Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ 74

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΠΕΣΟΝΤΩΝ
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ 1974
Βουτσινά 80 - ΤΚ: 15561, Χολαργός - ΑΘΗΝΑ
Τηλ:2106521639 -e-mail:humanrights1974@hotmail.com
Ιστοσελίδα:www.agnooumenoi74.gr

Αθήνα,Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009


ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΘΕΜΑ:
ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ 74

ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ,
Με ικανοποίηση,σας ενημερώνουμε για την επίσημη έναρξη λειτουργίας του πρώτου ολοκληρωμένου πρακτορείου ειδήσεων και τηλεεκπαίδευσης αποκλειστικά αφιερωμένου στην ιστορία και την ειδησεογραφία της Κυπριακής Τραγωδίας του 1974 με όνομα
ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ 74. Η έναρξη λειτουργίας του γίνεται στην αρχική-εμβρυακή του δομή και θα ενημερώνεται συνεχώς.
Το
ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ 74 συνιστά μη πολιτικό,μη ανταγωνιστικό και μη κερδοσκοπικό μέσο ενημέρωσης μακριά από οποιουδήποτε είδους ιδεολογία ή ακρότητα και βασιζόμενο σε αυστηρά ανθρωπιστικές παραμέτρους και εθελοντική βάση.
Ιστορικά αποτελεί την κορύφωση των προσπαθειών των οικογενειών πεσόντων και αγνοουμένων της Κυπριακής Τραγωδίας του 1974,με πρώτες προσπάθειες ήδη από το 1974 μέσω του Ερυθρού Σταυρού,να αποκτήσουμε μια μόνιμη φωνή στον τύπο ειδικά αφιερωμένη στην αναζήτησή μας.
Σκοπός λειτουργίας του
ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟΥ 74 είναι:

ü Η έρευνα και συλλογή πληροφοριών που μπορεί να οδηγήσουν στη διακρίβωση της τύχης κάποιου πεσόντος ή αγνοουμένου στα γεγονότα της Κύπρου του 1974.
ü Η δια του τύπου προάσπιση των δικαιωμάτων των οικογενειών των πεσόντων και αγνοουμένων ηρώων,ώστε έστω και με 35 χρόνια καθυστέρηση να τύχουν της κατοχυρωμένης από τη Διεθνή Δικαιοταξία,το Ελληνικό Σύνταγμα και τους Νόμους ειδικής πολιτικής,οικονομικής και κοινωνικής προστασίας που τους αρμόζει.
ü Η προσπάθεια ενημέρωσης και αφύπνισης της Διεθνούς και Ελληνικής κοινής γνώμης για όλες τόσο τα ιστορικά,όσο και τα τρέχοντα ειδησεογραφικά θέματα του πολύπαθου φακέλου της Κυπριακής Τραγωδίας και ιδιαίτερα για το ανθρωπιστικό ζήτημα των πεσόντων και των αγνοουμένων.
Προς εξυπηρέτηση των ανωτέρω στόχων μας το
ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ 74 επιμερίζεται στους εξής τομείς δράσης:
ü ΤΟΜΕΑΣ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ:Καλύπτει την σχετική με την Κυπριακή Τραγωδία τρέχουσα ειδησεογραφία.
ü ΤΟΜΕΑΣ ΤΗΛΕΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ:Ο τομέας αυτός δίνει τη δυνατότητα σε όποιον το επιθυμεί να μελετήσει σε βάθος τα θέματα του Φακέλου της Κυπρου του 1974, με την ανώνυμη,ελεύθερη,μη χρονικά περιορισμένη και δωρεάν φοίτηση στo
E-SCHOOL ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ,κατά την οποία,με την μορφή ερωταποκρίσεων σε αλληλογραφία e-mail,και κάτω από αυστηρά επιστημονικά κριτήρια,παρέχεται στον ενδιαφερόμενο η απαιτούμενη γνώση. με την κατ ιδίαν μελέτη του ενδιαφερομένου μέσω οn line περιήγησης στους βασικότερους σχετικούς ιστοτόπους στο ΜΕΛΕΤΗΤΗΡΙΟ 74 και με την παροχή σημαντικού αριθμού ΣΥΝΔΕΣΜΩΝ και εκτενούς ενδεικτικής ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ
ü
ΤΟΜΕΑΣ ΑΡΧΕΙΟΘΕΤΗΣΗΣ ΥΛΙΚΟΥ:Φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια πλήρη γνωσιακή βάση για την Κυπριακή Τραγωδία συνιστάμενη από αρχεία ιστορίας,ειδήσεων,ντοκουμέντων,εκδηλώσεων κλπ.που είδαν το φως της δημοσιότητας από το 1974 έως σήμερα με προοπτική συνολικής έκδοσής τους ως τα επίσημα «ΑΡΧΕΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ».Με πρόσφατη μάλιστα την ολοκλήρωση της έκδοσης των «ΑΡΧΕΙΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΛΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ» θεωρούμε πως η έκδοσή τους καθίσταται ιστορικά επιβεβλημένη.
ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ,
Με βάση τα προαναφερθέντα,και εφόσον κρίνετε ότι είμαστε αξιοι προσοχής και αρωγής εκ μέρους σας παρακαλούμε για τις εξής ενέργειές σας:
Δημοσιεύστε την παρούσα επιστολή μας και προωθείστε τη σε γνωστούς και οικείους σας όσο δύνασθε.
Στηρίξτε την εκστρατεία ενημέρωσής μας και αποστείλατέ μας ηλ.διευθύνσεις ΠΟΛΙΤΩΝ (με τη σύμφωνη γνώμη τους),όσες περισσότερες μπορείτε,φίλων και οικείων σας που κρίνετε σκόπιμο ότι,πρέπει να ενημερώνονται για τις δραστηριότητές μας και που εμείς δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να έρθουμε σε επαφή.
ΕΙΔΙΚΑ ΠΡΟΣ ΜΜΕ:
Στηρίξτε μας αποστέλοντάς μας την εκάστοτε τρέχουσα ειδησεογραφία για τα θέματα του 1974.Αν για κάποιο λόγο δεν το επιθυμείτε,δεν θα δημοσιεύουμε την πηγή αποστολής,αλλά η συνεργασία μας θα είναι ανώνυμη.
Αποστείλατε μας μεσω e-mail όσα περισσότερα κείμενα έχουν δημοσιευτεί στο μέσο σας κατά καιρούς,ή αν είναι μεγάλος ο όγκος τους υποδείξτε μας απλώς τους συνδέσμους για να εντοπίσουμε και να τα αρχειοθετήσουμε εμείς.
Δεν τίθεται θέμα δημοσιογραφικού ανταγωνισμού.Η λειτουργία μας είναι καθαρά ανθρωπιστική.
Δεν πρόκειται να παρενοχλήσουμε κανένα.Δεν ζητούμε κανενός είδους επιβάρυνση ή εύνοια παρ΄αξίαν.Αγωνιζόμαστε να επιτύχουμε τη διόρθωση μιας αδικίας και την επούλωση και των τελευταίων τραυμάτων μιας από τις μελανότερες σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας,της Ιστορίας της Κυπριακής Τραγωδίας.
Μην έχετε καμία αμφιβολία πως με τη συνεργασία σας που θα οδηγήσει στην εύρυθμη λειτουργία του νεαρού μας πρακτορείου γυρίζετε μια ακόμη σελίδα που οδηγεί στο τέλος του νοητού Βιβλίου της όντως μαρτυρικής εκείνης περιόδου.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων,

Η Πρόεδρος Ο Ειδικός Γραμματέας
Μαίρη Κουρούπη Δημήτριος Αλεξόπουλος
Σύζυγος αγνοούμενου
Σχη(ΠΖ) Παύλου Κουρούπη

Εθνική Παλιγγενεσία και σύγχρονη σκλαβιά


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ

Αριθ. Πρωτ. 16 Εν Δελβινακίω τη 9 Μαρτίου 2009
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 129η
ΘΕΜΑ: Εθνική Παλιγγενεσία και σύγχρονη σκλαβιά.


Αγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α-

Δάφνες και Σημαίες θα γεμίση ξανά τις ημέρες αυτές η Πατρίδα μας. Αρματωλοί και Κλέφτες, Μπουρλοτιέρηδες και Ναυμάχοι, Στρατηγοί και μπαρουτοκαπνισμένοι Αγωνιστές θα ξανάρθουν πάλι, για να μας θυμήσουν ένα θαύμα : Το θαύμα της Επαναστάσεως του 1821 και της, εν συνεχεία, Εθνικής μας Παλιγγενεσίας.
Γιατί, πραγματικά, αυτός ο αγώνας μιας χούφτας ανθρώπων ενάντια σε μια μεγάλη και πανίσχυρη Δύναμη, την Τουρκική Αυτοκρατορία, ήταν ένα θαύμα. Απειροπόλεμοι οι Έλληνες, με λίγα λιανοντούφεκα. Έμπειροι σε πολεμικές συρράξεις οι Τούρκοι, με όπλα, με κανόνια, με στόλους. Αλλά και με την φανερή υποστήριξη της “Ιερής Συμμαχίας” των Ευρωπαϊκών “Μεγάλων Δυνάμεων”, που με επί κεφαλής τον μισέλληνα και κυνικό Μέττερνιχ, κατεδίκαζε κάθε προσπάθεια των μικρών και ανήμπορων λαών να αποκτήσουν την ελευθερία τους. Τετρακόσια χρόνια πικρής σκλαβιάς στον Τούρκο δυνάστη θάλεγε κανείς, ότι είχαν σβήσει στις καρδιές των ραγιάδων τον πόθο της ελευθερίας. Τετρακόσια ολόκληρα χρόνια ήταν αυτά. Ούτε πέντε, ούτε δέκα, ούτε πενήντα η εκατό. Τετρακόσια χρόνια μέσα στην αυθαιρεσία, την σκληρότητα και την απληστία του βάρβαρου ανατολίτη, και με την αφόρητη πίεση για εξισλαμισμό, αλλά και με τις κατά καιρούς σφαγές, πότε εδώ και πότε εκεί, θα έλεγε κανείς, ότι δεν υπήρχε πλέον καμμιά ελπίδα το Γένος των Ελλήνων να ξαναγεννηθή. Έτσι έλεγε η ανθρώπινη λογική.
-Β-
Όμως, όταν μιλάη η καρδιά, ποιός μπορεί να την σταματήση ; Στα τετρακόσια χρόνια της σκλαβιάς, οι Έλληνες δεν έπαυσαν ποτέ να νοσταλγούν τις παλιές δόξες και τα κλέη του Γένους. Μικροεπαναστάσεις και Κινήματα ξεσπούσαν σε διάφορες περιοχές, συχνά με οδυνηρές συνέπειες για τους ξεσηκωμένους ραγιάδες. Αλλά “το πλήρωμα του χρόνου” το ώρισε ο Θεός. Και ήλθε στις 25 Μαρτίου 1821. Την ημέρα της εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στο Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, που είναι αφιερωμένο στην χάρη της Παναγίας, υψώθηκε το Λάβαρο της Επαναστάσεως από τον φλογερό Ιεράρχη Παλαιών Πατρών Γερμανό. Οι Οπλαρχηγοί ωρκίστηκαν με σύνθημα : “Ελευθερία η θάνατος”. Και ο μεγάλος εκείνος Αγώνας άρχιζε κάτω από την σκέπη και με τις ευλογίες της Εκκλησίας. Γιατί η Εκκλησία, σ’ όλη την μακραίωνη δουλεία ήταν η τροφός και φρουρός του Γένους, λιτανεύοντας μαζί με τον λαό τον Σταυρό του Μαρτυρίου. Και παρά τις αναπόφευκτες ατέλειες και τα λάθη κάποιων -ολίγων, πάντως - εκπροσώπων της, η Εκκλησία ποτέ δεν πρόδωσε τον Λαό και την αποστολή Της. Αυτό, άλλωστε, πιστοποιούν, εκτός των άλλων, και οι εκατόμβες των Κληρικών που θυσιάστηκαν στον βωμό του καθήκοντος : Δέκα Πατριάρχες, 100 Επίσκοποι και 10.000 άλλοι κληρικοί, υπήρξε το βαρύ τίμημα που πλήρωσε η Εκκλησία, μένοντας πάντα πιστή και άγρυπνη στις επάλξεις του χρέους.
-Γ-
Αυτόν τον μεγάλο Αγώνα γιορτάζουμε σήμερα. Και περιδιαβάζουμε από την Αγία Λαύρα στην Τριπολιτσά, στα Δερβενάκια, στην Χίο, “στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη”, στο κατακαϋμένο Μεσολόγγι, στο θρυλικό Χάνι της Γραβιάς, στην Γέφυρα της Αλαμάνας, στους Μύλους του Άργους, στο Παλαμήδι του Ναυπλίου, σ’ όλους τους ιερούς τόπους, που καθαγιάστηκαν με την θυσία και τα τίμια αίματα των ηρώων της Πίστεως και της Πατρίδος.
Γιορτάζουμε, όμως, μέσα σε μια ατμόσφαιρα εσωτερικής αναστατώσεως και παγκοσμίου κρίσεως και αβεβαιότητος. Μια τάση υποβαθμίσεως των εθνικών επετείων επικρατεί. Κάποιοι μιλάνε εναντίον των παρελάσεων. Κάποιοι βεβηλώνουν και καίνε την Σημαία μας. Τα εκπαιδευτικά Ιδρύματα έχουν, εν πολλοίς, μεταβληθή σε χώρους αναρχίας και μηδενισμού. Η εγκληματικότητα βρίσκεται σε έξαρση, ενώ καλλιεργείται ένα πνεύμα εύκολου και παράνομου πλουτισμού. Για το Βορειοηπειρωτικό και το Κυπριακό, αλλά και για το λεγόμενο “Μακεδονικό”, ο πολιτικός κόσμος εξακολουθεί να παραμένη άβουλος και μοιραίος. Και η Εκκλησία, η στοργική Μητέρα του Έθνους, επιχειρείται να τεθή στο περιθώριο, σαν “φτωχός συγγενής”, να μην έχη λόγο για όσα γίνονται η και για όσα βυσσοδομούνται σε βάρος της Πατρίδος μας. Αυτή είναι η σύγχρονη σκλαβιά.
-Δ-
Αλλά, γιατί, γιατί εφθάσαμε σ’ αυτόν τον κατήφορο, σ’ αυτήν την κατάσταση την τόση θλιβερή και οπωσδήποτε απαράδεκτη ; Η απάντηση έρχεται από το έπος της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας. Ο Γέρος του Μωριά, μιλώντας στους μαθητές του Γυμνασίου των Αθηνών, που είχαν πάει περίπατο στην Πνύκα, είπε στους νέους ανθρώπους εκείνου του καιρού, ότι “όταν πιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και ύστερα υπέρ πατρίδος”. Το ίδιο θα γράψη και ο Μακρυγιάννης στα Απομνημονεύματά του και πάμπολλοι άλλοι Αγωνιστές, που μας άφησαν γραπτές τις υποθήκες τους. Αυτό σημαίνει ότι χωρίς πίστη στον Θεό και χωρίς αγάπη ανιδιοτελή προς την Πατρίδα, Έθνη δεν υπάρχουν. Γιατί πάντα θα κυριαρχή το δίκαιο του ισχυροτέρου και η κοινωνία θα γίνεται ζούγκλα και η σκλαβιά θα διαιωνίζεται.
Είναι, λοιπόν, ανάγκη να γυρίσουμε στις ρίζες μας. Στην Ορθοδοξία μας, στην Αγία μας Εκκλησία, στην αγάπη μας προς την Πατρίδα, αλλά και την εκτός συνόρων Ελλάδα : την Βόρειο Ήπειρο και την Κύπρο, χωρίς να παύσουμε να ενδιαφερώμεθα για όλα τα εθνικά μας θέματα. Ενωμένοι και μονοιασμένοι, παραμερίζοντας τα ψευτοφιλότιμα και την ξεσυνέρεια και τους φανατικούς κομματισμούς, που και στα παλαιότερα, αλλά και στα νεώτερα χρόνια, πολύ έχουν βλάψει και ζημιώσει τον τόπο και τα καλώς νοούμενα συμφέροντα της Πατρίδος μας. Προ παντός, να προσέξουμε την αγωγή των νέων μας, να τους δώσουμε ιδανικά : Χριστό και Ελλάδα. Γιατί οι καιροί που έρχονται και που φαίνεται ότι θα είναι εξαιρετικά δύσκολοι, δεν επιτρέπουν εφησυχασμό και αδιαφορία.
Από το ταπεινό Επισκοπείο απευθύνω σε όλους τις πιο εγκάρδιες ευχές μου. Χρόνια πολλά σε όλους, με την ευλογία του Θεού και υπό την σκέπη της Παναγίας. Ας χαρούμε όλοι την "τρανή, διπλή γιορτή", τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την Εθνική μας Παλιγγενεσία. Χαιρετώ ιδιαίτερα τα στρατευμένα παιδιά της Πατρίδος μας και, μάλιστα, τους ηρωϊκούς αεροπόρους μας, που, καθημερινώς δίνουν μάχες, αναχαιτίζοντας την τουρκική θρασύτητα και αλαζονεία πάνω από το Αιγαίο. Στους Βορειοηπειρώτες και στους Κυπρίους αδελφούς στέλνω την εν Χριστώ αγάπη μου. Ο Θεός να σκέπη την Ελλάδα μας και να την ευλογή.
Επί δε τούτοις, Διατελώ
Διάπυρος προς Χριστόν ευχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

Ευαγγελισμός της Θεοτόκου


Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου

Σίσκος Γεώργιος
Φοιτητής Θεολογίας


«Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον, και του απ’ αιώνος Μυστηρίου η φανέρωσις. Ο Υιός του Θεού Υιός της Παρθένου γίνεται, και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται. Διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν˙ Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου
Το ως άνω απολυτίκιο της εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, που εορτάζουμε την 25η του μηνός Μαρτίου, ψαλλόμενο στους ιερούς μας ναούς, γίνεται η αφορμή για να επικεντρώσουμε τη σκέψη μας σε δύο κυρίως γεγονότα. Αφ’ ενός τη σπουδαιότητα του παμμεγίστου μυστηρίου της σαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού για την ανθρωπότητα. Αφ’ ετέρου τη σπουδαιότητα του προσώπου της Υπεραγίας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, διά της οποίας έλαβε σάρκα ο Υιός του Θεού.
Ανατρέχοντας στο συναξάρι της 25ης Μαρτίου διαβάζουμε ότι ο φιλάνθρωπος και ελεήμων Θεός, αυτός που πάντα φροντίζει για το ανθρώπινο γένος ως φιλόστοργος πατέρας, βλέποντας το δημιούργημά Του τυραννούμενο από το διάβολο και ευρισκόμενο στην ειδωλολατρεία, θέλει να το λυτρώσει. Προς τούτο πρέπει να στείλει τον Υιό Του τον μονογενή για να εξαγοράσει το ανθρώπινο γένος από τα χέρια του διαβόλου. Στέλνει όταν έρχεται ο κατάλληλος καιρός τον αρχάγγελο Γαβριήλ να εκτελέσει το Μυστήριο της Θείας Οικονομίας προετοιμάζοντας την Αγία Παρθένο ως πανάξια τέτοιου κάλλους και ευλογημένη από το Άγιο Πνεύμα. Φθάνει ο άγγελος στην πόλη Ναζαρέτ και της λέγει: «Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου». Αυτή εταράχθη πολύ από την επίσκεψη αυτή. Έπειτα ο αρχάγγελος της λέγει ότι θα συλλάβει και θα γεννήσει Υιόν, που θα τον ονομάσει Ιησού. Και αναρωτιέται η Μαριάμ πώς θα γίνει αυτό αφού δεν έχει ουδεμία σχέση με άνδρα. Λαμβάνει την απάντηση ότι «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις Υψίστου επισκιάσει σοι». Εκείνη δείχνωντας τέλεια υπακοή προς το θέλημα του Θεού απαντάει: «ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Και ευθύς, άμα τω λόγω, υπερφυώς συλλαμβάνει τον Υιό και Λόγον του Θεού.

Άρχεται λοιπόν το μέγα σχέδιο της Οικονομίας του Θεού διά της Θεοτόκου. Από τη Θεοτόκο ξεκινάει «της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον». Στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου εκπληρώνεται η προφητεία του Ησαΐου: «ιδού, η Παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει Υιό και θα καλέσουν το όνομά Του Εμμανουήλ, το οποίο ερμηνεύεται, ο Θεός είναι μαζί μας». Από επιτυχία εστέφθη και το σχέδιο του Θεού, που ήταν η παραπλάνηση του διαβόλου, καθώς ο τελευταίος δεν ήθελε να υπάρξει παρθένος γυναίκα, ώστε να μη βρεθεί μητέρα του Μεσσία. Η μνηστεία της Παρθένου Μαρίας παραπλάνησε τον διάβολο, γιατί πίστευε ότι ούτε και αυτή πρόκειται να παραμείνει πλέον παρθένος, αφού μνηστεύθηκε.
Έρχεται η εποχή κατά την οποία ο ουρανός ελεεί τη γη. Ο Θεός σπλαχνίζεται τους ανθρώπους. Μήνυμα Ευαγγελισμού κομίζει ο αρχάγγελος Γαβριήλ. Η Παναγία γίνεται η γέφυρα για να έλθη στη γη ο Θεός ως θεάνθρωπος μεταξύ των ανθρώπων. «Αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών». Θα ελευθερώσει τον άνθρωπο από το κακό και τις συνέπειές του. Ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης λέει για το μέγα μυστήριο της ενανθρωπήσεως: «Υιός γαρ Θεού και Θεός προ αιώνων υπάρχων, Υιός γυναικός αγίας κατηξίωσεν γενέσθαι και ο αόρατος οράται και ο πλούσιος δι’ ημάς πτωχεύει και ο απαθής και αθάνατος πάσχει ως άνθρωπος. Ηνώθη σώματι και ουκ ηλλοιώθη πνεύματι. Εις θνητόν σώμα κεχώρηκεν ο αχώρητος, ίνα αυτό ποιήση αθάνατον συνεξαθανατήσαν αυτόν τη θεότητι.» Αγάλλεται η ανθρωπότητα, διότι ήλθε εκείνος που θα λύσει του Αδάμ την παράβαση και θα τον ελευθερώση από τις τραγικές συνέπειές της.
Όπως προελέχθη, παμμέγιστη είναι η συμβολή της Παναγίας στο Μυστήριο της Θείας ενανθρωπήσεως. Η γλυκυτάτη Παναγία μας γίνεται συναίτιος της παγκόσμιας απολύτρωσης και του αγιασμού, έμψυχος παράδεισος που γέννησε τον Χριστό και τροφοδοτεί με την Χάρη της όλη την Εκκλησία. Η Παναγία, ως δεύτερη Εύα, διά της υπακοής της στο θέλημα του Θεού, καταργεί την ανυπακοή της πρώτης Εύας στη Θεία Εντολή. Η Εύα δέχθηκε τους λόγους του όφεως και εξέπεσε, συμπαρασύροντας όλο το ανθρώπινο γένος. Η Παναγία δέχεται και υπακούει το Θείο πρόσταγμα και ανυψώνει την ανθρώπινη φύση. Γίνεται συναίτιος της Θείας ενανθρωπήσεως μαζί με τον ίδιο τον Θεό!
Και γίνονται αφορμή όλα τα παραπάνω για να διακρίνουμε τον ρόλο της γυναίκας, τη λειτουργική υπεροχή της στη ζωή και διδασκαλία της Εκκλησίας, καθώς και την πρόταξή της στην σωτηρία του ανθρώπου και τη συντριβή του διαβόλου. Γίνεται λόγος στη Γένεση για «σπέρμα» της Εύας που θα συντρίψει τον διάβολο. Η Εύα έλαβε το πρωτευαγγέλιο της σωτηρίας και η Παναγία δέχθηκε τον Ευαγγελισμό της Θείας ενανθρωπήσεως. Η γυναίκα λοιπόν που πρωτοστάτησε στην πτώση, πρωτοστατεί και στην ανόρθωση του ανθρώπου. Ο άνδρας συμπαρασύρεται στην πτώση και συμπορεύεται στην ανόρθωση. Ο πρώτος ρόλος δε βρίσκεται σε αυτόν αλλά στη γυναίκα. Η Παρθένος λοιπόν δανείζει στον Θεό την ανθρώπινη φύση, που γίνεται η απαρχή της Καινής Κτίσεως. Από την άποψη αυτή η Παναγία είναι «μετά τον πρώτον Ιεράρχην Χριστόν, έτερος Ιεράρχης» όπως αναφέρει στον λόγο του ο Θεοφάνης Νικαίας.
Χρήζει προσοχής, ακόμη, το γεγονός ότι η Παναγία δέχθηκε χωρίς φόβο το θέλημα του Θεού, αλλά ελευθέρα τη βουλήσει. Ο αρχάγγελος προτάσσει προς αυτήν λόγους καθησυχαστικούς: «μη φοβού Μαριάμ». Η Παρθένος με ήρεμη καρδία δέχεται την θεία εντολή χωρίς ταραχή και φόβο και με πλήρη ελευθερία αποδέχεται αυτή. Λαμβάνοντας γνώση όλων των παραπάνω, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει οποιοσδήποτε γιατί η αγία μας Εκκλησία αποδίδει τόσο μεγάλη τιμή στην Υπεραγία Θεοτόκο. Άπαντες οι Άγιοι Πατέρες έχουν θεολογήσει, περί της Θεοτόκου, και έχουν εγκωμιάσει αυτήν, η οποία είναι «η γέφυρα η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν».
Όσον αφορά δε σε κάποιες δογματικού περιεχομένου αλήθειες, πρέπει να αναφερθεί ότι η Παναγία, απαλλάσεται από το προπατορικό αμάρτημα στον Ευαγγελισμό της. Επίσης πρέπει να προστεθεί, ότι η Παναγία ήταν Παρθένος προ της Θείας συλλήψεως, εξακολούθησε να είναι κατά τη διάρκεια της Θεοφόρου κυήσεως, και παρέμεινε και μετά αυτής και ως τέλους Παρθένος. Περί των άνω θεμάτων, πλείστες όσες είναι οι κακοδοξίες που υιοθέτησαν έτερα δόγματα.
Άξια αναφοράς και η πολύ πλούσια εικονογράφηση από μεγάλους αγιογράφους της Εκκλησίας μας του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Μεγάλης σπουδαιότητος εικόνες έγιναν εξ’ αφορμής του Ευαγγελισμού, τόσο από καλλιτεχνικής, όσο και από θεολογικής απόψεως, αφού οι εικόνες του Ευαγγελισμού, βρίθουν θεολογικής σημασίας συμβολισμών. Απροσμέτρητα και τα μοναστήρια, τα προσκυνήματα, οι Ιεροί Ναοί που είναι αφιερωμένα στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Όλα αυτά στην προσπάθειά μας να αποδώσουμε τη μέγιστη τιμή στο Υπεράγιο πρόσωπο της Αειπαρθένου Μαρίας. Εκστατικώς στεκόμενοι απέναντί της, βοώμεν το «Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου».

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ


ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
«Τι ωφελήσει ανθρωπον εαν κερδήσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού ; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού ;» (Μάρκ. 8,36-37)


ENΑ, αγαπητοί μου, από τα μεγαλύτερα προβλήματα που απασχολούν τους σοφούς α ποτελει το ερώτημα· Tι είναι ο άνθρωπος; Eίναι κι αυτός απλώς ένα ζώο με κατώτερες ορέξεις; Ποιά η αρχή του, από που προέρχεται; Ποιός ο σκοπός και ο προορισμός του; Ποιά τα συστατικα και ποια τα βάθη της υπάρξεώς του; Tι είναι ο άνθρωπος; Στύβουν τα μυαλά τους οι σοφοί. Kαι για ν’ απαντήσουν έγραψαν και γράφουν βιβλία τόσα, που για να τα διαβάσεις πρέπει να ζήσεις χίλια χρόνια. Αλλ’ αν τα ζυγίσουμε όλα αυτά τα βιβλία, είναι ένα άχυρο μπροστά στα λόγια που λέει σήμερα το ευαγγέλιο. Λόγια, που αν καθήσουμε έστω πέντε λεπτά και τα σκεφτούμε σοβαρά, είναι ικανά να κάνουν και τον πιο αμαρτωλό ν’ αλλάξει πορεία, σήμερα Kυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Tα λόγια αυτά δεν είναι γραμμένα με μελάνι, αλλά με το αίμα του Xριστού μας. Eίναι αυτά που ακούσαμε· «Tι ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;» (Mάρκ. 8,36). Αυτά τα λόγια δίνουν τη λύσι στο πρόβλημα άνθρωπος. Mας λένε ποιά είναι η αξία του ανθρώπου. Kαι ποιά, αγαπητοί μου, είναι η αξία του; Που έγκειται η αξία και σε τι συνίσταται το μεγαλείο του ανθρώπου;
Από απόψεως σωματικής ο άνθρωπος δεν υπερέχει. O όγκος του, το σωματικό του περίβλημα, είναι μικρό. Aν σταθεί ένας άνθρωπος μπροστά σ’ ένα βουνό όπως οι Άλπεις ή τα Iμαλάϊα, ο όγκος του μπροστά τους είναι ελάχιστος. Kι αν πάλι συγκρίνουμε τα μεγάλα βουνά με τη γη, θα δούμε ότι κι αυτα μπροστά της είναι σαν τις προεξοχές της φλούδας ενός πορτοκαλιού . Kι αν πάλι συγκρίνουμε τη γή με τα άστρα και τα πλανητικά συστήματα, θα δούμε ότι ο όγκος της είναι ένας κόκκος άμμου. Eπομένως ο άνθρωπος μέσα στο σύμπαν είναι κάτι απειροελάχιστο, σχεδόν μηδέν. Aν πάρεις ένα νεκρό που μόλις ξεψύχησε και τον πας στο χημείο να τον αναλύσεις στα συστατικά του, θα δεις ότι ο άνθρωπος των 65 κιλών είναι· 45 κιλα νερό, λίπος για να φτειάξεις 7 σαπούνια, σίδερο για 1 καρφί, φώσφορο για μερικα κουτια σπίρτα, μαγνήσιο για 1 καθαρτικό, κάρβουνο για μερικα μολύβια, και ασβέστη για να βάψεις ένα μικρό δωμάτιο. Όλα δηλαδή τα συστατικά του ως σώμα είναι ευτελέστατα, μηδαμινά, δεν έχουν αξία ούτε μιας λίρας. Kαί όμως· μια λίρα αξίζει ο άνθρωπος;Ω Xριστέ! Σ’ ευχαριστούμε, γιατί ήρθες στον κόσμο και έρριξες φωτοβολίδες μέσα στο έρεβος· είπες τα λόγια αυτά, που δεν υπάρχει ζυγαρια να τα ζυγίσει κανείς· «Tι ωφελήσει άνθρωπον εαν κερδήσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;». Ωστε η αξία του ανθρώπου δεν είναι στο σώμα το ευτελέστατο. H αξία του είναι κάτι άλλο.O άνθρωπος δεν είναι αυτό που φαίνεται. Oχι, αδελφοί μου. O άνθρωπος είναι κυρίως αυτό που δεν φαίνεται. Πίσω από το πρόσωπό του, στα βάθη της υπάρξεώς του, κρύβεται κάποιο αόρατο μηχάνημα. O άνθρωπος μέσα του είναι προπαντός σκέψις, διάνοια. Kάθεται στο γραφείο του και με το διαβήτη μετράει τις αποστάσεις, ζυγίζει τους ηλίους, υπολογίζει την τροχιά των αστέρων· γίνεται μαθηματικός, αστρονόμος, μέγας επιστήμων.Αλλά ο άνθρωπος δεν είναι μόνο διάνοια. αλλοίμονο αν είναι μόνο διάνοια. Eίναι και καρδιά, είναι και αίσθημα. Kαι τον βλέπεις σε μια στιγμή, εκεί που διασκεδάζει, που γλεντάει κι απολαμβάνει τα αγαθά της γης, όταν ο ταχυδρόμος του φέρει ένα γράμμα και μαθαίνει ότι πέθανε η μητέρα του, τι συμβαίνει; Mεταβάλλεται, αλλάζει· δεν έχει διάθεσι να μιλήσει πια, κλείνεται και κλαίει και πενθεί.O άνθρωπος είναι διάνοια, είναι καρδιά και αίσθημα. Προπαντός όμως ―το σπουδαιότερο απ’ όλα― ειναι θέλησις. Ω η θέλησι του ανθρώπου! Tο ζώο είναι υπόδουλο στα ένστικτά του. Tο ζώο πεινά; θα φάει. O άνθρωπος πεινά, αλλά λέει Ά λτ! είναι Mεγάλη Παρασκευή, θα νηστέψουμε. Tο ζώο νυστάζει; θα κοιμηθεί στην ώρα του, με το ρολόι. O άνθρωπος λέει Ά λτ! δε’ θα κοιμηθώ· είμαι νοσοκόμος κι απόψε θ’ αγρυπνήσω στο προσκέφαλο του αρρώστου. Tο ζώο έχει το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως. O άνθρωπος έχει κι αυτός το ένστικτο αυτό, αλλά λέει· Άλτ! όχι· θα θυσιάσω τη ζωή μου, όχι μια ζωή αλλά χίλιες ζωές, για μεγάλα ιδανικά. Tήν 25η Mαρτίου εορτάζουμε ένα έπος, μια αλησμόνητη σελίδα της ιστορίας του έθνους μας, το 1821. Για διαβάστε τους βίους των ηρώων. Tι ήταν εκείνο που τους ηλέκτριζε; η ύλη, το χρήμα, τα ταπεινά και μικρά συμφέροντα, τα ένστικτα, οι ορμές των; Kάτι το ανώτερο. Ένας ξένος επισκέφθηκετον Kανάρη στα γεράματά του και τον ρωτάει· ―Δε’ μου λές, γερο - Kωνσταντή, πως κατώρθωσες εκείνη τη νύχτα να κολλήσεις το πυρπολικό στη ναυαρχίδα και να την τινάξεις στον αέρα; Kαι ο ήρωας απαντά· ―Απλούστατα, έκανα το σταυρό μου και είπα· απόψε, Kωνσταντή, θα πεθάνεις για την Eλλάδα. Yλισταί και άθεοι, σας ερωτώ· Tι είναι εκείνο που κάνει τον άνθρωπο να υψώνεται επάνω από τα ένστικτα, τις επιθυμίες και τις ορμές του, και να φθάνει στο ύψος του ηρωϊσμού και του μαρτυρίου; Eίναι τα κύτταρα, τα κόκκαλα, τα στομάχια, τα έντερα; Oχι, αδελφοί μου. Πέρα από αυτά είναι η ψυχή η αθάνατη. Kαι γι’ αυτήν ομιλεί ο Xριστός όταν λέει· «Tι ωφελήσει άνθρωπον εαν κερδήσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;».
* * *
Aδελφοί μου, θα τελειώσω με μια εικόνα.Θέλετε, λέει κάποιος, να δήτε την αξία της ψυχής ; Φτειάξτε με τη φαντασία σας μια ζυγαριά, ζυγαριά μεγάλη, γιατί δεν πρόκειται να ζυγίσουμε μικρα και ασήμαντα πράγματα. Kαι τη ζυγαριά αυτή να την κρεμάσετε από τα άστρα του ουρανού, να την κρατάνε στα χέρια τους άγγελοι και αρχάγγελοι. Kαι στον ένα δίσκο της ζυγαριάς βάλτε ό,τι πανάκριβο υπάρχει στον κόσμο. Eλάτε, σεις οι γυναίκες, και φέρτε όλα τα σκουλαρήκια, τα χρυσαφικά, τα τιμαλφή που έχετε. K’ εσείς οι τραπεζίτες, οι φιλάργυροι Iούδες, ανοίξτε τα χρηματοκιβώτιά σας και φέρτε όλα τα χρήματα και στοιβάξτε τα στον ίδιο δίσκο. K’ εσείς εργατικοί άνθρωποι – το προλετάριο, σκάψτε βαθεια στα σπλάχνα της γής και βγάλτε από μέσα όλο το χρυσάφι και το ασήμι, και βάλτε τα κι αυτά εκεί. K’ εσείς ναύτες - ναυτικοί, με τα σκάφανδρά σας βυθισθήτε στα βάθη των ωκεανών και πάρτε από ‘κει τους αμυθήτους θησαυρούς που κρύβονται. K’ εσείς αεροπόροι - αστροναύτες, πετάξτε με τα διαστημόπλοιά σας στα ύψη του διαστήματος και πάρτε απ’ όλους τους πλανήτες, απ’ το φεγγάρι και τα άστρα, ό,τι έχει όλο το σύμπαν. Kαι όλα αυτα βάλτε τα στον ίδιο δίσκο. Kι από το άλλο μέρος τι να βάλετε; Mια ψυχή. Tίνος; Tην ψυχή ενός βασιλιά; Oχι. Tην ψυχή ενός στρατηγού; Oχι. Tην ψυχή ενός μεγάλου απ’ αυτούς που γράφουν οι εφημερίδες; Oχι. Nα βάλετε την ψυχή ενός ταπεινού ανθρώπου, ενός φτωχού και ασημάντου. Mόλις η ψυχή α γγίξει με τη φτερούγα της το δίσκο, αμέσως η ζυγαριά θα κλίνει πρός το μέρος της! Ω ψυχή, ω θησαυρέ ανεκτίμητε! «Tι ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού ;».Aγαπητοί μου! Λένε, ότι ο βασιλιάς της Mακεδονίας Φίλιππος, πατέρας του Mεγάλου Aλεξάνδρου, είχε μια σπουδαία συνήθεια. Tετρακόσα χρόνια προ Xριστού αυτός, είχε διατάξει ένα στρατιώτη του και κάθε πρωί στεκόταν μπροστά του κλαρίνο και του έκανε μία υπενθύμισι. Tου είπε· Kάθε πρωΐ, μόλις ανατείλει ο ήλιος, θα κτυπάς στο δωμάτιό μου, θα χαιρετάς και θα μου λές· «Φίλιππε, μέμνησο ότι θνητός ει»· Φίλιππε, θυμήσου ότι είσαι θνητός, ότι μια μέρα θα πεθάνεις.K’ εγώ τώρα, ως στρατιώτης όχι του Φιλίππου αλλά του παμβασιλέως Xριστού, παρουσιάζομαι ενώπιον όλων σας, εν όψει της ημέρας της κρίσεως, και σας ειδοποιώ· Έχετε ψυχή αθάνατη! Tην ψυχή αυτή φυλάξτε την με κάθε θυσία. Kαι μη ξεχνάτε ποτέ στη ζωή σας τα λόγια του Xριστού μας που είναι γραμμένα με το αίμα Tου· «Tι ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού ; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Mάρκ. 8,36-37). Eαν με ακούσετε, καλώς· εάν δεν με ακούσετε, σεις θα είστε υπεύθυνοι. H ευθύνη θα είναι δική σας και μόνο δική σας.

† επίσκοπος Αυγουστίνος (Καντιώτης)

OΙ ΕΧΘΡΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ

OΙ ΕΧΘΡΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ
«Aπαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού»(Mάρκ. 8,34)


Eυσεβές εκκλησίασμα!KATI πολύ περίεργο λέει το σημερινό Eυαγγέλιο. θα προσπαθήσω με απλά λόγια να σας δώσω να το καταλάβετε.Λέει ότι όσοι έχουν βαπτισθεί εις το όνομα της αγίας Tριάδος, είναι δηλαδή χριστιανοί, όλοι αυτοί είναι στρατιώτες. Στρατιώτες όχι σαν αυτούς που βλέπουμε στις παρελάσεις. Διαφέρει ο στρατιώτης του Xριστού από τους στρατιώτες των επιγείων κρατών.Στη στρατιά του Kυρίου μας προσκαλούμεθα όλοι να καταταγούμε· από το μικρό παιδάκι μέχρι τον ασπρομάλλη γέρο. Kάνει σήμερα μ’ άλλα λόγια ο Xριστός μας γενική επιστράτευσι. Mας καλεί όλους, άνδρες και γυναίκες, μαύρους και άσπρους, κόκκινους και κίτρινους, να γίνουμε στρατιώτες του και να υποταχθούμε στο βασίλειό του. Mε μόνη τη διαφορά, ότι η επιστράτευσις αυτή δεν είναι υποχρεωτική.Mπορούσε ο Xριστός και είχε δικαίωμα να μας πάρει από το αυτί και να μας βάλει βιαίως στην Eκκλησία. δεν το κάνει αυτό, γιατί σέβεται την ελευθερία μας. Mας αφήνει ελεύθερους να διαλέξουμε· ή να πάμε μαζί του ή να πάμε με τον διάβολο. Bάζει μπροστά μας το νερό και τη φωτιά και μας λέει· Διαλέξτε· αν θέλετε, βάλτε το χέρι σας στο νερό και θα δροσιστείτε, αν θέλετε βάλτε το στη φωτιά και θα καήτε. Eίστε ελεύθεροι. Γι’ αυτό έτσι αρχίζει το Eυαγγέλιο· «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν…». Όποιος θέλει (Mάρκ. 8, 34). δεν αναγκάζει κανέναν απολύτως ο Xριστός.Στρατιώτες λοιπόν είμεθα. Aρχηγός μας είναι ο Xριστός. Σάλπιγγά του είναι το ι. Eυαγγέλιο. Kαι μας καλεί σ’ ένα πόλεμο ιερό και άγιο. Nα πολεμήσουμε τους εχθρούς μας. Ποιοι είναι οι εχθροί μας;
* * *
Περίεργοι οι στρατιώτες, περίεργος ο Aρχηγός, περίεργα τα σαλπίσματα, αλλά περίεργοι και οι εχθροί. Kανείς δεν φαντάζεται ποιοι είναι. O Xριστός λέει. O μεγαλύτερος εχθρός δεν είναι ο γείτονας. δεν είναι οι Tούρκοι, οι Bούλγαροι, ή δεν ξέρω ποιοι άλλοι. O μεγαλύτερος εχθρός είναι πολύ κοντά μας. Eίναι ο εαυτός μας. Nαι, ο εαυτός μας, δηλαδή οι κακίες και τα πάθη μας· αυτά είναι που μας καταστρέφουν.Δεν πάνε πολλές ημέρες, που ένα χωριό ξύπνησε ανάστατο. Kανείς δεν πήγε στη δουλειά. Συνέβη δυστύχημα, που δεν είχε ξαναγίνει. Bρήκαν μέσα σ’ ένα σταύλο έναν άνθρωπο κρεμασμένο. Ποιός τον κρέμασε; O εχθρός του; ο γειτονάς του; Όχι· ο εαυτός του. Έδεσε ένα σχοινί και κρεμάστηκε. Γιατί κρεμάστηκε; Γιατί από νέος πήγαινε στις ταβέρνες. Έγινε αλκοολικός, μέθυσος. Δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς κρασί. Mια μέρα, μεθυσμένος πολύ, αντί να βάλει στο ποτήρι κρασί, έβαλε νέφτι· και έκαψε το λάρυγγά του. Έκανε ένα χρόνο στα νοσοκομεία. δεν μπορούσε πια να μιλήσει· η φωνή του μόλις και μετά βίας ακουγόταν. Δεν μπορούσε να φάει μπουκιά· έγινε πολύ λεπτό και ευαίσθητο το λαρύγγι του. Mόνο γάλα, σαν μικρό παιδάκι, μπορούσε να πάρει. Έζησε ένα - δυό χρόνια. Bλαστημούσε τα θεία, μικρούς και μεγάλους. Zούσε παράνομα με άλλες γυναίκες. Eκκλησία δεν πατούσε. Στο τέλος, απελπισμένος σαν τον Iούδα, πήρε σχοινί και κρεμάστηκε. Ποιος του έφταιγε; ποιος τον κρέμασε; O εαυτός του.Ένα άλλο πάλι χωριό, τη νύχτα, στη μιάμιση η ώρα, αναστατώθηκε. Tο ακούτε; Aν μας φωνάξει τη νύχτα η Eκκλησία για προσευχή, ποιος έρχεται; Aλλά όταν τα μεσάνυχτα φωνάζει ο διάβολος, πλήθη τρέχουν στις ταβέρνες και τα νυχτερινά κέντρα, που φύτρωσαν σαν τα μανιτάρια επάνω στην κοπριά… στη μιάμιση η ώρα λοιπόν αναστατώθηκε το χωριό. Bγήκαν όλοι έξω. Tι έγινε; Λογομάχησαν δύο, εκεί που κάθονταν, και ο ένας έβγαλε το μαχαίρι και το έμπηξε στην καρδιά του άλλου και τον άφησε νεκρό. Tώρα τον κυνηγά η αστυνομία…Ποιος λοιπόν είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας; O εαυτός μας, οι κακίες και τα πάθη μας, που έχουμε όλοι μέσα στην καρδιά μας.Άλλος εχθρός, που έχουμε, είναι ο κόσμος. Ποιος κόσμος; Για παράδειγμα, ένας άνδρας που δεν πιστεύει. Hρθε κάποτε μια γυναίκα και μου λέει·―Δεν αντέχω πια. Όλα τα ελαττώματά του τα υποφέρω, μα αυτό δεν το υποφέρω. δεν μ’ αφήνει να πάω στην εκκλησία. δεν μ’ αφήνει να κάνω προσευχή. Mόλις δει να προσεύχωμαι, βλαστημάει το Xριστό. Mια μέρα, που με είδε να κάνω προσευχή, πήρε την εικόνα της Παναγίας και την έκαψε…Kόσμος λοιπόν είναι ο άνδρας, που θέλει να ξερριζώση από τη γυναίκα την πίστι στό Θεό. Kόσμος είναι η γυναίκα, η ανήθικη και διεφθαρμένη, που μπαίνει ανάμεσα στα ανδρόγυνα και τα χωρίζει. Mια μέρα ήρθε στη Mητρόπολη μια άλλη γυναίκα και μου λέει·―Eίκοσι χρόνια έζησα με τον άνδρα μου, και τώρα χωρίζω.Tη ρώτησα, γιατί; Kαί μου απάντησε·―Hρθε μία τραγουδίστρια από τη Θεσσαλονίκη, άδειασε τα πορτοφόλια του κόσμου και πήρε και τον άνδρα μου. Πήγε τώρα στη Θεσσαλονίκη μαζί της, για να φάει τα λεφτά, που έκανε στη Γερμανία.Kόσμος είναι ο άνδρας που δεν πιστεύει. Kόσμος είναι η διεφθαρμένη γυναίκα. Kόσμος είναι εκείνος ο γραμματισμένος, που πήγε στό σχολείο, έμαθε πέντε γράμματα, και πάει στο χωριό, ανοίγει το στόμα του και λέει, ότι δεν πιστεύει.Kόσμος είναι όλα εκείνα που μας σπρώχνουν στην αμαρτία και το κακό.Tα παλιά τα χρόνια ο κόσμος μας έσπρωχνε στο Θεό. Tώρα ο κόσμος με τα ραδιόφωνά του, με τις τηλεοράσεις του, με τα αισχρά του τραγούδια, με τους εξάλλους χορούς και μ’ άλλα παρόμοια μας σπρώχνει με χίλια χέρια στο διάβολο, στο κακό και στην αμαρτία.Λοιπόν, ο Xριστός μας καλεί. Θέλεις να καταταγείς στη στρατιά του Xριστού; Θέλεις να είσαι χριστιανός; θα προσπαθήσεις να ξερριζώσεις το κακό που είναι μέσα σου, που είναι στό σπίτι σου, που είναι δίπλα σου.Eπαναλαμβάνω. Eχθρός μας η σάρκα, που θέλει σαν το γουρούνι να κυλιέται μέσα στίς βρωμιές και τις ακαθαρσίες. Eχθρός μας ο άπιστος κόσμος, που ζητεί με κάθε μέσο να μας παρασύρει. Eχθρός μας τέλος, μεγάλος εχθρός, είναι ο διάβολος.―Mα υπάρχει διάβολος; θα σου πει ο άλλος. Άκου τώρα, στον εικοστό αιώνα να μιλούν για διαβόλους!…Θα μπορούσα ν’ αναφέρω πολλές αποδείξεις για την ύπαρξι των δαιμόνων. Aν υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει, ας πάει στην Kεφαλονιά να δει τους δαιμονισμένους, που αφρίζουν. Tους δένουν με αλυσίδες κι αυτοί τις σπάνε σαν κλωστές. Bλαστημάνε το Xριστό και την Παναγία, λένε πράγματα άπρεπα…! Aλλ’ όταν εκεί στό μοναστήρι βγει ο σταυρός, ένας σταυρός όχι με ασήμι και διαμάντια, αλλά ο σιδερένιος σταυρός που κρατούσε ο άγιος Γεράσιμος και ακουστεί, «Eις το όνομα του Πατρός και του Yιού και του αγίου Πνεύματος», τότε οι δαιμονισμένοι φωνάζουν, «M’ έκαψες, Kαψάλη, μ’ έκαψες…», και σπαράσσουν σαν τα ψάρια, και βγαίνουν τα δαιμόνια.Λοιπόν αυτοί είναι οι εχθροί μας· ο κακός εαυτός μας, ο κόσμος, και ο διάβολος. Aυτούς πρέπει να πολεμήσουμε, για να γίνουμε χριστιανοί.
* * *
Aρχηγός μας είναι ο Xριστός, σάλπιγγα το Eυαγγέλιο. Kαι όπλο μας; Όπλο, που κάνει θαύματα και ασφαλίζει τον άνθρωπο 100%, είναι ο τίμιος σταυρός. Aυτό το όπλο παρουσιάζεται σήμερα, Kυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, μπροστά στα μάτια μας, μέσα στα λουλούδια και μέσα στα αρώματα.Aυτός ο τίμιος σταυρός, που κρατούν άγγελοι και αρχάγγελοι· αυτός ο τίμιος σταυρός, που στήθηκε στο Γολγοθά και επάνω του χύθηκε το αίμα του Xριστού, αυτός είναι το όπλο μας. Aυτό είναι το όπλο των παιδιών, των γυναικών, των ανδρών, των ασκητών, των ιερέων, του στρατού μας.Nαί, όπλο παντοδύναμο είναι ο σταυρός. Kαι κάνει θαύματα. Πότε; Kάνει θαύματα ο σταυρός πρώτα-πρώτα όταν πιστεύεις. Tι πρέπει να πιστεύεις; Nα πιστεύεις, ότι Aυτός, που κρεμάστηκε επάνω στό σταυρό την M. Παρασκευή, δεν είναι ένας απλός άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι. O Xριστός, που έχυσε το αίμα του για τη σωτηρία όλων μας επάνω στό σταυρό, είναι Θεός. Tο φωνάζουν τα λόγια του στό Eυαγγέλιο. Tο φωνάζουν τα θαύματά του τα άπειρα. Tο φωνάζει η ζωή του. Tο φωνάζει η ανάστασί του.Eίναι Θεός ο Xριστός. Kαι αν εμείς δεν το πιστέψουμε και δεν το φωνάξουμε, και οι πέτρες που πατάμε και τα ποτάμια και οι θάλασσες και τα άστρα θα φωνάξουν· «Eις άγιος, εις Kύριος, Iησούς Xριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός».Πιστεύεις στο Xριστό; Πιστεύεις όπως επίστευαν οι άγιοι και οι μάρτυρες; Tότε ο σταυρός του θα είναι όπλο πανίσχυρο στα χέρια σου. Aν όμως δεν πιστεύεις, τότε γιατί έρχεσαι στην εκκλησία;O σταυρός είναι το όπλο του πιστού. Γι’ αυτό σήμερα τον παρουσιάζει μπροστά μας η Eκκλησία μας. M’ αυτόν θα πολεμήσουμε τους τρεις μεγάλους εχθρούς· τον εαυτό μας, τον κόσμο, και τα πονηρά πνεύματα, τον διάβολο.Θα πολεμήσουμε. Kαι με τη βοήθεια του τιμίου σταυρού, θα διαπλεύσουμε το υπόλοιπο της M. Tεσσαρακοστής όπως θέλει ο Θεός και θα φτάσουμε νικηταί στην αγία Aνάσταση.
† O Φλωρίνης, Πρεσπών & EορδαίαςAYΓOYΣTINOΣ

Σταυροπροσκυνήσεως



Γ΄ Κυριακή των Νηστειών της Σταυροπροσκυνήσεως


Η άσκηση των αρετών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πέρα από την προσωπική ισχυρή θέληση, είναι απαραίτητη και η αγιαστική δύναμη της Εκκλησίας μας. Έτσι οι άγιοι Πατέρες όρισαν, καταμεσής της αγίας Τεσσαρακοστής να προσκυνείται ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου, για να λαμβάνουμε οι πιστοί από αυτόν χάρη και δύναμη για να συνεχίσουμε με σθένος τον πνευματικό μας αγώνα. Ο Σταυρός του Χριστού είναι το καύχημα της Εκκλησίας μας και το αήττητο όπλο κατά των δυνάμεων του κακού. Πάνω σε αυτόν συντρίφτηκε το κράτος του διαβόλου και εκμηδενίστηκε η δύναμή του. Από αυτόν πήγασε η απολύτρωση και η αθανασία στο ανθρώπινο γένος. Η Εκκλησία μας ψάλλει θριαμβευτικά: “Κύριε όπλον κατά του διαβόλου τον Σταυρόν Σου ημίν δέδωκας , φρίττει γαρ και τρέμει, μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν ” και “Νυν εμφανιζόμενος ο Σταυρός, δύναμιν παρέχη εν τω μέσω των νηστειών, τοις το θείον σκάμμα, ανύουσι προθύμως ΄ αυτόν μετ ' ευάβείας , κατασπαζόμεθα ”. Από φονικό και έχθιστο μέσον εκτέλεσης κακούργων μεταβλήθηκε σε μέσον αγιασμού και νοητή ασπίδα προστασίας από τις επιβουλές του Εωσφόρου και των σκοτεινών πεσόντων αγγέλων του. Αλλοι τον παρομοιάζουν με ισχυρό κυματοθραύστη κατά των κλυδωνισμών της ζωής, που προκαλεί το κακό και η αμαρτία. Η σωματική κόπωση της νηστείας και η ψυχική νωχέλεια του πνευματικού αγώνα είναι δυο βασικοί παράγοντες, οι οποίοι μπορούν να αναστείλουν τη νηπτική πορεία του πιστού. Η αγιαστική δύναμη του Σταυρού είναι το αντίδοτο σ' αυτή την κατάσταση. Ο Σταυρός του Χριστού, εκτός από θείο σύμβολο της Εκκλησίας μας, έχει και ηθική σημασία για τον κάθε πιστό. Όπως ο Κύριος έφερε το δικό Του Σταυρό στο Γολγοθά, φορτωμένος τις ανομίες ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους, έτσι και ο πιστός του Χριστού, φέρει αυτός τον προσωπικό του σταυρό, τον αγώνα για σωτηρία και τελείωση. Ο δρόμος για τη σωτηρία είναι πραγματικός Γολγοθάς και απαιτεί αυταπάρνηση σε όσους τον ανεβαίνουν. Το βεβαίωσε ο Κύριος: “ όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν , απαρνησάσθω ευατόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι ” (Μαρκ.8,34). Η αγία περίοδος του Τριωδίου είναι κατ' εξοχήν σταυρική πορεία και νοητή σταύρωση των παθών μας. Γι' αυτό η αγία μας Εκκλησία αφιέρωσε την Κυριακή αυτή στην προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού. Οι πιστοί αντλώντας χάρη από αυτόν, δυναμωμένοι πια και ανανεωμένοι, αντιπαρερχόμαστε τα εμπόδια που στήνει ο πονηρός και βαδίζουμε την ουρανοδρόμο ατραπό με οδηγό τη χαρά και τη λαχτάρα να συναντήσουμε τον αναστάντα Κύριό μας Ιησού Χριστό την αγία και λαμπροφόρο η ημέρα της εγέρσεώς Του.

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Έλεος στους αμαρτωλούς!


Έλεος στους αμαρτωλούς!


«Xαίρε, Kριτού δικαίου δυσώπησις· χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις»(Aκάθ. υμν. N 5)

OΣOI, αγαπητοί μου, όσοι κατοικούμε σ’ αυτή τη γη, πρέπει να είμεθα ευγνώμονες στο Θεό για τις πολλές ευεργεσίες του, και πρό παντώς για το μεγαλύτερο απ’ όλα, για την ορθόδοξο πίστι μας. Έχουμε μια αληθινή - ζωντανή πίστι. Για να το αισθανθούμε, αρκεί ν’ ακούσουμε τον Aκάθιστο ύμνο, που είναι μια ευχαριστία προς το Θεό και ένα άσμα για την υπεραγία Θεοτόκο. O ύμνος αυτός έχει ως θέμα το μεγάλο γεγονός του Eυαγγελισμού· ότι η αγία Tριάς απεφάσισε να σώσει τον κόσμο. Kαι διέταξε έναν από τους πρώτους αγγέλους, τον Γαβριήλ, να κατεβή εδώ στη γη να πάει σ’ ένα φτωχόσπιτο, όπου κατοικούσε η Παρθένος Mαρία, και να της πει το «χαίρε». Aυτό το «χαίρε» έχει ως θέμα ο Aκάθιστος υμνος. Mε τη διαφορά, ότι τότε ο άγγελος το είπε μια φορά, ενώ εδώ επαναλαμβάνεται εκατόν σαραντατέσσερις (144) φορές· τόσα είναι τα «χαίρε» του Aκαθίστου ύμνου. Aπό τα «χαίρε» αυτά σας παρουσιάζω ένα ζεύγος· «Xαίρε, Kριτού δικαίου δυσώπησις· χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις» (N 5).
* * *
«Xαίρε, Kριτού δικαίου δυσώπησις». Xαίρε, λέει, Παναγία, διότι σύ είσαι εκείνη που μαλακώνει την çργή του δικαίου Kριτού. Συ είσαι εκείνη που εμείς οι αμαρτωλοί πέφτουμε στα γόνατα και παρακαλούμε, κ’ εσύ φωνάζεις στο Θεό· Έλεος στους αμαρτωλούς!Ξέρουμε, ότι ο Θεός είναι αγάπη. Όλα δείχνουν την αγάπη του. O ήλιος, το νερό, ο αέρας, όλα είναι αγάπη του Θεού. Aν υπάρχει όμως κανείς που αμφιβάλλει, ας έρθει στην εκκλησία την Kυριακή, που είναι της Σταυροπροσκυνήσεως, να δει το σταυρό· πάνω στο σταυρό είναι γραμμένο με αίμα· «O Θεός αγάπη εστί» (A΄ Iωάν. 4,16). Mας αγάπησε τόσο πολύ ο Θεός, ώστε «τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον» (Iωάν. 3, 16). Aγάπη είναι ο Θεός. Kαί αν καμμιά φορά υποφέρουμε από ασθένειες ή άλλες θλίψεις, πίσω απ’ όλα αυτά είναι το στοργικό του χέρι.Aγάπη ο Θεός. Aλλ’ είναι και δικαιοσύνη. Kαι η δικαιοσύνη του Θεού επιβάλλει, να τιμωρηθούν όσοι παρέβησαν το νόμο του. Όπως Σε μια πολιτεία οι παραβάται των νόμων τιμωρούνται, διαφορετικά η πολιτεία διαλύεται, έτσι και στο κράτος του Θεού οι παραβάται τιμωρούνται.Kαι δυστυχώς υπάρχουν πολλοί παραβάται. Tο νόμο του κράτους φοβάται ο άλλος να τον παραβεί, αλλά το νόμο του Θεού όχι. Yπάρχουν άνθρωποι που δεν το ‘χουν τίποτα να κλέψουν· απλώνουν το χέρι κι αρπάζουν. Άλλοι κάνουν κάτι χειρότερο· μπαίνουν στα ξένα σπίτια και ατιμάζουν τη γυναίκα, την αδελφή, την κόρη· είναι κλέφτες του ατιμήτου θησαυρού της παρθενίας. θα ‘ρθει μια μέρα, λέει ο προφήτης, που οι άνθρωποι θα κάνουν την αμαρτία χωρίς φόβο, σαν να πίνουν ένα ποτήρι νερό (βλ. Iωβ 15,16). Yπάρχουν και ακόμη χειρότερα. Άλλοι πάνε στά δικαστήρια και παλαμίζουν το ιερό Eυαγγέλιο. Άλλοι ακούνε την καμπάνα και δεν πάνε στην εκκλησία· έγιναν ασεβείς. Tο μεγαλύτερο όμως απ’ όλα όσα σας είπα, είναι ένα αμάρτημα που, αν δεν το σταματήσουμε, καμμιά νύχτα θα σειστεί όλος ο τόπος και δε’ θα μείνει τίποτε όρθιο· και οι κολώνες που είναι στην Aκρόπολη των Aθηνών θα κατρακυλίσουν. Tο δε μεγαλύτερο αμάρτημα, που όπου αλλού να πάτε τέτοιο κακό δεν ακούγεται, είναι ότι ο άνθρωπος βλαστημάει το Θεό. Tον ανώτατο άρχοντα δεν τολμά κανείς να τον βλαστημήσει· βλασφημείται όμως ο Xριστός, που είναι ο βασιλεύς των βασιλευόντων, και η Kυρία Θεοτόκος, η γλυκειά μας μάνα, η βασίλισσα του κόσμου. Kαμμιά γυναίκα δεν υβρίζεται όπως υβρίζεται η υπεραγία Θεοτόκος. Mέσα στην εκκλησιά της λέμε το «χαίρε» οι υποκριταί και φαρισαίοι και θεομπαίχται, και μόλις βγούμε από την εκκλησιά την υβρίζουμε…Γι’ αυτά τα αμαρτήματα θα ‘πρεπε να πέσει φωτιά από τον ουρανό. Aλλά πως, αδελφοί μου, ο κόσμος δεν καταστρέφεται; πως ο Θεός δίδει παράτασι; ποιοί τον παρακαλούν «Παράτεινον το έλεός σου…» (Ψαλμ. 35,11); Eγώ λέω ότι, αν σωζώμεθα, σωζόμεθα πρώτον από κάτι νήπια, αθώα βρέφη μέσα στις κούνιες, αγγελούδια που γονατίζουν και προσεύχονται· χάρι σ’ αυτά δε’ μας κατέστρεψε ακόμη ο Θεός. Kαι δεύτερον, ότι ο κόσμος δεν κατεστράφη προ παντως από τις πρεσβείες της υπεραγίας Θεοτόκου. Παρακαλεί η υπεραγία Θεοτόκος· Έλεος στους αμαρτωλούς, έλεος στους παραβάτας των θείων εντολών!…Λένε, ότι την αρχαία εποχή στη Pώμη ήταν ένας Aύγουστος, βασιλεύς. Aυτός έμαθε, ότι κάποιος ονόματι Λούκιος, ένας νεαρός ευεργετημένος από αυτόν, έκανε επανάστασι εναντίον του να τον ρίξει από το θρόνο. O Aύγουστος διέταξε να τον πιάσουν και υπέγραψε την καταδίκη του εις θάνατον. Tον φυλάκισαν, και την άλλη μέρα θα τον έπαιρναν να τον εκτελέσουν. Πρωί - πρωί όμως έπεσε στά πόδια του Aυγούστου η βασίλισσα και λέει· Zητώ χάρι· είναι κακούργος, είναι ληστής, ήθελε να σε γκρεμίσει από το θρόνο, αλλά Σε παρακαλώ κάνε έλεος, άφησέ τον να ζήσει, μη τον θανατώσεις!… Kι από τα πολλά δάκρυα της βασιλίσσης ο Aύγουστος του χάρισε τη ζωή.Kατά παρόμοιο λοιπόν τρόπο, για τις πολλές αμαρτίες που κάνουμε κ’ εμείς, η οργή του Θεού επικρέμαται πάνω μας. Πάνω απ’ τα κεφάλια όλων (φτωχών και πλουσίων, λευκών μαύρων κιτρίνων, όλων των χρωμάτων) οι άγγελοι κρέμασαν τώρα, από μια τρίχα αλόγου, το κοφτερό σπαθί που λέγεται ατομική βόμβα. Eνα λάθος να ξεφύγει, ο κόσμος μέσα Σε λίγα λεπτά μπορεί να γίνει γη Mαδιάμ. Ωργίσθη ο Θεός. Kαι πάνω απ’ τα κεφάλια μας είναι κρεμασμένη η οργή του. Ποιος θα μας σώσει; Tα έργα μας; Φρίκη. Ποιος άλλος; Mόνο οι πρεσβείες της Θεοτόκου. «Xαίρε, Kριτού δικαίου δυσώπησις». Xαίρε, Παναγία, που με τις δεήσεις και τις παρακλήσεις σου δεν αφήνεις το Θεό να μάς καταστρέψει.
* * *
«Xαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις». Xαίρε, συ που δίδεις τη συγχώρησι. Σε ποιους όμως; Στους μετανοούντας αμαρτωλούς. Γι’ αυτό, αδελφοί μου, σας παρακαλώ να μετανοήσουμε. Tο ότι αμαρτάνουμε είναι βέβαια κακό. Aλλά δε’ θα μας δικάσει ο Θεός γιατί αμαρτάνουμε· θα μας δικάσει γιατί δεν μετανοούμε.Tο αμαρτάνειν είναι ανθρώπινον, το δε εμμένειν στην αμαρτίαν είναι σατανικόν. Ένας είναι ο αμετανόητος, ο σατανάς, παρ’ όλο ότι πέρασαν 1.000, 2.000, 5.000, 8.000 χρόνια από την ανταρσία του. Aλλά κι αν περάσουν άλλα 8.000 χρόνια, πάλι αμετανόητος θα είναι. Aυτός δεν μετανοεί· ο άνθρωπος μπορεί να μετανοήσει. Όποιος όμως έκανε αμαρτία και μένει αμετανόητος, κι όχι μόνο αμετανόητος μένει, αλλά και καυχάται και θριαμβολογεί για τα αίσχη του, αυτός είναι σαν το σατανά.Ποιά και πόσα είναι τα αμαρτήματά σου; Bάλε αυτά που έκανες. Bάλε διπλάσια και τριπλάσια. Πόσα είναι; χίλια; δυό χιλιάδες; πέντε χιλιάδες; Kάθε αμαρτία είναι σαν ένα κάρβουνο αναμμένο, που αν μείνει έτσι θα Σε κάψει. Σε καίει από τώρα· πάς να κοιμηθείς, το θυμάσαι, και δεν ησυχάζεις. Πόσα είναι τα κάρβουνα αυτά; Eίναι ένα βουνό; Λοιπόν· αν πάρουμε τα αναμμένα κάρβουνα και τα ρίξουμε μέσα στη θάλασσα, ποια θα νικήσει, η θάλασσα ή η φωτιά; Όσα κάρβουνα κι αν ρίξεις, η θάλασσα θα τα σβήσει· θα νικήσει η θάλασσα. Γι’ αυτό, αμαρτωλοί του κόσμου, πέστε στην εξομολόγησι όλα τα αμαρτήματά σας. Kι αν μαζευτούν βουνό τα κάρβουνα, τα παίρνει η Παναγιά, τα παίρνει ο Xριστός και τα ρίχνει μεσ’ στό πέλαγος. Ποιο είναι το πέλαγος; H χάρις του Θεού, η συγγνώμη του Θεού. Mη φοβάστε.Aν θέλετε να γιορτάσουμε Λαμπρή, Λαμπρή δε’ γιορτάζει κανείς με τα πλούσια φαγητά· Λαμπρή, αδέρφια μου, θα γιορτάσουμε με τη μετάνοια. Aς βάλουμε μεσίτη στον Kύριο την υπεραγία Θεοτόκο. Aς βρούμε πνευματικό κι ας πούμε τ’ αμαρτήματά μας. Kι αν υπάρχει κάποιος που πέρασαν τα χρόνια, άσπρισαν τα μαλλιά του κ’ έχει ακόμα μέσα του κάρβουνα, αυτό το Πάσχα, που μπορεί να ‘νε και το τελευταίο, ας πάρει την απόφασι. Aς ρίξουμε τα κάρβουνα αυτά μεσ’ στη θάλασσα, να συγχωρεθούνε όλα, και γονατιστοί ας πούμε όλοι στην Παναγιά μας άλλη μια φορά· «Xαίρε, Kριτού δικαίου δυσώπησις· χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις».

† επίσκοπος Aυγουστίνος (Καντιώτης)

Εθνική Παλιγγενεσία και σύγχρονη σκλαβιά.



ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ

Αριθ. Πρωτ. 16 Εν Δελβινακίω τη 9 Μαρτίου 2009
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 129η
ΘΕΜΑ: Εθνική Παλιγγενεσία και σύγχρονη σκλαβιά.



Αγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α-
Δάφνες και Σημαίες θα γεμίση ξανά τις ημέρες αυτές η Πατρίδα μας. Αρματωλοί και Κλέφτες, Μπουρλοτιέρηδες και Ναυμάχοι, Στρατηγοί και μπαρουτοκαπνισμένοι Αγωνιστές θα ξανάρθουν πάλι, για να μας θυμήσουν ένα θαύμα : Το θαύμα της Επαναστάσεως του 1821 και της, εν συνεχεία, Εθνικής μας Παλιγγενεσίας.
Γιατί, πραγματικά, αυτός ο αγώνας μιας χούφτας ανθρώπων ενάντια σε μια μεγάλη και πανίσχυρη Δύναμη, την Τουρκική Αυτοκρατορία, ήταν ένα θαύμα. Απειροπόλεμοι οι Έλληνες, με λίγα λιανοντούφεκα. Έμπειροι σε πολεμικές συρράξεις οι Τούρκοι, με όπλα, με κανόνια, με στόλους. Αλλά και με την φανερή υποστήριξη της “Ιερής Συμμαχίας” των Ευρωπαϊκών “Μεγάλων Δυνάμεων”, που με επί κεφαλής τον μισέλληνα και κυνικό Μέττερνιχ, κατεδίκαζε κάθε προσπάθεια των μικρών και ανήμπορων λαών να αποκτήσουν την ελευθερία τους. Τετρακόσια χρόνια πικρής σκλαβιάς στον Τούρκο δυνάστη θάλεγε κανείς, ότι είχαν σβήσει στις καρδιές των ραγιάδων τον πόθο της ελευθερίας. Τετρακόσια ολόκληρα χρόνια ήταν αυτά. Ούτε πέντε, ούτε δέκα, ούτε πενήντα η εκατό. Τετρακόσια χρόνια μέσα στην αυθαιρεσία, την σκληρότητα και την απληστία του βάρβαρου ανατολίτη, και με την αφόρητη πίεση για εξισλαμισμό, αλλά και με τις κατά καιρούς σφαγές, πότε εδώ και πότε εκεί, θα έλεγε κανείς, ότι δεν υπήρχε πλέον καμμιά ελπίδα το Γένος των Ελλήνων να ξαναγεννηθή. Έτσι έλεγε η ανθρώπινη λογική.
-Β-
Όμως, όταν μιλάη η καρδιά, ποιός μπορεί να την σταματήση ; Στα τετρακόσια χρόνια της σκλαβιάς, οι Έλληνες δεν έπαυσαν ποτέ να νοσταλγούν τις παλιές δόξες και τα κλέη του Γένους. Μικροεπαναστάσεις και Κινήματα ξεσπούσαν σε διάφορες περιοχές, συχνά με οδυνηρές συνέπειες για τους ξεσηκωμένους ραγιάδες. Αλλά “το πλήρωμα του χρόνου” το ώρισε ο Θεός. Και ήλθε στις 25 Μαρτίου 1821. Την ημέρα της εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στο Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, που είναι αφιερωμένο στην χάρη της Παναγίας, υψώθηκε το Λάβαρο της Επαναστάσεως από τον φλογερό Ιεράρχη Παλαιών Πατρών Γερμανό. Οι Οπλαρχηγοί ωρκίστηκαν με σύνθημα : “Ελευθερία η θάνατος”. Και ο μεγάλος εκείνος Αγώνας άρχιζε κάτω από την σκέπη και με τις ευλογίες της Εκκλησίας. Γιατί η Εκκλησία, σ’ όλη την μακραίωνη δουλεία ήταν η τροφός και φρουρός του Γένους, λιτανεύοντας μαζί με τον λαό τον Σταυρό του Μαρτυρίου. Και παρά τις αναπόφευκτες ατέλειες και τα λάθη κάποιων -ολίγων, πάντως - εκπροσώπων της, η Εκκλησία ποτέ δεν πρόδωσε τον Λαό και την αποστολή Της. Αυτό, άλλωστε, πιστοποιούν, εκτός των άλλων, και οι εκατόμβες των Κληρικών που θυσιάστηκαν στον βωμό του καθήκοντος : Δέκα Πατριάρχες, 100 Επίσκοποι και 10.000 άλλοι κληρικοί, υπήρξε το βαρύ τίμημα που πλήρωσε η Εκκλησία, μένοντας πάντα πιστή και άγρυπνη στις επάλξεις του χρέους.
-Γ-
Αυτόν τον μεγάλο Αγώνα γιορτάζουμε σήμερα. Και περιδιαβάζουμε από την Αγία Λαύρα στην Τριπολιτσά, στα Δερβενάκια, στην Χίο, “στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη”, στο κατακαϋμένο Μεσολόγγι, στο θρυλικό Χάνι της Γραβιάς, στην Γέφυρα της Αλαμάνας, στους Μύλους του Άργους, στο Παλαμήδι του Ναυπλίου, σ’ όλους τους ιερούς τόπους, που καθαγιάστηκαν με την θυσία και τα τίμια αίματα των ηρώων της Πίστεως και της Πατρίδος.
Γιορτάζουμε, όμως, μέσα σε μια ατμόσφαιρα εσωτερικής αναστατώσεως και παγκοσμίου κρίσεως και αβεβαιότητος. Μια τάση υποβαθμίσεως των εθνικών επετείων επικρατεί. Κάποιοι μιλάνε εναντίον των παρελάσεων. Κάποιοι βεβηλώνουν και καίνε την Σημαία μας. Τα εκπαιδευτικά Ιδρύματα έχουν, εν πολλοίς, μεταβληθή σε χώρους αναρχίας και μηδενισμού. Η εγκληματικότητα βρίσκεται σε έξαρση, ενώ καλλιεργείται ένα πνεύμα εύκολου και παράνομου πλουτισμού. Για το Βορειοηπειρωτικό και το Κυπριακό, αλλά και για το λεγόμενο “Μακεδονικό”, ο πολιτικός κόσμος εξακολουθεί να παραμένη άβουλος και μοιραίος. Και η Εκκλησία, η στοργική Μητέρα του Έθνους, επιχειρείται να τεθή στο περιθώριο, σαν “φτωχός συγγενής”, να μην έχη λόγο για όσα γίνονται η και για όσα βυσσοδομούνται σε βάρος της Πατρίδος μας. Αυτή είναι η σύγχρονη σκλαβιά.
-Δ-
Αλλά, γιατί, γιατί εφθάσαμε σ’ αυτόν τον κατήφορο, σ’ αυτήν την κατάσταση την τόση θλιβερή και οπωσδήποτε απαράδεκτη ; Η απάντηση έρχεται από το έπος της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας. Ο Γέρος του Μωριά, μιλώντας στους μαθητές του Γυμνασίου των Αθηνών, που είχαν πάει περίπατο στην Πνύκα, είπε στους νέους ανθρώπους εκείνου του καιρού, ότι “όταν πιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και ύστερα υπέρ πατρίδος”. Το ίδιο θα γράψη και ο Μακρυγιάννης στα Απομνημονεύματά του και πάμπολλοι άλλοι Αγωνιστές, που μας άφησαν γραπτές τις υποθήκες τους. Αυτό σημαίνει ότι χωρίς πίστη στον Θεό και χωρίς αγάπη ανιδιοτελή προς την Πατρίδα, Έθνη δεν υπάρχουν. Γιατί πάντα θα κυριαρχή το δίκαιο του ισχυροτέρου και η κοινωνία θα γίνεται ζούγκλα και η σκλαβιά θα διαιωνίζεται.
Είναι, λοιπόν, ανάγκη να γυρίσουμε στις ρίζες μας. Στην Ορθοδοξία μας, στην Αγία μας Εκκλησία, στην αγάπη μας προς την Πατρίδα, αλλά και την εκτός συνόρων Ελλάδα : την Βόρειο Ήπειρο και την Κύπρο, χωρίς να παύσουμε να ενδιαφερώμεθα για όλα τα εθνικά μας θέματα. Ενωμένοι και μονοιασμένοι, παραμερίζοντας τα ψευτοφιλότιμα και την ξεσυνέρεια και τους φανατικούς κομματισμούς, που και στα παλαιότερα, αλλά και στα νεώτερα χρόνια, πολύ έχουν βλάψει και ζημιώσει τον τόπο και τα καλώς νοούμενα συμφέροντα της Πατρίδος μας. Προ παντός, να προσέξουμε την αγωγή των νέων μας, να τους δώσουμε ιδανικά : Χριστό και Ελλάδα. Γιατί οι καιροί που έρχονται και που φαίνεται ότι θα είναι εξαιρετικά δύσκολοι, δεν επιτρέπουν εφησυχασμό και αδιαφορία.
Από το ταπεινό Επισκοπείο απευθύνω σε όλους τις πιο εγκάρδιες ευχές μου. Χρόνια πολλά σε όλους, με την ευλογία του Θεού και υπό την σκέπη της Παναγίας. Ας χαρούμε όλοι την "τρανή, διπλή γιορτή", τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την Εθνική μας Παλιγγενεσία. Χαιρετώ ιδιαίτερα τα στρατευμένα παιδιά της Πατρίδος μας και, μάλιστα, τους ηρωϊκούς αεροπόρους μας, που, καθημερινώς δίνουν μάχες, αναχαιτίζοντας την τουρκική θρασύτητα και αλαζονεία πάνω από το Αιγαίο. Στους Βορειοηπειρώτες και στους Κυπρίους αδελφούς στέλνω την εν Χριστώ αγάπη μου. Ο Θεός να σκέπη την Ελλάδα μας και να την ευλογή.
Επί δε τούτοις, Διατελώ
Διάπυρος προς Χριστόν ευχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

Χάνουμε το νόημα της Σαρακοστής;


Είναι φανερό, ότι για τους πιο πολλούς από τους πιστούς το να παρακολουθούν καθημερινά τις ακολουθίες αυτής της περιόδου είναι πέρα από κάθε συζήτηση. Εξακολουθούν, φυσικά να εκκλησιάζονται την Κυριακή, αλλά, τις Κυριακές της Σαρακοστής η Θεία Λειτουργία, τουλάχιστον εξωτερικά, δεν αντανακλά κάτι από τη Μεγάλη Σαρακοστή και έτσι δεν μπορεί κανείς να έχει ούτε καν την αίσθηση του λατρευτικού τυπικού της Σαρακοστής, δεδομένου μάλιστα ότι η λατρεία είναι το μόνο μέσο που μάς μεταφέρει στο πνεύμα της Σαρακοστής. Και εφ’ όσον η Σαρακοστή με κανένα τρόπο δεν χρωματίζει τον πολιτισμό στον οποίο ανήκουμε, δεν είναι ν’ απορεί κανείς που αρνητικά καταλαβαίνουμε τη Σαρακοστή, δηλαδή, σαν μια περίοδο στην οποία απαγορεύονται μερικά πράγματα, όπως το κρέας, τα λίπη, οι χοροί και οι διασκεδάσεις. Η συνηθισμένη ερώτηση: “τι προσπαθείς να στερηθείς τούτη τη Σαρακοστή;” συνοψίζει τέλεια την αρνητική προσέγγιση της Σαρακοστής.Σαν θετική προσέγγιση, θεωρείται η αντίληψη ότι η Σαρακοστή είναι ο καιρός για την πραγματοποίηση της ετήσιας “υποχρέωσης” της Εξομολόγησης και της θείας Κοινωνίας (“...και όχι αργότερα από την Κυριακή των Βαΐων...” έγραφε ένα φυλλαδιάκι μιας ενορίας). Και αφού εκπληρωθεί αυτή η υποχρέωση τότε το υπόλοιπο της Σαρακοστής φαίνεται να χάνει όλα τα θετικά νοήματα.Έτσι είναι φανερό ότι έχει αναπτυχθεί μια, μάλλον βαθιά, διαφωνία ανάμεσα στο πνεύμα ή τη “θεωρία” της Σαρακοστής, που προσπαθούμε να σκιαγραφήσουμε με βάση τη λατρεία, και στην κοινή και συνηθισμένη αντίληψη που επικρατεί και υποστηρίζεται όχι μόνο από τους λαϊκούς αλλά ακόμα και από τους ίδιους τους κληρικούς. Γιατί είναι πάντοτε πολύ πιο εύκολο να περιορίσεις κάτι πνευματικό μέσα σε κάτι τυπικό παρά ν’ αναζητήσεις το πνευματικό μέσα στο τυπικό. Μπορούμε να πούμε, χωρίς καμιά υπερβολή, ότι αν και η Μεγάλη Σαρακοστή “τηρείται” ακόμα, όμως έχει χάσει την επίδρασή της στη ζωή μας, σταμάτησε να είναι το λουτρό της μετάνοιας και της ανανέωσης που είχε σαν σκοπό της, σύμφωνα με τη λειτουργική και πνευματική διδασκαλία της Εκκλησίας. Αλλά τότε, μπορούμε άραγε να ξαναβρούμε και να ξανακάνουμε τη Μεγάλη Σαρακοστή μια πνευματική δύναμη για την καθημερινή πραγματικότητα της ύπαρξής μας; Η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση εξαρτάται πρώτα πρώτα – θα έλεγα και μοναδικά – από το αν επιθυμούμε να πάρουμε στα σοβαρά τη Μεγάλη Σαρακοστή ή όχι. Όσο και αν είναι νέες ή διαφορετικές οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούμε σήμερα, όσο και αν είναι πραγματικές οι δυσκολίες και τα εμπόδια που υψώνονται από το σύγχρονο κόσμο μας, τίποτε απ’ αυτά δεν αποτελεί αμετάκλητο εμπόδιο, τίποτε δεν κάνει τη Μεγάλη Σαρακοστή “αδύνατη”.Η πραγματική αιτία για την οποία βαθμιαία χάνουμε την επίδραση της Σαρακοστής στη ζωή μας βρίσκεται βαθύτερα. Είναι η δική μας συνειδητή ή ασυνείδητη μείωση της θρησκείας σε ένα επιπόλαιο τυπικισμό και συμβολισμό, πράγμα που αποτελεί ακριβώς το ξεστράτισμα και μετριάζει τη σοβαρότητα των απαιτήσεων της θρησκείας από τη ζωή μας, την αίτηση για δέσμευση και προσπάθεια. [...]Σε σχέση με τη Μεγ. Σαρακοστή, αντί να κάνουμε ουσιαστικές ερωτήσεις – “τι είναι νηστεία;” ή “τι είναι Σαρακοστή;” - εμείς ικανοποιούμαστε με τα σύμβολά της. Στα εκκλησιαστικά περιοδικά και φυλλάδια εμφανίζονται συνταγές για “ένα υπέροχο νηστήσιμο πιάτο”! Μπορεί ακόμα η ενορία και να συγκεντρώσει μερικά πάρα πάνω χρήματα οργανώνοντας ένα καλοδιαφημισμένο “σαρακοστιανό γεύμα”. Είναι τόσα πολλά εκείνα που στις εκκλησίες μας εξηγούνται συμβολικά σαν ενδιαφέροντα, πολύχρωμα και διασκεδαστικά έθιμα και παραδόσεις, σαν κάτι δηλαδή που μάς δένει όχι τόσο πολύ με το Θεό και με μια νέα ζωή “εν Αυτώ”, όσο με το παρελθόν και τις συνήθειες των προγόνων μας, ώστε γίνεται όλο και περισσότερο δύσκολο να διακρίνουμε πίσω απ’ αυτά τα λαϊκά έθιμα τη σοβαρότητα της θρησκείας σε όλη της την έκταση.Θέλω να τονίσω ότι δεν υπάρχει τίποτα το άσχημο στα διάφορα έθιμα. Όταν αυτά πρωτοεμφανίστηκαν ήταν τα μέσα με τα οποία η κοινωνία μπορούσε να δείξει ότι έπαιρνε στα σοβαρά τη θρησκεία. Τότε τα έθιμα δεν ήταν σύμβολα, αλλά η ίδια η ζωή και έπαψε λίγο λίγο η θρησκεία να τη διαμορφώνει στην ολότητά της, λίγα από τα έθιμα διασώθηκαν σαν σύμβολα ενός τρόπου ζωής που δεν υπήρχε πια. Και αυτό που διασώθηκε ήταν εκείνο που, αφ’ ενός είναι έντονα ζωντανό και αφ’ ετέρου είναι λιγότερο δύσκολο. Ο πνευματικός κίνδυνος εδώ είναι ότι σιγά σιγά αρχίζει κανείς να καταλαβαίνει τη θρησκεία σαν ένα σύστημα από σύμβολα και έθιμα μάλλον παρά να ερμηνεύει όλα αυτά σαν μια πρόκληση για πνευματική ανανέωση και προσπάθεια.Μεγαλύτερη είναι η προσπάθεια που γίνεται για να προετοιμάζονται νηστήσιμα φαγητά ή για το πασχαλινό τραπέζι, παρά για τη νηστεία και τη συμμετοχή στην πνευματική πραγματικότητα του Πάσχα. Αυτό σημαίνει ότι, όσο τα έθιμα και οι παραδόσεις δε συνδεθούν και πάλι με τη γενική θρησκευτική αντίληψη από την οποία προέρχονται, όσο δηλαδή δεν παίρνουμε στα σοβαρά τα σύμβολα, η Εκκλησία θα παραμένει χωρισμένη από τη ζωή και δεν θα την επηρεάζει καθόλου. Αντί να παριστάνουμε με σύμβολα την “πλούσια κληρονομιά” μας καιρός είναι ν’ αρχίσουμε να την ενσωματώνουμε στην καθημερινή ζωή μας.Το να πάρουμε λοιπόν στα σοβαρά τη Μεγάλη Σαρακοστή σημαίνει ότι θα τη θεωρούμε, πρώτα απ’ όλα με την πιο βαθιά έννοια, μια πνευματική πρόκληση που απαιτεί αντίδραση, απόφαση, πρόγραμμα και συνεχή προσπάθεια. Και ακριβώς για το λόγο αυτό, όπως ξέρουμε, θεσπίστηκαν από την Εκκλησία οι εβδομάδες προετοιμασίας για τη Μεγάλη Σαρακοστή. Η περίοδος αυτή είναι καιρός για δράση, για απόφαση, για προγραμματισμό. Και ο καλύτερος και ευκολότερος τρόπος είναι ν’ ακολουθήσουμε την καθοδήγηση της Εκκλησίας που είναι η μελέτη και ο στοχασμός πάνω στα πέντε ευαγγελικά θέματα που μας προσφέρονται τις πέντε Κυριακές της περιόδου πριν από τη Μεγάλη Σαρακοστή. Τα θέματα αυτά είναι: η διακαής επιθυμία (Ζακχαίος), η ταπείνωση (Τελώνης και Φαρισαίος), επιστροφή από την εξορία (Άσωτος), η κρίση (Κυριακή της Απόκρεω) και η συγχωρητικότητα (Κυριακή της Τυροφάγου). Αυτές οι ευαγγελικές περικοπές δεν διαβάζονται μόνο και μόνο για ν’ ακουστούν στην Εκκλησία, σκοπός είναι να τις “πάρω μαζί μου στο σπίτι” και να στοχαστώ πάνω σ’ αυτές σχετίζοντάς τις μάλιστα με τη ζωή μου, την οικογενειακή μου κατάσταση, τις επαγγελματικές υποχρεώσεις μου, το ενδιαφέρον μου για τα υλικά πράγματα, τις σχέσεις μου με τους συγκεκριμένους ανθρώπους με τους οποίους ζω. Αν σ’ αυτή την προσπάθεια περισυλλογής προσθέσει κανείς και την προσευχή αυτής της περιόδου: “της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλαις ζωοδότα...” και τον ψαλμό 136 “επί των ποταμών της Βαβυλώνος εκεί εκαθήσαμεν...” μπορεί να καταλάβουμε τι σημαίνει να “νιώθεις ότι είσαι με την Εκκλησία”, και πως μπορεί μια λειτουργική περίοδος να χρωματίσει την καθημερινή ζωή. Επίσης είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να διαβάσει κανείς κάποιο θρησκευτικό βιβλίο. Ο σκοπός δε αυτού του διαβάσματος δεν είναι μόνο ν’ αυξήσουμε τις θρησκευτικές γνώσεις μας, είναι βασικά να καθαρίσουμε το μυαλό μας απ’ όλα όσα συνήθως το πλημμυρίζουν. Είναι πραγματικά απίστευτο πόσο στο μυαλό μας συνωστίζονται όλων των ειδών οι έννοιες, τα ενδιαφέροντα, οι αγωνίες και οι εντυπώσεις και πόσο ελάχιστο έλεγχο ασκούμε πάνω σ’ όλα αυτά. Διαβάζοντας ένα θρησκευτικό βιβλίο συγκεντρώνουμε την προσοχή μας σε κάτι εντελώς διαφορετικό από το συνηθισμένο περιεχόμενο των σκέψεών μας, δημιουργείται έτσι μια άλλη διανοητική και πνευματική ατμόσφαιρα. Όλα αυτά, φυσικά, δεν είναι “συνταγές”, ίσως να υπάρχουν άλλοι τρόποι για να προετοιμαστεί κανείς για τη Σαρακοστή. Το βασικό σημείο είναι ότι, στη διάρκεια αυτής της περιόδου βλέπουμε τη Μεγάλη Σαρακοστή σαν να βρίσκεται σε κάποια απόσταση, σαν κάτι δηλαδή που ακόμα έρχεται και που μάς το στέλνει ο ίδιος ο Θεός σαν ευκαιρία για αλλαγή, για ανανέωση, για εμβάθυνση, και ότι παίρνουμε αυτή την επερχόμενη ευκαιρία πολύ στα σοβαρά. Έτσι, όταν την Κυριακή της Συγγνώμης αφήνουμε το σπίτι μας και πάμε στον Εσπερινό, μπορεί να είμαστε έτοιμοι να κάνουμε δικά μας –έστω και για λίγο – τα λόγια από το Μεγάλο Προκείμενο που ανοίγει τη Μεγάλη Σαρακοστή. Μη αποστρέψεις το πρόσωπόν σου Από του παιδός σου, ότι θλίβομαι...


Από το Βιβλίο “Μεγάλη Σαρακοστή” π. Αλέξανδρου Σμέμαν Εκδ. Ακρίτας

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ 1821


EΠΙΣΤΟΛΗ 27 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ


EΠΙΣΤΟΛΗ 27 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ
ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΠΡΩΗΝ ΑΤΤΙΚΗΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ


Η Απόφαση της πλειονοψηφίας του υπό την προεδρία του Σεβ. Μητροπολίτου Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ. Μελετίου, Αντιπροέδρου της Δ.Ι.Σ., συνελθόντος την 9/3/2009 Πρωτοβαθμίου δι’ Αρχιερείς Συνοδικού Δικαστηρίου και ενεργούντος ως Δικαστικού Συμβουλίου δια της οποίας εκρίθη ότι για την κανονική υπόθεση του Σεβ. Μητροπολίτου πρ. Αττικής κ. Παντελεήμονος δεν προκύπτουν επαρκείς αποδείξεις ενοχής, τεθείσης αυτής στο Αρχείο μας ευρίσκει αντιθέτους μετά μάλιστα και την τοποθέτησιν του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ, όπως διαλαμβάνεται στο από 10/3/2009 Δελτίο Τύπου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος όπου εδήλωσε: «η υπόθεση θα έπρεπε να παραπεμφθεί σε δίκη», δια τους κάτωθι λόγους:

1. Το περιλαμβανόμενο στο κατηγορητήριο κανονικό αδίκημα της υπεξαιρέσεως μεγάλου χρηματικού ποσού της Ι. Μονής Ευαγγελισμού Θεοτόκου Όρους Αμώμων της Ι. Μητροπόλεως Αττικής καταγνώσθηκε με την ποινική διαδικασία στον εγκαλούμενο Μητροπολίτη με καταδικαστικές Αποφάσεις του 3μελους και 5μελους Εφετείου Κακουργημάτων και αναμένεται η Απόφαση στην εκδικασθείσα αιτήση αναιρέσεως ενώπιον του Αρείου Πάγου και συνεπώς το εκκλησιαστικό Δικαστικό Συμβούλιο ώφειλε για την εξαγωγή της κρίσεώς του να αναμείνει, εφ’ όσον μέχρι τώρα αυτό έπραξε, την αμετάκλητη απόφαση του ανωτάτου αναιρετικού δικαστηρίου για να συνεκτιμήσει τις ποινικές αποφάσεις και έτσι να προβή σε ασφαλή ουσιώδη κρίση.

2. Το κατά του εγκαλουμένου Μητροπολίτου κανονικό κατηγορητήριο περιλάμβανε την κατηγορία της συμμετοχής του σε υπεράκτιο εταιρεία, που προκύπτει από επίσημα έγγραφα. Για τον λόγο αυτό και μόνο θα έπρεπε να παραπεμφθεί ο εγκαλούμενος σε κανονική δίκη για να διασφαλιστεί η εγκυρότητα της Αποφάσεως του ανωτάτου Εκκλησιαστικού Δικαστικού οργάνου.

3. Η Εκκλησία της Ελλάδος συνέπραξε στην νομοπαρασκευαστική επιτροπή για την κατάρτιση του Ν. 590/1977 «Περί Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος» και αποδέχθηκε με την διάταξη του άρθρου 44 παραγρ. 1 την ισχύ του Νόμου 5383/1932 «Περί Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων και της προ αυτών διαδικασίας» και συνεπώς και την ισχύ της διατάξεως του άρθρου 160 με την οποία επί επιβληθείσης δι’ αμετακλήτου ποινικής αποφάσεως εγκληματικής ποινής επιβάλλεται από το αρμόδιο εκκλησιαστικό Δικαστήριο η καθαίρεση του καταδικασθέντος χωρίς άλλη διαδικασία.

Στην περίπτωση που το ανώτατο αναιρετικό δικαστήριο, ο Άρειος Πάγος, απορρίψει την αίτηση αναιρέσεως του εγκαλουμένου και η ποινική απόφαση καταστεί αμετάκλητη η Εκκλησία θα πρέπει οπωσδήποτε να εφαρμόσει την απόφαση του ως άνω Αναιρετικού Δικαστηρίου διότι οι περί δεδικασμένου διατάξεις ουδεμία εφαρμογή μπορούν να έχουν στη συγκεκριμμένη περίπτωση, όπως εσφαλμένα μερικοί υποστηρίζουν διαφορετικά αν δεν εφαρμόσει την σχετική διάταξη, δυνάμει του εκδοθέντος αθωωτικού βουλεύματος, θα υπέχουν τα μέλη του πρωτοβαθμίου για Αρχιερείς Συνοδικού Δικαστηρίου ποινική ευθύνη ως φυσικά πρόσωπα για παράβαση καθήκοντος.

4. Η παρούσα αποτελεί έκφραση πόνου και αγωνίας του Κλήρου, των Μοναχών και του λαού των Μητροπόλεων μας και την υπογράφουμε κηδόμενοι του κύρους της Αγιωτάτης μας Εκκλησίας.

ΟΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ:

† ο ΚΑΡΥΣΤΙΑΣ & ΣΚΥΡΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
† ο ΣΤΑΓΩΝ & ΜΕΤΕΩΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
† ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† ο ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΣ & ΚΥΝΟΥΡΙΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
† ο ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΗΣ ΑΞΙΟΥΠΟΛΕΩΣ & ΠΟΛΥΚΑΣΤΡΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
† ο ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝ. & ΚΟΝΙΤΣΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
† ο ΞΑΝΘΗΣ & ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
† ο ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ & ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ
† ο ΣΑΜΟΥ & ΙΚΑΡΙΑΣ ΕΥΣΕΒΙΟΣ
† ο ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
† ο ΓΥΘΕΙΟΥ & ΟΙΤΥΛΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
† ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ & ΑΛΜΥΡΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΣ
† ο ΘΕΣΣΑΛΙΩΤΙΔΟΣ & ΦΑΝΟΡΙΟΦΕΡΣΑΛΩΝ ΚΥΡΙΛΛΟΣ
† ο ΑΡΤΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ
† ο ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΠΡΕΣΠΩΝ & ΕΟΡΔΑΙΑΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ
† ο ΥΔΡΑΣ ΣΠΕΤΣΩΝ & ΑΙΓΙΝΗΣ ΕΦΡΑΙΜ
† ο ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
† ο ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΣΥΜΕΩΝ
† ο ΕΔΕΣΣΗΣ ΠΕΛΛΗΣ & ΑΛΜΩΠΙΑΣ ΙΩΗΛ
† ο ΘΗΡΑΣ ΑΜΟΡΓΟΥ & ΝΗΣΩΝ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ
† ο ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
† ο ΚΥΘΗΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
† ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ & ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ
† ο ΣΙΣΑΝΙΟΥ & ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ
† ο ΓΟΡΤΥΝΟΣ & ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ
† ο ΘΗΒΩΝ & ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
† ο ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

«Xαίρε, αστέρος αδύτου Mήτηρ».


Mήτηρ του ανεσπέρου Φωτός

“Xαίρε, αστέρος αδύτου Mήτηρ· χαίρε, αυγή μυστικής ημέρας”(Aκάθ. I,1)

B΄ Στάσις των Xαιρετισμών

Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά; Έχουν βαθειά νοήματα. Aς προσπαθήσουμε να τα εξηγήσουμε.
Xαίρε, αστέρος αδύτου Mήτηρ”. Yπάρχουν, αγαπητοί μου, δύο φώτα. Tο ένα είναι το υλικό φώς. Tι είναι το υλικό φως; Eίναι ένα μυστήριο. O Θεός δημιούργησε και το φως και τον ήλιο ως πηγή του υλικού φως. Tο φως αυτό του ηλίου φωτίζει και θερμαίνει όλη τη γη. Όπως λένε οι αστρονόμοι, ο ήλιος δεν είναι μικρός· φαίνεται μικρός λόγω της μεγάλης αποστάσεως. Eίναι ―μετρήστε― ένα εκατομμύριο τριακόσες φορές μεγαλύτερος από τη γη.Tο σπουδαίο ποιο είναι; Ότι η θέση που βρίσκεται είναι ό,τι χρειάζεται. Eαν υποθέσουμε, ότι ο Θεός διέτασσετον ήλιο ν’ απομακρυνθεί, η γη θα γέμιζε από παγετώνες και δε’ θα μπορούσε να ζήσει επάνω της άνθρωπος. Aν πάλι ο ήλιος πλησίαζε, τότε θα εκαίοντο τα πάντα. Όλα εν σοφία τα έκανε ο Kύριος.Tο δε ακόμα σπουδαιότερο είναι, ότι ο ήλιος μας φωτίζει δωρεάν. Ω αχάριστε άνθρωπε· αν δεν πληρώσεις τη Δ.E.H., σου κόβει το ®εύμα, δεν κάνει έλεος. Kι από τους ναούς ακόμα εισπράττει τα χρήματα στο ακέραιο. Παλαιότερα, που υπήρχαν ευσεβείς κυβερνήται, το ρεύμα για τις εκκλησίες ήτο δωρεάν. Tώρα η Δ.E.H. “δεν ανάβει ένα κερί”. Kαι υπάρχουν πάμπτωχοι που δεν έχουν να πληρώνουν το ηλεκτρικό. Δωρεαν λοιπόν ο φωτισμός του ηλίου, αλλ’ εμείς αχάριστοι. Δυστυχώς, φως δωρεάν, νερό δωρεάν, αέρας δωρεάν, όλα δωρεάν, και ένα ευχαριστώ δε’ λέει ο άνθρωπος στο Θεό. Mέσ’ στο στόμα έχει τη μπουκιά, και το Xριστό βλαστημάει!Λοιπόν ο ήλιος δεν στερεί τη γη από τις ακτίνες του, δεν σβήνει. Kαι έτσι είναι μία εικόνα ενός άλλου φωτός. Tο δε άλλο αυτό φώς είναι το πνευματικό φως. Mικρά πνευματικά φώτα είναι και οι άνθρωποι, με τις λάμψεις της διανοίας των. Kαι στην παλαια εποχή υπήρχαν τέτοια φώτα· οι προφήται ή άλλοι μεγάλοι άνδρες και φιλόσοφοι όπως ο Σωκράτης, ο άριστοτέλης, ο Πλάτων… Kαι μέχρι σήμερα υπάρχουν τέτοιες διάνοιες, που μελετούν συνεχώς και ανακαλύπτουν θαυμαστά πράγματα της φύσεως. Tα περισσότερα όμως θαυμάσια είναι στον ίδιοτον άνθρωπο, στο έξοχο του το δημιούργημα. Ω Θεέ μου, “εθαυμαστώθη η γνώσίς σου εξ εμου”, λέει ο ψαλμωδός (Ψαλμ. 138,6). “Mέγας ει, Kύριε, και θαυμαστά τα έργα σου, και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμασίων σου”, λέει η Eκκλησία. Aυτός είναι ο άνθρωπος. Διαστημόπλοιο είναι η σκέψη του· φτάνει αστραπιαίως μέχρι Kωνσταντινουπόλεως, μέχρι Αυστραλίας, παντού.H διάνοια του ανθρώπου είναι φως. άλλα δεν έχει πάντοτε την φωτεινότητα. Έρχονται και στιγμές που σκοτίζεται και σφάλλει. Yπάρχουν πολλοί και μεγάλοι επιστήμονες, όπως ο Αϊνστάϊν και άλλοι· αυτοί όμως εν συγκρίσει με ένα άλλο φως, ανέσπερο φως, τι είναι; Mικρά φώτα, πυγολαμπίδες. Όπως λέει ένας σύγχρονος ποιητής μας, ο Bερίτης, “ήταν φώτα, χίλια φώτα, μα δεν ήτανε το Φως”! Xίλια φώτα, αλλά μικρά, ελάχιστα. O δε Σωκράτης με επίγνωσι παρεδέχετο· Eνα γνωρίζω καλώς, “ότι ουδέν οίδα”, ότι δεν γνωρίζω τίποτα. Αλλα ποιός είναι το ανέσπερο φως;O Xριστός είναι το ανέσπερο φως, ο άδυτος ήλιος! Διότι ο φυσικός ήλιος θα σβήσει μια μέρα· και επιστημονικώς αποδεικνύεται αυτό. Kαι όλα τα αστέρια μια μέρα θα σβήσουν. Ένας αστήρ όμως, ο Xριστός, εκείνος τον οποίον έφερε στον κόσμο η Παναγία, θα είναι φως ανέσπερο, αστέρι που δεν θα δύσει ποτέ. Γι’ αυτό ο ποιητής σήμερα λέει στην υπεραγία Θεοτόκο· “Xαίρε, αστέρος αδύτου Mήτηρ”. Όλα στο Xριστό είναι φως. Φως η διδασκαλία του, φως τα θαύματά του, φως τα σεπτά πάθη του ―όπως θ’ ακούσουμε τη Mεγάλη Eβδομάδα· “Tα πάθη τα σεπτά η παρούσα ημέρα ως φώτα σωστικά ανατέλλει τω κόσμω”―, φως όλη η ζωή του, ο σταυρός και προ πάντων η ανάστασίς του κατά την οποίαν ψάλλουμε· “Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός…”.Mέσα στο φως του Xριστού ζούμε τώρα. Kαι αυτό το φως δημιούργησε μία νέα κατάσταση. Προηγουμένως ο κόσμος ήταν στο σκοτάδι και δεν έβλεπε. Kαι ο Πλάτων λέει, ότι ο άνθρωπος μοιάζει με κάποιον που βρίσκεται μέσα σε μια σπηλιά και μόλις διακρίνει μακριά το φέγγος, την αυγή, τη χαραυγή μιας λαμπράς ημέρας. Γι’ αυτή την ημέρα λέει εν συνεχεία ο Ακάθιστος Yμνος·“Xαίρε, αυγή μυστικής ημέρας”. Αυγή είναι το ξημέρωμα, το γλυκοχάραμα. Ανεβήτε το πρωί ψηλα στα όρη, επάνω στην κορυφή του Αγίου Oρους. Eίναι θαυμάσιο να βλέπεις από εκεί τον ήλιο να ανατέλλει. Έτσι αρχίζει η ημέρα. Eίναι το ωραιότερο θέαμα.Αλλά ωραιότερο είναι το πνευματικό χλυκοχάραμα· όταν δηλαδή ο άνθρωπος πιστεύσει στο Xριστό και ακολουθήσει το δρόμο του Xριστού. Tότε αρχίζει γι’ αυτόν μια νέα ημέρα, η “μυστική ημέρα”, η όντως νέα περίοδος της ζωής του.O Θεός δημιούργησε τον κόσμο μέσα σε έξι ημέρες, την δε εβδόμη ημέρα έπαυσε να δημιουργεί και ανεπαύθη από τα έργα του (βλ. Γέν. 2,3). Όλη αυτή η μεγάλη χρονική περίοδος, που άρχισε όταν ανεπαύθη ο Θεός και θα τελειώσει όταν έλθει πάλι να κρίνει “ζώντας και νεκρούς” (Σύμβ. πίστ.), μπορεί να θεωρηθεί ως μία ημέρα, ως συνέχεια της εβδόμης ημέρας. Mετά δε τη δευτέρα παρουσία θ’ αρχίσει μία άλλη ημέρα, η ογδόη λεγομένη ημέρα, η ατελεύτητος περίοδος της βασιλείας των ουρανών. Oγδόη ημέρα τη χαρακτηρίζουν οι πατέρες και διδάσκαλοι της Eκκλησίας. Αυτη είναι η “μυστική ημέρα”, που λέει εδώ ο Ακάθιστος Yμνος.O Xριστός με την έλευσί του στον κόσμο έφερε ένα νέο είδος ζωής . Eκείνος είναι ο νοητός ήλιος, που με την ανατολή του έφερε τη νέα ημέρα. Hμέρα όχι φυσική, σαν αυτή που αντικρύζουν οι άνθρωποι κάθε πρωί με τα φυσικά μάτια, όχι ημέρα που διαρκεί ωρισμένες ώρες. H ημέρα αυτή του Xριστού είναι μυστική, δηλαδή πνευματική, και ατελεύτητος. Tη βλέπουν και την απολαμβάνουν μόνο όσοι έχουν πνευματικα μάτια, μόνο όσοι έχουν μυστική όρασι. Mε το Xριστό λοιπόν άρχισε η νέα ημέρα, η νέα περίοδος της ζωής για τον κόσμο. Kαι όπως της φυσικής ημέρας προηγείται η αυγή, κατά παρόμοιο τρόπο και της μυστικής ημέρας του Xριστού προηγείται η Παναγία. Γι’ αυτό ο Ακάθιστος Yμνος λέει, ότι η Θεοτόκος είναι η μητέρα του “αδύτου αστέρος”, του Xριστού , και η “αυγή μυστικής ημέρας”, η πρώτη αναγγελία, το πρώτο μήνυμα, ότι αρχίζει νέα περίοδος ζωής για όλο τον κόσμο, ότι αρχίζει η αιωνία και ατελεύτητος βασιλεία των ουρανών.H λαμπρά αυτή ημέρα, για την οποία ομιλεί και ο απόστολος Παύλος (βλ. Α΄ Θεσ. 5,8 κ.α.), αρχίζει απ’ εδώ με τη χριστιανική ζωή. Για να μετάσχουμε τότε στη μυστική εκείνη ημέρα, οφείλουμε να ζήσουμε εδώ μία ανωτέρα ζωή. Tο ζην έχει τρεις κατηγορίες. Πρώτον το ζην ως σάρκα, που το έχουν και τα ζώα. Δεύτερον το “ευ ζην”, που το διδάσκουν στα σχολεία οι διδάσκαλοι και καθηγηταί. Παραπάνω όμως απ’ όλα το “εν Xριστώ ζην” (B΄ Tιμ. 3,12).
Eίθε, αγαπητοί μου, τα λίγα αυτά λόγια επί του χαιρετισμού “Xαίρε, αστέρος αδύτου Mήτηρ· χαίρε, αυγή μυστικής ημέρας”, να ρίξουν λίγες ακτίνες φωτός στις ψυχές μας, ώστε να μη ζούμε πλέον στο σκοτάδι.Ένας μεγάλος πατέρας της Eκκλησίας, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, έκανε μία σπουδαία προσευχή. (Eίναι ο άγιος που θα εορτάσουμε την προσεχή Kυριακή. H δευτέρα Kυριακή των Nηστειών είναι αφιερωμένη στη μνήμη του μεγάλου αυτού ανδρός, ο οποίος έζεισε τον τελευταίο αιώνα της Bυζαντινής αυτοκρατορίας και αγωνίστηκε εναντίον του πάπα· ήταν σοφός και έγραψε σπουδαία συγγράμματα). H προσευχή του αγίου Γρηγορίου ποια ήτανε; Ακούστε την προσευχή ενός αγίου· “Kύριε, φώτισόν μου το σκότος”.“Kύριε, φώτισόν μου το σκότος”. M’ αυτή τη φωνή, μ’ αυτή την σπουδαιοτάτη προσευχή, τελειώνω κ’ εγώ. Nα προσευχηθούμε απόψε, ο Θεός ν’ ανοίξει τα μάτια της ψυχής μας, να βλέπουμε το ανέσπερο φως. Tο δε ανέσπερο φως είναι ο Xριστός· ον, παίδες Eλλήνων, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας. Αμήν.

† επίσκοπος Αυγουστίνος (Καντιώτης)

ΖΗΛΟΣ ΘΕΟΥ


ΖΗΛΟΣ ΘΕΟΥ


Χάριτι Θεού συμπληρώσαμε την δευτέρα εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Πέραν της προσωπικής μας εμπειρίας αναφέρομεν και από τις κατηχήσεις των Πατέρων μας και ιδίως τού Μεγάλου Θεοδώρου τού Στουδίτου, αυτού του πραγματικού πάτρωνος της μοναστικής μας ζωής. Αυτός ο Άγιος αναφέρει ότι, στις ημέρες αυτές της νηστείας που απότομα μεταβάλλεται το τυπικό, συμβαίνουν ανωμαλίες οργανικές στο σώμα του ανθρώπου. Να ξέρετε πως αυτή είναι η φύση των πραγμάτων και να μην τρομάζετε, επειδή απότομα κάναμε στροφή στο θέμα της δίαιτας μας και γενικά όλης της αναστρoφής. Επίσης παίζει ρόλο και το κλίμα, που, αν και βαδίζομε προς την άνοιξη, είναι ακόμα πολύ ψυχρό. Αυτά όλα είναι εκείνα τα όποία προκαλούν ανωμαλία στον οργανισμό, γι' αυτό πρέπει να είστε περισσότερο προσεκτικοί, όσον εξαρτάται από σας.
Πέραν τούτου όμως να μην ξεχνάμε ότι, σαν στρατευόμενοι, έχομε συνεχώς μίαν αόρατη εμπόλεμη κατάσταση. Ο εχθρός μας, ο όποίος είναι τόσο πολυδαίδαλος και πολυκύμαντος και παμπόνηρος, δεν φείδεται ουδενός τρόπου και μέσου στο να επιστρατεύσει κάθε τι το όποίο μας περιστοιχίζει και μέσω αυτού μας δημιουργεί κρούση και μάχη και πόλεμο. Εμείς όμως με το φρόνημα ψηλά, βαδίζομε πάντοτε «δια πίστεως» και όχι «δι' είδους». Ατενίζομε στην Δέσποινά μας Θεοτόκο, και αφήνομε κάθε πρόβλημα το όποίο μας απασχολεί. Βαδίζομε δια πίστεως και δεν λυγίζομε στις διάφορες κακοπάθειες.
Επειδή η ζωή μας είναι κατά Χριστόν, οτιδήποτε εμπόδιο και αν συναντήσομε, ευχαρίστως θα το υπομένουμε και δεν πρόκειται να προδώσομε την πνευματική μας ζωή. Με τα μέσα που διαθέτομε, με την μικρή μας εμπειρία, θα προσπαθούμε να μειώνουμε την ένταση των διαφόρων πειρασμών που συναντούμε, αλλά όμως ουδέποτε θα υποχωρήσομε, ουδέποτε θα δειλιάσομε. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να κινήσομε μέσα μας τον θείο ζήλο. Πρέπει να υπάρχει μέσα μας αυτό το θείο πυρ, το οποίο ήλθε ο Ιησούς μας και άναψε και επιθυμούσε διακαώς να το έβλεπε αυτομάτως να ανάβει από την ώρα που το κήρυττε. Αυτό είναι εκείνο το όποίο μας λείπει και «πάση σπουδή» πρέπει να το βάλομε σε ενέργεια. Ο θείος ζήλος, τον όποίο γεννάει ο φόβος τού Θεού.
Από μέρα σε μέρα, από βδομάδα σε βδομάδα, να ερεθίζετε τον εαυτό σας με περισσότερο ζήλο και περισσότερη προσοχή. «τοις όπισθεν επιλανθανόμενοι, τοις έμπροσθεν επεκτεινόμενοι». Ουδέποτε προς τα πίσω. Μη φοβάστε το παρελθόν το οποίον έρχεται υπό μορφήν λογισμών και σκέψεων και πολέμων και ενθυ­μήσεων και γενικά μετεωρισμών.
Είναι μαζί μας ο Ιησούς, ο οποίος είναι Παντοδύναμος και δι' Αυτού τα πάντα κατανικούμε, γι' αυτό δεν φοβούμαστε τίποτε. Εφ’ όσον είναι Αυτός μαζί μας, τα πάντα κατορθώνομε. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να μας βρει «ζέοντας τω πνεύματι». Χωρίς τον φόβο τού Θεού, δεν μπορεί να γίνει αυτό. Ο φόβος του Θεού παραμένει σε μας με την ακρίβεια τής συνειδήσεως, με την ακρίβεια της τηρήσεως του προγράμματος και του τυπικού. Μην παραμερίζετε κάθε τι το οποίο βρίσκεται στο πρόγραμμα της ζωής μας. Μην το θεωρείτε τυχαίο.
«Ο καταφρονών των μικρών, κατά μικρόν πεσείται», λέει ο Αββάς Εφραίμ. Δεν υπάρχουν για μας μικρές ή μεγάλες πτώσεις. Το ίδιο το στόμα του Κυρίου μας το είπε μέσω της Εκκλησίας Του, μέσω των Πατέρων. Ο Αββάς Ησαΐας αναφέρει ένα ωραιότατο παράδειγμα. Εκείνος ο όποίος διέρρηξε ένα σπίτι, κατέστρεψε τις πόρτες και τους τοίχους και άρπαξε τα ξένα πράγματα και εκείνος ο οποίος είδε με περιέργεια, αμφότεροι τον Ιησούν υβρίζουν, διότι και τα δύο τα απαγόρευσε ο Ιησούς μας. Αυτός που είπε «μη φονεύσης», Αυτός είναι που είπε «ο καταφρονών μίαν των ελαχίστων εντολών, ελάχιστος κληθήσεται». Για μας δεν υπάρχουν ελάχιστοι και μεγάλοι. Για μας υπάρχει ένα: η ομολογία της πίστεως μας στον Ιησού μας. Όχι μόνον να πιστεύομε ότι Αυτός είναι Θεός, αλλά να πιστεύομε ακραδάντως ότι όλες οι εντολές που μας παρέδωσε, για μας είναι απόλυτο καθήκον και χρέος. Γι’ αυτό δεν έχει κανένα άλλο νόημα η ζωή μας εδώ. Δεν μας απασχολεί τίποτε άλλο εκτός από τις εντολές του Κυρίου μας. Αυτό είναι το καθήκον μας, ο σκοπός μας, το κέντρο τού στόχου μας. Γι' αυτό ερεθίζετε τον εαυτό σας σε ζήλο «ίνα δια της υπομονής και της παρακλήσεως των Γραφών την ελπίδα έξωμεν». Αμήν.
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ
«ΑΘΩΝΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ»
Εκδ. Ι.Μ.ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

ΑΥΤΟΜΕΜΨΙΑ


Η αυτομεμψία όταν τοποθετηθεί σαν νοερό βάρος πάνω στο λογιστικό μέρος της ψυχής και πολυκαιρίσει, συντρίβει τότε και τα πάθη και γεμίζει την καρδιά από αξιομακάριστη χαρά, αφού την ελευθερώσει από το φοβερό βάρος τους. Γι’ αυτό είναι μακάριοι όσοι πενθούν, γιατί αυτοί θα παρηγορηθούν.

Άγ. Γρηγόριος Παλαμάς
.

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ


ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ


Ο θείος αυτός πατέρας, καταγόταν από την Aσία και ανετράφη από παιδί στην βασιλική αυλή της Κωνσταντινούπολης. Τελείωσε τις σπουδές του στη φιλοσοφία, ρητορική και φυσική. Στη λογική, κατά την αποφοιτήριο διάλεξή του ενώπιον του αυτοκράτορα και των αξιωματούχων, ο πρύτανης του πανεπιστημίου ανεφώνησε με θαυμασμό ότι αν ήταν παρών και ο ίδιος Aριστοτέλης θα τον επαινούσε.Μετά τις σπουδές του όμως, απέρριψε τη προσφορά υψηλών αξιωμάτων του αυτοκράτορα, εγκατέλιψε τα βασίλεια και από είκοσι χρονών ασκήτευσε στο Άγιον Όρος. Πρώτα στην Λαύρα του Βατοπεδίου κατόπιν στη Λαύρα του Αθανασίου καθώς και στην ερημική τοποθεσία Γλωσσία, σημερινή Προβάτα. Ανεχώρησε από το Όρος για τα Ιεροσόλυμα, αλλά στην Θεσσαλονίκη είδε σε όραμα τον Άγιο Δημήτριο που του απαίτησε να μείνει και να μονάσει εκεί κοντά. Εμόνασε τότε στη Βέροια και τριάντα χρονών έγινε ιερέας. Εκεί πλήθη μοναχών και λαϊκών προσέτρεχαν να τον συμβουλευθούν. Μετά πέντε χρόνια και λόγω εισβολής των Σέρβων επέστρεψε στον Άθωνα σε κοντινό κελί της Μεγίστης Λαύρας, όπου έφθασε σε μεγάλα ύψη φωτισμού και εκεί σε όραμα έλαβε εντολή να ασχοληθεί με δογματικά θέματα. Κατόπιν λόγω της φήμης του αναγκάσθηκε να γίνει ηγούμενος για ένα χρόνο στη μονή Εσφιγμένου. Αργότερα έγινε και αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης για δώδεκα χρόνια, αλλά μόνο στα μισά παρέμεινε λόγω περιπετειών, από τη δράση του, μέχρι και φυλακής.Παραστάθηκε στις συγκροτηθείσες συνόδους του 1341 και 1347 και πολέμησε τις κακοδοξίες των δυτικόφρονων Βαρλαάμ και Ακινδύνου.Έγραψε πολλά θεολογικά συγγράμματα ιδιαίτερα δογματικά για να καταπολεμήσει τους αιρετικούς, όπως περί του Αγίου Πνεύματος, καθώς και επιστολές στους αντιησυχαστές, επίσης διάφορα ομολογιακά κείμενα. Είναι ο θεολόγος της χάριτος, του ακτίστου φωτός.Μετά στασιμότητα πολλών αιώνων ο Γρηγόριος πέτυχε να ανανεώσει την θεολογική ορολογία και να δώσει νέες κατευθύνσεις στη θεολογική σκέψη. Ξεκίνησε από προσωπικές εμπειρίες και απέδειξε ότι το έργο της θεολογίας είναι ασύγκριτα ανώτερο από της φιλοσοφίας και επιστήμης. Αξιολογεί την έξω σοφία ως περιορισμένη, αναφέροντας δύο γνώσεις, την θεία και την ανθρώπινη και δύο Θεϊκά δώρα, τα φυσικά για όλους και τα υπερφυσικά ή πνευματικά που δίδονται όποτε θέλει ο Θεός και μόνο στους καθαρούς και αγίους, στους τελείους. Η θεολογία ολοκληρώνεται δια της θεοπτίας.Οι αντίπαλοι του Παλαμά πίστευαν στο χωρίο του Ιωάννου ότι <<τον Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε>> και κατηγορούσαν τους μοναχούς που είχαν θεοπτία, ως ομφαλοσκόπους. Ο Γρηγόριος αντέτεινε ότι ο Κύριος είπε: <<οι καθαροί στην καρδία τον Θεόν όψονται>> (Ματθ. 5,8). Θεμελιώδης προσφορά του Γρηγορίου στην θεολογία είναι η διάκρισις στην ουσία και ενέργεια του Θεού. Η ύπαρξη του Θεού συνίσταται σε δύο. Στην ουσία Του, η οποία είναι άκτιστη, ακατάληπτη και αυθύπαρκτη και ονομάζεται κυριολεκτικά θεότης (εδώ αναφέρεται το ουδείς εώρακε) και στις ενέργειές Του, οι λεγόμενες ιδιότητες ή προσόντα που είναι μεν άκτιστες, αλλά καταληπτές. Άλλο λοιπόν η θεότης και άλλο η βασιλεία, η αγιότης κ.λ.π.Ο άνθρωπος είναι μίγμα δύο διαφόρων κόσμων και συγκεφαλαιώνει όλη την κτίση. Ακολουθώντας την Πατερική γραμμή σε σύγκριση με τη πλατωνική και βαρλααμική ανθρωπολογία, θεωρεί ότι το σώμα του ανθρώπου δεν είναι πονηρό, αλλά αποτελεί κατοικία του νου, αφού μάλιστα καθίσταται και του Θεού κατοικία, έτσι μαζί με τη ψυχή καθιστά τον άνθρωπο ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο. Η αναγέννηση του ανθρώπου γίνεται με το βάπτισμα και η ανακαίνιση με την θεία Ευχαριστία. Είναι τα δύο θεμελιώδη μυστήρια, της θείας οικονομίας.Το ουσιωδέστερο στοιχείο της διδασκαλίας του αγίου Γρηγορίου Παλαμά συνίσταται στην ανύψωση του ανθρώπου υπεράνω αυτού του κόσμου. Η εμπειρία της θεώσεως είναι δυνατή από εδώ με την παράδοξο σύνδεση του ιστορικού με του υπεριστορικού. Το φως που είδαν οι μαθητές του Χριστού στο Θαβώρ, το φως που βλέπουν οι καθαροί ησυχαστές σήμερα και η υπόστασις των αγαθών του μέλλοντος αιώνος αποτελούν τις τρείς φάσεις ενός και του αυτού πνευματικού γεγονότος, σε μια υπερχρόνια πραγματικότητα.Προβάλλει λοιπόν η Εκκλησία την μνήμη του στη δεύτερη Κυριακή, ως συνέχεια, τρόπον τινά και επέκταση της πρώτης Κυριακής, της Ορθοδοξίας. Η μνήμη του αγίου Γρηγορίου Παλαμά είναι ένα είδος δευτέρας <<Κυριακής της Ορθοδοξίας>>Κοιμήθηκε σε ηλικία 63 χρονών στις 14 Νοεμβρίου από ασθένεια και αγιοποιήθηκε σύντομα. Το ιερό του λείψανο σώζεται σήμερα στη μητρόπολη της Θεσσαλονίκης.

ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ


Όταν κάποιος ξεκινάει για ένα ταξίδι θα πρέπει να ξέρει που πηγαίνει. Αυτό συμβαίνει και με τη Μεγάλη Σαρακοστή. Πάνω απ’ όλα η Μεγάλη Σαρακοστή είναι ένα πνευματικό ταξίδι που προορισμός του είναι το Πάσχα, “η Εορτή Εορτών”. Είναι η προετοιμασία για την “πλήρωση του Πάσχα, που είναι η πραγματική Αποκάλυψη”.Για το λόγο αυτό θα πρέπει να αρχίσουμε με την προσπάθεια να καταλάβουμε αυτή τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στη Σαρακοστή και το Πάσχα, γιατί αυτή αποκαλύπτει κάτι πολύ ουσιαστικό και πολύ σημαντικό για τη Χριστιανική πίστη και ζωή μας.Άραγε είναι απαραίτητο να εξηγήσουμε ότι το Πάσχα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια γιορτή, πολύ πέρα από μια ετήσια ανάμνηση ενός γεγονότος που πέρασε; Ο καθένας που, έστω και μια μόνο φορά, έζησε αυτή τη νύχτα “τη σωτήριο, τη φωταυγή και λαμπροφόρο”, που γεύτηκε εκείνη τη μοναδική χαρά, το ξέρει αυτό.Αλλά τι είναι αυτή η χαρά; Γιατί ψέλνουμε στην αναστάσιμη λειτουργία: “νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια”; Με ποια έννοια “εορτάζομεν” - καθώς ισχυριζόμαστε ότι το κάνουμε – “θανάτου την νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν...”;Σε όλες αυτές τις ερωτήσεις η απάντηση είναι: η νέα ζωή η οποία πριν από δυο χιλιάδες περίπου χρόνια “ανέτειλεν εκ του τάφου”, προσφέρθηκε σε μας, σε όλους εκείνους που πιστεύουν στο Χριστό. Μάς δόθηκε τη μέρα που βαπτιστήκαμε, τη μέρα δηλαδή που όπως λέει ο Απ. Παύλος: “...συνετάφημεν ουν αυτώ δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν” (Ρωμ. 6,4).[...]Μήπως όμως δε χάνουμε πολύ συχνά και δεν προδίνουμε αυτή τη “νέα ζωή” που λάβαμε σαν δώρο, και στην πραγματικότητα ζούμε σαν να μην αναστήθηκε ο Χριστός και σαν να μην έχει νόημα για μάς αυτό το μοναδικό γεγονός; Και όλα αυτά εξαιτίας της αδυναμίας μας, της ανικανότητάς μας, και ζούμε σταθερά με “πίστη ελπίδα και αγάπη” στο επίπεδο εκείνο που μάς ανέβασε ο Χριστός όταν είπε: “Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού”. Απλούστατα εμείς ξεχνάμε όλα αυτά γιατί είμαστε τόσο απασχολημένοι, τόσο βυθισμένοι στις καθημερινές έγνοιες μας και ακριβώς επειδή ξεχνάμε, αποτυχαίνουμε. Μέσα σ’ αυτή τη λησμοσύνη, την αποτυχία και την αμαρτία η ζωή μας γίνεται ξανά “παλαιά”, ευτελής, σκοτεινή και τελικά χωρίς σημασία, γίνεται ένα χωρίς νόημα ταξίδι για ένα χωρίς νόημα τέρμα. Καταφέρνουμε να ξεχνάμε ακόμα και το θάνατο και τελικά, εντελώς αιφνιδιαστικά, μέσα στις “απολαύσεις της ζωής” μάς έρχεται τρομακτικός, αναπόφευκτος, παράλογος. Μπορεί κατά καιρούς να παραδεχόμαστε τις ποικίλες “αμαρτίες” μας και να τις εξομολογούμαστε, όμως εξακολουθούμε να μην αναφέρουμε τη ζωή μας σ’ εκείνη τη νέα ζωή που ο Χριστός αποκάλυψε και μάς έδωσε. Πραγματικά ζούμε σαν να μην ήρθε ποτέ Εκείνος. Αυτή είναι η μόνη πραγματική αμαρτία, η αμαρτία όλων των αμαρτιών, η απύθμενη θλίψη και τραγωδία όλων των κατ’ όνομα χριστιανών.Αν το αναγνωρίζουμε αυτό, τότε μπορούμε να καταλάβουμε τι είναι το Πάσχα και γιατί χρειάζεται και προϋποθέτει τη Μεγάλη Σαρακοστή. Γιατί τότε μπορούμε να καταλάβουμε ότι η λειτουργική παράδοση της Εκκλησίας και όλος ο κύκλος των ακολουθιών της υπάρχουν, πρώτα απ’ όλα, για να μάς βοηθήσουν να ξαναβρούμε το όραμα και την γεύση αυτής της νέας ζωής, που τόσο εύκολα χάνουμε και προδίνουμε, και ύστερα να μπορέσουμε να μετανοήσουμε και να ξαναγυρίσουμε στην Εκκλησία. Πώς είναι δυνατόν να αγαπάμε και να επιθυμούμε κάτι που δεν το ξέρουμε; Πώς μπορούμε να βάλουμε πάνω από καθετί άλλο στη ζωή μας κάτι που ποτέ δεν έχουμε δει και δεν έχουμε χαρεί; Με άλλα λόγια: πώς μπορούμε, πώς είναι δυνατόν να αναζητήσουμε μια Βασιλεία για την οποία δεν έχουμε ιδέα; Η λατρεία της Εκκλησίας ήταν από την αρχή και είναι ακόμα και τώρα η είσοδος και η επικοινωνία μας με τη νέα ζωή της Βασιλείας. Και στο κέντρο της λειτουργικής ζωής, σαν καρδιά της και μεσουράνημά της – σαν ήλιος που οι ακτίνες του διαπερνούν καθετί - είναι το Πάσχα. Το Πάσχα είναι η πόρτα, ανοιχτή κάθε χρόνο, που οδηγεί στην υπέρλαμπρη Βασιλεία του Χριστού, είναι η πρόγευση της αιώνιας χαράς που μάς περιμένει, είναι η δόξα της νίκης η οποία από τώρα, αν και αόρατη, πλημμυρίζει όλη την κτίση: “νικήθηκε ο θάνατος”.Ολόκληρη η λατρεία της Εκκλησίας είναι οργανωμένη γύρω από το Πάσχα, γι’ αυτό και ο λειτουργικός χρόνος, δηλαδή η διαδοχή των εποχών και των εορτών, γίνεται ένα ταξίδι, ένα προσκύνημα στο Πάσχα, που είναι το Τέλος και που ταυτόχρονα είναι η Αρχή. Είναι το τέλος όλων αυτών που αποτελούν τα “παλαιά” και η αρχή της “νέας ζωής”, μια συνεχής “διάβαση” από τον “κόσμο τούτο” στην Βασιλεία που έχει αποκαλυφτεί “εν Χριστώ”.Παρ’ όλα αυτά η “παλαιά” ζωή, η ζωή της αμαρτίας και της μικρότητας, δεν είναι εύκολο να ξεπεραστεί και ν’ αλλάξει. Το Ευαγγέλιο περιμένει και ζητάει από τον άνθρωπο να κάνει μια προσπάθεια η οποία, στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα ο άνθρωπος, είναι ουσιαστικά απραγματοποίητη. Αντιμετωπίζουμε μια πρόκληση. Το όραμα, ο στόχος, ο τρόπος της νέας ζωής είναι για μάς μια πρόκληση που βρίσκεται τόσο πολύ πάνω από τις δυνατότητές μας!Γι’ αυτό, ακόμα και οι Απόστολοι, όταν άκουσαν τη διδασκαλία του Κυρίου Τον ρώτησαν απελπισμένα: “τις άρα δύναται σωθήναι;” (Ματθ. 19,26). Στ’ αλήθεια δεν είναι καθόλου εύκολο ν’ απαρνηθείς ένα ασήμαντο ιδανικό ζωής καμωμένο με τις καθημερινές φροντίδες, με την αναζήτηση των υλικών αγαθών, με την ασφάλεια και την απόλαυση και να δεχτείς ένα άλλο ιδανικό ζωής το οποίο βέβαια δεν στερείται καθόλου τελειότητας στο σκοπό του: “Γίνεσθε τέλειοι ως ο Πατήρ ημών εν ουρανοίς τέλειος εστίν”. Αυτός ο κόσμος με όλα του τα “μέσα” μάς λέει: να είσαι χαρούμενος, μην ανησυχείς, ακολούθα τον “ευρύ” δρόμο. Ο Χριστός στο Ευαγγέλιο λέει: διάλεξε το στενό δρόμο, αγωνίσου και υπόφερε, γιατί αυτός είναι ο δρόμος για τη μόνη (genuine) αληθινή ευτυχία. Και αν η Εκκλησία δεν βοηθήσει πώς θα μπορέσουμε να κάνουμε αυτή τη φοβερή εκλογή; Πώς μπορούμε να μετανοήσουμε και να ξαναγυρίσουμε στην υπέροχη υπόσχεση που μας δίνεται κάθε χρόνο το Πάσχα; Ακριβώς αυτή είναι η στιγμή που εμφανίζεται η Μεγάλη Σαρακοστή. Αυτή είναι η “χείρα βοηθείας” που απλώνει σε μάς η Εκκλησία. Είναι το σχολείο της μετάνοιας που θα μάς δώσει δύναμη να δεχτούμε το Πάσχα όχι σαν μια απλή ευκαιρία να φάμε, να πιούμε, ν’ αναπαυτούμε, αλλά, βασικά, σαν το τέλος των “παλαιών” που είναι μέσα μας και σαν είσοδό μας στο “νέο”.Στην αρχαία Εκκλησία ο βασικός σκοπός της Σαρακοστής ήταν να προετοιμαστούν οι “Κατηχούμενοι”, δηλαδή οι νέοι υποψήφιοι χριστιανοί, για το βάπτισμα που, εκείνο τον καιρό, γίνονταν στη διάρκεια της αναστάσιμης θείας Λειτουργίας. Αλλά ακόμα και τώρα που η Εκκλησία δεν βαφτίζει πια τους χριστιανούς σε μεγάλη ηλικία και ο θεσμός της κατήχησης δεν υπάρχει πια, το βασικό νόημα της Σαρακοστής παραμένει το ίδιο. Γιατί, αν και είμαστε βαφτισμένοι, εκείνο που συνεχώς χάνουμε και προδίνουμε είναι ακριβώς αυτό που λάβαμε στο Βάπτισμα. Έτσι το Πάσχα για μάς είναι η επιστροφή, που κάθε χρόνο κάνουμε, στο βάπτισμά μας και επομένως η Σαρακοστή είναι η προετοιμασία μας γι’ αυτή την επιστροφή – η αργή αλλά επίμονη προσπάθεια να πραγματοποιήσουμε τελικά τη δική μας “διάβαση”, το “Πάσχα” μας στη νέα εν Χριστώ ζωή. Το ότι, καθώς θα δούμε, οι ακολουθίες στη σαρακοστιανή λατρεία διατηρούν ακόμα και σήμερα τον κατηχητικό και βαπτιστικό χαρακτήρα, δεν είναι γιατί διατηρούνται “αρχαιολογικά” απομεινάρια, αλλά είναι κάτι ζωντανό και ουσιαστικό για μας. Γι’ αυτό κάθε χρόνο η Μεγάλη Σαρακοστή και το Πάσχα είναι, μια ακόμη φορά, η ανακάλυψη και η συνειδητοποίηση του τι γίναμε με τον “δια βαπτίσματος” μας θάνατο και την ανάσταση.Ένα ταξίδι, ένα προσκύνημα! Καθώς το αρχίζουμε, καθώς κάνουμε το πρώτο βήμα στη “χαρμολύπη” της Μεγάλης Σαρακοστής βλέπουμε – μακριά, πολύ μακριά - τον προορισμό. Είναι η χαρά της Λαμπρής, είναι η είσοδος στη δόξα της Βασιλείας. Είναι αυτό το όραμα, η πρόγευση του Πάσχα, που κάνει τη λύπη της Μεγάλης Σαρακοστής χαρά, Φως, και τη δική μας προσπάθεια μια “πνευματική άνοιξη”. Η νύχτα μπορεί να είναι σκοτεινή και μεγάλη, αλλά σε όλο το μήκος του δρόμου μια μυστική και ακτινοβόλα αυγή φαίνεται να λάμπει στο ορίζοντα. “Μη καταισχύνης ημάς από της προσδοκίας ημών, Φιλάνθρωπε!”


Από το Βιβλίο “Μεγάλη Σαρακοστή” Αλέξανδρου Σμέμαν Εκδόσεις Ακρίτας