον πλησιάσουν. Κι όμως, ό Χριστός ήταν τόσο κοντά τους! Διότι, όπως λέει ό Ψαλμωδός, «εγγύς Κύριος τοις συντετριμμένοις την καρδίαν και τούς ταπεινούς τω πνεύματι σώσει» (Ψαλμ. λγ' [33] 19). Ό Κύριος είναι κοντά σ' εκείνους πού έχουν συντετριμμένη καρδιά και θα σώσει όσους έχουν ταπεινό φρόνημα.

Αυτό συμβαίνει και στη δική μας ζωή. Ή συναίσθηση της άμαρτωλότητός μας γεννά στην ψυχή μας την ταπείνωση και τη μετάνοια. Αλήθεια, εμείς έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο αμαρτωλοί είμαστε, ή δικαιολογούμε σε όλα τον εαυτό μας; Ό ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει ότι «έάν είπωμεν ότι άμαρτίαν ούκ έχομεν, εαυτούς πλανώμεν» (Α' Ίω. α' 8),δηλαδή εάν πούμε ότι δεν έχουμε καμία αμαρτία, εξαπατούμε τον εαυτό μας. Αν πάλι αντιλαμβανόμαστε πόσο πολύ έχει μολύνει το εσωτερικό μας ή αμαρτία, τότε δεν θα πλησιάζουμε τα άγια Μυστήρια πριν καθαρίσουμε την ψυχή μας. Διότι αν ένας λεπρός φαίνεται αποκρουστικός στα μάτια μας, πολύ περισσότερο δυσώδης και ακάθαρτος είναι ό αμαρτωλός άνθρωπος ενώπιον του Θεού, ό Όποιος είναι ό κατ' εξοχήν άγιος, αμόλυντος και καθαρός από κάθε αμαρτία.

ΚΑΤΑΦΥΓΗ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ

Εφόσον λοιπόν συναισθανθούμε την ασθένεια της ψυχής μας, εκείνο πού απομένει είναι να καταφύγουμε στον παντοδύναμο ιατρό, τον Κύριο Ιησού Χριστό, Οι δέκα λεπροί με κραυγή ισχυρή επικαλέστηκαν το έλεος του Κυρίου. «Ιησού έπιστάτα, έλέησον ημάς», φώναζαν. Κύριε Ιησού, έλέησέ μας! Μια τέτοια ισχυρή κραυγή ποτέ δεν αφήνει αδιάφορο τον Κύριο. Θερμή και δυνατή να είναι και ή δική μας προσευχή όταν ζητάμε τη βοήθεια του Θεού: Κύριε, έλέησέ μας!

Και ακόμα, ή προσευχή μας να γίνεται με ταπείνωση και διάθεση υποταγής στο θέλημα του Θεού. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι λεπροί δεν ζητούσαν από τον Κύριο να τούς θεραπεύσει, παρά μόνο επαναλάμβαναν το «Έλέησον ημάς». Κατέφυγαν στον Κύριο με πλήρη εμπιστοσύνη και υπακοή σε ό,τι τούς ζητούσε. Έτσι, όταν ό Κύριος 'Ιησούς, πριν ακόμη τούς θεραπεύσει, τούς υπέδειξε να πάνε στους ιερείς για να εξεταστούν, εκείνοι αμέσως Τον άκουσαν! Δεν αμφέβαλαν, ούτε έφεραν αντίρρηση. Και ό Κύριος έκανε το θαύμα! Ενώ ξεκίνησαν λεπροί, στο δρόμο έγιναν υγιείς! Παρόμοια και κάθε χριστιανός δεν μπορεί να λάβει την υγεία της ψυχής του παρά μόνο αν βαδίζει σταθερά την οδό του θείου θελήματος. Κι εμείς κάθε φορά πού καταφεύγουμε στο Μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως για να λάβουμε την άφεση των αμαρτιών μας, ας παίρνουμε την απόφαση να ακολουθήσουμε στο έξης με περισσότερη ακρίβεια τις οδηγίες του Πνευματικού. Για να διατηρήσουμε την υγεία της ψυχής μας, οφείλουμε να τηρούμε τις εντολές τού Θεού στη ζωή μας, ακόμη κι αν ή εφαρμογή τους μάς φαίνεται δύσκολη ή και παράλογη...

Οι δέκα λεπροί θεραπεύθηκαν, διότι γνώριζαν την ασθένεια τους, ζήτησαν βοήθεια και ακολούθησαν πιστά τις οδηγίες του θείου Διδασκάλου. Ας συνειδητοποιήσουμε κι εμείς ότι έχουμε ανάγκη καθαρισμού από τα πάθη μας. Κι ας καταφεύγουμε στον φιλάνθρωπο Θεό με ταπείνωση, με θερμή προσευχή και απόλυτη εμπιστοσύνη στους λόγους του. Τότε ό Κύριος θα μάς καθαρίζει από την πνευματική λέπρα. Και πάντοτε όταν δεχόμαστε αυτή την ύψιστη δωρεά, ας μην παραλείπουμε να ευχαριστούμε τον άγιο Θεό για το θαύμα αυτό πού επιτελεί στην ψυχή μας. Να είμαστε ευγνώμονες δούλοι του, όπως κι ό ένας από τούς δέκα λεπρούς, για να Τον δοξάζουμε ως τον μοναδικό «ιατρό των ψυχών και των σωμάτων ημών».

 Περιοδικόν «Ο ΣΩΤΗΡ»

H λέπρα εικόνα της αμαρτίας

209856781

H λέπρα εικόνα της αμαρτίας

«᾿Ηπήντησαν αὐτῷ (=τῷ Χριστῷ) δέκα λεπροὶ ἄνδρες» (Λουκ. 17,12)
ΗΤΑΝ κάποτε ἐποχή, ἀγαπητοί μου, ποὺ δὲν ὑ­πῆρχε ἀσθένεια. Καὶ δὲν ὑπῆρχε, δι­ότι δὲν ὑπῆρχε μικρόβιο.
Τὸ μικρόβιο, ὅπως ξέρουμε, εἶνε ἀόρατο· μὲ γυμνὸ μάτι δὲν τὸ βλέπεις. Τὸ σῶμα μας, τὸ χῶμα, τὸ νερό, ὁ ἀέρας, τὰ πάντα, εἶνε γε­μᾶτα ἀπὸ ἄπειρα μικρό­βια. Ὅταν πρὶν διακόσα χρόνια ἕνας ἐπιστή­μων τὰ ἀνεκάλυψε καὶ εἶδε μὲ τὸ μικροσκόπιο σ’ ἕνα ποτήρι νε­ρὸ νὰ κολυμποῦν ἑκατομμύρια ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς μικροοργανισμούς, φώναξε τὴν κόρη του. ―Γιά κοίταξε, τῆς λέει· ὑπάρχει κάτι μέσα στὸ νερό; ―Δὲ βλέπω τίποτα. ―Γιά κοίταξε τώρα μὲ τὸ μικρο­σκόπιο. Ὅταν ἐκείνη εἶδε, κατεπλάγη. ―Τί εἶνε τοῦτο ’δῶ, πατέρα!… Ἀμέτρητα ζῳύφια εἶδε νὰ πλέουν μέσα στὸ νερό.
Φορεὺς λοιπὸν τῆς ἀσθενείας εἶνε ἕνα μικρόβιο. Καὶ τὸ ἀδιόρατο αὐτὸ πλάσμα κάνει θραῦσι. Οὔτε τὰ λιοντάρια τῆς Ἀφρικῆς δὲν θανατώνουν τόσους ὅσους ἕ­να μικρόβιο. Τρομερὸ πρᾶγμα· γιὰ νὰ φαίνεται ἔτσι ἡ ἀδυναμία μας…
Στὴν ἀρχή, ὅπως εἴπαμε, δὲν ὑπῆρχαν μικρόβια. Ὁ ἀέρας ἦταν πεντακάθαρος, δὲν ὑ­πῆρχε νέφος καυσαερίων. Τὰ νερὰ πεν­τακά­θαρα, διαυγῆ, κρυστάλλινα. Τὰ δάση παρθέ­να, ὅπου εἶχαν τὶς φωλιές τους τὰ πουλιά. Τὸ περιβάλλον θαυμάσιο, κῆπος Ἐδέμ. Δὲν ὑπῆρ­χε ἀκόμη ἀσθένεια καμμία μέσα στὸν ἄνθρωπο. Ἀλλ’ αἴφνης τὸ σκηνικὸ μετεβλήθη. Τὸ πῶς μετεβλήθη δὲν θὰ τὸ ἀναπτύξω τώρα. Ἕνα μό­νο θὰ πῶ· ὅτι, κατὰ τὴ Γραφή, αἰτία εἶνε ὁ ἴ­διος ὁ ἄνθρωπος, ὄχι ὁ Θεός. Ὁ Θεὸς ἔφτειαξε θαυμάσιο περιβάλλον, τὰ ἔπλασε ὅλα «κα­λὰ λίαν» (Γέν. 1,31). Αἰτία τοῦ κακοῦ εἶνε ὁ ἄν­θρωπος ποὺ ἁμάρτησε. Δὲν ὑπήκουσε στὸ Θεό, καὶ κατόπιν ἐνέσκηψαν ὅλα τὰ κακά. Τὰ νερὰ μολύνθηκαν, ὁ ἀέρας μολύνθηκε, τὰ δέντρα ξεράθηκαν, ἡ γῆ ἄρχισε νὰ σείεται… Ἡ ἁρμο­νία, ποὺ ὑπῆρχε (μὲ τὸ Θεό, μὲ τὸν πλησίον, μὲ τὴ φύσι), διεταράχθη. Τὰ πάντα ἀναστα­τώθηκαν. Καὶ κοντὰ σ’ αὐτὰ οἱ ἁμαρτίες κλόνισαν τὴν ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου.
Νὰ μετρήσουμε τὶς ἀσθένειες; Εἶνε ἀμέτρητες. Καὶ ὅσο προχωρεῖ ἡ ἐπιστήμη, ὅλο καὶ νέ­ες πα­ρουσιάζονται. Τελευταίως μάλιστα ἐμφα­νί­­στη­­κε καὶ μιὰ ἀσθένεια ποὺ θὰ σαρώσῃ τὴν ἀν­­θρω­πότητα ὡς τιμωρία τῆς σαρκικῆς ἀκολασίας. Τὸ βλέπετε. Φραγμὸς δὲν ὑπῆρ­χε. Κο­ρόιδευ­αν τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ. Καὶ στὴν πατρίδα μας ἔβγαλαν νόμο, ποὺ ἀποποινικοποιεῖ καὶ ἀμνηστεύει τὴ μοιχεία· ἐκεῖ φτάσαμε. Ἔτσι τὸ ἔιτζ ἔρχεται νὰ βάλῃ κάποιο φραγμό.

* * *

Μία ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἀσθένειες ἦταν καὶ ἡ λέπρα, ποὺ εἴδαμε σήμερα στὸ εὐαγγέλιο. Ἐπὶ αἰῶνες ἦταν φόβος – τρόμος, καὶ μόνο πε­ρὶ τὸ 1940 ἔδωσε ὁ Θεὸς καὶ ἀνακα­λύ­φθηκε τὸ φάρμακο γι’ αὐτήν.
⃝ Τί εἶνε ἡ λέπρα; Εἶνε μιὰ βασανιστικὴ ἀ­σθέ­νεια, ἀλλοιώνει τὸ αἷμα, κάνει τὸ δέρμα νὰ κοκ­κινίζῃ καὶ νὰ γεμίζῃ λέπια. Δημιουργεῖ κνισμό, φαγούρα, ἀνησυχία. Τὸ νήπιο κοιμᾶται στὴν κούνια, ὁ ἐργά­της κοιμᾶται μετὰ τὸν κόπο τῆς ἡμέρας, ὅλοι ἡ­συχάζουν· ὁ ταλαίπωρος ὁ λεπρὸς ὅμως δὲ μποροῦσε νὰ κλείσῃ μάτι. Ξυνόταν συνεχῶς μὲ τὰ νύχια ἢ μ’ ἕνα κεραμίδι. Βασανιστικὴ ἀσθένεια.
⃝ Καὶ ὄχι μόνο βασανιστικὴ γιὰ τὸν ἴδιο, ἀλλὰ καὶ ἀποκρουστικὴ γιὰ τοὺς γύρω. Ἄλλαζε καὶ παρεμόρφωνε τὸ πρόσωπο. Ἡ πιὸ ὡραία γυναίκα γινόταν ἡ πιὸ ἄσχημη, καὶ ὁ πιὸ ὡραῖος ἄντρας γινόνταν ὁ πιὸ ἄσχημος. Ἔπεφταν μύ­τες, αὐτιά, σάρκες, σάπιζε ὁ ἄνθρωπος.
⃝ Τὸ δὲ χειρότερο; ἦταν μεταδοτική, τρομε­ρὰ μεταδοτική. Ἕνας λεπρὸς μποροῦσε νὰ μετα­δώσῃ τὴ λέπρα σὲ ὁλόκληρη πόλι. Γι’ αὐ­τό, μό­λις κάποιος παρουσίαζε ἐξανθήματα λέ­πρας, ἀμέσως ἡ πολιτεία ἐλάμβανε μέτρα· τὸν ἔβγαζε ἔξω ἀπὸ τὴν κατοικημένη περιοχή, τὸν ἔ­στελνε νὰ ζήσῃ μακριά, μέσ’ στὰ δάση, στὰ ἄ­γρια βουνὰ καὶ τὶς σπηλιές. Τοῦ κρεμοῦσαν ἀ­κόμα κουδούνι, ὅπως στὰ γίδια, γιὰ νὰ εἰδοποιῇ· Μὴ μὲ πλησιά­σετε, εἶ­μαι λεπρός!… Πρόλαβα κ’ ἐγὼ τοὺς λε­προύς. Ἐπισκέφθηκα τὸ λεπρο­κομεῖο ποὺ ἦταν στὴν Ἀθήνα. Κάθισα μία – δύο ὧρες μαζί τους, εἶδα τὸν πόνο καὶ τὸ κλάμα τους. «Δὲν κοιμούμεθα τὴ νύχτα», μοῦ ἔλεγαν. Τὰ χαρακτηριστικά τους ἀλλοιωμένα τρομε­ρά. Φρί­κη… Βορείως τῆς Κρήτης εἶνε ἕνα νησάκι, ἡ Σπιναλόγγα, ὅ­που παλαιὰ ὑπῆρχε λεπροκομεῖο. Δύο – τρεῖς χιλιάδες ἦταν οἱ λεπροὶ στὴν Σπιναλόγγα. Τώρα ἔφυγαν ὅλοι, θεραπεύθηκαν.

* * *

Σήμερα, δόξα τῷ Θεῷ, δὲν ὑπάρχουν πολλοὶ λεπροί. Μὲ τὰ φάρμακα ποὺ βρέθηκαν, ἡ λέπρα θεραπεύεται. Ὑπάρχουν ὅμως κάποιοι ἄλλοι λεπροί, λεπροὶ ὄχι στὸ σῶμα ἀλλὰ στὴν ψυχή. Ὅπως τὸ σῶμα ἀσθενεῖ, ἔτσι καὶ ἡ ψυχή. Εἶνε δὲ ἡ ἀσθένεια τῆς ψυχῆς πιὸ σοβαρὴ ἀ­πὸ τοῦ σώματος. Ἡ ἀσθένεια τῆς ψυχῆς στὴ γλῶσ­σα τῆς ἁγίας Γραφῆς ὀνομάζεται ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία εἶνε χειρότερη κι ἀπὸ τὸν καρκί­νο. Δὲν τῆς δίνουμε δυστυχῶς τὴν πρέπουσα σημα­σία. Θὰ μπορούσαμε νὰ τὴν παρομοιάσουμε μὲ τὴ λέπρα. Καὶ πάνω σ’ αὐτό, ὅτι ἡ λέπρα εἶνε σύμβολο τῆς ἁμαρτίας, θὰ κά­νω δυὸ – τρεῖς παρομοιώσεις καὶ θὰ τελειώσω.
⃝ Ὅπως ἡ λέπρα ἔτσι καὶ ἡ ἁ­μαρτία εἶνε βασανιστικὴ γιὰ τὸν ἴδιο τὸν ἁμαρτωλό. Ὁ ἀθῷ­ος ἄν­θρωπος ἔχει ἡσυχία, κοιμᾶται ἤρεμος κάτω ἀ­πὸ τὰ ἄστρα καὶ λέει· «Ἐν εἰρήνῃ ἐπὶ τὸ αὐτὸ κοιμηθήσομαι καὶ ὑπνώσω» (Ψαλμ. 4,8). Ὁ ἁμαρτωλὸς ὅμως, λ.χ. ὁ φιλάρ­γυρος; Δὲν κοιμᾶ­ται. Κάθε­ται τὰ μεσάνυχτα καὶ μετράει τὶς λί­ρες ―γεγονὸς αὐτό―, ἢ σκέπτεται πῶς τὸ ἕ­να ἑκατομμύριο θὰ τὸ κά­νῃ δύο, τρία…. Λέει σὰν τὸν ἄφρονα πλούσιο· «Τί ποιήσω;» (Λουκ. 12,17), τί νὰ κάνω; Τὸν τρώει τὸ μικρόβιο τοῦ μαμωνᾶ, τῆς πλεονεξίας.
⃝ Ἡ ἁμαρτία εἶνε ἀκόμη ἀποκρουστικὴ γιὰ τοὺς ἄλλους σὰν τὴ λέπρα. Ἡ ὑπερηφάνεια λ.χ., ἡ σκληροκαρδία, ἡ ζήλεια, ἡ μνησικακία δηλητηριάζουν τὴν ἀνθρώπινη κοινωνία, κάνουν ἀνεπιθύμητον ὅποιον τὶς ἔχει, τὸν ἀπομακρύνουν ἀπὸ ὅλους. Ποιός δὲν ἀ­ποστρέφεται καὶ δὲν ἀηδιάζει ἕναν ἀλαζόνα, ἕνα φθονερό, ἕναν ἐκδικητικό, ἕνα συκοφάντη;
⃝ Ἀλλὰ τὸ χειρότερο εἶνε, ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶνε μεταδοτική. Ἡ λέπρα ἔπαυσε σήμερα νὰ μετα­δίδεται ὅπως παλαιότερα, ἡ ἁμαρτία ὅμως ἐξ­ακολουθεῖ νὰ εἶνε πολὺ μεταδοτική. Ἂν δὲν λη­φθοῦν ἐγκαίρως μέτρα, ἀλλοίμονο. Θέ­λετε παραδείγματα; Στὴν Κύπρο μας δὲ βλαστημοῦ­σε οὔτε ἕνας. Τώρα βλαστημοῦν. Ἀπὸ ποῦ τὸ ἔμαθαν; Ἀπὸ τοὺς δικούς μας· ἀνάξιοι ἀξιωμα­τικοὶ καὶ στρατιῶτες, αὐτοὶ τοὺς δίδαξαν τὴ βλασφημία. Ἀντέδρασαν πρὸς στι­γμὴν οἱ Κύ­πριοι, ἀλλὰ μετὰ ἡ λέπρα τῆς βλασφημίας δι­αδόθηκε. Ἄλλο παράδειγμα· στὴν πατρίδα μας ἡ πορνεία καὶ ἡ μοιχεία ἦταν σπάνιες. Ἡ γυναί­κα δὲν ἔδινε τὸ κορμί της σὲ ξένον ἄντρα. Τώ­ρα; Μὲ τὴν ἐπίδρασι τῆς ξενομανίας αὐτὰ ἔ­γιναν μόδα. Οὔτε ὁ νόμος πλέον τὰ τιμωρεῖ. Ἔτσι, ἀντιστάσεως μὴ ὑπαρχού­σης, ἡ ἁμαρτία κυκλοφόρησε καὶ ἔγινε πλέον παιχνίδι.

* * *

Ἀδελφοί μου! Ἐξ ἐπόψεως ἠθικῆς εἴμεθα λεπροί. Δὲν ὑπάρχουν ἆραγε φάρμακα; Ὑπάρ­χουν. Ἰατρεῖο καὶ φαρμακεῖο εἶνε ἡ Ἐκκλη­σία. Ἰατρὸς ψυχῶν καὶ σωμάτων ―δὲν εἶνε ψέ­μα, εἶνε ἀλήθεια― εἶνε ὁ Χριστός. Καὶ ἔχει πολλὰ φάρμακα, φάρμακα γενικὰ καὶ εἰδικά.
Φάρμακο γενικῆς χρήσεως εἶνε – μία λέξις· ἡ πίστις. Νὰ ζητήσουμε ἀπ’ τὸ Θεό· Δῶσε μας πίστι σὰν τὴν πίστι τῶν προγόνων μας. Οἱ δέκα λεπροί, ἀπογοητευμέ­νοι ἀ­π’ τὸν κόσμο καὶ τὰ ἐγκόσμια, μόλις εἶ­δαν τὸ Χριστό, φώναξαν· «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐ­λέ­ησον ἡμᾶς» (Λουκ. 17,13). Πίστευαν ἀκραδάν­τως, ἔτσι θεραπεύθηκαν.
Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλα φάρμακα, εἰδι­κῆς χρήσεως. Ποιά εἶν’ αὐτά; Εἰδικὸ φάρμακο λ.χ. γιὰ τὴ φιλαργυρία, ποὺ «εἶνε ῥίζα ὅλων τῶν κα­κῶν» (Α΄ Τιμ. 6,10) ―δύο παγκόσμιοι πόλεμοι ἐξ αἰτίας της ἔγιναν― ποιό εἶνε; εἶνε ἡ ἐλεημο­σύνη. Τὸ εἰδικὸ φάρμακο τῆς ὑπερηφανείας εἶνε ἡ ταπείνωσι, τῆς μνησικακίας εἶ­νε τὸ «συγχωρῶ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς». Τὸ εἰ­δι­κὸ φάρμακο τῆς ἀνηθικότητος καὶ φαυλό­τητος εἶνε ἡ ἐγκράτεια κ.τ.λ..
Σήμερα ἡ κοινωνία μας εἶνε βαρύτατα ἀσθε­νής. Ἡ ἀσθένειά της δὲν θεραπεύεται μὲ ἀ­σπιρίνες· χρειάζονται φάρμακα ῥιζικά. Καὶ τέτοια φάρμακα εἶνε, νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν πί­στι τῶν πατέρων μας. Τότε καὶ ἡ ἀθεΐα καὶ ἡ ἀπιστία καὶ ἡ φιλαργυρία καὶ ἡ μνησικακία καὶ ἡ πορνεία καὶ ἡ μοιχεία καὶ ὅλα αὐτὰ θεραπεύονται. Μόνο ἐμεῖς νὰ μιμηθοῦμε τοὺς λεπροὺς καὶ νὰ φωνάξουμε· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν μας». Νὰ τὸ ποῦμε ὅλοι, ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας, καὶ τὸ θαῦμα θὰ γίνῃ. Μέσα στὸ ἔθνος μας δὲν θὰ ὑπάρχῃ ἡ λέπρα τῆς βλασφημίας, τῆς κα­κίας, τῆς μνησικακί­ας, τῆς μοχθηρίας, τοῦ μίσους…, ἀλλὰ θὰ ὑ­πάρχῃ ἀγάπη, θὰ ὑπάρχῃ ὁ Χριστός· ὅν, παῖ­δες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ της  Ἁγίας Τριάδος Πτολεμαΐδος 21-1-1990)