Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

ΚΑΛΑΝΤΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

Ανοίξετε τη πόρτα σας
τα κάλαντα να πούμε
και βάλτε και καμιά ρακί,
για να σας ευχηθούμε

ΚΑΛΑΝΤΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά,
ψηλή μου δενδρολιβανιά,
κι αρχή καλός μας χρόνος,
εκκλησιά με τ' άγιο θρόνο.
Αρχή που βγήκε ο Χριστός,
άγιος και πνευματικός
στη γη να περπατήσει
και να μας καλοκαρδίσει.
'Αγιος Βασίλης έρχεται
και όλους μας καταδέχεται
από την Καισαρεία
σ’εισ’αρχόντισσα κυρία.
Βαστάει εικόνα και χαρτί,
Ζαχαροκαντιοζύμωτη
χαρτί και καλαμάρι,
δες και με το παλικάρι
Το καλαμάρι έγραφε
την μοίρα του την έλεγε
Άγιε μου άγιε μου καλέ Βασίλη.
Κάτσε να φας, κάτσε να πιεις
κάτσε το πόνο σου να πεις,
κάτσε - κάτσε να τραγουδήσεις,
και να μας - και να μας καλοκαρδίσεις.
Και του χρόνου – Χρόνια πολλά

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

«Ας καταργήσουμε τον θρησκευτικό όρκο»


Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"


«Ας καταργήσουμε τον θρησκευτικό όρκο»


Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος υποστηρίζει ότι έχει ήδη επέλθει ο διαχωρισμός Εκκλησίας - Κράτους

Συνέντευξη στον Νίκο Παπαχρήστου

«Η κατάργηση του θρησκευτικού όρκου δεν δημιουργεί πρόβλημα στην Εκκλησία», διαμηνύει, μεταξύ άλλων, με συνέντευξή του στην «Κ» ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, και αυτή του η τοποθέτηση για το ενδεχόμενο κατάργησης του θρησκευτικού όρκου αναμένεται να πυροδοτήσει έντονες συζητήσεις εντός και εκτός Εκκλησίας.
Στη συνέντευξή του, ο προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας υποστηρίζει ότι έχει ήδη επέλθει ο διοικητικός διαχωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος και πως κάποιοι «ιδεολογικοί κύκλοι» θέτουν το ζήτημα στοχεύοντας στην «εξουδετέρωση της πνευματικής επιρροής της Εκκλησίας στην ελληνική κοινωνία». Πάντως, προσθέτει, αν η Πολιτεία επιθυμεί μια τέτοια εξέλιξη, τότε δεν έχει παρά να αναλάβει τις σχετικές πρωτοβουλίες και να θέσει το ζήτημα στην κρίση του ελληνικού λαού.
Σχολιάζοντας τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, ο κ. Ιερώνυμος χαρακτηρίζει ως πληγή στο σώμα της Δημοκρατίας τον θάνατο του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και εκτιμά πως η «εξέγερση» των νέων οφείλεται στην απληστία και την ασυνέπεια που επέδειξαν οι μεγαλύτερες γενιές. Σπεύδει ωστόσο να καταδικάσει τις πράξεις βίας που σημειώθηκαν κατά τις πρόσφατες διαδηλώσεις. Αναφορικά με τις οικονομικές δραστηριότητες της μονής Βατοπεδίου, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών δηλώνει ότι «τραυμάτισαν το κύρος των ποιμένων της Εκκλησίας». Επαναλαμβάνει, τέλος, πως η Εκκλησία της Ελλάδος επιθυμεί να αξιοποιήσει την περιουσία της για την ανακούφιση του ταλαιπωρημένου ανθρώπου.
«Αντιθρησκευτικό ιδεολόγημα»
«Η κατάργηση του θρησκευτικού όρκου δεν δημιουργεί πρόβλημα στην Εκκλησία. Αντιθέτως, είναι συνέπεια της διδασκαλίας της, σύμφωνα με την οποία το «ναι» πρέπει να είναι «ναι» και το «όχι», «όχι». Αλλωστε, υπάρχει και η προτροπή της Αγίας Γραφής: «μη ομόσαι όλως»», λέει στην «Κ» ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος ερωτηθείς αν η Εκκλησία θα έπρεπε να επανεξετάσει το ζήτημα του θρησκευτικού όρκου που δίνουν πολιτικοί και κρατικοί λειτουργοί.
«Ως προς τους πρωτεργάτες των σκανδάλων και των οικονομικών καταχρήσεων οποιαδήποτε μορφή όρκου δεν γίνεται φραγμός, όταν ο έσω άνθρωπος έχει ισοπεδωθεί», τονίζει αναφερόμενος σε εκείνους που, καίτοι ορκίστηκαν επί του Ευαγγελίου, ενεπλάκησαν σε οικονομικής ή άλλης φύσεως σκάνδαλα.
«Η προσπάθεια της κατάργησης του θρησκευτικού όρκου, όπως επιδιώκεται σήμερα, δεν υποκρύπτει ενδιαφέρον για τη συνέπεια και την ειλικρίνεια, αλλά έχει γίνει και αυτή ένα αντιθρησκευτικό ιδεολόγημα», εκτιμά ο κ. Ιερώνυμος. Αναφερόμενος σε όσους ανακινούν το θέμα των σχέσεων κράτους - Εκκλησίας, ο κ. Ιερώνυμος κάνει λόγο για «ορισμένους ιδεολογικούς κύκλους» οι οποίοι «υπηρετούν άλλες σκοπιμότητες και αποσκοπούν κυρίως στην εξουδετέρωση την πνευματικής επιρροής της Εκκλησίας στην ελληνική κοινωνία και επιδιώκουν έναν επαχθή χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας, που σημαίνει ασφαλώς παραβίαση και αθέτηση υποσχέσεων εις βάρος της πρώτης αλλά και συμβατικών υποχρεώσεων». Πάντως, για άλλη μια φορά ο Αρχιεπίσκοπος ρίχνει το γάντι και διαμηνύει στην Πολιτεία πως «εάν επιθυμεί έναν τέτοιου είδους χωρισμό είναι στη διακριτική της ευχέρεια -αν όχι υποχρέωσή της- να το θέσει στην κρίση του ελληνικού λαού και εκείνος ας αποφασίσει ό,τι θέλει».
«Απληστία και ασυνέπεια των μεγάλων...»
«Το τραγικό γεγονός του θανάτου του 15χρονου Αλέξη ανήκει πια στα γεγονότα εκείνα που σημαδεύουν την ανθρώπινη ζωή και γίνονται μια πληγή στο σώμα της αγάπης, της ελευθερίας του προσώπου και της καλώς εννοούμενης δημοκρατίας» λέει στη «Κ» ο Αρχιεπίσκοπος και ξεκαθαρίζει ότι για όσα συμβαίνουν σήμερα οι ευθύνες ανήκουν στις μεγαλύτερες γενιές. «Ξεχάσαμε βασικές αρχές μας και γίναμε άτομα που περιφρονούν την ιδιότητα του προσώπου. Ετσι ο ατομοκεντρισμός μας, η φιλαυτία, ο αμοραλισμός, όπως ήταν φυσικό, έφεραν την απληστία, την περιφρόνηση του άλλου, την αδικία, τον αγώνα του «φαίνεσθαι» και όχι του «είναι», την ασυνέπεια με τα «ξύλινα τα λόγια τα μεγάλα» της προπαγάνδας. Η νέα γενιά είναι φυσικό και λόγω ηλικίας και λόγω συνθηκών να διαμαρτύρεται. Δεν μπορεί όμως να καταστρέφει. Οι βίαιες πράξεις φανερώνουν αποπροσανατολισμό, ανελευθερία και κληρονομιά «πρoπατορικών αμαρτημάτων» ημών των μεγαλυτέρων». Ποια όμως μπορεί να είναι η συμβολή της Εκκλησία στην κρίση που διέρχεται σήμερα η ελληνική κοινωνία; «Να πείσει, κατά την άποψή μου, κάθε καλοπροαίρετο ότι καμία αλλαγή δεν επιτυγχάνεται γύρω μας αν δεν προηγηθεί η εσωτερική αλλαγή του καθένας μας, η αγαθή αλλοίωση. Και ακόμη ότι όραμα και ελπίδα ανατέλλουν εκεί που υπάρχει παράδειγμα και αυτοθυσία».
Το Βατοπέδι πλήγωσε
Ο κ. Ιερώνυμος αναγνωρίζει ότι η «υπόθεση Βατοπέδι» τραυμάτισε τους εκπροσώπους της Εκκλησίας, αλλά σπεύδει να επισημάνει πως θα πρέπει να αποφεύγονται οι ισοπεδωτικές γενικεύσεις. «Είναι ανθρώπινη αδυναμία η γενίκευση και η ισοπέδωση. Ενα κακό γεγονός μπορεί να καλύψει δέκα άλλα αγαθά. Εξ άλλου, όταν υπάρχουν παράλληλα παραδείγματα στον πολιτικό βίο, δεν αποκεφαλίζουμε τη δημοκρατία, αλλά ζητούμε μέτρα και τρόπους για να θεραπευτεί η ασθένεια» σημειώνει ο Αρχιεπίσκοπος και προσθέτει: «Ασφαλώς ο θόρυβος και όσα μέχρι τώρα είδαν το φως της δημοσιότητας, όπως ασφαλώς παρουσιάσθηκαν, για τις οικονομικές δραστηριότητες της μονής Βατοπεδίου τραυμάτισαν το κύρος των ποιμένων της Εκκλησίας γενικότερα και πλήγωσαν πολλούς ανθρώπους. Προσωπική μου άποψη είναι πως για την αντικειμενική κρίση θα πρέπει να περιμένουμε τα πορίσματα των αρμοδίων οργάνων».
H περιουσία
Από την πρώτη στιγμή της εκλογής του ο κ. Ιερώνυμος κατέστησε σαφές πως η περιουσία της Εκκλησίας θα αξιοποιηθεί για την ανάπτυξη του κοινωνικού έργου της. «Στο θέμα της διαχειρίσεως της εκκλησιαστικής περιουσίας έχουν γίνει πολλά λάθη στο παρελθόν», τονίζει στην «Κ» ξεκαθαρίζοντας πως η Εκκλησία της Ελλάδος έχει δικαίωμα ως νομικό πρόσωπο να αξιοποιήσει την περιουσία της, η οποία άλλωστε προστατεύεται από το Σύνταγμα της χώρας. «Η εκκλησιαστική περιουσία παίρνει νόημα μόνον όταν οι πόροι από την αξιοποίησή της επιστρέφουν ως διακονία στην κάλυψη των αναγκών του λαού. Είναι ανάγκη σήμερα, η ποιμαίνουσα Εκκλησία να εγκαταλείψει τις επιδιώξεις για φαραωνικά έργα και να αντιμετωπίσει τα φαινόμενα του νεοπλουτισμού με άλλα έργα, εκείνα που διακονούν τα προβλήματα του σύγχρονου ταλαιπωρούμενου ανθρώπου».
Ηδη ο Αρχιεπίσκοπος ανακοίνωσε ότι η Ιερά Σύνοδος θα διαθέσει ποσό ύψους 8 εκατ. ευρώ για τη δημιουργία τεσσάρων ιδρυμάτων για ηλικιωμένους, παιδιά με νοητική στέρηση, άτομα με αυτισμό και για την επανένταξη απεξαρτημένων ατόμων. «Στη σημερινή Ελλάδα, υπό τις επικρατούσες συνθήκες, κρίνω αδήριτη την ανάγκη της συνεργασίας της Εκκλησίας με την Πολιτεία, τα πολιτικά κόμματα, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τους ενδιαφερόμενους φορείς, για την επιτυχημένη αντιμετώπιση πολλών προβλημάτων» καταλήγει ο κ. Ιερώνυμος.

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

Ελπίδα....



Ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο

είναι τα νιάτα

που είναι κοντά στον ΧΡΙΣΤΟ.

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ


Η Γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών,
ανέτειλε τω κόσμω, το φώς το της γνώσεως,
εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες,
υπό αστέρος εδιδάσκοντο,
σέ προσκυνείν τον Ήλιον της δικαιοσύνης,
και σε γινώσκειν εξ ύψους Ανατολήν.
Κύριε δόξα σοι.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΗΝ ΣΠΗΛΙΑ - Φώτη Κόντογλου


Φώτη Κόντογλου


Χριστούγεννα στη σπηλιά


Χριστούγεννα παραμονές. Χριστούγεννα και χιονιάς πάντα πάνε μαζί. Μα εκείνη τη χρονιά οι καιροί ήτανε φουρτουνιασμένοι παρά φύση. Χιόνι δέν έρριχνε. Μοναχά που η ατμόσφαιρα ήτανε θυμωμένη, και φυσούσανε σκληροί βοριάδες με χιονόνερο και μ' αστραπές. Καμμιά βδομάδα ο καιρός καλωσύνεψε και φυσούσε μια τραμουντάνα που αρμενιζότανε. Μα την παραμονή τα κατσούφιασε. Την παραμονή από το πρωΐ ο ουρανός ήτανε μαύρος σαν μολύβι, κ' έπιασε κ' έρριχνε βελονιαστό χιονόνερο.Σε μια τοποθεσία που τη λέγανε Σκρόφα, βρισκότανε ένα μαντρί με γιδοπρόδατα, απάνω σε μια πλαγιά του βουνού που κοίταζε κατά το πέλαγο. το μέρος αυτό ήτανε άγριο κ' έρημο, γεμάτο αγριόπρινα, σκίνους και κουμαριές, που ήτανε κατακόκκινες από τα κούμαρα. το μαντρί ήτανε τριγυρισμένο με ξεροτρόχαλο [=ξερολιθιά]. Οι τσομπάνηδες καθόντανε μέσα σε μια σπηλιά που βρισκότανε παραμέσα και πιο ψηλά από τη μάντρα και που κοίταζε κατά τη νοτιά. Μεγάλη σπηλιά, με τρία - τέσσερα χωρίσματα, κι αψηλή ως τρία μπόγια. Τα ζωντανά σταλιάζανε κάτω από τις χαμηλές σάγιες, που έσκυβες για να μπεις μέσα. Σωροί από κοπριά στεκόντανε εδώ κ' εκεί, και βγάζανε μια σπιρτόζα μυρουδιά. Χάμω, το χώμα ήτανε σκουπισμένο και καθαρό, γιατί οι τσομπάνηδες ήτανε μερακλήδες, και βάζανε τα παιδιά και σκουπίζανε ταχτικά με κάτι σκούπες κανωμένες από αστοιβιές.Αρχιτσέλιγκας ήτανε ο Γιάννης ο Μπαρμπάκος, ένας άνθρωπος μισάγριος, γεννημένος ανάμεσα στα γίδια και στα πρόβατα. Ήτανε μαύρος, μαλλιαρός, με γένεια μαύρα κόρακας, σγουρά και σφιχτά σαν του κριαριού. Φορούσε σαλβάρια κοντά ως το γόνατο, σελάχι στη μέση του, ζουνάρι πλατύ, βαριά τζεσμέδια στα ποδάρια του. το κεφάλι του το είχε τυλιγμένο μ' ένα μεγάλο μαντίλι σαν σαρίκι, κ' οι μαρχαμάδες [= τα κρόσια] κρεμόντανε στο πρόσωπό του. Αρχαίος άνθρωπος!Είχε δυο παραγυιούς, τον Αλέξη και τον Δυσσέα, δυο παλληκαρόπουλα ως είκοσι χρονών. Είχε και τρία παιδιά, που τους βοηθούσανε στ' άρμεγμα και κοιτάζανε το μαντρί νά 'ναι καθαρό. Αυτές οι έξι ψυχές εζούσανε σε κείνο το μέρος, κρυφά από τον Θεό. Ανάρια βλέπανε άνθρωπο. Η σπηλιά ήτανε καπνισμένη κι ο βράχος είχε μαυρίσει ως απάνω από την καπνιά που έβγαινε από το στόμα της σπηλιάς. Εκεί μέσα είχανε τα γιατάκια τους, σαν μεντέρια, στρωμένα με προβιές. Στους τοίχους της σπηλιάς είχανε μπήξει παλούκια μέσα στις σκισμάδες του βράχου, και κρεμόντανε καρδάρες, τυροβόλια, μαγιές, τουφέκια και μαχαίρια, λες κ' ήτανε λημέρι των ληστών. Απ' έξω φυλάγανε οι σκύλοι, όλοι άγριοι σαν λύκοι.Η ακροθαλασσιά βρισκότανε ως ένα τσιγάρο απόσταση από τη μάντρα. Ήτανε έρημη, κι άλλο δεν ακουγότανε εκεί πέρα παρά μοναχά ο αγκομαχητός του πελάγου, μέρα - νύχτα. Με τον βοριά απάγκιαζε, και καμμιά φορά πόδιζε κανένα καΐκι. Αλλιώς δεν έβλεπες βάρκα πουθενά. Από το μαντρί αγνάντευε κανένας το πέλαγο ανάμεσα στα δέντρα, και το μάτι ξεχώριζε καθαρά τα βουνά της Μυτιλήνης.Την παραμονή τα Χριστούγεννα, είπαμε πως ο καιρός χάλασε, κι άρχισε να πέφτει χιονόνερο. Οι τσομπάνηδες είχανε μαζευτεί στη σπηλιά κι ανάψανε μια μεγάλη φωτιά και κουβεντιάζανε. Τα παιδιά είχανε σφάξει δυο αρνιά και τα γδέρνανε. Ο Αλέξης έβαλε απάνω σ' ένα ράφι μυτζήθρες και τυρί ανάλατο μέσα στα τυροβόλια, αγίζι και γιαούρτι. Ο Δυσσέας είχε μια παλιά Σύνοψη, κ' επειδή γνώριζε λίγο από ψαλτικά κ' ήξερε και πέντε γράμματα, διάβαζε τις Κυριακάδες κι όποτε ήτανε γιορτή κανένα τροπάρι και λιγοστά από τον Εξάψαλμο. Εκείνη την ώρα φυλλομετρούσε τη Σύνοψη, για να δει τι γράμματα ήτανε να πει.Θά 'τανε ώρα σπερινού. Κείνη την ώρα ακούσανε κάτι τουφεκιές. Καταλάβανε πως θά 'τανε τίποτα κυνηγοί. το ένα παιδί, που είχε πάγει να φέρει ξύλα με τον γάϊδαρο, είπε πως το πρωΐ είχε ακούσει τουφεκιές κατά την από μέσα θάλασσα, κατά την Άγια-Παρασκευή. Οι σκύλοι πιάσανε και γαβγίζανε όλοι μαζί και πεταχτήκανε όξω από τη μάντρα.Σε λίγο φανερωθήκανε από πάνω από τη σπηλιά δυό άνθρωποι με τουφέκια, και φωνάζανε τους τσομπάνηδες να μαζέψουνε τα σκυλιά, που χυμήξανε απάνω τους. Ο Σκούρης άφησε τους ανθρώπους κι άρπαξε ένα από τα ζαγάρια πού 'χανε οι κυνηγοί και το ξετίναζε να το πνίξει. Ο κυνηγός έρριξε απάνου του, και τα σκάγια τον πόνεσανε και γύρισε πίσω, μαζί με τ' άλλα μαντρόσκυλα, που πηγαίνανε πισώδρομα όσο κατεβαίνανε οι κυνηγοί. Τέλος πάντων, εβγήκε ο Μπαρμπάκος με τους άλλους και πιάσανε τον Σκούρη και τον δέσανε, διώξανε και τ' άλλα σκυλιά.“Ώρα καλή, βρε παιδιά!” φώναξε ο Παναγής ο Καρδαμίτσας, ζωσμένος με τα φυσεγκλίκια, με το ταγάρι γεμάτο πουλιά.Ο άλλος, που ήτανε μαζί του, ήτανε ο γυιός του ο Δημητρός.“Πολλά τα έτη!” αποκριθήκανε ο Μπαρμπάκος κ' η συντροφιά του. “Καλώς ορίσατε!”Τους πήγανε στη σπηλιά.“Μωρέ, τ' είν' εδώ; Παλάτι! Παλάτι με βασιλοπούλες!” είπε ο μπάρμπα-Παναγής, δείχνοντας τις μυτζήθρες που αχνίζανε.Τους βάλανε να καθήσουνε, τους κάνανε καφέ. Οι κυνηγοί είχανε κονιάκι. Κεραστήκανε.“Βρε αδερφέ”, έλεγε ο μπάρμπα-Παναγής, “ποιος να τό 'λεγε, χρονιάρα μέρα, πως θα κάνουμε Χριστούγεννα στο σπήλαιο που εγεννήθη ο Χριστός! Εχτές περάσαμε στην Άγια - Παρασκευή, να κυνηγήσουμε λίγο. Ε, δικός μας είναι ο ηγούμενος, κοιμηθήκαμε στο μοναστήρι, και σήμερα την αυγή βγήκαμε στο κυνήγι. Βλέποντας πως φουρτούνιασε ο καιρός, είπαμε πως δε θα μπορέσουμε να περάσουμε το μπουγάζι με τη σαπιόβαρκα του μπάρμπα-Μανώλη του Βασιλέ. Κ' επειδή ξέραμε απ' άλλη φορά το μαντρί, και με το κυνήγι πέσαμε σε τούτα τα σύνορα, είπαμε νά 'ρθουμε στ' αρχοντικό σας... Μωρέ, τι σκύλο έχετε; Αυτό είναι θηρίο, ασλάνι και καπλάνι!Μπρε, μπρε, μπρε! το ζαγάρι το πετσόκοψε! Για κοίταξε τι χάλια το 'κανε!”Και γύρισε σε μια γωνιά της σπηλιάς, που κλαμούριζε το σκυλί κ' έτρεμε σαν θερμιασμένο.“Έλα δω, Φλοξ! Φλοξ!”Μα η Φλοξ από την τρομάρα της τρύπωνε πιό βαθιά.Άμα ήπιανε δυό-τρία κονιάκια, ο μπάρμπα-Παναγής άρχισε να μασά τα μουστάκια του, και στο τέλος έπιασε να τραγουδά:Καλήν εσπέραν, άρχοντες, αν είναι ορισμός σας,Χριστού την θείαν γέννησιν να πω στ' αρχοντικό σας.Ύστερα ο Δυσσέας έψαλε το “Χριστός γεννάται, δοξάσατε”.Εκείνη την ώρα ακούσανε πάλι τα σκυλιά να γαβγίζουνε. Στείλανε τα παιδιά να δούνε τι είναι. Ο αγέρας είχε μπουρινιάσει κ' έρριχνε παγωμένο νερό. Κρύο τάντανο!Σε λίγο πάψανε τα σκυλιά, και γυρίσανε πίσω τα παιδιά. Από πίσω τους μπήκανε στη σπηλιά τρεις άντρες, που φαινόντανε πως ήτανε θαλασσινοί, και δυό καλόγεροι, βρεμένοι όλοι και ξυλιασμένοι απ' το κρύο. Τους καλωσορίσανε, τους βάλανε και καθήσανε.Μόλις πήγε κοντά στη φωτιά ο πρώτος, ο καπετάνιος, τον γνώρισε ο Μπαρμπάκος κ' έβγαλε μια χαρούμενη φωνή. Ήτανε ο καπετάν-Κωσταντής ο Μπιλικτσής, που ταξίδευε στην Πόλη. Είχε περάσει κι άλλη φορά από τη Σκρόφα, κ' είχανε δέσει φιλία με τον Μπαρμπάκο, που δεν ήξερε τι περιποίηση να τους κάνει. οι άλλοι δυό ήτανε γεμιτζήδες κι αυτοί, άνθρωποι του καϊκιού του.Ο ένας από τους καλόγερους, ένας σωματώδης με μαύρα γένεια, ομορφάνθρωπος, ήτανε ο πάτερ-Σιλβέστρος Κουκουτός, καλογερόπαπας. Ο άλλος ήτανε λιγνός, με λίγες ανάριες τρίχες στο πηγούνι, σαν τον Άγιο Γιάννη τον Καλυβίτη. Τον λέγανε Αρσένιο Σγουρή.Ο καπετάν-Κωσταντής ερχότανε από την Πόλη και πήρε στο καΐκι τον πάτερ-Σίλβεστρο, που είχε πάγει στην Πόλη από τ' Άγιον Όρος για ελέη, κ' ήθελε να κάνει Χριστούγεννα στην πατρίδα του. Ο πάτερ-Αρσένιος είχε ταξιδέψει μαζί του από τη Μονή του Παντοκράτορας στο Όρος, κ' ήτανε από τη Θεσσαλία.Ταξιδέψανε καλά. Μα σαν καβατζάρανε τον Κάβο-Μπαμπά, ο αγέρας μπουρίνιασε, κι όλη τη μέρα αρμενίζανε με μουδαρισμένα πανιά και με τον στάντζο, ως που φτάξανε κατά το βράδυ απ' έξω από το Ταλιάνι. Ο καιρός σκύλιαξε κι ο καπετάνιος δεν μπόρεσε να 'μπει στο μπουγάζι, να κάνουνε Χριστούγεννα στην πατρίδα.Αποφάσισε λοιπόν να ποδίσει, και πήγε και φουντάρισε στ' απάγκειο, πίσω από έναν μικρόν κάβο, από κάτω από το μαντρί. Κ' επειδή θυμήθηκε τον φίλο του τον Μπαρμπάκο, πήρε τους γέροντες και τους δυο άλλους νοματέους και τραβήξανε για το αγίλι [=μαντρί]. Στο τσερνίκι είχανε αφήσει τον μπαρμπ' - Απόστολο με τον μούτσο.Σάν είδανε πως στη σπηλιά βρισκότανε κι ο κυρ-Παναγής με τον κυρ-Δημητρό, γίνηκε μεγάλη χαρά και φασαρία.“Μωρέ να δεις”, έλεγε ο κυρ-Παναγής, “τώρα ψέλναμε το τροπάρι, κι απάνω που λέγαμε “εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες υπό αστέρος εδιδάσκοντο...”, φτάξατε κ' εσείς οι μάγοι με τα δώρα! Γιατί βλέπω μια νταμιζάνα κρασί, βλέπω λακέρδα, βλέπω χαβιάρια, βλέπω παξιμάδια, μπακλαβάδες, “σμύρναν, χρυσόν και λίβανον”!Χα! Χα! Χα!” — γελούσε δυνατά ο κυρ-Παναγής, μισομεθυσμένος και ψευδίζοντας, και χάϊδευε την κοιλιά του, γιατί ήτανε καλοφαγάς.Στο μεταξύ ο πάτερ - Αρσένιος ο Σγουρής ζωντάνεψε ο καϊμένος, κ' είπε σιγανά χαμογελώντας και τρίδοντας τα χέρια του:“Δόξα σοι ο θεός, Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, που μας ελύτρωσες εκ του κλύδωνος!” κ' έκανε τον σταυρό του.Ο πάτερ - Σίλβεστρος είπε να σηκωθούνε όρθιοι, κ' είπε λίγες ευχές, το “Χριστός γεννάται”, κ' ύστερα με τη βροντερή φωνή του έψαλε:“Μεγάλυνον, ψυχή μου, την τιμιωτέραν και ενδοξοτέραν των άνω στρατευμάτων.Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον. Ουρανόν το σπήλαιον, θρόνον χερουβικόν την Παρθένον, την φάτνην χωρίον, εν ω ανεκλίθη ο αχώρητος Χριστός ο Θεός, ον ανυμνούντες μεγαλύνομεν.”Ύστερα καθήσανε στο τραπέζι. Τέτοιο τραπέζι βλογημένο και χαρούμενο δεν έγινε σε κανένα παλάτι. Τρώγανε και ψέλνανε. Και του πουλιού το γάλα είχε απάνω, από τα μοσκοβολημένα τ' αρνιά, τα τυριά, τα μανούρια, τις μυτζήθρες, τις μπεκάτσες και τ' άλλα πουλιά του κυνηγιού, ως τη λακέρδα και τ' άλλα τα πολίτικα που φέρανε οι θαλασσινοί, καθώς και κρασί μπρούσικο.Όξω φυσομανούσε ο χιονιάς, και βογγούσανε τα δέντρα κ' η θάλασσα από μακριά. Ανάμεσα στα βουΐσματα ακουγόντανε και τα κουδούνια από τα ζωντανά που αναχαράζανε. Μέσα από τη σπηλιά έβγαινε η κόκκινη αντιφεγγιά της φωτιάς μαζί με τις ψαλμωδίες και με τις χαρούμενες φωνές. Κι ο κυρ-Παναγής έκλεβε κάπου-κάπου λίγον ύπνο, ρουχάλιζε λιγάκι κ' ύστερα ξυπνούσε κ' έψελνε μαζί με τη συνοδεία.Αληθινά, από τη Γέννηση του Χριστού δεν έλειπε τίποτα. Όλα υπήρχανε: το σπήλαιο, οι ποιμένες, οι μάγοι με τα δώρα, κι ο ίδιος ο Χριστός ήτανε παρών με τους δύο μαθητές του, που ευλογούσανε“την βρώσιν και την πόσιν”.

Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου




Αγίου Συμεών
του Νέου Θεολόγου:


Βίβλος των Ηθικών
Λόγος Α΄.Κεφάλαιο γ':


Περί της του Λόγου Σαρκώσεως καί κατά τίνα τρόπον δι’ υμάς εσαρκώθη

Για να προσεγγίσουμε την σάρκωση του Λόγου και την απόρρητη γέννησή του από την αειπάρθενο Μαρία και να κατανοήσουμε καλά το μυστήριο της οικονομίας για την σωτηρία του γένους μας το κρυμμένο προ των αιώνων (Εφεσίους 3:9), θα μας βοηθήσει η εξής γνωστή εικόνα:
Κατά την δημιουργία της προμήτορος Εύας ο Θεός πήρε την έμψυχη πλευρά του Αδάμ και την ολοκλήρωσε σε γυναίκα, γι’ αυτό δεν εμφύσησε σ’ αυτήν πνοή ζωής καθώς και στον Αδάμ, αλλά το μέρος που έλαβε από την σάρκα του το τελειοποίησε σε ολόκληρο σώμα γυναικός, την δε απαρχή του πνεύματος που έλαβε μαζί με την έμψυχη σάρκα την τελειοποίησε σε ψυχή ζωντανή δημιουργώντας με τα δυό μαζί έναν άλλον άνθρωπο. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο ο πλαστουργός και κτίστης Θεός πήρε από την Αγία Μαρία έμψυχη σάρκα σαν ζύμη και μικρή απαρχή από το φύραμα της φύσεώς μας - δηλαδή από την ψυχή και το σώμα μαζί - και την ένωσε με την δική του ακατάληπτη και απρόσιτη Θεότητα. Ή μάλλον ένωσε πραγματικά όλη την υπόσταση της Θεότητός του με την δική μας φύση, την έσμιξε άμικτα μ’ αυτή και την έκανε άγιο ναό του. Έτσι ο ποιητής του Αδάμ έγινε ατρέπτως και αναλλοιώτως τέλειος άνθρωπος.
Όπως ακριβώς λοιπόν από την πλευρά του Αδάμ έπλασε την γυναίκα, έτσι, αφού δανείστηκε την σάρκα από την θυγατέρα του Αδάμ την αειπάρθενο και Θεοτόκο Μαρία και την έλαβε χωρίς σπορά, γεννήθηκε κατά τον ίδιο τρόπο με τον πρωτόπλαστο. Ώστε όπως ακριβώς ο Αδάμ με την παράβαση έγινε η αρχή της γεννήσεως μας στην φθορά και στον θάνατο, έτσι και ο Χριστός και Θεός μας με την εκπλήρωση κάθε δικαιοσύνης έγινε η απαρχή της αναγεννήσεώς μας στην αφθαρσία και την αθανασία. Αυτό εννοεί ο θείος Παύλος όταν λέει: “Ο πρώτος άνθρωπος πλάστηκε από τη γη χοϊκός. Ο δεύτερος άνθρωπος, δηλαδή ο Κύριος, είναι επουράνιος. Ό,τι λογής ήταν ο χοϊκός τέτοιοι είναι και όλοι οι χοϊκοί και ό,τι λογής είναι ο επουράνιος τέτοιοι είναι και όλοι όσοι γίνονται επουράνιοι δι’ αυτού.”
(Α’ Κορινθίους 15:47-48). Και πάλι: “Η απαρχή είναι ο Χριστός, έπειτα όσοι είναι του Χριστού.” (Α’ Κορινθίους 15:23).
Επειδή λοιπόν ο Χριστός έγινε τέλειος άνθρωπος κατά την ψυχή και το σώμα, όμοιος με μας σε όλα εκτός από την αμαρτία, μας μεταδίδει την Θεότητά του λόγω της πίστης μας σ’ αυτόν και μας καθιστά συγγενείς του κατά την φύση και την ουσία της Θεότητάς του. Πρόσεξε το νέο και παράδοξο μυστήριο: Ο Θεός Λόγος έλαβε από μας σάρκα, που δεν είχε εκ φύσεως και έγινε άνθρωπος, που δεν ήταν. Από τότε μεταδίδει στους πιστούς την Θεότητά του - την οποία κανείς από τους αγγέλους ή τους ανθρώπους δεν είχε αποκτήσει - και μ’ αυτόν τον τρόπο γίνονται θεοί κατά χάρη και θέση, που δεν ήταν. Έτσι χαρίζει σ’ αυτούς την εξουσία να γίνονται τέκνα Θεού (κατά Ιωάννην 1:12) γι’ αυτό και έγιναν και πάντοτε θα γίνονται και ποτέ δεν θα πάψουν να γίνονται. Άκουσε και τον θείο Παύλο που παρακινεί σ’αυτό: “Όπως φορέσαμε την εικόνα του γήινου, ας φορέσουμε και την εικόνα του επουράνιου.” (Α’ Κορινθίους 15:49).
Ο Θεός λοιπόν του παντός με την σωματική του παρουσία στην γη ήλθε για να αναπλάσει και να ανακαινίσει τον άνθρωπο και να ευλογήσει όλη την κτίση που επέσυρε επάνω της την κατάρα εξαιτίας του ανθρώπου. Και πρώτα ζωοποίησε την ψυχή που έλαβε και αφθαρτώντας την τήν θέωσε, ενώ το άχραντο σώμα του, αν και το θέωσε, όμως το κρατούσε ακόμη φθαρτό και υλικό. Γιατί το σώμα που τρώει και πίνει, κοπιάζει και ιδρώνει, δένεται και σέρνεται, υψώνεται στον σταυρό και καρφώνεται, είναι βέβαια φθαρτό και υλικό, αφού μάλιστα πέθανε και τοποθετήθηκε νεκρό στο μνημείο. Μετά δε την ανάστασή του συνανέστησε και το σώμα του άφθαρτο, πνευματικό, όλο θείο και άυλο, γι’ αυτό και δεν συνέτριψε τις σφραγίδες του μνήματος, εισερχόταν δε και εξερχόταν ελεύθερα μέσα από τις κλειστές πόρτες.
Αλλά γιατί μαζί με την ψυχή δεν έκανε αμέσως και το σώμα πνευματικό και άφθαρτο; επειδή και ο Αδάμ τρώγοντας τον απαγορευμένο καρπό ευθύς μεν με την παράβαση πέθανε κατά την ψυχή, ενώ κατά το σώμα ύστερα από πολλά χρόνια. Γι’ αυτό και ο Χριστός πρώτα ανέστησε και ζωοποίησε την ψυχή που τιμωρήθηκε με το επιτίμιο του θανάτου, έπειτα δε οικονόμησε να απολαύσει και το σώμα την αφθαρσία δια της αναστάσεως, αυτό που δια του θανάτου επέστρεφε στην γη κατά την αρχαία απόφαση. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά κατέβηκε στον άδη ελευθερώνοντας από τα δεσμά τις ψυχές των εκεί φυλακισμένων αγίων και τις κατέταξε σε τόπο αναπαύσεως και ανεσπέτρου φωτός. Τα σώματά τους όμως δεν τα ανέστησε, αλλά τα άφησε στους τάφους μέχρι την κοινή ανάσταση.
Το μυστήριο λοιπόν αυτό που συντελέστηκε για όλο τον κόσμο με την ένσαρκη οικονομία του Χριστού, τούτο το ίδιο γινόταν και σε κάθε άγιο και γίνεται αδιαλείπτως μέχρι σήμερα σε κάθε πιστό. Γιατί λαμβάνοντας το πνεύμα του Δεσπότη και Θεού μας συμμετέχουμε στην θεότητά του, τρώγοντας δε την πανάμωμο σάρκα του γινόμαστε αληθινά και εξ ολοκλήρου σύσσωμοι του Χριστού και συγγενείς του, καθώς και αυτός ο θείος Παύλος βεβαιώνει: “Είμαστε οστούν από τα οστά του και σάρκα από την σάρκα του” (Εφεσίους 5:30) και αλλού: “από τον πλούτο της θεότητός του όλοι εμείς λάβαμε αλλεπάλληλες δωρεές” (κατά Ιωάννην 1:16 και Κολασσαείς 2:9). Έτσι γινόμαστε κατά χάριν όμοιοι με τον φιλάνθρωπο Θεό και Δεσπότη μας ανακαινισμένοι στην ψυχή, άφθαρτοι και αναστημένοι από νεκροί που ήμαστε. Τότε βλέπουμε αυτόν που καταδέχτηκε να γίνει όμοιός μας και βλεπόμαστε απ’ αυτόν, που μας αξίωσε να γίνουμε όμοιοί του, όπως κάποιος βλέπει από μακριά το πρόσωπο του φίλου του και διαλέγεται μ’ αυτόν και συνομιλεί και ακούει την φωνή του.
Κατά τον ίδιο τρόπο και οι απ’ αιώνος άγιοι και οι παλαιοί και οι τωρινοί πνευματικά βλέποντες δεν βλέπουν σχήμα ή είδος ή ομοίωμα, αλλά φως ασχημάτιστο, επειδή και αυτοί είναι φως εκ του φωτός, δηλαδή του Αγίου Πνεύματος. Όμως αν και φτάνουν σ’ αυτή την κατάσταση, τα σώματά τους δεν γίνονται αμέσως άφθαρτα και πνευματικά, αλλά όπως ακριβώς το σίδερο που πυρακτώνεται στην φωτιά παίρνει την λαμπρότητά της, όταν όμως απομακρυνθεί απ’ αυτήν γίνεται πάλι ψυχρό και μαύρο, έτσι ακριβώς και τα σώματα των αγίων: Μετέχοντας και αυτά στο θείο πυρ, δηλαδή στην χάρη του Θεού, αγιάζονται, φλεγόμενα καθαρίζονται, γίνονται διαυγή και πολυτιμότερα από τα άλλα σώματα. Αλλά όταν η ψυχή βγει από το σώμα, αμέσως και αυτά παραδίδονται στην φθορά και διαλύονται σιγά-σιγά. Άλλα όμως διατηρούνται για πολλά χρόνια χωρίς να είναι ούτε εντελώς άφθαρτα ούτε πάλι τελείως φθαρτά, αλλά διασώζουν μέσα τους τα γνωρίσματα και της αφθαρσίας και της φθοράς, ώσπου να φτάσουν στην τέλεια αφθαρσία και να ανακαινιστούν την τελευταία και κοινή ανάσταση των νεκρών. Για ποιό λόγο; Διότι δεν έπρεπε να αναστηθούν και να αφθαρτωθούν τα ανθρώπινα σώματα, πριν από την ανακαίνιση των κτισμάτων, αλλά όπως ακριβώς πρώτα πλάστηκε η φύση άφθαρτη και έπειτα ο άνθρωπος, έτσι πάλι πρώτα η κτίση πρέπει να μεταποιηθεί από την φθορά στην αφθαρσία και μετά μαζί μ’ αυτήν ν’ αλλάξουν και να ανακαινιστούν τα φθαρτά σώματα των ανθρώπων, ώστε ο άνθρωπος πνευματικός πια και αθάνατος να κατοικήσει σε τόπο άφθαρτο, αιώνιο και πνευματικό. Και ότι αυτό είναι αλήθεια, άκουσε τον Απόστολο Πέτρο που το βεβαιώνει: “Θα έρθει η ημέρα του Κυρίου σαν κλέπτης την νύχτα και τότε οι ουρανοί θα διαλυθούν από την φωτιά και τα στοιχεία της φύσεως θα καούν και θα λυώσουν” (Β’ Πέτρου 3:10,12), όχι για να εξαφανιστούν, αλλά για να αναχωνευθούν και να αναστοιχειωθούν σε καλύτερη και αιώνια κατάσταση. Από που γίνεται φανερό αυτό; Από τα λόγια που προσθέτει στην συνέχεια ο Απόστολος: “Καινούριους ουρανούς και καινούρια γη προσδοκούμε κατά την επαγγελία σου” (Β’ Πέτρου 3:13). Τίνος την επαγγελία; Ασφαλώς του Χριστού πού είπε: “Ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, οι λόγοι μου όμως δεν θα παρέλθουν” (κατά Ματθαίον 24:35). Παρέλευση του ουρανού εννοεί την αλλαγή του, γι’ αυτό λέει ότι αν και ο ουρανός θα αλλάξει, όμως οι δικοί του λόγοι θα μένουν αναλλοίωτοι και σταθεροί. Αυτό προανήγγειλε και ο προφήτης Δαυίδ: “Σαν μανδύα θα τους τυλίξεις και θα αλλάξουν, εσύ όμως θα παραμείνεις ο ίδιος και τα έτη της ζωής σου δεν θα εκλείψουν” (Ψαλμοί, 101:27-28). Τι θα μπορούσε να γίνει σαφέστερο από αυτά τα λόγια;
Κεφάλαιο ι': Ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού εν εαυτοίς συλλαμβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν αυτόν και γεννάται εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ αυτού και πως υιοί και αδελφοί και μητέρες αυτού χρηματίζουσιν.
Ο Υιός του Θεού και Θεός, αφού εισήλθε στα σπλάχνα της Παναγίας Παρθένου και έλαβε σάρκα απ’ αυτήν, γεννήθηκε, όπως είπαμε, τέλειος άνθρωπος και τέλειος Θεός ασυγχύτως. Τι σημαντικότερο έγινε ποτέ για μας; Όλοι μας πιστεύουμε σ’ αυτόν τον Υιό του Θεού και Υιό της αειπαρθένου και Θεοτόκου Μαρίας και γι’ αυτό δεχόμαστε τον περί αυτού λόγο με εμπιστοσύνη. Αν τον ομολογούμε λοιπόν και μετανοούμε από τα βάθη της ψυχής μας για τις προηγούμενες αμαρτίες μας, τότε ο λόγος της ευσεβείας, τον οποίο δεχόμαστε, γεννιέται μέσα μας σαν σπόρος, όπως ακριβώς ο Λόγος του Πατρός εισήλθε στην γαστέρα της Παρθένου. Θαύμασε το μέγα τούτο και εκπληκτικό μυστήριο και δέξου το με κάθε πληροφορία και πίστη.
Συλλαμβάνουμε λοιπόν αυτόν τον Λόγο όχι σωματικά, όπως τον συνέλαβε η Παρθένος και Θεοτόκος, αλλά πνευματικά μεν πραγματικά όμως. Και έχουμε μέσα στις καρδιές μας αυτόν που τον ίδιο που συνέλαβε και η Αγνή Παρθένος, όπως λέει ο θείος Παύλος: “Ο Θεός που είπε να λάμψει φως μέσα στις καρδιές μας προς φωτισμόν της γνώσεως του Υιού του” (Β’ Κορινθίους 4:6), σαν να λέει: Αυτός όλος γεννήθηκε αληθινά μέσα μας. Και ότι είναι έτσι το φανερώνει με όσα παραθέτει στην συνέχεια: “Έχουμε δε τον θησαυρόν αυτόν μέσα σε πήλινα σκεύη” (Β’ Κορινθίους 4:6), ονομάζοντας θησαυρό το Άγιο Πνεύμα. Και σε άλλο σημείο ονομάζει το Πνεύμα Κύριο: “Γιατί το Πνεύμα” λέει “είναι ο Κύριος” (Β’ Κορινθίους 4:6), ώστε όπου ακούς Υιόν Θεού να εννοείς μαζί και το Πνεύμα και αν πάλι ακούσεις για το Άγιο Πνεύμα να εννοείς μαζί με αυτό και τον Πατέρα, επειδή και γι’ αυτόν λέει: “Πνεύμα ο Θεός” (κατά Ιωάννη 4:24), διδάσκοντάς σε παντού το αχώριστο και ομοούσιο της Αγίας Τριάδος, ότι δηλαδή όπου είναι ο Υιός εκεί είναι και ο Πατήρ, και όπου ο Πατήρ εκεί και το Πνεύμα, και όπου το Άγιο Πνεύμα εκεί όλη η τρισυπόστατη Θεότητα, ο ένας Θεός και Πατήρ μαζί με τον Υιό και το Πνεύμα τους ομοουσίους, “αυτός που είναι ευλογητός στους αιώνες, αμήν” (Ρωμαίους 1:25).
Έτσι όταν πιστεύσουμε ολόψυχα και μετανοήσουμε θερμά θα συλλάβουμε όπως ειπώθηκε τον Λόγο του Θεού στις καρδιές μας, καθώς τον συνέλαβεν η Παρθένος, προσφέροντας του κι εμείς τις ψυχές μας παρθενικές και αγνές. Και όπως εκείνη δεν την κατέφλεξε το πυρ της θεότητας, επειδή ήταν αγνή και υπεράμωμη, έτσι ούτε και εμάς μας κατακαίει, όταν του προεφέρουμε τις καρδιές μας αγνές και καθαρές, αλλά γίνεται εντός μας δροσιά από τον ουρανό και πηγή ύδατος και ρείθρον αθάνατης ζωής. Ότι δεχόμαστε και εμείς παρόμοια το άστεκτον πυρ της θεότητας, άκουσε τον Κύριο που το λέει: “Πυρ ήλθα να βάλω στην γη” (κατά Λουκάν 12:49). Τι άλλο εννοεί, παρά το ομοούσιο προς την θεότητά του Πνεύμα, με το οποίο συνεισέρχεται και συνθεωρείται μέσα μας και ο ίδιος ο Υιός μαζί με τον Πατέρα;
Επειδή ο Λόγος του Θεού μια φορά σαρκώθηκε από την Παρθένο και γεννήθηκε από αυτήν σωματικά, ανέκφραστα και υπέρ λόγον και δεν είναι δυνατόν να σαρκωθεί πάλι ή να γεννηθεί σωματικά από τον καθένα από μας, τι προνοεί; Μας μεταδίδει για τροφή εκείνη την άχραντη σάρκα που προσέλαβε από την πανάχραντη Θεοτόκο, κατά την σωματική του γέννηση. Αν την μεταλαμβάνουμε άξια, έχουμε μέσα μας όλον τον σαρκωθέντα Θεό και Κύριό μας Ιησού Χριστό, αυτόν τον Υιό του Θεού και Υιό της Παρθένου τον καθήμενο στα δεξιά του Θεού, ο οποίος λέει: “εκείνος που τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου μένει μέσα μου και εγώ μέσα του” (κατά Ιωάννη 6:56), χωρίς όμως να προέρχεται ή να γεννιέται σωματικά από εμάς, αλλά ούτε και να μας αποχωρίζεται ποτέ. Διότι εμείς δεν τον αισθανόμαστε σαν σάρκα, αν και βρίσκεται μέσα μας όπως ακριβώς ένα βρέφος, αλλά υπάρχει ασωμάτως σε σώμα, αναμιγνυόμενος ανέκφραστα με την φύση μας και την ουσία μας και θεοποιώντας μας, επειδή γίναμε σύσσωμοι και μ’ αυτόν δηλαδή σάρκα από την σάρκα του και οστούν από τα οστά του. Αυτό είναι το μεγαλύτερο και φρικτότερο μυστήριο της ανέκφραστης οικονομίας και συγκαταβάσεως του, που δίσταζα να το γράψω και έτρεμα να το επιχειρήσω.
Ο Θεός όμως πάντοτε θέλει να αποκαλύπτεται και να φανερώνεται η αγάπη του σ’ εμάς, ώστε και εμείς κάποτε κατανοώντας την μεγάλη του αγαθότητα και αισθανόμενοι ντροπή να προθυμοποιηθούμε να τον αγαπήσουμε. Γι’ αυτό και εγώ παρακινήθηκα από το Άγιο Πνεύμα που φωτίζει τις καρδιές μας και σας φανέρωσα αυτά τα μυστήρια γραπτώς, όχι για να σας αποδείξω ότι ο άνθρωπος είναι όμοιος μ’ αυτήν που γέννησε τον Κύριο – μη γένοιτο – αυτό είναι αδύνατο. Διότι άλλη είναι η ένσαρκη και άφραστη γέννηση του Θεού Λόγου από την Παρθένο και άλλη που συντελείται σε μας πνευματικώς. Εκείνη γεννώντας ένσαρκο τον Υιό και Λόγο του Θεού απεργάστηκε στην γη το μυστήριο της αναπλάσεως του ανθρωπίνου γένους μας και την σωτηρία όλου του κόσμου, που είναι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και Θεός, αυτός που ένωσε στον εαυτό του τα διεστώτα και εξάλειψε την αμαρτία του κόσμου. Ενώ αυτή (που συντελείται σε μας) γεννώντας εν Αγίω Πνεύματι τον Λόγο της γνώσεως του Θεού, απεργάζεται ακατάπαυστα στις καρδιές μας το μυστήριο της ανακαινίσεως των ανθρώπινων ψυχών και την κοινωνία και ένωση με τον Θεό Λόγο, αυτήν υπαινίσσεται και το θείο λόγιο: “Δι’ αυτού συλλάβαμε και εγεννήσαμε με πόνο το πνεύμα της σωτηρίας, το οποίο κυοφορήσαμε πάνω στην γή” (Ησαϊας 26:18).
Λοιπόν δεν σας φανέρωσα αυτά τα μυστήρια για να αποδείξω ότι ο άνθρωπος μπορεί να γεννήσει τον Χριστό κατά τον ίδιο τρόπο που τον γέννησε η Παναγία, αλλά για να φανερωθεί η υπεράπειρη και γνήσια αγάπη του σ’ εμάς και ότι αν το θέλουμε όλοι μπορούμε να γίνουμε μητέρα και αδελφοί του κατά τον προαναφερόμενο τρόπο, καθώς και ο ίδιος το διακηρύττει: “Μητέρα μου και αδελφοί μου είναι αυτοί που ακούνε τον λόγο του Θεού και τον εκτελούν” (κατά Λουκάν 8:21). Έτσι θα γίνουμε ίσοι με τους μαθητές και αποστόλους του, όχι κατά την αξία, ούτε κατά τις περιοδίες και τους κόπους που υπέφεραν, αλλά κατά την χάρη του Θεού και την δωρεά την οποία εξέχεε σ’ όλους που τον πίστευαν και τον ακολουθούσαν, χωρίς να στραφούν ποτέ πίσω.
Είδες πως όλους εκείνους που ακούνε και πράττουν τον λόγο του τους ανύψωσε στην αξία της μητέρας του και τους αποκαλεί αδελφούς και συγγενείς του; Όμως μόνο εκείνη υπήρξε η κυρίως μητέρα του, επειδή όπως ανέφερα τον γέννησε ανερμηνεύτως και χωρίς άνδρα, ενώ όλοι οι άγιοι τον συλλαμβάνουν και τον κατέχουν κατά χάριν και δωρεάν. Και από μεν την άμωμη μητέρα του δανείστηκε την παναμώμητη σάρκα του και σε αντάλλαγμα της δώρισε την θεότητα – ω τι παράξενη και ασυνήθιστη συναλλαγή – ενώ από τους αγίους δεν παίρνει σάρκα, αλλά αντίθετα αυτός τους μεταδίδει την θεωμένη σάρκα του. Ας εξετάσουμε λοιπόν το βάθος αυτού του μυστηρίου.
Η χάρη του Πνεύματος στον Χριστό, δηλαδή το πυρ της θεότητος, προέρχεται από την θεία του φύση και ουσία. Όμως το σώμα του δεν έχει την ίδια προέλευση, αλλά προέρχεται από την πάναγνη και αγία σάρκα της Θεοτόκου, την οποία προσέλαβε κατά το ιερό λόγιο: “ο Λόγος έγινε σάρκα” (κατά Ιωάννην 1:14). Έκτοτε ο Υιός του Θεού και της αχράντου Παρθένου μεταδίδει στους αγίους, από μεν την φύση και την ουσία του συναίδιου Πατρός του την χάρη του Πνεύματος, δηλαδή την θεότητα, καθώς και μέσω του προφήτη λέγει: “Θα συμβεί τούτο κατά τις έσχατες ημέρες, θα εκχύσω από το Πνεύμα μου σε κάθε άνθρωπο” (Ιωήλ 3:1), εννοώντας κάθε πιστό, από δε την φύση και ουσία εκείνης που κυρίως και αληθώς τον γέννησε την σάρκα, την οποία έλαβε από αυτή.
Και όπως από την πληρότητά του λάβαμε όλοι εμείς, έτσι ακριβώς μεταλαμβάνουμε από την άμωμη σάρκα της Παναγίας μητέρας του, την οποία και εκείνος προσέλαβε και όπως έγινε υιός και Θεός της ο Χριστός και Θεός μας γενόμενος και αδελφός μας, έτσι ακριβώς και εμείς – ω τι ανέκφραστη φιλανθρωπία – γινόμαστε υιοί της Θεοτόκου μητέρας του και αδελφοί του Χριστού, επειδή χάρη στον υπεράμωμο και υπεράγνωστο γάμο που τελέστηκε μ’ αυτήν και σ’ αυτήν γεννήθηκε ο Υιός του Θεού και απ’ αυτόν πάλι όλοι οι άγιοι. Πράγματι, όπως από την συνουσία και την σπορά του Αδάμ πρώτη η Εύα γέννησε και από εκείνη και μέσω εκείνης γεννήθηκαν όλοι οι άνθρωποι, έτσι και η Θεοτόκος, αφού δέχτηκε αντί σποράς τον Λόγο του Θεού συνέλαβε και γέννησε μόνο τον προ αιώνων μονογενή του Πατρός και μετέπειτα σαρκωθέντα δικό της μονογενή. Και μολονότι η ίδια έπαψε να συλλαμβάνει και να γεννά, ο Υιός της γέννησε και γεννά καθημερινά όσους πιστεύουν σ’αυτόν και τηρούν τις άγιες εντολές του. Ασφαλώς έπρεπε η πνευματική μας αναγέννηση και ανάπλαση να γίνει δια του αντρός, δηλαδή του δευτέρου Αδάμ και Θεού, επειδή η γέννησή μας στην φθορά έγινε δια της γυναικός Εύας.
Και πρόσεχε την ακρίβεια του λόγου: ανδρός θνητού και φθαρτού η σπορά φθαρτούς υιούς και θνητούς δια γυναικός γέννησε και γεννά, αθανάτου και αφθάρτου Θεού ο αθάνατος και άφθαρτος Λόγος αθάνατα και άφθαρτα τέκνα γέννησε και διαρκώς γεννά, αφού πρώτα αυτός γενννήθηκε από την Παρθένο εν αγίω Πνεύματι βεβαίως.
Γι’ αυτό λοιπόν είναι δέσποινα και βασίλισσα και κυρία και μητέρα όλων των αγίων η μητέρα του Θεού, ενώ όλοι οι άγιοι είναι και δούλοι της αφού είναι μητέρα του Θεού και παιδιά της αφού μεταλαμβάνουν από την πανάχραντη σάρκα του Υιού της. Πιστός ο λόγος: η σάρκα του Υιού της είναι σάρκα της Θεοτόκου. Μεταλαμβάνοντας και εμείς απ’ αυτήν την θεωμένη σάρκα του Κυρίου, ομολογούμε και πιστεύουμε ότι μεταλαμβάνουμε ζωήν αιώνια, εκτός αν αναξίως και εις κατάκριμα μεταλαμβάνουμε.
Πράγματι όλοι οι άγιοι είναι συγγενείς προς την Παναγία μητέρα του Θεού κατά τρεις τρόπους: Πρώτον επειδή προέρχονται από τον ίδιο πηλό μ’ αυτήν και την ίδια πνοή, δηλαδή την ψυχή. Δεύτερον επειδή έχουν κοινωνία και μετουσία με αυτήν δια της προσλήψεως της σαρκός της από τον Χριστό. Και τρίτον επειδή, λόγω της εν Πνεύματι αγιωσύνης που ενυπάρχει σε αυτούς, καθένας συλλαμβάνει εντός του και κατέχει τον Θεό των όλων, όπως ακριβώς και εκείνη τον είχε εντός της. Διότι αν και τον γέννησε σωματικώς, όμως πάντοτε τον είχε όλον και πνευματικώς μέσα της και εξακολουθεί να τον έχει και τώρα και πάντοτε αχώριστον από αυτήν.
Σ’ αυτόν πρέπει η δόξα και το κράτος στους αιώνες Αμήν.

Από το βιβλίο: Ο Λόγος σαρξ εγένετο
Έκδοση Ι. Μονής Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου,
Κάλαμος Αττικής.

Μήνυμα Μητρ. Δημητριάδος κ. Ιγνατίου


Μήνυμα
του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος
κ. Ιγνατίου
για τα Χριστούγεννα


“Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός”
Αγαπητοί μου πατέρες και αδελφοί, παιδιά μου εν Κυρίω αγαπημένα.
Αυτό το προσκλητήριο μας απευθύνει σήμερα η Αγία Εκκλησία· ένα κάλεσμα αγάπης για όλους και για τον καθένα μας προσωπικά στην σημερινή Ευχαριστιακή Σύναξη, όπου, ως μέλη όλοι του Σώματος του Χριστού, εισερχόμαστε με την Χάρη Του στο Μυστήριο της Αγάπης του Κενωθέντος Θεού· Αυτού του Θεού που εξ αγάπης και μόνον, “κλίνας ουρανούς”, κατήλθε ως “Παιδίον Νέον”, σαν ένα αδύνατο μωρό, στην ανθρώπινη εσχατιά μας, στην τραγική ιστορία μας.
Η θεία αυτή κάθοδος πραγματοποιήθηκε ιστορικά πριν από 2000 χρόνια στην Βηθλεέμ. Μυστηριακά, όμως, πραγματοποιείται σε κάθε Θεία Λειτουργία που τελείται σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας και του κόσμου ολόκληρου. Ο Ναός μεταβάλλεται σε σπήλαιο και ο Χριστός γεννάται στην Αγία Προσκομιδή. Η Παναγία και ο δίκαιος Ιωσήφ είναι παρόντες, και σύσσωμος ο αγγελικός κόσμος δοξολογεί το αφανέρωτο μέσα στην βουλή του Θεού και ήδη αποκαλυπτόμενο Μυστήριο της Θείας Ενανθρωπήσεως.
“Δεύτε”, λοιπόν, “ίδωμεν...που εγεννήθη ο Χριστός”. Μπορούμε και σήμερα, μικροί και μεγάλοι, πλούσιοι και πτωχοί, να Τον δούμε, όχι με τα μάτια του σώματος αλλά με αυτά της ψυχής, αν αφήσουμε τις βιοτικές μέριμνες, αν παραμερίσουμε τα πάθη μας, αν απεγκλωβιστούμε από την πολυτάραχη ζωή μας· τότε θα σταθούμε ικανοί να Τον ατενίσουμε και θα νιώσουμε με μιας να γεννιέται μέσα μας η δική Του αγάπη και η ελπίδα, που τόσο έχουμε ανάγκη. Αρκεί μόνο να έχουμε λίγη πίστη “ως κόκκο σινάπεως”, αλλά αληθινή, άδολη και καρδιακή· την πίστη των ταπεινών ποιμένων και των μάγων της Ανατολής.
Σήμερα γεννιέται ο Χριστός, και μαζί Του η ελπίδα της λύτρωσης. Μια ελπίδα που γίνεται βεβαιότητα, αν οικειοποιηθούμε το δώρημα αυτό της Θείας Ενανθρωπήσεως. Ο Σαρκωθείς Θεός μας έδωσε την δυνατότητα να γίνουμε παιδιά Του, αρκεί να το θελήσουμε, ακολουθώντας μια πορεία όχι πια φθοράς και θανάτου, αλλά μετανοίας πού οδηγεί στην Ουράνια Βασιλεία. Τότε και ο κόσμος θα γίνει καλύτερος, και η κοινωνία μας θα μεταμορφωθεί, και τά προβλήματα θα αντιμετωπιστούν.
Είναι αλήθεια πως τα εφετινά Χριστούγεννα ήλθαν μέσα σε ένα κόσμο ταραγμένο, “συγκύπτοντα” κάτω από το βάρος μιας τρομερής οικονομικής κρίσης, απεγνωσμένο μπροστά στο φάσμα της εφιαλτικής λαίλαπας μιας παγκόσμιας αναστατώσεως και ανασφάλειας, γεύση της οποίας πήραμε πρόσφατα, όταν παρακολουθήσαμε, ανίκανοι για κάθε αντίδραση και με απέραντη οδύνη, την ποικιλότροπη καταστροφή της πολύπαθης πατρίδας μας. Τα οικονομικά συστήματα του κόσμου τούτου, συστήματα τύπου Βαβέλ, οικοδομημένα στον εγωισμό και στην αλαζονεία, καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι. Η ανέχεια απειλεί καθημερινά πλήθος ανθρώπων. Σε ένα κόσμο που δεν έχει θέση για τον Χριστό, τα έκτακτα προβλήματα δεν είναι πια έκτακτα άλλα κάθε στιγμή αναμενόμενα.
Παρόλα αυτά, ας μην απελπισθούμε, ας μην απογοητευθούμε. Ο Χριστός ενανθρώπησε και είναι κοντά μας τώρα και πάντοτε και έως της συντελείας του αιώνος μέσα από την Εκκλησία Του. Αν Τον πλησιάσουμε, θα μας αγκαλιάσει, αν Του ζητήσουμε θα μας δώσει, αν Του μιλήσουμε θα μας ακούσει, αν Τον εμπιστευθούμε δεν θα μας προδώσει. Όλα αυτά τα κάνει μέσα από την Εκκλησία Του, που κι αν τραυματίζεται από τα λάθη των τέκνων Της, δεν πεθαίνει, γιατί είναι Σώμα μιας αθάνατης Κεφαλής. Η προσφορά Της προς τον βασανιζόμενο κόσμο, προσφορά αγάπης και φιλανθρωπίας, δεν είναι για τη δόξα των λειτουργών Της, αλλά για την τήρηση της εντολής της αγάπης του Θείου Ιδρυτού Της.
Αυτή η Αγάπη, η Θεία και Ενυπόστατη Αγάπη, γεννιέται σήμερα, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Μαζί Του αν μείνουμε ενωμένοι, θα γεμίσουμε κι εμείς από την αγάπη αυτή, πού ήλθε στον κόσμο για να προσφέρεται και να περισσεύει. Τότε, και χωρίς να το επιδιώκουμε, θα την σκορπίζουμε και σε κάθε συνάνθρωπο, πού με διάφορους τρόπους έχει την ανάγκη μας: ο θλιμμένος για να παρηγορηθεί, ο ηλικιωμένος για να στηριχθεί, ο νέος για να διδαχθεί και να παιδαγωγηθεί.
Χριστούγεννα σήμερα αδελφοί μου...Όσοι βρισκόμαστε μέσα στους Ναούς του Θεού και συμμετέχουμε στη Θεία Λειτουργία, ομολογούμε με τον τρόπο αυτό πως δεν μείναμε αδιάφοροι όπως οι πρεσβύτεροι των Ιουδαίων, οι κάτοικοι της Βηθλεέμ· αλλά ότι προσήλθαμε με την απλότητα των ποιμένων, με το δέος των μάγων, για να μαρτυρήσουμε τον πόθο της ψυχής μας: να δούμε “πού εγεννήθη ο Χριστός” και να καταθέσουμε στα πόδια Του σαν δώρα πολύτιμα, την προσκύνηση της καρδιάς μας, την αγάπη και την αφοσίωση μας.
Ευχή μου ολοκάρδιος είναι να διατηρήσουμε την στάση μας αυτή, που είναι στάση ζωής, απέναντι στον αεί γεννώμενο και πάντοτε παρόντα Σαρκωθέντα Κύριο, μέσα στην φάτνη της ψυχής μας, και να αντλούμε από Κείνον την δική Του αγάπη και την δική Του ειρήνη, μαζί με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο!
Μετά πατρικών εορτίων ευχών και της εν Κυρίω αγάπης,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ

"ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ"



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ




Η Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, αισθάνεται την ανάγκην να εκφράση διά μίαν εισέτι φοράν την βαθυτάτην της θλίψιν και να εκζητήση την συγγνώμην και επιείκειαν των αγιορειτών αδελφών συμμοναστών μας,
διότι ακουσίως και απροβλέπτως εγένετο παραίτιος επαχθούς καταστάσεως εις τον Ιερόν ημών Τόπον εκκινήσασα από της κοινής και αυτονοήτου προσπαθείας πασών των Ιερών Μονών διά την αξιοποίησιν της τυχούσης εκάστη περιουσίας.
Επίσης θα ήθελε… να ζητήση συγγνώμην, διότι εν τη εξασκήσει του έργου της, μεθ’ υπερβάλλοντος ίσως ζήλου, το Σεπτόν Οικουμενικόν Πατριαρχείον και τα εν γένει πιστά τέκνα της Εκκλησίας, εγένοντο αποδέκται δυσμενών σχολίων.
Ομολογεί ότι ο πειρασμός και το βάρος είναι δυσβάστακτα και ήδη η Ιερά Μονή υφίσταται τάς συνεπείας.
Θεωρεί όμως άδικον και πέραν πάσης λογικής, ενώ το εν λόγω θέμα αφορά μόνον την Ιεράν ημών Μονήν να προσβάλληται όχι μόνον η πνευματική υπόστασις αυτής, αλλά να καταγγέλληται συλλήβδην το Άγιον Όρος, να πλήττωνται οι θεσμοί του, να απαξιώνωνται αι διαχρονικαί αξίαι του, να διαταράσσηται η συνεργασία με την Πολιτείαν και να αναστέλληται η επίλυσις των εκκρεμών θεσμικών και λειτουργικών ζητημάτων αυτού.
Επιθυμεί, παραλλήλως να πληροφορήση ότι εξ αρχής του δημιουργηθέντος θορύβου, υπέβαλε προς την έντιμον Ελληνικήν Κυβέρνησιν το αίτημα διά την επιστροφήν όλων των ακινήτων τα οποία η Ιερά Μονή απέκτησε μέσω ανταλλαγών παρά του Ελληνικού Δημοσίου, καθώς επίσης και των χρημάτων τα οποία εισέπραξεν, εκ της πωλήσεως ενίων εκ των ακινήτων αυτών, και την επάνοδον των πραγμάτων εις την προ των ανταλλαγών κατάστασιν.
Τέλος, η Ιερά Μονή υπομένει, κατά τάς μοναχικάς υποσχέσεις, εν προσευχή, τάς ύβρεις, τους εμπαιγμούς, τάς συκοφαντίας και τα άλλα επαχθή των ημερών εκ του προκύψαντος θέματος.



Εκ της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Αγίου Όρους

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

ΑΓΙΑ ΝΥΧΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ - Κ. Κρυστάλλη


Άγια νύχτα Χριστουγεννιάτικη

Ξημέρωναν Χριστούγεννα. Οι εκκλησιές σημαίνουν,
κουνιούνται τα καμπαναριά, κι οι φωνές που βγαίνουν
απ' το βαθύ και δίπλα το κάθε καμπάνας στόμα,
μοιάζουν χερουβικούς ψαλμούς, σαν απ' το ουράνιο δώμα.
Χιλιάδες τα Χριστούγεννα τα τραγουδούν οι άγγελοι,
και κάθε αχτίδα από ψηλά, που κάθε αστέρι στέλνει,
μοιάζει αγγελική ματιά. Θρησκεία! Γλυκιά μάνα,
τι όμορφη δίνεις εσύ λαλιά και στην καμπάνα,
και πόσο εκείνη η λαλιά σαλεύει την καρδιά μας!
Πόσες εκείνος ο σταυρός απ' τα καμπαναριά μας
στην αντιλιάδα χύνοντας, τόσες χρυσές αχτίδες,
χύνει βαθιά μας στην ψυχή, γλυκές χρυσές ελπίδες!
Κ' οι δυο εκείνες χαραυγές που οι άγγελοι κατεβαίνουν
μες' απ' τον ουρανό ψηλά κι έρχονται και σημαίνουν
Χριστούγεννα κι ανάσταση, ω! τι μυστήριο χύνουν.
Τι χαραυγούλες είναι αυτές, πόση ζωή μας δίνουν!

Λάμπουνε τ' ασυγνέφιαστατα ουράνια Σα ζαφείρια,
Σαν μάτια π' αγρυπνήσανε φέγγουν τα παραθύρια.
Χαρούμενες και σιγανές μιλιές σμίγονται γύρα,
και από κάθε θύρα που ανοίγεται,
βγάνουν μορφές γελούμενες, λουσμένες,
γλυκές , καλοντυμένες.
Κρατούν στα χέρια τους κεριά λαμπάδες .Στη ματιά τους
λάμπ' η χαρά που νιώθουνε βαθιά μες στις καρδιά τους.
Ξημέρωσαν Χριστούγεννα! Θύρες ολούθε ανοίγουν
κι ολούθε τώρα οι Χριστιανοί στις εκκλησιές μας σμίγουν.

Κ. Κρυστάλλης

ΑΓΙΑ ΝΥΧΤΑ


Η “Άγια Νύχτα” είναι το πιο γνωστό χριστουγεννιάτικο τραγούδι σ' όλο τον κόσμο. Μεγάλοι συνθέτες όπως ο Βέρντι, ο Βάγκνερ, ο Πουτσίνι και άλλοι, το αναγνώρισαν σαν ένα βαθιά θρησκευτικό τραγούδι, με μια παράξενη δύναμη να φτάνει κατευθείαν στις καρδιές των ανθρώπων.
Κατά καιρούς έχουν πει πως η μελωδία είναι του Μότσαρτ ή του Χάιντν, ενώ άλλοι λένε πως είναι έργο του Μπετόβεν.
Η αλήθεια είναι πως δημιουργοί της“Άγιας Νύχτας” ήταν ο ιερωμένος Γιόσεφ Μορ (Father Joseph Mohr)και ο Φραντς Γκρούμπερ (Franz Xaver Gruber).
Ο Joseph Mohr έγραψε τους στίχους του ύμνου το 1816 στο Mariapfarr της Αυστρίας και ο Franz Gruber συνέθεσε τη μουσική στα 1818 στο Arnsdorf.
Ο Ύμνος πρωτοτραγουδήθηκε τη νύχτα της 24ης Δεκεμβρίου του 1818 κατά τη διάρκεια της λειτουργίας στην εκκλησία του St. Nicholas στο Oberndorf της Αυστρίας. Το όργανο που συνόδευσε την πρώτη εκτέλεση του ύμνου ήταν η κιθάρα του Joseph Mohr.
Η “'Αγια Νύχτα”, δώρο της Αυστρίας σε όλο τον κόσμο, έχει μεταφραστεί σε πάρα πολλές γλώσσες, πιο πολύ από οποιοδήποτε χριστουγεννιάτικο τραγούδι.

Ρίζα Ιεσσαί


Η ρίζα εβλάστησεν,
Ιεσσαί και εξ αυτής,
ο προελθών Θεός ημών,
ελπίς Εθνών ανάπαυσις και τιμή,
ως πάλαι προέφησεν,
Ησαίας ενθέως φωτιζόμενος.

Τα Χριστούγεννα του Τεμπέλη - του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Τα Χριστούγεννα του Τεμπέλη
του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη


Στην ταβέρνα του Πατσοπούλου, ενώ ο βορράς εφύσα, και υψηλά εις τα βουνά εχιόνιζεν, ένα πρωί, εμβήκε να πίη ένα ρούμι να ζεσταθή ο μαστρο-Παύλος ο Πισκολέτος, διωγμένος από την γυναίκα του, υβρισμένος από την πενθεράν του, δαρμένος από τον κουνιάδον του, ξορκισμένος από την κυρά-Στρατίναν την σπιτονοικοκυράν του, και φασκελωμένος από τον μικρόν τριετή υιόν του, τον οποίον ο προκομμένος ο θείος του εδίδασκεν επιμελώς, όπως και οι γονείς ακόμη πράττουν εις τα "κατώτερα στρώματα", πως να μουντζώνη, να βρίζη, να βλασφημή και να κατεβάζη κάτω Σταυρούς, Παναγιές, κανδήλια, θυμιατά και κόλλυβα. Κι έπειτα, γράψε αθηναϊκά διηγήματα!Ο προβλεπτικός ο κάπηλος, δια να έρχωνται ασκανδαλίστως να ψωμίζουν αι καλαί οικοκυράδες, αι γειτόνισσαι, είχε σιμά εις τα βαρέλια και τας φιάλας, προς επίδειξιν μάλλον, ολίγον σάπωνα, κόλλαν, ορύζιον και ζάχαριν, είχε δε και μύλον, δια να κόπτη καφέν. Αλλ' έβλεπέ τις, πρωί και βράδυ, να εξέρχωνται ατημέλητοι και μισοκτενισμένοι γυναίκες, φέρουσαι την μίαν χείρα υπό την πτυχήν της εσθήτος, παρά το ισχίον, και τούτο εσήμαινεν, ότι το οψώνιον δεν ήτο σάπων, ούτε ορύζιον ή ζάχαρις.'Ηρχετο πολλάκις της ημέρας η γριά - Βασίλω, πτωχή, έρημη και ξένη στα ξένα, ήτις δεν είχε προλήψεις κι έπινε φανερά το ρούμι της. Ήρχετο και η κυρά-Κώσταινα η Κλησάρισσα, ήτις εβοηθούσε το κατά δύναμιν εις την εκκλησίανμ ισταμένη πλησίον του μανουαλίου, δια να κολλά τα κεριά, και όσας πεντάρας έπαιρνε την Κυριακήν, όλας τας έπινε, μετ' ευσυνειδήτου ακριβείας, την Δευτέραν, Τρίτην και Τετάρτην.Ήρχετο κι η Στρατίνα, νοικοκυρά με δύο σπίτια, οπού εφώναζεν εις την αυλόπορταν, εις τον δρόμον και εις το καπηλείον όλα τα μυστικά της, δηλ. τα μυστικά των άλλων, και μέρος μεν αυτών έμενον εις την αυλήν, μέρος δε έπιπτον εις το καπηλείον, και τα περισσότερα εχύνοντο εις τον δρόμον, κι εξενομάτιζε τον κόσμον, ποία νοικάρισσα της καθυστερεί δύο νοίκια, ποίος οφειλέτης της χρεωστεί τον τόκον, ποία γειτόνισσα της επήρεν ένα είδος, δανεικόν κι αγύριστον. Ο μαστρο-Δημήτρης ο φραγκορράφτης της εχρωστούσε τρία νοίκια, ο μαστρο-Παύλος ο Πισκολέτος πέντε, και τον μήνα που έτρεχεν, εξ. Η Λενιώ, η κουμπάρα της, της πέρασε δευτέραν υποθήκην με δόλον εις το σπίτι, και τώρα ήτον ανάγκη να τρέχη εις δικηγόρους και συμβολαιογράφους, δια να εξασφαλίση τα δίκαιά της. Η Κατίνα, η ανεψιά της από τον πρώτον άνδρα της, της είχεν αφήσει ένα αμανάτι δια να την δανείση δέκα δραχμάς, και τώρα, ακτά την εκτίμησιν δύο χρυσοχόων, απεδείχθη, ότι το ασημικόν ήτο κάλπικον και δεν ήξιζεν ούτε όσα ήξιζαν τα δύο φυσέκια με τες σκουριασμένες μπακίρες - που, αφού, κατά την συνήθειάν της (αυτό δεν το έλεγεν, αλλά ήτο γνωστόν), έβγαλεν έξω το γερο-Στρατήν, τον άνδρα της, την κόρην της, την Μαργαρίταν και την εγγονήν της, την Λενούλαν, ήνοιξε την κρύπτην, απέθεσεν εκεί το ενέχυρον, έβγαλε το κομπόδεμα, έλαβε τα φυσέκια, και τα ενεχείρισε με τρόπον, οπού εσήμαινε να τα δώση και να μην τα δώση, κι εφαίνετο ως να εκολλούσαν τα χέρια της, εις την πτωχήν την Κατίναν.Η Ασημίνα, η παλαιά νοικάρισσά της, τραγουδίστρα το επάγγελμα, όταν εξεκουμπίσθη κι έφυγε, της εχρωστούσε τρία μηνιάτικα και εννέα ημέρας. Και τα μεν έπιπλα, οπού έπρεπε κατά δίκαιον τρόπον να τα εκχωρήση εις την σπιτονοικοκυράν, τα παρέδωκεν εις τον κούκον της, τον τελευταίον αγαπητικόν της, που να τσάκιζε το πόδι της, να μην είχε σώσει ποτέ... Και εις αυτήν δεν έδωκεν άλλο τίποτε, παρά ένα παλιοφυλαχτόν εκεί, λιγδιασμένον, και της είπε μυστηριωδώς, ότι αυτό περιείχε Τίμιον Ξύλον... Σαν εκγρεμοτσακίσθη και έφυγε, το ανοίγει και αυτή εκ περιεργείας, και αντί Τιμίου Ξύλου, τί βλέπει;... κάτι κουρέλια, τρίχες, τούρκικα γράμματα, σκοντάματα, μαγικά, χαμένα πράματα... Τ' ακούτε σεις αυτά;Εισήλθε, ριγών, ο μαστρο-Παυλάκης και εζήτησεν ένα ρούμι. Το παιδί του καπηλείου, οπού τον ήξευρε καλά, του είπε-Έχεις πεντάρα;Ο άνθρωπος έσεισε τους ώμους με τρόπον διφορούμενον.-Βάλε συ το ρούμι, είπεν.Πως να έχει πεντάρα; Καλά και τα λεπτά, καλή η δουλειά, καλό και το κρασί, καλή κι η κουβέντα, όλα καλά. Καλλίτερον απ' όλα η ραστώνη, το ντόλστσε φαρ νιένττε των αδελφών Ιταλών. Αν εις αυτόν ανετίθετο να συντάξη τον κανονισμόν της εβδομάδος, θα ώριζε την Κυριακήν δια σχόλην, την Δευτέραν δια χουζούρι, την Τρίτην δια σουλάτσο, την Τετάρτην, Πέμπτην και Παρασκευήν δι εργασίαν, και το Σάββατον δια ξεκούρασμα. Ποιός λέει, ότι αι εορταί είναι πάρα πολλαί δια τους ορθοδόξους Έλληνας, και αι εργάσιμοι είναι πολύ ολίγαι; Αυτά τα λέγουν όσοι δεν έκαμαν ποτέ σωματικήν εργασίαν και ηξεύρουν μόνον δια τους άλλους να θεσμοθετούν.Ακριβώς την ώραν ταύτην ήλθεν απ' αντικρύ ο Δημήτρης ο φραγκορράφτης, δια να πίη το πρωινόν του. Μόνην παρηγορίαν είχε, να κάμνη αυτά τα συχνά ραξιδάκια, καθώς τα ωνόμαζε. Διέκοπτεν επί πέντε λεπτά την εργασίαν του, δέκα φοράς την ημέραν, και ήρχετο να πίνη ένα κρασί. Έπαιρνεν εργασίαν από τα μαγαζιά και εδούλευεν ως κάλφας εις το δωμάτιόν του. Εισήλθε και παρήγγειλεν ένα κρασί. Είτα, ιδών τον Παύλον-Βάλε και του μαστρο-Παυλάκη ένα ρούμι, είπεν.Ως από Θεού σταλμένος, δια να λύση το ζήτημα της πεντάρας, μεταξύ του πελάτου και του υπηρέτου, εκάθισε πλησίον του Παύλου και ήρχισε τοιαύτην ομιλίαν, η οποία ήτο μεν συνέχεια των ιδίων λογισμών του, εις δε τον Παύλον εφάνη ως συνηγορία υπέρ των ιδικών του παραπόνων.-Που σκόλη και γιορτή, μαστρο-Παυλέτο, φίλε μου, είπεν ούτε καθισιό, ούτε χουζούρι. Τ' Άη-Νικολάου δουλέψαμε, τ' Άη-Σπυρίδωνα δουλέψαμε, την Κυριακή προχθές δουλέψαμε. Έρχονται Χριστούγεννα, και θαρρώ, πως θα δουλεύουμε, χρονιάρα μέρα...Ο Παύλος έσεισε την κεφαλήν.-Θέλω κάτι να πω, αλλά δεν ξέρω για να τα σταμπάρω περί γραμμάτου μαστρο-Δημήτρη μου, είπε. Μου φαίνεται, πως αυτοί οι μαστόροι, αυτοί οι αρχόντοι, αυτή η κοινωνία πολύ κακά έχουνε διωρισμένα τα πράγματα. Αντί να είναι η δουλειά μοιρασμένη ίσια τις καθημερινές, πέφτει μονομιάς και μονομπάντα. Δουλεύουμε βιαστικά τις γιορτάδες, και ύστερα χασομερούμε εβδομάδες και μήνες τις καθημερινές.-Είναι και η τεμπελιά εις το μέσο, είπε μετά πονηράς αυθαδείας το παιδί του καπηλείου, ωφεληθέν από μίαν στιγμήν, καθ' ην ο αφέντης του είχεν ομιλίαν εις το κατώφλιον της θύρας και δεν ηδύνατο ν' ακούση.-Ας είναι, τί να σου κάμη η προκομμάδα και η τεμπελιά; είπεν ο Δημήτρης. Το σωστό είναι, πολλά κεσάτια και ολίγη μαζωμένη δουλειά. Καλά λέει ο μαστρο-Παύλος. Άλλο αν είμαι ακαμάτης εγώ, ας πούμε, ή ο Παύλος, ή ο Πέτρος, ή ο Κώστας ή ο Γκίκας. Εμένα η φαμίλια μου δουλεύει, εγώ δουλεύω, ο γυιός μου δουλεύει, το κορίτσι πάει στη μοδίστρα. Και μ' όλα αυτά, δεν μπορούμε ακόμα να βγάλουμε τα νοίκια της κυρα-Στρατίνας. Δουλεύουμε για την σπιτονοικοκυρά, δουλεύουμε για τον μπακάλη, για τον μανάβη, για τον τσαγκάρη, για τον έμπορο. Η κόρη θέλει το λούσο της ο νέος θέλει το καφενείο του, το ρούχο του, το γλέντι του. Ύστερα, κάμε προκοπή.-Υγρασία μεγάλη, μαστρο-Δημήτρη, είπεν ο Παυλέτος, αποκρινόμενος εις τους ιδίους στοχασμούς του. Υγρασία κάτω στα μαγαζιά, χαμηλό το μέρος, η δουλειά βαρειά, ρεματισμοί, κρυώματα. Ύστερα κόπιασε, αν αγαπάς, να αργάζης τομάρια. Το δικό μας το τομάρι άργασε πια, άργασε...-Καλά αργασμένο το δικό σου, μαστρο-Παύλο, αυθαδίασε πάλιν ο υπηρέτης, αινιττόμενος ίσως τας μεταξύ του Παύλου και του γυναικαδέλφου του σκηνάς.Είτα εισήλθεν ο κάπηλος. Ο μαστρο-Δημήτρης απήλθε, να επαναλάβη την εργασίαν του και η ομιλία έπαυσεν.Ο μαστρο-Παύλος αφέθη εις τας φαντασίας του. Σάββατον σήμερον, μεθαύριον παραμονή, την άλλην Χριστούγεννα. Να είχε τουλάχιστον λεπτά δια να αγοράση ένα γαλόπουλο, να κάμη και αυτός Χριστούγεννα στο σπίτι του, καθώς όλοι! Μετενόει τώρα πικρώς, διότι δεν επήγε τας τελευταίας ημέρας εις τα βυρσοδεψεία να δουλεύση και να βγάλη ολίγα λεπτά, δια να περάση πτωχικά τας εορτάς. "Υγρασία μεγάλη, χαμηλό το μέρος, η δουλειά βαρειά. Κόπιασε να αργάζης τομάρια! Το σικό μας το τομάρι θέλει άργασμα!"Είχεν ακούσει τον λαϊκόν μύθον δια τον τεμπέλην, οπού επήγαιναν να τον κρεμάσουν, και όστις συγκατένευσε να ζήση υπό τον όρον να είναι "βρεμένο το παξιμάδι". Εγνώριζε και την άλλην διήγησιν δια το τεμπελχανιό, το οποίον ίδρυσε, λέγουν, ο Μεχμέτ Αλής εις την πατρίδα του Καβάλαν. Εκεί, επειδή το κακόν είχε παραγίνει, ο επιστάτης εσοφίσθη να στρώνη μίαν ψάθαν, επί της οποίας ηνάγκαζε τους αέργους να εξαπλώνωνται. Είτα έβαζε φωτιάν εις την ψάθαν. Όποιος επροτίμα να καή, παρά να σηκωθή από την θέσιν του, ήτο σωστός τεμπέλης και εδικαιούτο να φάγη δωρεάν το πιλάφι. Όποιος εσηκώνετο και έφευγε το πυρ, δεν ήτο σωστός τεμπέλης και έχανε τα δικαιώματα. Τόσοι Βαλλιάνοι, τόσοι Αβέρωφ και Συγγροί, εσκέπτετο ο μαστρο-Παύλος, και κανείς εξ αυτών να μην ιδρύση παραπλήσιόν τι εις τας Αθήνας!Ο μαστρο-Παυλάκης επεριδιάβασεν ακόμη δύο ημέρας και την άλλην ήτο παραμονή. Το γαλόπουλο δεν έπαυσε να το ονειροπολή και να το ορέγεται. Πώς να το προμηθευτή;Αφού ενύκτωσε, διωγμένος καθώς ήτον από το σπίτι, απετόλμησε και ήλθεν από ένα πλάγιον δρομίσκον και ήτον έτοιμος να χωθή εις το καπηλείον. Ο νους του ήτο αναποσπάστως προσηλωμένος εις το γαλόπουλο. Θα εχρησίμευε τούτο, εάν το είχε, και ως μέσον συνδιαλλαγής με την γυναίκα του.Εκεί, καθώς εστράφη να εμβή εις το καπηλείον, βλέπει εν παιδίον της αγοράς, με μίαν κοφίναν επ' ώμων, ήτις εφαίνετο ακριβώς να περικλείη ένα γάλον, αγριολάχανα, πορτοκάλια, ίσως και βούτυρον και άλλα καλά πράγματα, Το παιδίον εκοίταζε δεξιά και αριστερά και εφαίνετο να αναζητή οικίαν τινά. Ήτο έτοιμον να εισέλθη εις το καπηλείον δια να ερωτήση. Έπειτα είδε τον Παύλον και εστράφη προς αυτόν.-Ξέρεις, πατριώτη, του λόγου σου, που είναι εδώ χάμου το σπίτι του κυρ-Θανάση του Μπελιοπούλου;-Του κυρ-Θανάση του Μπε...Αστραπή, ως ιδέα, έλαμψεν εις το πνεύμα του Παύλου.-Μούπε τον αριθμό και το εξέχασα τώρα γρήγορα έπιασε σπίτι εδώ χάμου, σ' αυτόν το δρόμο... τον είχα μουστερή από πρώτα... μπροστήτερα καθότανε παρά πέρα, στο Γεράνι.-- Του κυρ-Θανάση του Μπελιοπούλου! αυτοσχεδίασε ο μαστρο-Παύλος να, εδώ είναι το σπίτι του. Να φωνάξης την κυρα-Παύλαινα, μέσα στην κάτω κάμαρα, στο ισόγειο... αυτή είναι η νοικοκυρά του... πως να πώ; είναι η γενειά του... τη έχει λύσε-δέσε, σ' όλα τα πάντα... οικονόμισσα στο νοικοκυριό του... είναι κουνιάδα του... μαθές θέλω να πω, ανιψιά του... φώναξέ την και δώσε της τα ψώνια.Και βαδίσας ο ίδιος πέντε βήματα, κατά την θύραν της αυλής, έκαμε πως φώναξε-Κυρά-Παύλαινα, κόπιασ' εδώ να πάρης τα ψώνιαμ που σου στέλλει ο κύριος... ο αφέντης σου.Καλά ήλθαν τα πράγματα έως τώρα. Ο μαστρο-Παυλάκης έτριβε τας χείρας και ησθάνετο εις την ρίνα του την κνίσαν του ψητού κούρκου. Και δεν τον έμελλε τόσον δια τον κούρκον, αλλά θα εφιλιώνετο με τη γυναίκα του. Την νύκτα επέρασεν εις εν ολονύκτιον καφενείον και το πρωί επήγεν εις την εκκλησίαν.Όλην την ημέραν προσεκολλήθη εις μίαν συντροφιάν, έπειτα εις μίαν άλλην παλαιών γνωρίμων του, εις το καπηλείον, όπου έμεινε τας περισσοτέρας ώρας ανοικτόν, με τα παράθυρα κλεισμένα, και επέρασε με ολίγους μεζέδες και με αρκετά κεράσματα.Το βράδυ, αφού ενύκτωσε, επήγε με τόλμην από τας πολλάς σπονδάς και από την ενθύμησιν του κούρκου και έκρουε την θύραν της οικογενείας του. Η θύρα ήτο κλεισμένη έσωθεν.'-Καλησπέρα, κυρα-Παύλαινα, εφώναξεν απ'έξω, χρόνους πολλούς. Πώς πήγε ο γάλος; Βλέπεις, εγώ πάλε;Ουκ ην φωνή, ουδέ ακρόασις. Όλη η αυλή ήτο ήσυχος. Τα ισόγεια, αι τρώγλαι, τα κοτέτσια της κυρα-Στρατίνας, όλα εκοιμώντο. Ο σκύλος μόνον εγνώρισε τον μαστρο-Παύλον, έγρυξεν ολίγον και πάλιν ησύχασεν.Υπήρχον εκεί εκτός από το ψυχομέτρι τριων ή τεσσάρων οικογενειών, οπού εκατοικούσαν εις τ' ανήλια δωμάτια, δύο γίδες, δώδεκα όρνιθες, τέσσαρες γάτοι, δύο ινδιάνοι και πολλά ζεύγη περιστερών. Αι δύο γίδες ανεχάραζαν βαθιά εις το σκεπασμένο μανδράκι τους, αι όρνιθες έκλωζον υποκώφως εις το κοτέτσια τους, τα περιστέρια είχαν μαζωχθή εις τους περιστερώνας περίτρομαα από το κυνήγι, οπού ήρχιζον εναντίον των την νύκτα οι γάτοι. Όλοι αυτοί οι μικροί θόρυβοι ήσαν το ροχάλισμα της αυλής κοιμωμένης.Πάραυτα ηκούσθη κρότος βημάτων εις το σπίτι.-Έ, μαστρο-Παύλε, είπε πλησιάσασα η κυρα-Στρατίνα, νάχουμε και καλό ρώτημα... Τί γάλος και γαλίζεις και γυαλίζεις και καλό να μούχης, ασίκη μου; Είδαμε κι επάθαμε να σκεπάσουμε το πράμα, να μη προσβαλθή το σπίτι... Εκείνος που ήτον δικός του ο γάλος, ήλθε μεσάνυκτα κι εφώναζε, έκανε το κακό, και μας φοβέριζεν όλους, κι η φαμίλια σου, επειδής τον είχε κόψει το γάλο, μαθές, και τον είχε βάλει στο τσουκάλι, βρέθηκε στα στενά... κλειδώθηκε μες στην κάμαρα, και δεν ήξευρε τι να κάμη... Είπε και ο κουνιάδος σου.. καλό κελεπούρι ήτανε κι αυτό, μαθές... και επέρασεν η φαμίλια σου όλην την ημέραν κλειδομανταλωμένη μέσα, από φόβον μην ξαναέλθη εκείνος πούχε το γάλο και μας φέρη και την αστυνομία... ήτον φόβος να μην προσβαλθή κι εμένα το σπίτι μου. Άλλη φορά, τέτοιαα αστεία να μην τα κάνης, μαστρο-Παυλάκη. Τέτοια προσβολή να λείπη από το σπίτι μου, εμένα, τ' ακουσες;Ο μαστρο-Παύλος ηρώτησε δειλά-Τώρα... είναι μέσα η φαμίλια μου;-Είναι μέσα όλοι τους, κι έχουνε κλειδωμένα καλά, και το φως κατεβασμένο, δια τον φόβο των Ιουδαίων. Κοίταξε, μη σε νοιώση από πουθενά, κείνος ο σκιάς ο κουνιάδος σου, πάλε...-Είναι μέσα;-'Η μέσα είναι, ή όπου είναι έφθασε... να, κάπου ακούω τη φωνή του.Ηκούσθη, τω όντι, μία φωνή εκεί πλησίον, ήτις δεν υπέσχετο καλά δια τον νυκτερινόν επισκέπτην.-Έ, μαστρο-Παυλίνε, έλεγε, καλός ήταν ο γάλος...Ποίος ήτον ο ομιλήσας, άδηλον. Ίσως να ήτο ο μαστρο-Δημήτρης ο γείτων. Δυνατόν να ήτο και ο φοβερός γυναικάδελφος του μαστρο-Παύλου.-Και να μην πάρω κι εγώ ένα μεζέ; παρεπονέθη ως τόσον ο άνθρωπός μας.Τι σου χρειάζεται ο μεζές, μαστρο-Παυλάκη μου; επανέλαβεν η Στρατίνα. Τα πράματα είναι πολύ σκούρα. Άφσε τα αυτά. Δουλειά, δουλειά! Η δουλειά βγάζει παλληκάρια. Ό,τι έγινε-έγινε, να πας να δουλέψης, να μου φέρης εμένα τα νοίκια μου. Τ' ακούς;-Τ' ακούω.-Φέρε μου εσύ τον παρά, κι εγώ, με όλη τη φτώχεια, την θυσιάζω μια γαλοπούλα και τρώμε.Ηκούσθη από μέσα βραχνός μορμυρισμός, είτα φωνή μικρού παιδιού είπε-Την υγειά σου, μάτο-Πάλο, τεμελόκυλο, κακέ πατέλα. Τόνε φάαμε το λάλο. Να πάλε κι εσύ πέντε, κι άλλε πέντε, δέκα!Προφανώς ήτον μέσα ο φοβερός ο γυναικάδελφος, και είχε δασκαλέψει το παιδί να τα φωνάζη αυτά.-Μη στέκεσαι στιγμή, μαστρο-Παυλέτο, είπεν η Στρατίνα το καλό που σου θέλω! Δρόμο τώρα, και μεθαύριο δουλειά, δουλειά!...Ηκούσθη κρότος, ως να εσηκώθη τις από μέσα, και να επλησίαζε με βαρύ βήμα προς την θύραν.-Δρόμιο, επανέλαβε μηχανικώς ο Παύλος, συμμορφούμενος εμπράκτως με την λέξιν... δρόμιο και δουλειά!

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Το Διήγημα πρωτοδημοσιεύθηκε στην Χριστουγεννιάτικη
"Ακρόπολη" του Γαβριηλίδη στα 1896.

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ - Αρχιμ. Ηλία Μαστρογιαννόπουλου


Μπροστά στο σπήλαιο....

του Αρχιμ. Ηλία Μαστρογιαννόπουλου


Όταν λέμε Χριστιανισμός, εννοούμε το μυστήριο της σαρκώσεως του Θεού. Αυτό είναι η ουσία και ο πυρήν και αυτό αξίζει να το ξανακοιτάξει ο σύγχρονος άνθρωπος. Ο Χριστιανισμός, θα μπορούσε να πούμε, είναι δυνατόν να συμβολιστεί και να εκφραστεί με ένα σπήλαιο. Μοιάζει με ένα σπήλαιο. Τι θέλουμε να πούμε μ’ αυτό; Ότι είναι ένα πράγμα μυστικό, δεν είναι ένα πράγμα που εντυπωσιάζει εκ πρώτης όψεως. Δεν είναι επιφανειακά σπουδαίο, όπως ένα μεγάλο εργοστάσιο, όπως ένα τεχνικό κατόρθωμα. Ο Χριστιανισμός, όπως πρωτοπαρουσιάστηκε και στις πραγματικές του ρίζες, είναι ένα πράγμα ταπεινό, αφανές, ήρεμο, που πρέπει να ψάξεις να το βρεις. Όπως ένα σπήλαιο, που είναι στην πλαγιά κάποιου βουνού, θέλει ανίχνευση, ειδικό ανιχνευτή να προσπελάσει τον δρομίσκο, που οδηγεί προς αυτό. Δεν κάνει θόρυβο από μακριά ένα σπήλαιο. Είναι ένα αφανές πράγμα. Θέλει κόπο και μόχθο για να πλησιάσεις και άμα φτάσεις κοντά, πρέπει να σκύψεις να μπεις μέσα. Είναι κάτι που δεν ελκύει, τουλάχιστον εξωτερικά, ο γνήσιος Χριστιανισμός, όπως μας τον αποκαλύπτει το Ιερό Ευαγγέλιο. Μη κοιτάτε μεταγενεστέρως που έγιναν και λαμπρά οικοδομήματα του Χριστιανισμού, που έχουν και πολυτέλεια και τέχνη: αλλά η ουσία του είναι η απλότης των Ποιμένων. Είναι η απλότης ενός κλαυθμυρίζοντος βρέφους. Είναι η πτώχεια μέσα στο αχούρι ενός στάβλου, μια απίστευτη και συγκλονιστική πτώχεια και αφάνεια, η οποία λες και είναι επίτηδες για να μην ελκύει, να μην εντυπωσιάζει. Θέλει ειδική προσέγγιση, ειδική προσπέλαση, δεν σου επιβάλλεται με σπουδαίες ρεκλάμες, με θριαμβολογίες, αλλά εάν το θέλεις, εάν το λέει η καρδιά σου, θα μπεις μέσα. Γι’ αυτό ο Γρηγόριος ο Θεολόγος στον πέμπτο θεολογικό λόγο του γράφει για κείνους που αποφασιστικά θέλησαν να εμβαθύνουν, ότι “είσω παρακύψαντες, το απόθετον κάλλος ιδείν ηξιώθησαν και τω φωτισμώ τής γνώσεως κατηυγάσθησαν”. Με άλλα λόγια πρέπει να σκύψω, να ταπεινωθώ, να απεκδυθώ τον πολύ μου ορθολογισμό, τις πολλές μου εσωτερικές σκουριές, όχι μόνον των αμαρτιών, αλλά εν γένει τον ορθολογιστικό τρόπο της σκέψεως, τον τρόπο ζωής που συνήθως θέλει την καλοζωία, την καλοπέραση, τον εγωισμό, όλα αυτά θα πρέπει να τα βγάλω, να τα αποκολλήσω από τον εαυτό μου σ’ αυτό το μονοπάτι, που λέγεται πραγματικός Χριστιανισμός, Ευαγγέλιο, Ιησούς. Και για να μπει κανείς μέσα σ’ αυτό το Σπήλαιο, απεκδυόμενος κάθε τι το δευτερεύον και ανάξιο λόγου, πρέπει να δει την ουσία. Ποια είναι η ουσία; Ο Θεός σαρκούται. Αυτό είναι η βάση του Χριστιανισμού, το κεντρικό νόημα, “ο Θεός έγινεν άνθρωπος, ίνα εμείς θεοποιηθώμεν”. Μέσα λοιπόν εκεί, όταν κανείς αποφασίσει και κατορθώσει να προσπελάσει αυτή τη μυστική και αφανή οδό, που την κρύβουν πολλοί θάμνοι, θα δει το μυστήριο το κρυμμένο, όπως λέει ο θείος Παύλος “από των αιώνων και από των γενεών” (Προς Κολασσαείς, α’ 26). Αυτή είναι η κρυμμένη αλήθεια, ότι όντως ο Θεός εταπεινώθηκε πάρα πολύ από μία υπερβάλλουσα αγάπη. Έσκυψε και ήλθε πολύ κοντά μας. Έγινε πολύ δικός μας, πάρα πολύ μικρός, πάρα πολύ πτωχός, για να φέρει τη νέα κατάσταση της απλότητας, γνησιότητας, ειλικρινείας ενότητας των ψυχών των ανθρώπων. Και τότε μόνο φανερώνεται στους εκζητούντας και κρούοντας και ποθούντας και κλαίοντας για να βρουν την αλήθεια, να βρουν τον Θεό, με πόθο, με ζέση, με ικεσία. Σ’ αυτούς φανερούται το μυστήριο το αποκεκρυμμένο. Αυτοί μπορούν να μπουν στο σπήλαιο, οι άλλοι πολλές φορές οι πολλοί, μπορεί να είμαι κι εγώ μεταξύ αυτών, μένουμε μακριά. Κάνουμε τον Χριστιανό, φοράμε μια φόρμα Χριστιανική, παίρνουμε μια εμφάνιση θρησκευτική και νομίζουμε ότι είμαστε οι εκπρόσωποι του Ευαγγελίου. Μπορεί εγώ να μην είμαι, μπορεί να είναι ο πιο απλός, ο πιο αφανής, που δεν έχει κανένα σήμα κατατεθέν θρησκευτικότητας. Αυτός είναι ο αληθινός Χριστιανός και εγώ που φορώ τα διάσημα του Χριστιανού να είμαι μηδέν. Επομένως, όπως ο ίδιος ο Κύριος τα είπε αυτά τα πράγματα και τα είπε ενίοτε με το μαστίγιο της καυστικής του γλώσσας, δεν είναι τα εξωτερικά στολίδια, τα διακοσμητικά στοιχεία που κάνουν τον Χριστιανό ή τον Χριστιανισμό. Είναι η εγκάρδια αποδοχή του Σπηλαίου. Είναι η προσπέλασή του και η διείσδυση στο βάθος, όπου αποκαλύπτεται το μεγάλο μυστήριο του Θεού. Επομένως η προσέγγιση στο σπήλαιο απαιτεί κυρίως γνησιότητα, απλότητα, ειλικρίνεια, εν αντιθέσει προς την αυτάρκεια του ανθρώπου, ο οποίος νομίζει ότι χωρίζει τα πράγματα και ότι απλώς του χρειάζεται και λίγος Χριστιανισμός, για συμπλήρωμά του. Αυτούς ο Ιησούς δεν τους θέλει κοντά του, διότι οδηγούνται προς μία νοοτροπία που λέγεται φαρισαϊκή, η οποία ως γνωστόν δεν είναι μόνο γνώρισμα των Φαρισαίων των πρώτων αιώνων, αλλά είναι γνώρισμα πολλών ανθρώπων διαφόρων εποχών. Είναι ένα μικρόβιο δυσδιάκριτο, το οποίο όμως ενδημεί στα θρησκευτικά περιβάλλοντα. Δεν μπορείς να εισέλθεις στο Σπήλαιο, στην ουσία δηλαδή του Χριστιανισμού, εάν έχεις μια αυτάρκεια, εάν δεν συγκλονίζεσαι, όπως εκείνα τα αμαρτωλά υποκείμενα συγκινήθηκαν μπροστά στον Ιησού και πήγαν πιο κοντά του από τους αυτάρκεις τηρητάς του νόμου. Σ’ αυτούς ο Ιησούς λέγει: “εσάς τι να σας κάνω, εσείς τα ξέρετε όλα, ετηρήσατε όλας τας εντολάς, δεν έχω τίποτα να σας προσφέρω!”. Ενώ γι’ αυτούς που νοιώθουν πώς κάτι τους λείπει και κλαίνε και γονατίζουν ζητώντας την αλήθεια, τους λέει ο Ιησούς, για σας ήλθα εγώ στη γη. Λοιπόν δεν μπορεί κανείς να μένει στην αυτάρκεια της τυποποιημένης θρησκευτικότητας.Δεν μπορεί κανείς να πλησιάσει με την ξηρότητα ενός ψυχρού συντηρητισμού. Δεν μπορεί να πλησιάσει με το σύστημα ενός κατά συνθήκη Χριστιανισμού, με μια συμβατικότητα τυποποιημένη και ψυχρή. Δεν μπορεί να πλησιάσει, όταν τον Χριστιανισμό τον κάνει ένα διοικητικό σύστημα ή ένα θεωρητικό κατασκεύασμα, χωρίς τον πόθο και το άναμμα της καρδιάς, τη φλόγα και τον σπινθήρα της αλήθειας. Η προσέγγιση άρα στο Σπήλαιο γίνεται με μια γνησιότητα, αλλά και με μια αναζήτηση, με ένα άνοιγμα της ψυχής, που το Ευαγγέλιο το ονομάζει πίστη, εμπιστοσύνη και αφοσίωση βαθιά και συνεχή. Δεν αρκεί απλώς ότι έγινα Χριστιανός –ποτέ δεν έγινα Χριστιανός - γίνομαι συνεχώς, αδιαλείπτως, μέχρι την τελευταία στιγμή είμαι εν πορεία, εν ορειβασία. Όποιος έκλεισε το βιβλίο των λογαριασμών με την ψυχή του και με τον Ιησού, δεν, μπορεί να μπει στο Σπήλαιο. Λέει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης: “Η εύρεσις (του Θεού) εστίν αυτό το αεί ζητείν, ου γάρ άλλο εστί το ζητείν και άλλο το ευρίσκειν... Και τούτο εστίν όντως ιδείν τον Θεόν, το μηδέποτε της επιθυμίας κόρον ευρείν, αλλά χρή πάντοτε βλέποντα, δι’ ών εστί δυνατόν οράν, προς την του πλέον ιδείν επιθυμίαν εκκαίεσθαι” (7η ομιλία εις τον Εκκλησιαστήν). Ακόμη η είσοδος στο Σπήλαιο, δηλαδή στον πυρήνα του Χριστιανισμού, είναι μια πράξη όχι μόνο πίστεως και ανοίγματος και πόθου, αλλά είναι και μία πράξη ελευθερίας, πραγματικής ελευθερίας. Σήμερα, ο άνθρωπος κινείται μέσα σε μία δουλικότητα. Είναι αναγκασμένος, χωρίς να το θέλει, να κινείται από διάφορα κίνητρα. Ένα τέτοιο μεγάλο κίνητρο είναι π.χ. η διαφήμιση. Βομβαρδίζεται όλη μέρα από την ακροαματική οδό και από την οπτική οδό, από ποικίλα συνθήματα, και όποιο σύνθημα είναι ισχυρότερο και δελεαστικότερο τον εξαναγκάζει, τον εξαγοράζει. Ασκεί πάνω του μία πίεση. Έχει γίνει ένα πρόβλημα στη ζωή μας η προπαγάνδα, η ρεκλάμα, η βιτρίνα, όλων των ειδών τα πανό, τα οποία μας υποκινούν με μύριους τρόπους, από την εφημερίδα και το ραδιόφωνο και την τηλεόραση μέχρι και τους δρόμους κλπ, και μας δημιουργούν ένα σύστημα μέσα στο οποίο κινούμεθα ή μάλλον αγόμεθα και φερόμεθα. Οι διάφορες οικονομικές αξίες έχουν γίνει τα σύγχρονα είδωλα και μας τραβούν από την μύτη σαν νούμερα και οδηγούν τον άνθρωπο εκεί που θέλουν οι αόρατες δυνάμεις οι οικονομο-εμπορικο-τεχνικές, με την έντονη διαφημιστική προβολή τους. Δεν ομιλώ μόνο για τα διάφορα είδη καταναλώσεως, αλλά για κάθε πράγμα, είτε είναι πολιτικής φύσεως είτε άλλης ιδεολογίας, όλα τελικώς υπάγονται σ’ ένα πλέγμα διαφημιστικό, εμπορικό Αυτό λέγουν οι ψυχολόγοι, δημιουργεί ένα καθεστώς ανελευθερίας. Δεν μένει περιθώριο να διαλέξεις, εκεί θα πας, σ’ αυτό το κέντρο, σ’ αυτό το θέατρο, σ’ αυτή την εφημερίδα, σ’ αυτό το πολιτικό κόμμα, σ’ αυτό το κομμωτήριο και ούτω καθεξής. Έτσι κρίνουν τα πράγματα μερικοί ψυχολόγοι της συγχρόνου εκβιομηχανισμένης και εμπορικοποιημένης κοινωνίας μας (Vance Packard κα). Η ελευθερία μένει ένα πράγμα κάπως απλησίαστο. Πολλοί ομιλούν περί αυτής, αλλά σαν πραγματικότης είναι κάπως μακριά από τη ζωή μας, διότι τα πάντα είναι προδιαγεγραμμένα βάσει σχεδίων, που είναι μέσα σε γραφεία εμπορικά, διαφημιστικά και άλλων δημοσίων σχέσεων. Εδώ όμως υπάρχει και κάποιο Σπήλαιο, που λέγεται Χριστιανισμός ή λέγεται Σάρκωση του Θεού. Αυτό το Σπήλαιο δεν διαθέτει δημόσιες σχέσεις και εμπορική κίνηση. Δεν έχει ούτε προβολείς, ούτε μεγάφωνα, ούτε τίποτα άλλο. Η προβολή του είναι το αντίθετο απ’ ότι χρησιμοποιείται συνήθως για προβολή. Είναι η αφάνεια, είναι μια κατάσταση παραγκωνισμού. Άρα δεν σε σπρώχνει να πας προς τα κει. Σε αφήνει σε μια απόλυτη ελευθερία. Εάν όντως θέλεις, το αποφασίζεις, το λες με όλη την καρδιά σου να πας προς τα κει, προς τον αποδιωγμένο Ιησού, να αποδεχθείς το μήνυμά του, που δεν είναι πάντοτε της μόδας. Δεν λανσάρεται ως η τελευταία λέξη των σύγχρονων κοινωνιών. Είναι μια πράξη ηρωική. Λέγει ο Ρώσος φιλόσοφος Μπερδιάγεφ: “Μπροστά στο Σταυρό (παραθέτω από μνήμης) κρίνεται η ελευθερία μας. Εάν είσαι αποφασισμένος να ακολουθήσεις αυτό τον Εσταυρωμένο, τον παραπεταμένο από τας αρχάς και τας εξουσίας του κόσμου τούτου, γίνεσαι Χριστιανός. Δε θα πάρεις αμοιβή. Δε θα σε χειροκροτήσουν, γιατί πας στον πιο παραγκωνισμένο. Ένας ηγέτης, που πάνω από ένα Σταυρό έχει το θάρρος να λέει: “Δεύτε προς με πάντες, καγώ αναπαύσω υμάς”, τι είδους ηγέτης είναι αυτός; Χωρίς εξουσία, χωρίς μέσα διαφημίσεως κλπ. Γι’ αυτό κρίνεται η ελευθερία σου, εάν αποφασίσεις να πας κοντά Του παρ’ όλα αυτά. Τότε είσαι ψυχικά ελεύθερος. Δεν σε ωθεί κανένα κίνητρο δευτερεύον, κανένας εντυπωσιασμός, κανένα ύπουλο μέσο από εκείνα που χρησιμοποιούνται συνήθως για να μας τραβήξουν οπαδούς ή πελάτες ή για να δημιουργήσουν ρεύμα. Έτσι λοιπόν ακολουθεί κανείς στα σοβαρά τον Χριστιανισμό. Δεν εννοώ την τυπική θρησκευτικότητα που έχουμε όλοι μας, αλλά τη σοβαρή αντιμετώπιση για μια προσέγγιση της ουσίας της πίστεως. Αυτή είναι πράξη ελευθερίας. Όχι μόνο ειλικρίνειας και γνησιότητας, αλλά και πράξη ελευθέριας. Αυτό το πράγμα δεν είναι κάτι που είναι απλώς γραμμένο στο Ευαγγέλιο, όπως το εξηγούν οι μεγάλοι Απόστολοι Παύλος, Ιωάννης κλπ. Είναι ένα γεγονός, που το βλέπουμε βιούμενο στην ιστορία. Δεν είναι μία θεωρία σπουδαία, αν θέλετε. Αλλά είναι μία ζωή που ξεχύνεται. Είναι ένα ιστορικό γεγονός, το ότι το Σπήλαιο διά μέσου των αιώνων εβιώθη. Αν και αυτή βίωση στο βάθος είναι κρυμμένη. Μπορεί η ιστορία να μας αναφέρει μερικά εξωτερικά πράγματα σχετικά με τον Χριστιανισμό, αλλά, στην ουσία, η βίωση αυτού του μυστηρίου της πίστεως δεν φαίνεται και δεν μετριέται. Είναι το μεγάλο μυστικό των αιώνων.

Αρχιμ. Ηλίας Μαστρογιαννόπουλος
Aπό το βιβλίο :Μαθητεία στην Καινούρια Ζωή

Εκδ. Χριστιανικής Φοιτητικής Ένωσης

Η αλογία υποστύλωμα της κομματοκρατίας - Χρήστου Γιανναρά

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" 21-12-08

Η αλογία υποστύλωμα της κομματοκρατίας

του Xρήστου Γιανναρά

Συμπερασματική κρίση προσωπική, υποκείμενη σε έλεγχο επαλήθευσης ή διάψευσης: Ο εφιάλτης βίας και καταστροφής που έζησαν οι ελλαδικές μεγαλουπόλεις, μετά το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008, δεν μπορεί να θεωρηθεί συγκυριακός και απρόβλεπτος. Κυοφορήθηκε είκοσι εφτά ολόκληρα χρόνια, υπήρξαν σημάδια, με σχεδόν καθημερινή συχνότητα, της τερατογένεσης που προμηνυόταν. Στον εφιάλτη εκβάλλουν συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές τριών δεκαετιών.
Πρώτη, η λεγόμενη πολιτική «εκδημοκρατισμού» της παιδείας. Ο «εκδημοκρατισμός» αποτέλεσε τη συνεπέστερη μάλλον έκφανση του τάχα και αριστερού λαϊκισμού, μαζί και των μηδενιστικών «προοδευτικών» ιδεολογημάτων «αποδόμησης». Ταυτίστηκε στην πράξη ο «εκδημοκρατισμός» με την αξιωματική αρχή ότι στα παιδιά «όλα επιτρέπονται». Το σχολειό δεν είναι στίβος άσκησης που ετοιμάζει τη νεολαία να αναλάβει, με την ενηλικίωσή της, τις ευθύνες του πολίτη, όχι. Το σχολειό παραμυθιάζει τον ανήλικο ότι έχει κιόλας όλες τις προνομίες, όλα τα δικαιώματα του πολίτη χωρίς την παραμικρή υποχρέωση αντιπροσφοράς, χωρίς προϋποθετικά εχέγγυα υπευθυνότητας.
Η πολιτική «εκδημοκρατισμού» είκοσι εφτά χρόνια τώρα δεν διαμορφώνει πολίτες. Ετοιμάζει αντιστασιακούς σε μια φαντασιωδώς επερχόμενη χούντα. Η χούντα παραμονεύει παντού, κάθε αστυνομικός είναι χούντα, «μπάτσος, γουρούνι, δολοφόνος», χούντα είναι το συντεταγμένο κράτος, είναι κάθε τι δημόσιο: σχολικό ή πανεπιστημιακό κτίριο, τα δημόσια μέσα μεταφοράς, τα δωρεάν βιβλία, οι πινακίδες για την τροχαία κίνηση στους δρόμους, οι τοίχοι των σπιτιών που προσφέρονται για να «εκφράσουν» τα παιδιά την αντίστασή τους στην επαπειλούμενη καταπίεση.
Από την πρώτη τάξη του Δημοτικού η «προοδευτική» πολιτική ποτίζει τα παιδιά, είκοσι εφτά ολόκληρα χρόνια, με το αφιόνι της διεκδίκησης δικαιωμάτων τους. Τα μαθαίνει να συνδικαλίζονται, να απαιτούν αυτό που τους γυαλίζει με μεθόδους ωμού εκβιασμού: Με καταλήψεις των χώρων της σχολικής τους ζωής, δηώσεις, βανδαλισμούς, βάναυση συμπεριφορά απέναντι στον δάσκαλο και στον γονιό. Δεν ξέρουν τι θα πει σχολική «κοινότητα». Ξέρουν το «μαθητικό κίνημα», τη στράτευση στον γενιτσαρισμό των «κινητοποιήσεων». Δεν τους μίλησε ποτέ η πολιτεία για τη χαρά της ασκητικής που προϋποθέτει η μετοχή, η άμιλλα, το άθλημα των σχέσεων κοινωνίας. Δημοκρατία για τον μαθητόκοσμο στην Ελλάδα σημαίνει τον χαβαλέ της «αποχής», του αποκλεισμού κεντρικών δρόμων για να παραλύει η κυκλοφορία, σημαίνει να ηδονίζεσαι από τη μέθη ισχύος όταν μπορείς να βασανίζεις πολλούς.
«Ολα επιτρέπονται». Στα εννέα χρόνια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης όλοι οι μαθητές είναι αυτονόητο να προάγονται, κανένας δεν επαναλαμβάνει μια τάξη. Ο θεσμός των μετεξεταστέων, της βαθμολογίας, της γραπτής δοκιμασίας είναι γραφικές τυπικότητες, τα παιδιά μαθαίνουν να τις περιφρονούν. Φτάνουν στο γυμνάσιο ή το τελειώνουν και πολλοί μαθητές δεν ξέρουν τις στοιχειώδεις αριθμητικές πράξεις ή και να ορθογραφήσουν το όνομά τους. Φτάνουν στο πανεπιστήμιο και αν τους δώσεις τέσσερις λέξεις να τις συντάξουν σε λογική πρόταση, είναι για τους περισσότερους αδύνατο. Οι εξεταστές του ΑΣΕΠ μπορούν να βεβαιώσουν ποια ποσοστά εμφανίζει ο λειτουργικός αναλφαβητισμός που διεκδικεί θέσεις εργασίας στην Ελλάδα σήμερα.
Για λόγους «εκδημοκρατισμού» κατάργησε ο «προοδευτικός» λαϊκισμός τη στοιχειωδέστερη από τις παιδαγωγικές αρχές δημοκρατικής λειτουργίας του σχολείου: την ομοιόμορφη ενδυμασία των μαθητών. Χλεύασαν και συκοφάντησαν οι «προοδευτικοί» την υπεράσπιση της αταξικής εμφάνισης στο σχολικό περιβάλλον, επέβαλαν τις ταξικές ενδυματολογικές διακρίσεις σαν παντιέρα «απελευθέρωσης» των παιδιών. Και η «απελευθέρωση» μεταφράστηκε αμέσως σε σκληρό ανταγωνισμό επίδειξης «σινιέ» ρουχισμού και υπόδησης, έξαλλων κομμώσεων, πληθωρικού μακιγιάζ των κοριτσιών από τα δώδεκά τους χρόνια, «πανκ» αμφιέσεων και χτενισμάτων των αγοριών, άφθονων χαλκάδων σε αυτιά, μύτες και χείλη – όλα αυτά μέσα στο σχολείο.
Από ένα τέτοιο περιβάλλον εκπαίδευσης ώς την κουκουλοφορία η απόσταση είναι ελάχιστη. Το ίδιο και από την «κατάληψη», τον αποκλεισμό της εισόδου των δασκάλων στο σχολειό, το κάψιμο θρανίων στην αυλή, ώς τον θρυμματισμό βιτρίνας, τον εμπρησμό καταστημάτων. Ελάχιστη, μηδαμινή απόσταση από το να λιθοβολούν δεκάχρονα αστυνομικούς και αστυνομικά τμήματα («Καθημερινή» 11/12/08) ώς την προμελετημένη, μεθοδική επιδίωξη να δολοφονήσεις τον «μπάτσο» με λοστό ή τσεκούρι, να τον κάψεις ζωντανό με μολότοφ. Και όλοι γύρω να ερμηνεύουν την «εκτόνωση» ή τον χαβαλέ σου σαν «αμφισβήτηση» και «διαμαρτυρία» για την ανεργία που σε περιμένει ή για το μάταιο της ανάπηρης σπουδής σου. Ωσάν να υπάρχει σκολιαρόπαιδο σήμερα που να διαβάζει εφημερίδα και πολιτικές αναλύσεις, να ξέρει να προβληματιστεί για το μέλλον του.
Η δεύτερη πολιτική πρακτική που εκβάλλει στον εφιάλτη της ανεξέλεγκτης βίας και κακουργίας είναι η σκανδαλωδέστατη οικονομική πριμοδότηση (από όλες τις κυβερνήσεις) και η κυριαρχική τηλεοπτική προβολή του κρετινικού «φιλαθλητισμού». Ξέρουν οι μαφιόζοι πραιτωριανοί της κομματοκρατίας ότι στην εξουσία φτάνει το κόμμα που θα υφαρπάσει την ψήφο της παραιτημένης από τη σκέψη και την κρίση μάζας, την ψήφο των μικρονοϊκών που ξέρουν να είναι μόνο οπαδοί, ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις άλογης μονοτροπίας.
Αυτόν τον ανθρωπολογικό τύπο τον παράγουν μαζικά τα γήπεδα. Αν ακούσει κανείς, έστω για λίγη ώρα, κάποιον από τους αποκλειστικά «φιλαθλητικούς» ραδιοφωνικούς σταθμούς, θα καταλάβει ότι οι λέξεις «ψυχοπαθολογία» και «κρετινισμός» είναι μόνο πραγματιστική διάγνωση. Πρέπει λοιπόν να υπάρχει πολύ σημαντικός λόγος για να παρέχουν οι κυβερνήσεις πακτωλούς χρημάτων προκειμένου να συντηρείται και να προάγεται αυτή η συλλογική αλογία. Υπερπολυτελή γήπεδα, που κάθε τόσο οι αμβλύνοες τα καταστρέφουν με μανία και τα κατακαίνε, διμοιρίες ειδικών αστυνομικών δυνάμεων σε κάθε γήπεδο, τηλεοπτικά συνεργεία και δημοσιογράφοι ώς και στο έσχατο επαρχιακό «ντέρμπι» κλωτσοπατινάδας, χώρια οι επιχορηγήσεις στις βαθύπλουτες εταιρείες φιλαθλητικής εμπορίας, η απόσβεση των χρεών τους.
Τα γήπεδα είναι τα εκτροφεία του παρανοϊκού φανατισμού και της βίας, οι δεξαμενές απ’ όπου τα κόμματα αντλούν το απαραίτητο για τις δικές τους «κινητοποιήσεις» ανθρώπινο υλικό. Μαζί με τον ρόλο προαγωγού στην εξηλιθίωση του τζόγου, τα γήπεδα σιγοντάρουν τον «εκδημοκρατισμό» της παιδείας, προκειμένου η κομματοκρατία να εδραιώνεται σε υποστυλώματα αλογίας, ανομίας, κάποτε και αθώου αίματος.

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

Η γενεαλογία και η γέννηση του Κυρίου

Αντιγραφή από την ιστοσελίδα της Χ.Φ.Δ.

Η γενεαλογία και η γέννηση του Κυρίου

Ο Ιωσήφ, ο προστάτης της Παρθένου Μαρίας, της Παναγίας μας, αναπαύεται. Μέσα του έχουν καταλαγιάσει οι σκέψεις που του συντάραξαν το νου και την καρδιά του…
Δε γνώριζε ως τότε τίποτε από το μέγα μυστήριο, τη σάρκωση του Θεού Λόγου, που ο Άγγελος είχε ευαγγελισθεί στη Θεοτόκο. Το κοσμοχαρμόσυνο γεγονός του ήταν τελείως άγνωστο.
Όμως ο Θεός Πατέρας δεν άφησε άλλο τον ενάρετο, τον “δίκαιον” Ιωσήφ να ζει ανειδοποίητος.
Άγγελος σταλμένος από τον παντοδύναμο Κύριο, παρουσιάζεται στο όνειρό του. Τον φωνάζει με το όνομά του και του φανερώνει όλο το μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως.
— Η πάναγνη Παρθένος, του λέει, είναι η Μητέρα του Θεανθρώπου Κυρίου, ο οποίος εκ Πνεύματος Αγίου θα γεννηθεί βρέφος. Και συ, που προορίστηκες να Του παραστέκεις στη γη σαν προστάτης και πατέρας, θα Του δώσεις το όνομα “Ιησούς”, που σημαίνει Σωτήρας.
Είχε φθάσει η ευλογημένη ώρα να πραγματοποιηθεί το τρισχαρούμενο γεγονός που οχτακόσια χρόνια πριν είχε ο Θεός προαναγγείλει με το στόμα του προφήτη Ησαΐα:
— Η Παρθένος θα γεννήσει Υιόν, και όσοι θα πιστέψουν σ’ Αυτόν, θα Τον ονομάσουν Εμμανουήλ, που στα ελληνικά θα πει: “ο Θεός είναι μαζί μας”.
… “καί καλέσουσι τό όνομα αυτού Εμμανουήλ, ο εστί μεθερμηνευόμενον μεθ’ ημών ο Θεός” …
Χαίρετε, νέοι! Χαίρετε, παιδιά! Χαρείτε όλος ο λαός του Θεού! Ο Υιός του Θεού, ο Ιησούς Χριστός είναι μαζί μας!
Ήρθε στη γη για μας τους ανθρώπους. Γεννήθηκε Θεάνθρωπος, για να μας λυτρώσει από την αμαρτία. Να σώσει εμάς τους αμαρτωλούς.
Χαρείτε τη θεία Γέννησή Του, που τις ημέρες αυτές γιορτάζουμε! Γεμίστε την ψυχή σας με θάρρος. Το Θείο Παιδί, που ευλαβικά προσκυνούμε, είναι ο παντοδύναμος Κύριος, ο Δημιουργός και εξουσιαστής της φύσεως…
Είναι ο Νικητής του κόσμου. Κι ήρθε από τον ουρανό να χαρίσει σε εμάς τους δειλούς, τους αδύνατους, τη δική Του θεϊκή δύναμη, για να μπορέσουμε να πολεμήσουμε το κακό που υπάρχει μέσα μας. Να λυτρωθούμε από τις κακίες μας και τα ελαττώματά μας.
Με τη δική Του δύναμη μπορούμε να αγωνιστούμε και ενάντια στο κακό και τους πειρασμούς του κόσμου, που μας περικυκλώνουν σε κάθε βήμα μας. Είναι σφοδρή η επίθεση που κάνουν, για να κυριέψουν την ψυχή μας. Όμως ο Εμμανουήλ”, που είναι μαζί μας είναι “Θεός ισχυρός”! Ακατανίκητος! Αυτός χαρίζει στην ψυχή μας δύναμη μεγάλη, για να κρατήσουμε της ψυχής το κάστρο απόρθητο κι από τους ανθρώπινους κι από τους σατανικούς πειρασμούς.
Δέξου, λοιπόν, τον Κύριο συμπολεμιστή σου. Δέξου Τον μέσα στην καρδιά σου Αρχηγό σου και πρόσφερέ την στον Παντοδύναμο. Στο Νικητή του κόσμου.
Ας Του την προσφέρουμε όλοι μας. Ας γίνουμε όλοι “λαός αυτού”. Ο πιστός λαός Του, που ήρθε να σώσει.
Εκείνος διώχνει από μέσα μας το φόβο και τη δειλία. Διδάσκει πώς να αγωνιζόμαστε νικηφόρα, για να γνωρίσουν όλο και περισσότερα παιδιά και νέοι το θέλημά Του, και να επικρατήσει στην ανθρωπότητα η αλήθεια, η αγάπη και η δικαιοσύνη…
Ο Χριστός χαρίζει πλούσια τη χαρά της νίκης σε κάθε χριστιανικό αγώνα – “τόν καλόν αγώνα”. Θα τη χαρίσει και σε εμάς. Και θα βασιλεύει μέσα μας η ειρήνη, το θείο αυτό δώρο που ήταν άγνωστο στη γη, πριν από τη Γέννησή Του.
“Μεθ’ ημών ο Θεός”! Χαρίστε, νέοι και παιδιά, την καρδιά σας στον Χριστό.
Χαρίστε την από την πρώτη νιότη σας ως τα βαθιά γεράματά σας. Και θα νιώθετε ακμαίοι, δυνατοί από θεία δύναμη, πλούσιοι από θεία Χάρη. Εκείνος θα σας προφυλάξει από πτώση ηθική. Κι αν τύχει και σκοντάψετε, θα σας κρατήσει με το παντοδύναμο χέρι Του να μην πέσετε ανεπανόρθωτα.
“Μεθ’ ημών ο Θεός”! Μαζί μας είναι ο Κύριος και στις ειρηνικές αλλά και στις δύσκολες μέρες. Μαζί μας σ’ ολόκληρη τη ζωή μας. Μαζί μας και στη δύση μας. Μαζί μας και στην ολόλαμπρη ανατολή της ημέρας της ατέρμονης. Εκεί στα πάμφωτα Βασίλεια του Ουρανού, που θα μοιράσει ο Ίδιος τα πανένδοξα, τα άφθαρτα βραβεία της Νίκης!