Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

Τρείς Ιεράρχες, Οι ασυμβίβαστοι

Τρείς Ιεράρχες
Οι ασυμβίβαστοι


Οι Τρεις Ιεράρχες πρώτευσαν σ' όλους τους τομείς της πνευματικής ζωής. Κατέ­κτησαν με τον προσωπικό τους αγώνα και τη βοήθεια της θείας Χάριτος τις κορυφές της Αγιότητας και καλούσαν και τους πιστούς να ανεβαίνουν στις ωραίες πνευ­ματικές αναβάσεις.
Άσκησαν στον ύψιστο βαθμό την φιλανθρωπία και ανακούφισαν τον πόνο χιλιάδων αναξιοπαθούντων. Δίδασκαν καθημερινά τους πιστούς αναλύοντας τους τις θεόπνευστες αλήθειες της Πίστεως μας και διαφωτίζοντας τους για τα μεγάλα θέματα, πού απασχολούν την ψυχή κάθε ανθρώπου.
Καθόρισαν συστηματικά την Λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, για να μπορούν να λατρεύουν οι πιστοί θεάρεστα τον Κύριο.
Συνέγραψαν θαυμάσια συγγράμματα, τα όποια ξεπέρασαν τη φθορά του χρόνου και ισχύουν και για τις ημέρες μας. Ο εθνικός μας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γράφει ότι με τα συγγράμματα τους οι Τρεις Ιεράρχαι «απετέλεσαν εποχήν λόγου νέαν, μενάλην και ένδοξον δια το ανθρώπινον γένος» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. 2ος, μέρος Β' σελ. 1, 6).
Πολύ εύστοχα ελέχθη γι΄ αυτούς ότι ήταν «εύγλωττοι κατά τον λόγον, ευγλωττότεροι κατά τον βίον, ευγλωττότατοι κατά τον θάνατον».
Βασικό στοιχείο της αγιότητας και των τριών είναι ότι ήταν ασυμβίβαστοι με το κακό, την αμαρτία και την αίρεση. Δεν γνώ­ριζαν τη γλώσσα των συμβιβασμών και της
διπλωματίας. Προτιμούσαν να χάσουν τη θέση τους και αυτή τη ζωή τους, παρά να συμβιβαστούν σε θέματα άρχων και πίστε­ως. Δε σκέφθηκαν ποτέ εάν αντίπαλοι τους ήσαν αυτοκράτορες ή σοφοί διάφοροι ή ισχυροί κατά κόσμον. Έμειναν ακλόνητοι στην ορθή πίστη και ζωή αψηφώντας τις συνέπειες.
- Εμείς, έπαρχε Μόδεστε, είπε στον απεσταλμένο του αρειανού αυτοκράτορα Ουάλη ο Μ. Βασίλειος, είμαστε ήρεμοι και πράοι άνθρωποι και υποχωρούμε όταν πρόκειται για προσωπικά μας θέματα. Όταν όμως πρόκειται για την πίστη μας στον Θεό, «όταν Θεός ή το κινδυνευόμενον» δεν υπολογίζουμε τίποτε, αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου, χωρίς να φοβόμαστε οποιοδήποτε βασανιστήριο. «Ακουέτω ταύτα και βασιλεύς». Να τα πεις και να τ' ακούσει αυτά κι ο βασιλιάς (ΡΟ 36, 561).
Και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, αφού νίκησε τους Αρειανούς και πήρε πίσω τους Ναούς της Κωνσταντινουπόλεως, πού τους είχαν καταπατήσει αυτοί, και ενώ είχε φίλο του τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Μέγα και μαζί του το μεγαλύτερο μέρος του πιστού λαού, όταν μερικοί ζηλόφθονες επίσκοποι αμφισβήτησαν την εκλογή του, παραιτήθηκε αμέσως. Δε θέλησε να έλθει σε συμβιβασμούς με μοχθηρούς ανθρώπους. Παραιτήθηκε και από την προεδρία της Β' Οικουμενικής Συνόδου και από τον Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Αντί της θέσεως προτίμη­σε την ακεραιότητα και το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα του. Δεν εγνώριζε τους διπλωματικούς ελιγμούς, αλλά γνώρισμα του ήταν όπως έγραφε, το «μη παρασυρήναι», να μη παρασύρεται και να έχει «παρρησίαν» (ΡΟ 37, 32-33).
Και ο Ιερός Χρυσόστομος, όταν έγινε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και θέλησε να καθαρίσει την Εκκλησία από αναξίους κληρι­κούς, οι όποιοι είχαν την προστασία της αυτο­κράτειρας Ευδοξίας, δεν δίστασε να ελέγξει και την αυτοκράτειρα για τη ζωή της. Δεν συμβιβά­στηκε μαζί της. Γι΄ αυτό και εξορίστηκε και πέθα­νε εξόριστος μέσα σε αφάνταστες κακουχίες, με πνεύμα όμως απτόητο και αδούλωτο. Χαρακτηρι­στικό του γενναίου και ασυμβίβαστου φρονήμα­τος του βλέπουμε στην ομιλία, πού εκφώνησε φεύγοντας για την εξορία: «Πολλά τα κύματα και χαλεπόν το κλυδώνιον αλλ' ου δεδοίκαμεν (δεν φοβόμαστε) μη καταποντισθώμεν επί γαρ της πέτρας εστήκαμεν. Μαινέσθω η θάλασσα, πέτραν διαλύσαι ου δύναται εγειρέσθω τα κύματα, του Ιησού το πλοίον καταποντίσαι ουκ ισχύει» (ΡΟ 52, 427).
Τέτοιους άγιους, γενναίους και ασυμβίβαστους με το κακό και την αίρεση εκκλησιαστικούς ηγέτες χρειαζόμαστε και σήμερα. Και ας παρακα­λούμε τον Ιδρυτή της Εκκλησίας μας να μας τους χαρίζει.

Από το περιοδικό «Η Δράση μας» Τεύχος 465, Ιανουάριος 2009

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ & ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ


ΜΗΝΥΜΑ
ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ & ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
ΑΡΗ ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ


Σήμερα στρέφουμε τη σκέψη και τη μνήμη μας στους τρεις μεγάλους Ιεράρχες, οι οποίοι τίμησαν και καταξίωσαν με τη ζωή και τη δράση τους τα ελληνικά γράμματα. Η γιορτή των Τριών Ιεραρχών που τιμάται κάθε χρόνο στα σχολεία μας ως η Ημέρα των Ελληνικών Γραμμάτων και της παιδείας γενικότερα, μας υπενθυμίζει τους πρωταρχικούς σκοπούς που οφείλει να υπηρετεί κάθε εκπαιδευτική διαδικασία, που δεν περιορίζονται μόνο στην απόκτηση γνώσεων και στη συνεχή βελτίωση της προσωπικότητας του κάθε μαθητή, αλλά επεκτείνονται σε ένα ευρύτερο φάσμα θεμελιωδών κοινωνικών αξιών και αρετών, όπως είναι η ανιδιοτελής προσφορά προς το συνάνθρωπο, ο αυτοσεβασμός και ο αλληλοσεβασμός, ο αλτρουισμός και η κοινωνική ευαισθητοποίηση.
Οι τρεις επιφανείς άγιοι και θεολόγοι της χριστιανικής θρησκείας, προστάτες των γραμμάτων και των μαθητών, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Βασίλειος ο Μέγας και ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός με επίκεντρο την αγάπη τους για τα παιδιά και με στόχο την πρόοδο και την προκοπή τους, υπηρέτησαν μέσα από το λόγο και το έργο τους το πολύτιμο αγαθό της παιδείας, δίνοντας ένα απαράμιλλο παράδειγμα της άρρηκτης σύζευξης ανάμεσα στην υψηλή καλλιέργεια και την κοινωνική δράση. Και οι τρεις έδειξαν υποδειγματική προσήλωση στη χριστιανική θρησκεία κι η ζωή τους ήταν γεμάτη από τους αγώνες τους γι' αυτή. Τα συγγράμματά τους, αλλά και η προφορική τους διδασκαλία έδωσαν δόξα και αίγλη στη χριστιανική παιδεία.
Γαλουχημένοι με τα βαθιά νοήματα της θρησκείας και άριστοι γνώστες της αρχαίας ελληνικής σοφίας, συνδυάζουν τις γνώσεις τους αυτές και προσφέρουν τις πρώτες βάσεις στη διαμόρφωση της ελληνοχριστιανικής παιδείας και του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Για τη μεγάλη προσφορά τους στα γράμματα ανακηρύχτηκαν άγιοι προστάτες των γραμμάτων, των μαθητών και γενικά της σπουδάζουσας νεολαίας.
Σε μία εποχή που οι νέοι αναζητούν το δρόμο τους σε μια περίπλοκη και διαρκώς μεταβαλλόμενη πραγματικότητα, οι βασικές αρχές ζωής και δράσης των Τριών Ιεραρχών μπορούν να τους προσφέρουν υγιή πρότυπα προς μίμηση, να τους βοηθήσουν να αντιμετωπίσουν με σθένος τις όποιες δυσκολίες και να τους γεμίσουν με την αισιοδοξία του ανθρώπου που διαθέτει ανοικτούς πνευματικούς ορίζοντες, ευγένεια ψυχής και κοινωνική αλληλεγγύη.
Με το ασήκωτο βάρος της παρακαταθήκης των Τριών Ιεραρχών η σημερινή εποχή απαιτεί απ’ όλους μας να ενώσουμε δυνάμεις και προσπάθειες για να υλοποιήσουμε το όραμά μας για μια ποιοτικότερη, σύγχρονη ελληνική παιδεία. Μια παιδεία που θα συνάδει με τα ευρωπαϊκά δεδομένα και τις ανάγκες των παιδιών και των νέων μας και θα αποκτά δυναμικό και πρωτοποριακό χαρακτήρα, ώστε να αναδειχτούν τα καλύτερα στοιχεία κάθε Έλληνα και Ελληνίδας. Σ’ αυτή την κατεύθυνση και με γνώμονα το διάλογο και τη συνεννόηση με όλες τις πλευρές εργαζόμαστε ακατάπαυστα με όλες μας τις δυνάμεις. Διότι είναι χρέος μας να επενδύσουμε στους νέους, να επενδύσουμε στην παιδεία, να επενδύσουμε στο μέλλον της πατρίδας μας.

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

ΝΕΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΜΟΣΧΑΣ Ο ΚΥΡΙΛΛΟΣ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΜΟΣΧΑΣ ΚΥΡΙΛΛΟΥ

Ο Μητροπολίτης Σμολένσκ και Καλίνινγκραντ κατά κόσμο (Βλαδίμηρος του Μιχαήλ Γκουντιάεφ), γεννήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 1946 στο Λένινγκραντ.
Ο Πατέρας του Μιχαήλ ήταν Ιερέας και εκοιμήθη το 1974, ενώ η μητέρα του Ράϊσα ήταν Δασκάλα γερμανικών σε σχολείο και εκοιμήθη το 1984.
Ο Πρεσβύτερος αδελφός του, Πρωθιερέας Νικόλαος Γκουντιάεφ είναι Καθηγητής στην Θεολογική Ακαδημία της Αγίας Πετρούπολης, και προϊστάμενος στον Ιερό Ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Αγία Πετρούπολη.
Η γονείς του Μητροπολίτη Κύριλλου ήταν πολύ ευσεβής και είχαν αφιερώσει την ζωή τους στην Εκκλησία, γι΄ αυτό ο μικρός τότε Βλαδίμηρος επιθυμούσε να εξυπηρετεί καθημερινά την Εκκλησία.
Αποφοίτησε από το Λύκειο το 1965, και αμέσως μετά εισήλθε στο Θεολογικό Σεμινάριο και στην συνέχεια στη Θεολογική Ακαδημία του Λένινγκραντ.
Ήδη στα κολεγιακά χρόνια ο Βλαντιμίρ συμμετείχε ενεργά, στην κοινωνική ζωή της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1968 συμμετείχε στην Τρίτη Πανχριστιανική Ειρηνική Διάσκεψη στην Πράγα, και τον Ιούλιο του ίδιου έτους στην Δ΄ Συνέλευση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στην Ουψάλα.
Στις ετήσιες συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΣΕ ήταν νέος σύμβουλος, και στις συνεδριάσεις της επιτροπής της νεολαίας ήταν αντιπρόεδρος.
Στις 3 Απριλίου το 1969 εκάρη μοναχός με το όνομα Κύριλλος προς τιμήν του Αγίου Κυρίλλου του Ισαποστόλου, από τον Μητροπολίτη Λένινγκραντ και Νόβγκοροντ Νικόδημο.
Στις 7 Απριλίου έγινε Ιεροδιάκονος, και στις 1 Ιουνίου του ιδίου έτους σε Ιερομόναχος.
Ένα χρόνο μετά τον Ιούνιο του 1970, αποφοίτησε με άριστα από την Θεολογική Ακαδημία του Λένινγκραντ και του απονεμήθηκε ο τίτλος του Διδάκτορα Θεολογίας.
Αφού υποστήριξε την Διδακτορική του Διατριβή έμεινε στην Ακαδημία ως Λέκτορας της Δογματικής Θεολογίας, και βοηθός επιθεωρητής της Θεολογικής Ακαδημίας.
Στις 30 Αυγούστου το 1970 διορίστηκε προσωπικός γραμματέας του Μητροπολίτη Λένινγκραντ και Αυτός ο συνδυασμός των δραστηριοτήτων του ως Δασκάλου της Ακαδημίας και Γραμματέας του Μητροπολίτη, ο Κύριλλος συνεχίζει να αφιερώνει πολύ χρόνο στις Εξωτερικές Δραστηριότητες του Πατριαρχείου Μόσχας.
Στις 12 Σεπτεμβρίου το 1971 έγινε Αρχιμανδρίτης και διορίστηκε εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Μόσχας, στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών στη Γενεύη και Προϊστάμενος της Σταυροπηγιακής Ενορίας της Γεννήσεως της Θεοτόκου στην Γενεύη.
Το 1972 ο Αρχιμ. Κύριλλος συνόδευσε τον Πατριάρχη Μόσχας και Πάσης Ρωσίας Ποιμένα, κατά την διάρκεια του ταξιδιού του στην Μέση Ανατολή, καθώς και στην Βουλγαρία, την Γιουγκοσλαβία, την Ελλάδα και την Ρουμανία.
Στις 26 Δεκεμβρίου το 1974 διορίστηκε Πρύτανης της Θεολογικής Ακαδημίας του Λένινγκραντ και του Σεμιναρίου, και το 1975 διορίστηκε Πρόεδρος του Επαρχιακού Συμβουλίου της Μητροπόλεως του Λένινγκραντ.
Στις 14 Μαρτίου του 1976 στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας στην Λαύρα του Αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκυ χειροτονήθηκε επίσκοπος με τον τίτλο Βίμποργκ, (βοηθός επίσκοπος της Επαρχίας Λένινγκραντ).
Στις 2 Σεπτεμβρίου 1977 προήλθε στον βαθμό του Αρχιεπισκόπου.
Από 12 ως 19 Οκτωβρίου 1977 συνόδευσε τον μακαριστό Αγιώτατο Πατριάρχη Ποιμένα, στην επίσημη επίσκεψη του στον Οικουμενικό Πατριάρχη Δημήτριο Α΄ στην Κωνσταντινούπολη.
Στις 26 Δεκεμβρίου του 1984 διορίστηκε Αρχιεπίσκοπος Σμολένσκ και Βιάζμα.
Αργότερα με απόφαση της Ιεράς Συνόδου στις 11 Απριλίου του 1989, άλλαξε τον τίτλο του σε Σμολένσκ και Καλίνινγκραντ.
Στις 14 Νοεμβρίου του ιδίου έτους με απόφαση της Ιεράς Συνόδου διορίστηκε Πρόεδρος του Τμήματος των Εξωτερικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, και μόνιμο μέλος της Ιεράς Συνόδου.
Τέλος στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 σε έκτακτη συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου Μόσχας με αφορμή την κοίμηση του μακαριστού Αγιωτάτου Πατριάρχου Μόσχας και πάσης Ρωσίας Αλέξιου Β΄, μετά από μυστική ψηφοφορία διορίζετε Τοποτηρητής του Πατριαρχικού Θρόνου της Ρωσίας. Νόβγκοροντ Νικόδημου.

Αντίσταση


«Χρειάζονται να πολλαπλασιασθούν οι άνθρωποι που κάνουν Αντίσταση. Που παραμένουν πιστοί στις παραδόσεις μας, στις αξίες μας, στην ιστορία μας και στους αγώνες μας. Οι αναθεωρητές πολύ κακή συγκυρία επέλεξαν για να γκρεμίσουν από τις καρδιές των Ελλήνων τα κάστρα των θυσιών. Σταθήτε όλοι όρθιοι στις επάλξεις σας και μην ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκια μας. Διδάξτε στα παιδιά σας την αλήθεια, όπως την εβίωσαν οι αείμνηστοι Πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του. Το έχει κατ' επανάληψιν αποδείξει. Και θα το αποδείξει και πάλι. Αντίσταση και Ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ό,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ό,τι κινδυνεύει.»

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

Είναι στιγμές.....


"Είναι στιγμές που αισθάνομαι ότι δεν έχει απομακρυνθεί ο κόσμος από την εκκλησία αλλά η εκκλησία από τον κόσμο."

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

Πέρασε ένας χρόνος ... χωρίς τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο


Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρός Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, γεννήθηκε στην Ξάνθη το 1939. Το 1962 έλαβε το πτυχίο της Νομικής και το 1967 το πτυχίο της Θεολογικής. Είναι διδάκτωρ της Θεολογίας, πτυχιούχος της γαλλικής και αγγλικής γλώσσας, γνώστης δε της ιταλικής και γερμανικής γλώσσας. Διάκονος χειροτονήθηκε το 1961 και πρεσβύτερος το 1965. Διετέλεσε επί 9 χρόνια ιεροκήρυκας και πνευματικός προϊστάμενος του Ι.Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Παναγίτσας) στο Παλαιό Φάληρο, και επί 7 χρόνια Γραμματεύς της Ι. Συνόδου. Εξελέγη Μητροπολίτης Δημητριάδος το 1974. Έλαβε μέρος σε πολλές εκκλησιαστικές αποστολές στο εξωτερικό. Συνέγραψε πλήθος επιστημονικών και εποικοδομητικών κειμένων. Αρθρογράφησε στον εκκλησιαστικό τύπο και σε εφημερίδες. Το 1998 εξελέγη υπό της σεπτής Ιεραρχίας Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος.Ανάμεσα στις δημοσιεύσεις του ξεχωρίζουν τα βιβλία “Ελληνισμός προσήλυτος. Η μετάβαση από την αρχαιότητα στον χριστιανισμό”, όπου ερμηνεύει πως επέτυχε ο χριστιανισμός να επικρατήσει και να προσυλητίσει Έλληνες και Ρωμαίους, και “Η ψυχή της Ευρώπης” ( αγγλική έκδοση: The European Psyche) όπου αναφέρεται στον ρόλο του χριστιανισμού κατά τη δημιουργία του ευρωπαϊκού κόσμου και τις προοπτικές του Ευρωπαίου ανθρώπου εάν ξερριζώσει την ταυτότητά του. Η άνοδός του στον θρόνο του Προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος στάθηκε αφετηρία αναβάθμισης της παρουσίας της Εκκλησίας στη σύγχρονη πραγματικότητα. Επί των ημερών του αναδιοργανώθηκαν οι Συνοδικές Επιτροπές και ιδρύθηκαν νέες, ώστε η Εκκλησία να παρακολουθεί και να παρεμβαίνει όπου και όποτε τούτο είναι αναγκαίο. Υπό την ηγεσία του, προάχθηκε το έργο της Εκκλησίας στον κοινωνικό τομέα. Η ενίσχυση των υπαρχόντων και η ίδρυση νέων οργανισμών καλύπτουν τομείς όπως η βιοηθική, η μέριμνα για τους τοξικομανείς, η συμπαράσταση προς τους οικονομικούς πρόσφυγες, την κακοποιημένη γυναίκα, την άγαμη μητέρα, τα θύματα του trafficking, κλπ., συνοδεύτηκε από παρεμβάσεις που οδήγησαν στη δημιουργία δικτύου δεκάδων βρεφονηπιακών σταθμών για τη στήριξη της εργαζόμενης γυναίκας, τη μεθοδική στήριξη των πτωχών και πολύτεκνων οικογενειών κλπ. Η ίδρυση της Αλληλεγγύης ΜΚΟ της Εκκλησίας της Ελλάδος επέτρεψε τη σε μεγάλη κλίμακα παρέμβαση με ανθρωπιστική βοήθεια στην Ελλάδα και τον διεθνή χώρο –τη Μέση Ανατολή, την Αφρική, την Ασία και την Ανατολική Ευρώπη. Σημαντικές προόδους σημείωσε και το έργο της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών με τα οργανωμένα σισίτια για περίπου 3000 άτομα την ημέρα, τη δωρεάν παροχή καινούργιου ρουχισμού, την ίδρυση της “Στέγης Μητέρας”, των Βρεφονηπιακών Σταθμών, των Στεγών Γερόντων, Κατακοίτων, Απροσαρμόστων παιδιών, τις δωρεάν ίατρικές και νομικές υπηρεσίες μέσω του “Κέντρου Στήριξης Οικογένειας” και της “Διακονίας”, του Ιδρύματος Ψυχοκοινωνικής Αγωγής και Στήριξης. Και στην επικοινωνία της Εκκλησίας τα πράγματα άλλαξαν. Όπως ελέχθη, “οδήγησε την Εκκλησία στον κόσμο της ψηφιακής εποχής”, ιδρύοντας την υπηρεσία διαδικτύου στο οποίο εκτός από τους αμιγώς εκκλησιαστικής ύλης ιστοχώρους δημιούργησε το πρώτο διαδικτυακό πολιτιστικό κέντρο με ψηφιακή βιβλιοθήκη σε 9 γλώσσες, πινακοθήκη, μουσικοθήκη, και πύλη πολιτιστικών ειδήσεων στην ελληνική και αγγλική γλώσσα. Ιδρύθηκε ακόμη ιστοχώρος πολυμέσων, για οπτικοακουστικές μεταδόσεις.Σημαντική ήταν η φροντίδα του για τα ευρωπαϊκά θέματα. Επί των ημερών του ιδρύθηκαν η ad hoc Συνοδική Επιτροπή, η Αντιπροσωπία της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση με έδρα τις Βρυξέλλες, και ιστοχώρος αφιερωμένος στην προβολή και στήριξη των ταυτοτικών στοιχείων του ευρωπαϊκού πνεύματος.
Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κυρός Χριστόδουλος, εκοιμήθη εν Κυρίω την 28η Ιανουαρίου 2008, μετά από μακροχρόνια ασθένεια

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Η ελεήμων καρδιά


Η ελεήμων καρδία

Αββά Ισαάκ Σύρου

Τι είναι καρδία ελεήμων; Είναι να φλέγεται από αγάπη ή καρδιά για όλη την κτίση: Για τους ανθρώπους, για τα πουλιά και για τα ζώα και για τους δαίμονες και για κάθε κτίσμα. Και καθώς ό άνθρωπος τα φέρνει στη μνήμη του και τα σκέφτεται, τα μάτια του τρέχουν δάκρυα. Από την πολλή και σφοδρή συμπάθεια πού συνέχει την καρδιά του και από την πολλή εμμονή σ' αυτή την κατάσταση, μικραίνει ή καρδιά του και δεν μπορεί να υποφέρει ή να ακούσει ή να δει κάποια βλάβη ή κάτι έστω και λίγο λυπηρό να γίνεται στην κτίση. Γι' αυτό και για τα άλογα ζώα και για τους εχθρούς της αλήθειας και γι' αυτούς πού τον βλάπτουν προσεύχεται συνεχώς με δάκρυα, ζητώντας από το Θεό να τους φυλάξει και να τους συγχωρήσει. Ομοίως προσεύχεται και για τα ερπετά από την πολλή του ευσπλαχνία, πού συγκινεί την καρδιά του, υπερβαίνοντας το ανθρώπινο μέτρο και φτάνοντας στην ομοιότητα του Θεού.

Εις πολλά έτη

Εις πολλά έτη, Σεβασμιώτατε!

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΟΥ - ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ
ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΟΥ - ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Η Ιερά Μονή μας, ανταποκρινόμενη στο επίμονο αίτημα πολλών προσκυνητών και αναλογιζόμενη την πονηρία των καιρών, λύει προς στιγμήν τη σιωπή της και προβαίνει στις ακόλουθες γενικές εκτιμήσεις, με αφορμή τον σκανδαλισμό που για πολύ καιρό ταλανίζει τις συνειδήσεις του κόσμου εξαιτίας του θορύβου που δημιουργήθηκε στα ΜΜΕ για … δραστηριότητες μοναχών Αγιορείτικου καθιδρύματος. Σήμερα που η καπηλεία θεσμών, αρχών και αξιών αποτελεί προυπόθεση κοινωνικής ανόδου και καταξίωσης, με θλίψη συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να μιλάμε για όσα κάποτε ήταν αυτονόητα.
1. Μοναχισμός είναι αποταγή του κόσμου και των πραγμάτων του κόσμου, γι’ αυτό και μία από τις μοναστικές υποσχέσεις είναι η ακτημοσύνη. Όπου και να βρίσκεται ο μοναχός, οφείλει να καλλιεργεί μέσα του τη συνείδηση ότι δεν κατέχει τίποτε, ότι δεν κατέχεται από τίποτε, και ότι κάθε ατομική ιδιοκτησία αποτελεί σοβαρό παράπτωμα. Κοινοβιάτης μοναχός και ατομικός τραπεζικός λογαριασμός προς ιδίαν χρήση αποτελεί αντίφαση στους όρους και στην ουσία.
2. Μοναστήρι είναι ένα μικρό ή μεγάλο ίδρυμα, που φιλοξενεί ισοβίως ακτήμονες μοναχούς και συνάμα προσκυνητές. Σ’ αυτούς προσφέρει στέγη, τροφή, ένδυμα, σκεπάσματα, περίθαλψη. Έτσι είναι ταυτόχρονα μια οργανωμένη, αυτόνομη παραγωγική και οικονομική μονάδα, της οποίας αντικειμενικός στόχος δεν είναι βέβαια η μεγιστοποίηση ενός οικονομικού αγαθού, αλλά η τελειοποίηση των μελών της στην παραγωγικότητα και προσφορά της αγάπης. Η οικονομική βάση της εξασφαλίζει τη συνέχεια στο χρόνο, όπως άλλωστε και η πρώτη αποστολική κοινότητα των Ιεροσολύμων συντηρείτο από ένα κοινό ταμείο. Ατομικά ο μοναχός μπορεί να παραμείνει μοναχός και να διανύσει τον παρόντα βίο οπουδήποτε, στα βουνά, στις πόλεις, ως επαίτης ή φιλοξενούμενος ή σπηλαιώτης. Το μοναστήρι, όμως χωρίς σταθερή οικονομική βάση και αυτοδυναμία καταδικάζεται σε θάνατο, αφού κάποια στιγμή θα πάψει να συντηρεί μοναχούς, θα μεταβληθεί σε μουσείο, αλλά και μέχρι τότε θα είναι εξαρτημένο σε εξαρτήσεις. Το γνώριζαν καλά τούτο οι αυτοκράτορες, γι αυτό και προίκισαν τα μοναστήρια με γη, κειμήλια και χρυσόβουλλα επικυρωτικά γράμματα. Είναι λάθος να θέλουμε να επιβάλουμε σε ένα μοναστήρι την πτωχεία, που αποτελεί την προσωπική αρετή κάθε μοναχού. Η Μονή μας έχει και μέχρι σήμερα πικρή την πείρα της ανέχειας στην οποία οδήγησαν ληστρικές ενέργειες σε βάρος της, ανέχεια που έθεσε σε κίνδυνο τη λειτουργία και την συνέχειά της.
3. Η συντήρηση και αξιοποίηση της περιουσίας μιας μονής είναι ευθύνη κάθε αδελφότητας. Αυτή η αξιοποίηση δεν επιτρέπει βέβαια επιχειρηματικές δραστηριότητες που ωθούν σε ψυχωσική κατάσταση συνεχούς συσσώρευσης και επένδυσης πλούτου, πράγμα ασυμβίβαστο προς τη μοναχική φιλοσοφία. Και κινδυνεύει πάντοτε ο εκάστοτε επιφορτισμένος με την διοίκηση μοναχός να διολισθήσει σε τέτοιο πάθος, διότι η πνευματική ζωή, και μάλιστα η οριακή μοναστική ζωή, κρέμεται από μεταξωτά νήματα. Η ύπαρξη του μαμμωνά της αδικίας –του χρήματος- δικαιώνεται μόνο εφόσον χρησιμοποιείται για τις ανάγκες των δεομένων.
4. Η όποιας μορφής ηθική παρέκκλιση ενός ή περισσοτέρων μοναχών σήμερα προσφέρεται ως εφαλτήριο προώθησης των σχεδίων της ανερχόμενης νέας τάξης. Όλα φαίνονται να εντάσσονται σε ένα στημένο και βίαιο παιχνίδι, όπου επιστρατεύεται κάθε πονηρό σύστημα προαποφασισμένων συμπερασμάτων, κάθε έξυπνη στρεψοδικία. Η νέα τάξη, που επιδιώκει να διαμορφώσει μια παγκόσμια κοινότητα τρομοκρατημένων, επιχειρεί να υπονομεύσει τους θεσμούς και τις αξίες που αποτελούν το πνευματικό θεμέλιο ενός λαού και τον παράγοντα της πολιτισμικής του ενότητας. Το Άγιον Όρος, ως αυτοδιοίκητη μοναστική πολιτεία που επαγγέλλεται την ελευθερία του πνεύματος –αξονικού σημείου της Ορθοδοξίας – δεν μπορεί παρά να είναι ανεπιθύμητη παραφωνία σε μια ομογενοποιημένη και κατευθυνόμενη κοινωνία, που θα βρίσκεται στην απόλυτη διάθεση ελαχίστων ισχυρών, όσων σήμερα συγκεντρώνουν στα χέρια τους το κεφάλαιο και κάθε άλλη μορφή εξουσίας. Στην πορεία αυτή το Άγιον Όρος πρέπει να αποδυναμωθεί, να αλωθεί, έσωθεν και έξωθεν, με τη συνδρομή πολλών φθοροποιών δυνάμεων. Ότι δεν κατορθώσει το χρήμα, θα το κατορθώσει η παρερμηνεία της ιστορίας, η απόκρυψη της αλήθειας, η καπηλεία κι όλα όσα καθαγιάζει η λαϊκιστική προπαγάνδα.
5. Η εκκλησία, και ένα μοναστήρι, που αποτελεί σμικρογραφία της, πορεύεται δραματικά μέσα στην ιστορία. Τούτο σημαίνει ότι έχει τις πτώσεις και τις ανορθώσεις του, τις διολισθήσεις και τις πτήσεις, την προσέγγιση του παραδείσου και τους κλυδωνισμούς του διαβόλου. Όμως, όλα τα πλήγματα της ιστορίας αφορούν στο κέλυφος της Εκκλησίας και όχι στην ουσία της. Και ουσία της είναι η Χαρισματική παρουσία του Αγίου Πνεύματος που ζωογονεί τα μέλη και τους ιστούς του σώματος του Χριστού και παράγει καρπούς αγιότητας. Και η αγιότητα δεν χάνεται ούτε από το Άγιον Όρος, ούτε από τον κόσμο. Κάθε κρίση, κάθε ιστορική δοκιμασία, δίνει σε όλους την ευκαιρία της αυτοκριτικής και της ανασυγκρότησης, της επώδυνης κάθαρσης και επιστροφής στα ουσιώδη και αληθινά.
Το Άγιον Όρος δεν ανήκει σε κανέναν. Ακριβέστερα, δεν ανήκει σε κανέναν ασεβή, είτε μοναχό είτε κοσμικό. Είναι αιωνόβιος καρπός της συνέργιας του Θεού και των αγίων του. Ανήκει στην Μητέρα του Θεού και σε εκείνους που το αγίασαν μια για πάντα με τη ζωή τους πάλαι και επ΄ εσχάτων. Το αληθινό Άγιον Όρος είναι του αφανές πεντόσταγμα της αγιότητας που βιώνεται και σήμερα υπέρ της ζωής του κόσμου. Αν λοιπόν κάποιοι το θέλουμε ζωντανό και δραστικό, πρέπει να το προστατεύσουμε, όπως προστατεύουμε ένα θερμοκήπιο. Κι αν ακόμη οι σημερινοί μοναχοί είναι ανάξιοι της ιστορίας του, πρέπει να το προστατεύσουμε για τους επιγενεστέρους

Σκέψεις περί Ορθόδοξης Ιεραποστολής

Παρατηρώντας κανείς τις σύγχρονες τάσεις και μελετώντας τους μεγάλους σχολιαστές και αναλυτές της διεθνούς πολιτικής καταλήγει στο εντυπωσιακό συμπέρασμα ότι το κυρίαρχο φαινόμενο του 21ου αιώνος θα είναι η κυριαρχία των πολιτισμών και όπως θα αναφέρω κατωτέρω της θρησκείας που αναδεικνύεται ο πυρήνας των. Ο γεωπολιτικός χάρτης του μέλλοντος διαγράφεται ως εξής:· Η Ασία είναι η ανερχόμενη δύναμη διότι έχει και πληθυσμιακή και οικονομική έκρηξη με κύριους άξονες την Κίνα και την Ιαπωνία, ενώ η Ινδία θα γίνει το μεγαλύτερο κράτος του κόσμου σε πληθυσμό.· Αντίθετα η Αφρική φθίνει λόγω πολιτικής αστάθειας, μη εσωτερικής συνοχής των κρατών της και κακής υγείας των κατοίκων (ποσοστό AIDS πάνω 50%).· Η Δύση θα εξακολουθεί να έχει στρατιωτική και πολιτική δύναμη που θα βασίζεται κατ ‘ αρχήν στην στρατιωτική ισχύ των ΗΠΑ, στην κυριαρχία των υπολογιστών, των μεγάλων τραπεζών και πολυεθνικών που χάρις στο επιστημονικό μάνατζμεντ ξαναπέρασαν στα χέρια της (ενώ στην αρχή είχε έντονη ανάμειξη η Ιαπωνία).Οι ταχύτατες οικονομικές εξελίξεις, ο μετασχηματισμός των κοινωνιών σε σύγχρονες, οι νέες τεχνολογίες, οι νέες συμμαχίες, ο μετασχηματισμός των κρατών, οι υπερκρατικές δομές των πολυεθνικών σήμερα γίνονται αποδεκτές, αφομοιώνονται με την αναγέννηση της Θρησκείας σε παγκόσμια κλίμακα διότι βοηθά τους λαούς να αυτοπροσδιορισθούν και να βρουν τρόπο και λόγο υπάρξεως στο σημερινό ταχέως μεταβαλλόμενο κόσμο.Είναι αξιοσημείωτο το ότι το 1950 στην Κορέα οι Χριστιανοί ήσαν το 1 έως 3%, ενώ το 1980 το 30%. Παρομοίως στην Λατινική Αμερική ο αριθμός των προτεσταντών αυξήθηκε από 7 εκατομμύρια το 1960 σε 50 το 1990! Οι πόλεμοι του μέλλοντος δεν θα είναι οικονομικοί ούτε εθνικοί ούτε ιδεολογικοί αλλά πολιτισμικοί (δηλ. ουσιαστικά θρησκευτικοί με την ευρύτερη έννοια του όρου). Ειδικότερα ο Χάντιγκτον διακρίνει την Δύση, το Ισλάμ τον Ασιατικό Κομφουκιανισμό (Κίνα, Ιαπωνία) και την Σλαβική Ορθοδοξία σαν κύριους άξονες των πολιτικών μετασχηματισμών και συγκρούσεων του μέλλοντοςβ. Κοσμοϊστορικός ρόλος της Εκκλησίας της Ελλάδος1. Να προβάλλεται η ιεραποστολή δηλ. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ως φιλανθρωπική οργάνωση που τρέφει δυστυχισμένους ανθρώπους, όπως τουλάχιστον φαίνεται μέσα από τα κείμενα και τις φωτογραφίες συναφών περιοδικών, (δεν επαρκεί άλλωστε για να θρέψη δισεκατομμύρια ανθρώπων),2. Να είναι σχεδόν πάντα περιθωριακή η παρουσία της στα ξένα κράτη, μη έχουσα αναγνώριση επίσημη, και απευθυνόμενη κυρίως σε πτωχούς αγράμματους χωρικούς.3. Να είναι ανύπαρκτη η παρουσία της στον σχεδιασμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής ως ουσιαστικού μέσου προσεγγίσεως ξένων λαών.Είναι αξιοσημείωτο ότι ο απ. Παύλος δεν απευθύνθηκε σε χωριά αλλά σε μεγάλες πόλεις, στα μεγαλύτερα κέντρα της εποχής.γ. Ελληνική εξωτερική Πολιτική και ιεραποστολήΠαρά την μέχρι τώρα ανεπίσημη βοήθεια του Υπουργείου Εξωτερικών, θα πρέπει να τονιστεί ότι η ιεραποστολή είναι ζωτικότατος παράγων για την μακροπρόθεσμη επιβίωση της χώρας μας, αφού είναι γνωστό ότι η Ορθοδοξία είναι η βαθύτερη ψυχή και η κοινή πολιτιστική αναφορά των Ελλήνων.Εάν το Βυζάντιο ανέπτυσσε την ιεραποστολή η Ελλάδα θα ζούσε πιθανώς χωρίς το 1453 η το 1922 διότι οι άραβες θα ήταν χριστιανοί, και οι τούρκοι επίσης, και πιθανόν φίλοι…Διότι δεν έχουμε να εξάγουμε πολλά πράγματα, ούτε διαθέτουμε υψηλή τεχνολογία ούτε μεγάλη οικονομική δύναμη. Τον Χριστιανισμό μας «εξάγουμε» που εκφράστηκε από τον ελληνικό πολιτισμό. Έτσι αποκτούμε φίλους και γέφυρες σε όλο τον κόσμο. Έτσι μπορούμε να προσεγγίσουμε τους λαούς του τρίτου κόσμου και ιδίως τους λαούς της Ασίας, με προφανείς συνέπειες για την εξωτερική μας Πολιτική. Ειδικά για την Ινδία θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι έχουμε κοινή απειλή, το μουσουλμανικό τόξο (Τουρκία, Πακιστάν) που μια προσέγγιση μας βοήθα να αντιμετωπίσουμε, δεδομένου ότι η γεωπολιτική σχέση της Τουρκίας αναβαθμίζεται στο χώρο της μέσης Ανατολής αλλά και ως προστάτιδας δυνάμεως των μουσουλμάνων των Βαλκανίων και της Ευρώπης, δεδομένης και της προσέγγισης του Πακιστάν με την Κίνα.Ο ρόλος της Ελλάδος στην Ευρώπη τείνει να υποβαθμιστεί βαθμιαία λόγω γεωπολιτικών στρατηγικών, το ίδιο δε τείνει να συμβεί και με την σημασία που αποδίδουν στην θέση μας οι ΗΠΑ λόγω της καλύτερης κατ’ αυτούς γεωπολιτικής θέσεως της Τουρκίας. Αντίθετα θα εξύψωνε την θέση μας στην Ευρώπη ο ρόλος μας ως γέφυρα της Ε.Ε. με χώρες της Άπω Ανατολής και του τρίτου κόσμου λόγω καλών σχέσεων.Θα μπορούσαν να βρεθούν δραστηριότητες κάτω από τις οποίες θα προστατεύαμε και θα αναπτύσσαμε την ιεραποστολή, όπως π.χ. το ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού, προωθώντας συγχρόνως τα συμφέροντα του Ελληνισμού.Είναι πολύ σημαντικό να υπογραμμίσουμε ότι σε όλο τον κόσμο υπάρχουν Έλληνες και ότι κυρίως η Εκκλησία τους ενώνει και διατηρεί την συνείδηση της πατρίδος. Η παρουσία ιερέων ιεραποστόλων από την Ελλάδα, ιδίως σε χώρες του τρίτου κόσμου όπου είναι δύσκολο η αδύνατο να υπάρχει μόνιμος ιερέας θα είναι ο μοναδικός ίσως συνδετικός κρίκος των ναυτικών και εμπόρων αδελφών μας με την πατρίδα. Το Υπουργείο Απόδημου Ελληνισμού θα μπορούσε να βρει τους καλύτερους εκπροσώπους του στα πρόσωπα των ιεραποστολών, και να συνεργασθεί με την Εκκλησία της Ελλάδος.δ. Στρατηγική ιεραποστολήςΕίναι απαραίτητη μια νέα προσέγγιση, κατόπιν μελέτης, των αρχών και μεθόδων ιεραποστολής. Προτείνεται η δημιουργία επιτροπής από ειδικούς όπως καθηγητές, ιεραπόστολους, κληρικούς, αλλά και άλλων ειδικοτήτων, δηλ πολιτικών επιστημόνων, διεθνολόγων, νομικών, και συνεργατών του Υπ. Εξ., υπό την προσωπική μέριμνα του Μακαριωτάτου ώστε να τεθούν οι στόχοι και οι μέθοδοι ιεραποστολής με την ενιαία συμπαράσταση του Ελληνισμού. Η επιτροπή αυτή θα πρέπει να μπορεί να αποφασίζει γρήγορα και να δρα αποτελεσματικά. Συνεπώς θα πρέπει να είναι ολιγομελής, να αποτελείται από άτομα που αγαπούν και γνωρίζουν την ιεραποστολή αλλά και την ελληνική εξ. Πολιτική ώστε ειδικότερα:

1. Να βρεθούν συγκεκριμένοι, λεπτομερείς και εφικτοί τρόποι και μέσα ιεραποστολής σε κάθε χώρα (ιδίως εκεί που απαγορεύεται ο χριστιανισμός όπως στην Ασία) και με βάση αυτά θα ενεργούν οι εκάστοτε ιεραπόστολοι.
2. Να αξιοποιήσουμε το ότι είμαστε μέλη της Ε.Ε., και συνεπώς μπορούμε να στηρίξουμε, να νομιμοποιήσουμε, να καλύψουμε και να χρηματοδοτήσουμε τις δραστηριότητες μας στα ξένα κράτη.
3. Να μην αφήσουμε «ανεκμετάλλευτη» την αγάπη που έχουν οι λαοί της ανατολής για την Ελληνική φιλοσοφία και την Ελλάδα, παρουσιάζοντας την θεολογία μας ως απάντηση στα μεγάλα προβλήματα και αδιέξοδα της φιλοσοφίας (όπως π.χ. προσεγγίζει το θέμα ο Σεβ. Μητροπολίτης Πέργαμου). Ιδιαίτερα η φιλοσοφία και θεολογία του προσώπου απουσιάζει από τους ανατολικούς λαούς αλλά καθίσταται ιδιαίτερα επίκαιρη. Η εκκλησιολογία, ιδιαίτερα ο τονισμός της ενότητος στο σώμα το Χριστού είναι κάτι που θα γίνει ευνοϊκά αποδεκτό από τους ανατολίτες αφού τονίζουν την κοινότητα πάνω από το άτομο.
4. Να υπογραμμίσουμε το λευκό παρελθόν μας σε αντίθεση με την συμπεριφορά παλαιότερα καθολικών και διαμαρτυρόμενων ιεραποστολών. Θα ήταν ευχής έργο η ίδρυση κάποιου χριστιανικού κέντρου αντίστοιχο με το ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού ή το (γερμανικό) ινστιτούτο Γκαίτεε. Χρήση του Διαδικτύου (internet)Το διαδίκτυο - internet θα είναι το μεγάλο βήμα της Εκκλησίας στον κόσμο αν επεκτείνουμε την προβολή της ορθοδοξίας σ’ αυτό, οργανώσουμε ομάδες συζητήσεων (discussion groups) με ανάλογο προσωπικό που θα ασχολείται συνεχώς με αυτό. Δεν μπορεί να υπάρχει μόνο ηλεκτρονικό εμπόριο με εκπληκτική ανάπτυξη, πρέπει να υπάρξει και ηλεκτρονική Ορθόδοξη ιεραποστολή. Άλλωστε αφθονούν οι ιστότοποι (sites) άλλων ομολογιών και θρησκειών.στ. Θεσμικό πλαίσιοΧωρίς να πάψουμε να σεβόμαστε τους ιερούς κανόνες περί εισπηδήσεως κτλ, θα ήταν χρήσιμο η Εκκλησία της Ελλάδος να επεμβαίνει ενεργά στις ιεραποστολικές μητροπόλεις, αφού δίνει τα χρήματα και τους ανθρώπους, δίνοντας κατευθύνσεις ιεραποστολής και δημιουργώντας κατάλληλες ευκαιρίες λόγω της δυνάμεως που διαθέτει. Είναι η μόνη ίσως Ορθόδοξη Εκκλησία που έχει επίσημη σχέση με το κράτος, που αποτελεί αρχή αυτού του κράτους, που μάλιστα ανήκει στην Ε.Ε.Είναι αναγκαίο να υπαχθούν σε κάποιον ενιαίο φορέα υπό την εποπτεία του Μακαριωτάτου οι διάφοροι ιεραποστολικοί σύλλογοι που προσφέρουν μεγάλα ποσά, αλλά χωρίς γενικότερο σχεδιασμό. Ειδικότερα θα ήταν σκόπιμο να εξασφαλίσουμε :Για το προσωπικό (δηλ τους ιεραποστόλους)· χρήματα,· ιατρική περίθαλψη σε χώρες συνήθως του τρίτου κόσμου, · διαβατήρια η άλλη διπλωματική κάλυψη και νομική βοήθεια για κάθε χώρα.· δυνατότητα επικοινωνίας με το κέντρο· εκπαίδευση, εκμάθηση γλώσσας, ιστορίας κτλ του τόπου· γενναία και ικανά άτομα να κινδυνεύσουν για τον Χριστό, καθώς και να περιοριστούν οι απλοί επισκέπτες· δημοσιογραφική κάλυψη και προβολή του έργου της ΙεραποστολήςΤεχνικά μέσα· Επικοινωνίες (ασύρματοι, τηλεφωνά δορυφορικά, κινητά, κτλ),αυτοκίνητα· Υπολογιστές· βιβλία-μεταφράσεις έγκυρες, ενιαία κατηχητικά βοηθήματα, εκκλησιαστικά είδη, κτλ.ζ. Ο ρόλος της ιδιωτικής πρωτοβουλίαςΗ νέα οπτική κάτω από την οποία προσεγγίζεται το μέγα ζήτημα της εξωτερικής ιεραποστολής, θα επιτρέψει την κάλυψη σημαντικού μέρους των αναγκών σε υλικοτεχνική υποδομή και από την ιδιωτική πρωτοβουλία με τη μορφή χορηγιών.

π.ΙΩΝΑΣ

Πορίσματα από το 49ο Παιδαγωγικό Συνέδριο

Πορίσματα από το 49ο Παιδαγωγικό Συνέδριο

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΡΑΣΕΩΣ
Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ” ΤΟΜΕΥΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ
ΑΛ.ΣΒΩΛΟΥ 42- 54621- ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
ΤΗΛ.2310-278980-223673

Θεσσαλονίκη, 3 Ιανουαρίου 2009


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Στις 3 Ιανουαρίου 2009 πραγματοποιήθηκε στην Θεσσαλονίκη, Αλεξ. Σβώλου 42, το 49ο Παιδαγωγικό Συνέδριο του Συλλόγου Ιεραποστολικής Δράσεως “Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ” με θέμα:
Η μοναξιά του σημερινού παιδιού και η διαχείρισή της στην εκπαιδευτική πραγματικότητα
Τις εργασίες του Συνεδρίου παρακολούθησαν 500 περίπου σύνεδροι, γονείς και εκπαιδευτικοί, από τη Β. Ελλάδα και κατέληξαν στα εξής συμπεράσματα:
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα που καλλιεργεί την άρνηση του Θεού, αμφισβητεί την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, στερημένο από υψηλές παιδευτικές αξίες και εγκλωβισμένο στην επιδίωξη τεχνοκρατικής παιδείας, αδυνατεί να καλύψει τις εσώτερες αναζητήσεις των νέων, αφήνοντας τις ψυχές τους μετέωρες και κάτω από την οδυνηρή εμπειρία της μοναξιάς.
Αλλά και μέσα στην οικογένεια η έλλειψη ξεκάθαρων ρόλων και στόχων από μέρους των μελών της οδηγεί σε κατάρρευση του ελληνικού οικογενειακού μοντέλου. Αποδέκτες ευαίσθητοι αυτής της καταστάσεως είναι κυρίως τα παιδιά, τα οποία οδηγούνται σταδιακά στην ατομική και κοινωνική απομόνωση, υποβοηθούμενα από τις σημερινές απρόσωπες διαπροσωπικές σχέσεις.
Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα καλείται να δώσει βαρύτητα στα θέματα της ψυχικής υγείας των μαθητών με την κατάρτιση σχετικών προληπτικών προγραμμάτων.

Συγχρόνως κρίνεται άμεση και επιτακτική η στήριξη και προώθηση των ανθρωπιστικών μαθημάτων και μάλιστα των Θρησκευτικών, καθώς και η επανασύσταση του θεσμού της προαιρετικής εξομολογήσεως στα σχολεία προκειμένου να στηριχθούν οι κλονισμένες και έντονα ταλαιπωρημένες από το αίσθημα της μοναξιάς ψυχές των μαθητών.
Στο οικογενειακό επίπεδο αναγκαία κρίνεται η παροχή συναισθηματικής πληρότητας στα παιδιά, η προσφορά προτύπων αγάπης και δημιουργικότητας και η ενστάλαξη της ελπίδας. Όλα αυτά θα δώσουν στα παιδιά την απαραίτητη πνευματική θωράκιση προκειμένου να αναπτύξουν υγιή κοινωνικότητα.
Η δραστηριοποίηση μέσα στο χώρο της κοινωνίας και της Εκκλησίας, η εμφύσηση του οράματος μιας δημιουργικής ζωής εμπνευσμένης από την προοπτική της αιωνιότητας, η αναζήτηση και προσφορά του μοναδικού αιώνιου προτύπου της θυσίας και της αγάπης, του Κυρίου Ιησού Χριστού, αποτελούν τα εχέγγυα μιας φωτεινής προοπτικής και πορείας του ευάλωτου στη νοσηρή μοναχικότητα σημερινού παιδιού. Είναι το καινούργιο βλέμμα στο παρόν για το μέλλον.
Η οργανωτική επιτροπή του Συνεδρίου

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

Φιλολογικό Μνημόσυνο για τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο

Φιλολογικό Μνημόσυνο
για τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο

Με την συμπλήρωση ενός έτους από της εκδημίας προς Κύριον του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, θα πραγματοποιηθεί φιλολογικό Μνημόσυνο, στην αίθουσα της Διακιδείου Σχολής Λαού Πατρών (Κανάρη 58), την Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009 και ώρα 7 μ.μ.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει:
1. Ύμνους από τον Βυζαντινό Χορό της Πολυφωνικής Χορωδίας Πατρών.
2. Ομιλία υπό του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. Χρυσοστόμου, για την προσωπικότητα του αοιδίμου Πρωθιεράρχου.
3. Προβολή DVD από την ζωή του μεταστάντος.

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Χειροτονία κ. Λάμπρου Καρανάσιου


Την Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009
στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου (Πευκακίων - Αθηνών)
θα γίνει η χειροτονία εις διάκονον
του κ. Λάμπρου Καρανάσιου
θεολόγου Ιεροκήρυκα.

Την χειροτονία θα τελέσει ο Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. ΚΟΣΜΑΣ

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

Αγίου ΜΑΞΙΜΟΥ Ομολογητου - Η ΑΓΑΠΗ


Οσίου Μαξίμου του Ομολογητού
Η ΑΓΑΠΗ


Όπως η μνήμη της φωτιάς δεν ζεσταίνει το σώμα, έτσι και η πίστη χωρίς αγάπη δεν φωτίζει την ψυχή με τη γνώση του Θεού.
Αγάπη είναι μια αγαθή διάθεση της ψυχής, που κάνει τον άνθρωπο να μην προτιμάει τίποτ' άλλο περισσότερο από το να γνωρίσει το Θεό. Είναι αδύνατον όμως ν' αποκτήσει σταθερά μέσα του αυτή την αγάπη, όποιος έχει εμπαθή προσκόλληση σε κάτι από τα γήινα.
Εκείνος που φοβάται το Θεό, έχει πάντοτε σύντροφό του την ταπεινοφροσύνη. Και η ταπεινοφροσύνη τον οδηγεί στην αγάπη και την ευχαριστία του Θεού. Σκέφτεται δηλαδή την προηγούμενη ζωή του, τα διάφορα αμαρτήματα και τους πειρασμούς τους, και πως απ' όλα αυτά τον γλύτωσε ο Κύριος και τον μετέφερε από τη ζωή των παθών στον κατά Θεόν βίο. Με τέτοιες σκέψεις λοιπόν αποκτάει και την αγάπη προς το Θεό, τον ευεργέτη και κυβερνήτη της ζωής του, τον οποίο αδιάλειπτα ευχαριστεί με πολλή ταπεινοφροσύνη.
Εκείνος που αγαπάει το Θεό, ζει αγγελικό βίο πάνω στη γη. Νηστεύει και αγρυπνεί, ψάλλει και προσεύχεται, και για κάθε άνθρωπο σκέφτεται πάντοτε το καλό.
Η ανέκφραστη ειρήνη, που έχουν οι άγιοι άγγελοι, οφείλεται σ' αυτά τα δύο: στην αγάπη προς το Θεό και στην αγάπη αναμεταξύ τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τους αγίους όλων των αιώνων. Πολύ καλά λοιπόν έχει λεχθεί από το Σωτήρα μας, ότι σ' αυτές τις δύο εντολές συνοψίζονται όλος ο νόμος και η διδασκαλία των προφητών. (Ματθ. 22, 40).
Όποιος αγαπάει το Θεό, δεν είναι δυνατό να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του. Και όσους ακόμα είναι υπόδουλοι στα πάθη τους, κι αυτούς τους αγαπάει σαν τον εαυτό του, και χαίρεται με αμέτρητη και ανείπωτη χαρά, όταν τους βλέπει να διορθώνονται.
«Όποιος με αγαπάει», λέει ο Κύριος, «θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14, 23). «Και η δική μου εντολή είναι να αγαπάτε ο ένας τον άλλο» (Ιω. 15,12). Εκείνος λοιπόν που δεν αγαπάει τον πλησίον του, αθετεί την εντολή του Κυρίου. Και όποιος αθετεί την εντολή του Κυρίου, ούτε τον Κύριο είναι δυνατό ν' αγαπήσει.
Σε όλες μας τις πράξεις ο Θεός εξετάζει το σκοπό για τον οποίο τις εκτελούμε, αν δηλαδή τις κάνουμε γι' Αυτόν ή για κάτι άλλο. Όταν λοιπόν θέλουμε να κάνουμε ένα καλό, ας μην έχουμε σκοπό ν' αρέσουμε στους ανθρώπους, αλλά μόνο στο Θεό. Σ' Αυτόν ν' αποβλέπουμε και όλα να τα κάνουμε για τη δική του δόξα. Διαφορετικά, θα κουραζόμαστε χωρίς να κερδίζουμε τίποτα.
Έργο αγάπης είναι η ολόψυχη ευεργεσία προς τον πλησίον μας, η μακροθυμία και η υπομονή που δείχνουμε απέναντί του, καθώς επίσης και η φρόνιμη και συνετή χρησιμοποίηση των πραγμάτων.
Η διάθεση της αγάπης δεν φανερώνεται μόνο με την παροχή χρημάτων, αλλά πολύ περισσότερο με τη μετάδοση πνευματικού λόγου και με τη σωματική διακονία.
Εκείνος που αγαπάει το Χριστό, Τον μιμείται όσο μπορεί. Ο Χριστός, για παράδειγμα, -δεν έπαψε να ευεργετεί τους ανθρώπους -έδειχνε μακροθυμία, όταν του συμπεριφέρονταν με αχαριστία και Τον βλαστημούσαν -υπέμεινε, όταν Τον χτυπούσαν και Τον θανάτωναν, χωρίς καθόλου να σκέφτεται για κανέναν το κακό που Του έκανε. Αυτά τα τρία έργα είναι εκφραστικά της αγάπης προς τον πλησίον. Χωρίς αυτά, απατάται εκείνος που λέει ότι αγαπάει το Χριστό ή ότι θα κερδίσει τη βασιλεία Του. Γιατί ο Κύριος μάς βεβαιώνει: «Δεν θα μπει στη βασιλεία των ουρανών εκείνος που μου λέει «Κύριε, Κύριε», αλλά εκείνος που κάνει το θέλημα του Πατέρα μου» (Ματθ. 7,21). Και πάλι: «Όποιος με αγαπάει, θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14,15).
«Εγώ σάς λέω», είπε ο Κύριος, «αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευεργετείτε όσους σάς μισούν, προσεύχεστε για όσους σάς βλάπτουν» (Ματθ. 5,44). Γιατί έδωσε αυτές τις εντολές; Για να ελευθερώσει από το μίσος, τη λύπη, την οργή και τη μνησικακία και να σε αξιώσει ν' αποκτήσεις την τέλεια αγάπη. Αυτή είναι αδύνατο να την έχει όποιος δεν αγαπάει εξίσου όλους τους ανθρώπους, όπως και ο Θεός τους αγαπάει όλους εξίσου.Όποιος έχει την τέλεια αγάπη, δεν κάνει διακρίσεις στους ανθρώπους. Ξέρει πως όλοι μας έχουμε την ίδια ανθρώπινη φύση, και γι' αυτό ανεξαίρετα τους αγαπάει όλους το ίδιο. Τους εναρέτους τους αγαπάει ως φίλους, ενώ τους κακούς τους αγαπάει ως εχθρούς και τους ευεργετεί και μακροθυμεί και υπομένει, αν τον βλάψουν, χωρίς να υπολογίζει καθόλου το κακό που του γίνεται. Αντίθετα, αν το καλέσει η περίσταση, πάσχει για χάρη τους, για νά τους κάνει κι αυτούς φίλους, αν είναι δυνατόν. Κι αν αυτό δεν το κατορθώσει, δεν αλλάζει τη διάθεσή του, αλλά συνεχίζει να τους αγαπάει όλους εξίσου.
Αγωνίσου, όσο μπορείς, ν' αγαπήσεις κάθε άνθρωπο. Αν αυτό δεν μπορείς να το κάνεις ακόμα, τουλάχιστον μη μισήσεις κανέναν. Αλλά ούτε αυτό θα μπορέσεις να το πετύχεις, αν δεν καταφρονήσεις τα πράγματα του κόσμου.
Αν «η αγάπη δεν κάνει κακό στον πλησίον» (Ρωμ. 13,10), εκείνος που φθονεί τον αδελφό και λυπάται για την προκοπή του και με ειρωνείες προσπαθεί να κηλιδώσει την υπόληψή του ή τον επιβουλεύεται με κάποια κακοήθεια, αυτός ο άνθρωπος δεν αποξενώνει άραγε τον εαυτό του από την αγάπη και δεν τον κάνει ένοχο για την αιώνια καταδίκη;
Ο Χριστός δεν θέλει να έχεις εναντίον κανενός ανθρώπου μίσος ή λύπη ή οργή ή μνησικακία οποιασδήποτε μορφής και για οποιοδήποτε πρόσκαιρο πράγμα. Κι αυτό το διακηρύσσουν παντού τα τέσσερα Ευαγγέλια.
Η λύπη είναι στενά συνδεδεμένη με τη μνησικακία. Όταν λοιπόν ο νους σκέφτεται το πρόσωπο του αδελφού και αισθάνεται λύπη, είναι φανερό ότι του κρατάει κακία. «Οι δρόμοι όμως των μνησικάκων οδηγούν στον πνευματικό θάνατο» (Παρ. 12,28), γιατί «ο κάθε μνησίκακος είναι παραβάτης του νόμου» (Παρ. 21,24).
Την ώρα της ειρήνης σου, μη θυμάσαι εκείνα που σου είπε ο αδελφός όταν σε στενοχώρησε είτε σ' εσένα κατά πρόσωπο τα είπε, είτε σε άλλον και μετά τα άκουσες-, για να μην πέσεις στο πάθος της μνησικακίας.
Όταν συνομιλείς με άλλους, πρόσεχε μήπως εξαιτίας της λύπης, που διατηρείς ακόμα κρυμμένη μέσα σου, νοθεύσεις τους επαίνους σου για τον αδελφό, αναμειγνύοντας ασυναίσθητα στα λόγια σου την κατηγορία. Να χρησιμοποιείς στις συνομιλίες σου αγνό έπαινο για τον αδελφό και να προσεύχεσαι γι' αυτόν ειλικρινά, σαν να προσεύχεσαι για τον εαυτό σου. Έτσι, πολύ σύντομα θα ελευθερωθείς από το ολέθριο μίσος.
Αν θέλεις να μην ξεπέσεις από την αγάπη του Θεού, μην αφήσεις τον αδελφό σου να κοιμηθεί λυπημένος μαζί σου ούτε κι εσύ να κοιμηθείς λυπημένος μαζί του. Πήγαινε, συμφιλιώσου με τον αδελφό σου, και τότε πρόσφερε στο Χριστό το δώρο της αγάπης σου με καθαρή συνείδηση και θερμή προσευχή.
Μην αφήσεις τ' αυτιά σου ν' ακούνε τα λόγια όποιου καταλαλεί, ούτε και τα δικά σου λόγια να φτάνουν στ' αυτιά του φιλοκατήγορου, μιλώντας ή ακούγοντας με ευχαρίστηση κατά του πλησίον σου, για να μη χάσεις τη θεία αγάπη και βρεθείς απόκληρος της αιώνιας ζωής.
Δεν υπάρχει βαρύτερος πόνος της ψυχής από τη συκοφαντία, είτε στην πίστη συκοφαντείται κάποιος είτε στη διαγωγή. Και κανείς δεν μπορεί να μένει αδιάφορος όταν συκοφαντείται, παρά μόνο εκείνος που στρέφει τα μάτια του στο Θεό, τον μόνο που μπορεί να μάς λυτρώσει από τον κίνδυνο, να φανερώσει στους ανθρώπους την αλήθεια και να παρηγορήσει την ψυχή με την ελπίδα.
Όσο εσύ προσεύχεσαι μ' όλη σου την ψυχή για εκείνον που σε συκοφάντησε, τόσο και ο Θεός πληροφορεί για την αθωότητά σου όσους σκανδαλίστηκαν εξαιτίας της συκοφαντίας.
Γνήσιος φίλος είναι εκείνος που, στον καιρό του πειρασμού, συμμερίζεσαι αθόρυβα και ατάραχα τις θλίψεις, τις ανάγκες και τις συμφορές του πλησίον, σαν να είναι δικές του.
Δεν έχει ακόμα τέλεια αγάπη ούτε βαθειά γνώση της θείας πρόνοιας εκείνος που σε καιρό πειρασμού δεν κάνει υπομονή για όσα λυπηρά του συμβαίνουν, αλλ' αποκόπτεται από την αγάπη των πνευματικών αδελφών.
Αν εκείνος που έχει όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, δεν έχει όμως αγάπη, τίποτα δεν ωφελείται, όπως λέει ο θείος Απόστολος (α' Κορ. 13,2), άραγε πόση προθυμία και ζήλο οφείλουμε να δείξουμε για να την αποκτήσουμε;
Πολλοί βέβαια έχουν πει πολλά για την αγάπη. Αν όμως την αναζητήσεις, θα τη βρεις μόνο στους μαθητές του Χριστού, γιατί μόνο αυτοί είχαν για δάσκαλό τους στην αγάπη την αληθινή Αγάπη, το Χριστό, και έλεγαν: «Αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και να γνωρίζω όλα τα μυστήρια, κι αν έχω όλη τη γνώση, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δεν ωφελούμαι» (α' Κορ. 13,2). Εκείνος λοιπόν που απέκτησε την αγάπη, απέκτησε τον ίδιο το Θεό, γιατί «ο Θεός είναι αγάπη» (α' Ιω. 4,16). Σ' Αυτόν ανήκει η δόξα και το κράτος στους αιώνες. Αμήν.

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Αγίος ΜΑΞΙΜΟΣ ο Ομολογητή



Θείου Πνεύματος τη επομβρία, ρείθρα έβλυσας, τη Εκκλησία, υπερκοσμίων δογμάτων πανεύφημε· θεολόγων δε του Λόγου την κένωσιν, ομολογίας άγωσι διέλαμψας. Πάτερ Μάξιμε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Ο άγιος Μάξιμος γεννήθηκε το 580 στην Κωνσταντινούπολη. Καταγόταν από επιφανή οικογένεια και έλαβε την συνήθη, για τους υποψηφίους για ανώτερες δημόσιες ή εκκλησιαστικές θέσεις, μόρφωση. Ιδιαίτερα ασχολήθηκε με τη φιλοσοφία. Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος (610-641) τον προσέλαβε ως αρχιγραμματέα του, “υπογραμματεύς πρώτος των βασιλικών υπομνημάτων”.
Λίγα χρόνια αργότερα παραιτήθηκε και εκάρη μοναχός. Πιθανόν μόνασε, στην Παλαιστίνη, μαζί με τον Σωφρόνιο, αργότερα πατριάρχη Ιεροσολύμων. Ασκήτευσε σε μονή της Χρυσούπολης που βρίσκεται απέναντι από την Κωνσταντινούπολη. Εκεί έγινε και ηγούμενος και απέκτησε πιστό μαθητή τον Αναστάσιο που τον ακολούθησε σε όλη του τη ζωή. Το 624 βρίσκεται για δύο χρόνια στη Κύζικο. Το 626 φεύγει για την βόρεια Αφρική. Για αρκετό χρονικό διάστημα μένει στην Κρήτη, πιθανόν να πέρασε και από την Κύπρο. Στην Καρχηδόνα βρίσκεται σίγουρα την Πεντηκοστή του 632. Εκεί συναντήθηκε με τον Σωφρόνιο και για ένα διάστημα πηγαίνουν μαζί στην Αλεξάνδρεια.
Το 645 ή 646 πήγε στη Ρώμη. Το 647 ο αυτοκράτορας Κώνστας εξέδωσε τον Τύπο, με τον οποίο απαγορευόταν οι συζητήσεις περί μιας ή δύο θελήσεων και ενεργειών. Η σύνοδος του Λατερανού (649), της οποίας κύριο πρόσωπο ήταν ο άγιος Μάξιμος, καταδίκασε το Μονοθελητισμό. Συνελήφθει από τον έξαρχο της Ιταλίας Θεοδόσιο, οδηγήθηκε στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τους δύο Αναστασίους, τον μαθητή του και τον αποκρισάριο του Πάπα. Είχε ήδη οδηγηθεί εκεί και ο Πάπας Μαρτίνος και είχε εξορισθεί στη Χερσώνα για δήθεν πολιτική συνωμοσία (653). Το ίδιο έγκλημα, χωρίς αποδείξεις, αποδόθηκε και στον Μάξιμο. Αφού κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να υποχωρήση τον εξορίζουν μαζί με τους άλλους δυο στην Βιζύη της Θράκης (655).
Τους ανακαλούν στην Κωνσταντινούπολη, για νέα ανάκριση και μετά την άρνησή τους να υπογράψουν τον Τύπο τους στέλνουν εξορία στα Πέρβερα (656). Μετά έξη χρόνια τους καλούν πάλι στη Κωνσταντινούπολη για μια τρίτη προσπάθεια να τους πάρουν με το μέρους τους. Αφού και οι τρεις αρνήθηκαν να υποκύψουν, αναθεματίσθηκαν, κακοποιήθηκαν και διαπομπεύθηκαν, “γλώσσαν ένδον από του φάρυγγος και της παραψαυούσης επιγλωττίδος παρανόμως εκτέμνουσιν” και “σμίλη και σφύρα την δεξιάν των χειρών εκκόπτουσιν”.
"Λέγεται δε, μετά την εκτομήν, αυθις υπό Θεού παραδόξως αποκαταστήναι την γλώτταν και τρανώς φθέγγεσθαι, μέχρις αν εν βίω υπήρχε".
Μετά από αυτά οδηγήθηκαν και οι τρεις σε τόπους εξορίας στην Αλανία του Καυκάσου, ο καθένας χωριστά. Ο άγιος Μάξιμος κλείσθηκε μόνος στο φρούριο Σχίμαρις, όπου υπέκειψε στις ταλαιπωρίες και τα γηρατειά δύο μήνες αργότερα, τον Αύγουστο του 662. Η μνήμη του εορτάζεται στις 13 Αυγούστου και στις 21 Ιανουαρίου.
Αν και απλός μοναχός για εικοσιπέντε τουλάχιστον χρόνια ήταν ο κύριος εκφραστής της ορθόδοξης πίστης. O μεγάλος αυτός άγιος της Εκκλησίας φέρει τον τίτλο του Ομολογητή γιατί όταν ομολογούσε τις δύο θελήσεις του Χριστού δεν υπήρχε κανείς επί της γής για να "εκφράσει την πίστη του όμου μετ’ αυτού" και έτσι αναγκάστηκε να ομολογήσει με τους πεθαμένους, τους νεκρούς, τους όντως ζώντες εν Χριστώ αγίους της Εκκλησίας Τον καιρό της αντίστασης, στη φυλακή και στην εξορία, "η τύχη της Χριστολογίας εξαρτήθηκε από την άκαμπτη σταθερότητα ενός ανθρώπου μονάχα".

Αγίου ΕΥΘΥΜΙΟΥ - Απολυτίκιον



Ευφραίνου έρημος η ου τικούσα, ευθήμησον η ουκ ωδίνουσα· οτι επλήθυνε σοι τέκνα, ανήρ επιθυμιών των του Πνεύματος, ευσέβεια φυτεύσας, εγκρατεία εκθρέψας, ει αρετών τελειότητα. Ταις αυτού ικεσίαις Χριστέ ο Θεός , σώσον τας ψυχάς ημών.

Ο ΑΛΗΘΙΝΑ ΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ο ΑΛΗΘΙΝΑ ΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ


Ο αληθινά λογικός άνθρωπος ένα μόνο ζήλο έχει: να πείθεται και να αρέσει στο Θεό των όλων.Σ' αυτό και μόνον πρέπει να εκπαιδεύει την ψυχή του, ώστε ν' αρέσει στο Θεό, ευχαριστώντας για την τόσο μεγάλη Του πρόνοια και ρύθμιση των όλων, οτιδήποτε κι' αν του τύχη στη ζωή του.Γιατί είναι άτοπο, τους μεν Ιατρούς, που μας δίδουν και πικρά και δυσάρεστα φάρμακα, να τους ευχαριστούμε για την υγεία του σώματός μας, προς τον Θεόν δε να είμαστε αχάριστοι, για τα πράγματα που μας φαίνονται δυσάρεστα και δύσκολα και να μην ξέρομαι ότι όλα γίνονται όπως πρέπει και προς το συμφέρον μας κατά την Πρόνοιά Του.Η γνώσης (του θελήματος του Θεού) και η πίστη στο Θεό, είναι η σωτηρία και η τελειότης της ψυχής.
Αγίου Αντωνίου

Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής


Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής
Η ψυχή του χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή, να είναι ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει, όλο να πετάει, να ζει μες στα όνειρα. Να πετάει μες στ’ άπειρο, μες στ’ άστρα, μες στα μεγαλεία του Θεού, μες στη σιωπή.
Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάς. Ν’ αγαπάς και να πονάς. Να πονάς γι’ αυτόν που αγαπάς. Η αγάπη κάνει κόπο για τον αγαπημένο. Όλη νύχτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με τον αγαπημένο. Κάνει θυσίες, δε λογαριάζει τίποτα, ούτε απειλές, ούτε δυσκολίες, εξαιτίας της αγάπης. Η αγάπη προς το Χριστό είναι άλλο πράγμα, απείρως ανώτερο.
Και όταν λέμε αγάπη, δεν είναι οι αρετές που θ’ αποκτήσουμε αλλά η αγαπώσα καρδιά προς το Χριστό και τους άλλους. Το καθετί εκεί να το στρέφουμε. Βλέπουμε μια μητέρα να έχει το παιδάκι της στην αγκαλιά, να το φιλάει και να λαχταράει η ψυχούλα της; Βλέπουμε να λάμπει το πρόσωπό της, που κρατάει το αγγελούδι της; Όλ’ αυτά ο άνθρωπος του Θεού τα βλέπει, του κάνουν εντύπωση και με δίψα λέει: “Να είχα κι εγώ αυτή τη λαχτάρα στο Θεό μου, στο Χριστό μου, στην Παναγίτσα μου, στους αγίους μας!”. Να, έτσι πρέπει ν’ αγαπήσουμε τον Χριστό, τον Θεό. Το επιθυμείς, το θέλεις και το αποκτάς με την χάρι του Θεού.
Εμείς, όμως, έχουμε φλόγα για το Χριστό; Τρέχουμε, όταν είμαστε κατάκοποι, να ξεκουρασθούμε στην προσευχή, στον Αγαπημένο ή το κάνουμε αγγάρια και λέμε: “Ω, τώρα έχω να κάνω προσευχή και κανόνα…”; Τι λείπει και νιώθουμε έτσι; Λείπει ο θείος έρως. Δεν έχει αξία να γίνεται μια τέτοια προσευχή. Ίσως μάλιστα κάνει και κακό.
Αν στραπατσαρισθεί η ψυχή και γίνει ανάξια της αγάπης του Χριστού, διακόπτει ο Χριστός τις σχέσεις, διότι ο Χριστός “χοντρές” ψυχές δε θέλει κοντά Του. Η ψυχή πρέπει να συνέλθει πάλι, για να γίνει άξια του Χριστού, να μετανοήσει “έως εβδομηκοντάκις επτά”. Η μετάνοια η αληθινή θα φέρει τον αγιασμό. Όχι να λες, “πάνε τα χρόνια μου χαμένα, δεν είμαι άξιος” κ.λπ., αλλά μπορείς να λες, “θυμάμαι κι εγώ τις μέρες τις αργές, που δε ζούσα κοντά στο Θεό…”. Και στη δική μου τη ζωή κάπου θα υπάρχουν άδειες μέρες. Ήμουνα δώδεκα χρονών, που έφυγα για το Άγιον Όρος. Δεν ήταν αυτά χρόνια; Μπορεί βέβαια να ήμουν μικρό παιδί, αλλά έζησα δώδεκα χρόνια μακράν του Θεού. Τόσα πολλά χρόνια!…
Ακούστε τι λέει ο Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ στο βιβλίο του Υιέ μου, δος μοι σην καρδίαν :
“ Κάθε εργασία σωματική και πνευματική, η οποία δεν έχει πόνο ή κόπο, ουδέποτε καρποφορεί γι’ αυτό που την καταπιάνεται. Επειδή η Βασιλεία των ουρανών βιάζεται και “βιασταί αρπάζουσιν αυτήν”, και λέγοντας βία εννοεί τη συνεχή επίπονη άσκηση του σώματος”.
Όταν αγαπήσεις το Χριστό, κάνεις κόπο, αλλά ευλογημένο κόπο. Υποφέρεις, αλλά με χαρά. Κάνεις μετάνοιες, προσεύχεσαι, διότι αυτά είναι πόθος, θείος πόθος. Και πόνος και πόθος και έρωτας και λαχτάρα και αγαλλίαση και χαρά και αγάπη. Οι μετάνοιες, η αγρυπνία, η νηστεία είναι κόπος, που γίνεται για τον Αγαπημένο. Κόπος, για να ζεις τον Χριστό. Αλλ’ αυτός ο κόπος δε γίνεται αναγκαστικά, δεν αγανακτείς. Ό,τι κάνεις αγγάρια, δημιουργεί μεγάλο κακό και στο είναι σου και στην εργασία σου. Το σφίξιμο, το σπρώξιμο φέρνει αντίδραση. Ο κόπος για το Χριστό, ο πόθος ο αληθινός είναι Χριστού αγάπη, είναι θυσία, είναι ανάλυση. Αυτό ένιωθε και ο Δαβίδ: “Επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου”. Ποθεί με λαχτάρα και λιώνει η ψυχή μου απ’ την αγάπη του Θεού. Αυτό του Δαβίδ ταιριάζει με το στίχο του Βερίτη που μ’ αρέσει:
“ Συντροφιά με τον Χριστό λαχτάρησα να ζήσω,/ως να φθάσει κι η στερνή στιγμή να ξεψυχήσω”.
Χρειάζεται προσοχή και προσπάθεια, για να κατανοεί κανείς αυτά που μελετάει και να τα ενστερνίζεται. Αυτός είναι ο κόπος που θα κάνει ο άνθρωπος. Στην κατάνυξη, στη ζέση, στα δάκρυα θα μπει μετά χωρίς να κοπιάσει. Αυτά ακολουθούν, είναι δώρα Θεού. Ο έρωτας θέλει προσπάθεια; Με την κατανόηση των τροπαρίων και κανόνων και των Γραφών έλκεσαι ευφραινόμενος, μπαίνεις μέσα στην αλήθεια ευφραινόμενος. “Έδωκας ευφροσύνην εις την καρδίαν μου”, όπως λέει ο Δαβίδ. Έτσι αυθόρμητα μπαίνεις στην κατάνυξη, αναίμακτα. Καταλάβατε;
Εγώ ο καημένος επιθυμώ ν’ ακούω τα λόγια των Πατέρων, των ασκητών, τα λόγια της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Σ’ αυτά θέλω να εντρυφώ. Αυτά καλλιεργούν το θείο έρωτα. Τα επιθυμώ και προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ. Αρρώστησα και “το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής”. Δεν μπορώ να κάνω μετάνοιες. Τίποτα. Επιθυμώ, έχω ζήλο και έρωτα να είμαι στο Άγιον Όρος και να κάνω μετάνοιες, να προσεύχομαι, να λειτουργώ και να είμαι μ’ έναν ακόμη ασκητή. Είναι καλύτερο να είναι δύο. Το είπε ο ίδιος ο Χριστός: “Ού γαρ εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών”.


Aπό το βιβλίο “Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου Βίος και Λόγοι” της Ιεράς Μονής Χυσοπηγής Χανίων.

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

Περί Προσευχής


Όταν δεν έχεις χρόνο να ασκηθείς στην προσευχή, τότε όσο το δυνατόν περισσότερο, κατά τη διάρκεια οποιασδήποτε ασχολίας, απέκτησε ένα θεοσεβές πνεύμα, δηλαδή έχε τον Θεό στην ενθύμηση σου και ασκήσου με κάθε τρόπο, με τα πνευματικά σου μάτια, να τον δεις ενώπιον σου με σεβασμό και αγάπη. Και αισθανόμενος τον Θεόν σαν να ήταν πραγματικά ενώπιον σου, με υπάκουη ευλάβεια σε όλες τις πράξεις σου, δεσμεύσου στην Παντοδυναμία Του, Πανταχού Παρουσία Του και Παντογνωσία Του, με τέτοιο τρόπο, που σε κάθε σου πράξη, λέξη και σκέψη, να θυμάσαι τον Θεό και το Άγιο θέλημα Του. Αυτό εν ολίγοις, είναι τι πρέπει να περιλαμβάνει ένα πνεύμα προσευχής. Για έναν που αγαπά την προσευχή πρέπει, όσο το δυνατόν περισσότερο, με σταθερή βαθειά προσοχή, να τοποθετήσει την δική του αντίληψη κάτω από την αντίληψη του Θεού, και ταπεινά και με ευλάβεια να υποτάξει τον εαυτό του στον Θεό.
Γέρων Αγάπιος ο τυφλός

Αν θέλεις να απαρνηθείς τον κόσμο


“Αν θέλεις να απαρνηθείς τον κόσμο και να μάθεις να ζεις την ευαγγελική πολιτεία”, (έλεγε ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος στους μοναχούς τού καιρού του), “μη παραδίδεις τον εαυτό σου σε άπειρο η σε γεμάτο πάθη δάσκαλο, γιατί τότε, αντί για την Ευαγγελική ζωή, θα μάθεις μία ζωή διαβολική. Γιατί των καλών δασκάλων η διδαχή είναι καλή, ενώ των κακών κακή. Από σπόρους κακούς φυτρώνουν φυτά, που κάνουν πάντα κακούς καρπούς. Εκείνος, που ενώ είναι τυφλός, αναλαμβάνει να οδηγήσει άλλους, είναι απατεώνας• και όσοι τον ακολουθήσουν θα πέσουν στον λάκκο απώλειας, σύμφωνα με τον λόγο τού Κυρίου, “τυφλός τυφλόν εάν οδηγή αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται” (Ματθ. 13, 14)
Από την "Φιλοκαλία" τομ. Γ', σελ. 242

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

Αναστάσιος Αλβανίας: Οι νέοι έχουν δίκιο να είναι οργισμένοι


Οι νέοι έχουν δίκιο να είναι οργισμένοι

Ας μην εκχωρούν τη βούλησή τους σε συνθήματα άλλων,
λέει ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος

Συνέντευξη στον Αχιλλεα Πατσουκα στην "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

Για τον παρεμβατικό ρόλο της Εκκλησίας στα κοινωνικά δρώμενα, εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, την ομαλή ένταξη των μεταναστών στην κοινωνία και την ανάγκη στενής συνεργασίας Ελλάδας - Αλβανίας στο μεταναστευτικό ζήτημα, αλλά και για τον θυμό των 15χρονων μιλάει στη «Κ» ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος. Ναι, έχουν δίκιο οι νέοι που θυμώνουν με όσα απαράδεκτα διαπιστώνουν καθώς μεγαλώνουν, με την ασυνέπεια λόγων και έργων των μεγάλων, με τη χλιδή των ολίγων και την ανέχεια των πολλών. Αλλά -συμπληρώνει ο ιεράρχης- ας μην εκχωρούν την προσωπική τους βούληση και ελευθερία σε συνθήματα άλλων που μπορεί να κινούνται από ιδιοτέλεια. Το μήνυμα που στέλνει, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, ο κ. Αναστάσιος, συμπυκνώνεται σε δυο λέξεις - «υπάρχει ελπίδα».
— Η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει προκαλέσει ανασφάλεια στους ανθρώπους, σε όλο τον κόσμο. Η Εκκλησία, ως πνευματικός και κοινωνικός φορέας, πώς παρεμβαίνει;
— Η παρέμβασή της γίνεται με την επισήμανση του πυρήνα του προβλήματος και τον τονισμό των χριστιανικών απόψεων για την αντιμετώπισή του. Με τον πιο επίσημο τρόπο η Ορθόδοξη Εκκλησία διακήρυξε με μια φωνή, στο Μήνυμα των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών (Κων/πολις, Οκτώβριος 2008), ότι «το χάσμα μεταξύ πλουσίων και πτωχών διευρύνεται δραματικώς εξ αιτίας της οικονομικής κρίσεως, η οποία είναι αποτέλεσμα μανιακής, συχνά, κερδοσκοπίας εκ μέρους οικονομικών παραγόντων και στρεβλής οικονομικής δραστηριότητος, η οποία, στερουμένη ανθρωπολογικής διαστάσεως και ευαισθησίας, δεν εξυπηρετεί τελικώς τας πραγματικάς ανάγκας της ανθρωπότητος. Βιώσιμος οικονομία είναι εκείνη η οποία συνδυάζει την αποτελεσματικότητα με την δικαιοσύνην και την κοινωνικήν αλληλεγγύην». Η Εκκλησία αδιάκοπα υποδεικνύει την ενδεδειγμένη κατεύθυνση: λιτότητα και εγκράτεια στην προσωπική ζωή, ειλικρινή αυτοκριτική, σεβασμό στην αξιοπρέπεια του κάθε ανθρωπίνου προσώπου, όπου και σε όποιες συνθήκες και αν γεννήθηκε. Και ακόμα, η Εκκλησία έχει χρέος να αγωνίζεται για δικαιότερους κοινωνικούς θεσμούς, διορατικές ρυθμίσεις, περισσότερη αλληλεγγύη, γνησιότερη αγάπη. Βεβαίως, αν παραμείνει σε θεωρητικές διακηρύξεις, δεν πείθει. Η πιο σημαντική βοήθεια και διαρκής παρέμβαση είναι η διακήρυξη αυτών των αληθειών με τη συνεπή συμπεριφορά, με το έργο των μελών της, ιδιαίτερα όσων έχουν υπεύθυνη θέση.
— Στην Ελλάδα, από ενάμιση εκατομμύριο μετανάστες, νόμιμους και μη, οι 800.000 προέρχονται από την Αλβανία. Ποια πρέπει να είναι η συμπεριφορά μας απέναντι στους μετανάστες;
— Η θέση της Εκκλησίας, ως συνόλου και κάθε χριστιανού προσωπικά, είναι ο σεβασμός παντός ανθρωπίνου προσώπου, ανεξαρτήτως καταγωγής η γλώσσας, ιδιαιτέρως όταν βρίσκεται σε δοκιμασία και ανάγκη. Η φράση του Χριστού «ξένος ήμην και συνηγάγετέ με» (Ματθ. 25:35), με την οποία ο ίδιος ο Κύριος ταυτίζεται με τον ξένο, καθορίζει το εκκλησιαστικό μας χρέος. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν αναμφισβήτητα οι μετανάστες και η Εκκλησία αυτό το πνεύμα καλλιεργεί και ενισχύει, στηλιτεύοντας τον ρατσισμό και συμβάλλοντας στην ομαλή ένταξή τους στην τοπική κοινωνία. Υπάρχουν, βεβαίως, και περιπτώσεις όπου ορισμένοι μετανάστες δημιούργησαν σοβαρά προβλήματα. Αλλά από καμιά κοινωνική ομάδα δεν λείπουν τα αρνητικά παραδείγματα. Ας μη παραθεωρείται όμως το γεγονός ότι οι μετανάστες συνέβαλαν και στην ανάπτυξη της οικονομίας σε ανάγκες οι οποίες δεν ήταν δυνατόν να καλυφθούν από εντοπίους. Τη μεταναστευτική βέβαια πολιτική κάθε χώρας την καθορίζει η αρμόδια πολιτεία. Ειδικότερα για την Αλβανία, πιστεύω ότι θα συνέβαλλε αποφασιστικά στη μείωση του μεταναστευτικού κύματος και στην επιστροφή πολλών Αλβανών η ταχύτερη και γενικότερη ανάπτυξη της χώρας. Προς αυτήν την κατεύθυνση θα χρειαστεί συστηματικότερη επενδυτική δραστηριότητα, σταθερή και στενή συνεργασία Ελλάδος και Αλβανίας. Η κοινωνική, οικονομική και πνευματική άνοδος της μιας θα είναι ευεργετική και για την άλλη.
— Ποια συμβουλή θα δίνατε σε έναν θυμωμένο 15χρονο;
— Κατ’ αρχήν θα του έλεγα ότι έχει δίκιο που θυμώνει με όσα απαράδεκτα διαπιστώνει καθώς μεγαλώνει. Με την ασυνέπεια λόγων και έργων των μεγάλων. Με την αδικία της κοινωνίας. Με τη χλιδή των ολίγων και την ανέχεια των πολλών. Με την υποκρισία και ανευθυνότητα των λεγομένων αρμοδίων στους διαφόρους τομείς της κοινωνικής ζωής. Αλλά μετά την οργή, πρέπει νηφάλια να καθήσει να σκεφθεί ποιο είναι το δικό του χρέος. Τώρα που βρίσκεται στην εφηβική ηλικία, να μην εκχωρεί την προσωπική του βούληση και ελευθερία σε συνθήματα άλλων που μπορεί να κινούνται από ιδιοτελείς επιδιώξεις. Να μη γίνει άχρωμο στοιχείο μιας μάζας, αλλά να μείνει υπεύθυνο κύτταρο της κοινωνίας. Και όταν μεγαλώσει, να μη μιμηθεί αυτές τις συμπεριφορές που σήμερα κατακρίνει. Να μη συμβιβαστεί με την κρατούσα νοοτροπία της ανεντιμότητος, της πλεονεξίας, της σκληροκαρδίας, της ασυνεπείας και του εγωκεντρισμού. Να συνεχίσει υπεύθυνα την αναζήτηση. Υπάρχουν στην ιστορία του λαού μας, στην ιστορία της Εκκλησίας μας, υπέροχα παραδείγματα ακεραιότητος, δημιουργικότητος, υπευθυνότητος, αυτοθυσίας για χάρη του λαού. Πολλά έχουν αμφισβητηθεί στο πέρασμα του χρόνου. Αναμφισβήτητα όμως παραμένουν η ελευθερία και η αγάπη. Η μία συμπληρώνει την αλλη. Της δίδει βάθος και ουσία. Η ελευθερία αρχίζει με την υπέρβαση του εγωκεντρικού εαυτού μας. Και η αγάπη εκφράζεται με σεβασμό στο κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, εκδηλώνεται έμπρακτα, χωρίς απαίτηση ανταλλαγμάτων. Η επιλογή, τελικά, είναι δική του. Το μόνο που μπορώ να τον βεβαιώσω είναι ότι προσωπικά δεν έχω μετανιώσει οσάκις έμεινα πιστός στο πνεύμα του Ευαγγελίου. Η ορθόδοξη πνευματικότητα, βασισμένη στην εσωτερική ελευθερία και την αγάπη, οδηγεί σε μια συνεχή ωρίμανση, υπεύθυνη στάση ζωής και δημιουργικότητα.
Πάντα υπάρχει ελπίδα
— Εχετε διακονήσει σε πολλά και «δύσκολα» μέρη της Γης. Ποιες είναι οι πιο έντονες αναμνήσεις σας;
— Αυτές δεν χωρούν στις γραμμές μιας συνεντεύξεως. Είναι πολλές αναμνήσεις από τα χρόνια που διακόνησα στην Αφρική· από την περίοδο των μεταπτυχιακών σπουδών στη Γερμανία, όταν ταξίδευα μεταφέροντας σε μια βαλίτσα τα απαραίτητα για να τελέσω τη Θεία Λειτουργία για τους Ελληνες μετανάστες σε διάφορες γωνιές των εργοστασίων. Ιδιαίτερα πολλές από τα τελευταία 17 χρόνια στην Αλβανία. Επίσης, αναμνήσεις από επαφές με ανθρώπους διαφόρων θρησκευτικών παραδόσεων σε διάφορες ασιατικές χώρες, στην Ινδία, στην Κίνα, στην Ιαπωνία. Δεν λησμονώ την Πρωτοχρονιά του 1964, στη ζούγκλα μεταξύ Μεξικού και Γουατεμάλας –στη διάρκεια επιστημονικής έρευνας– μόνος και άρρωστος, φιλοξενούμενος από ένα ζευγάρι Αμερικανών ιεραποστόλων που ζούσαν εκεί μεταφράζοντας την Καινή Διαθήκη σε γλώσσες αμερικανικών φυλών. Αναπολώ τις σκέψεις που με είχαν παρηγορήσει: «Ο,τι κι αν συμβεί, είσαι στα χέρια του Θεού. Αποδέξου τη ζωή με τις δυσκολίες της. Να σου φθάνει ο Θεός».
Αργότερα, θυμάμαι, στην Κένυα το 1988, στη Λαϊκίπια, σε 2.000 υψόμετρο, κοντά στον Ισημερινό, κάτω από την επιβλητική κορυφή του όρους Κένυα. Ανάμεσα στους νεοφώτιστους ήταν πολλοί και πολλές από τη φυλή Τουρκάνα, που μέχρι πρότινος ζούσαν σε πρωτόγονες συνθήκες. Είχα τη χαρά να λειτουργήσω μαζί τους στο Ολ Μαράν, σε ένα παράπηγμα που άφηνε ελεύθερο τον βουνίσιο δυνατό αέρα και τη βροχή να ανακατεύονται με τις ψαλμωδίες. Βλέποντας τα ηλιοκαμένα πρόσωπα των νεοφωτίστων Αφρικανών να προσέρχονται εκστατικά στη Θεία Κοινωνία, ένοιωσα την ανάγκη να ομολογήσω: «Εκ μέρους του λαού και της Εκκλησίας της χώρας μου, που την ίδρυσε ο Απόστολος Παύλος, θέλω να σας ζητήσω συγγνώμη γιατί ήρθαμε τόσο αργά, με καθυστέρηση αιώνων».
Ολοζώντανα μένουν στη μνήμη μου τα πρώτα Χριστούγεννα στα Τίρανα, το 1991, όταν λειτουργήσαμε στον καθεδρικό ναό, που ήταν εσωτερικά εντελώς κατεστραμμένος. Είχαμε βάλει νάιλον στα παράθυρα για να κρυώνουμε λιγότερο· η βροχή διαπερνούσε τη στέγη. Ο ναός όμως ήταν κατάμεστος και η ατμόσφαιρα συγκλονιστική. Στη συνέχεια, σκέπτομαι την Πρωτοχρονιά του 1992 στην Κορυτσά. Μετά τον μακροχρόνιο διωγμό, τελέσαμε την πρώτη Λειτουργία στον παλαιό Καθεδρικό ναό της Κορυτσάς, ο οποίος είχε μετατραπεί σε Μουσείο. Το καλοκαίρι, όταν είχα ζητήσει να τον επισκεφθώ, ο πρόεδρος Αλία είχε αποκλείσει οποιαδήποτε επιστροφή του χώρου αυτού στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Είχε υπογραμμίσει: Ποτέ! Να όμως που ο Θεός άνοιξε πάλι δρόμους στα αδιέξοδα. Η συγκινητική εμπειρία συμπυκνώθηκε στη βεβαιότητα: Υπάρχει ελπίδα.

Αντιγραφή από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ": http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_18/01/2009_299815

Ο ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ ΛΟΥΚΑ (Κεφ. 17, στιχ. 12-19) Των Δέκα λεπρών

Ο ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ

Την ευαγγελική περικοπή της θεραπείας των δέκα λεπρών την αναφέρει μόνο ο Ευαγγελιστής Λουκάς, που ως ιατρός την διατήρησε στην μνήμη του.
Οι δέκα λεπροί ζητούν το έλεος του Θεού γιατί τον εμπιστεύονται και θέτουν τον εαυτό τους , την υγεία τους, και τη ζωή τους στον Ιησού Χριστό.
Γι' αυτό όταν οι δέκα λεπροί συνάντησαν τον Χριστό κραύγασαν με δυνατή φωνή: Διδάσκαλε Ιησού λυπήσου μας , ελέησέ μας. Και ο Χριστός τους πρόσφερε το έλεός του και τους έστειλε να ζήσουν ξανά έξω στην κοινωνία.
Εδώ όμως εμφανίζεται μια νέα δοκιμασία : Την ύπαρξή τους και την υγεία τους , θα την εμπιστεύονται από εδώ και πέρα στον Χριστό ή θα την στηρίζουν στις δικές τους βιολογικές δυνάμεις?
Το ευαγγέλιο μας λέει ότι οι θεραπευθέντες λεπροί την εμπιστεύθηκαν στον εαυτό τους, στον εγωϊσμό τους και ξέχασαν τον ευεργέτη Κύριο , αφού δεν αισθάνονται την ανάγκη της επικοινωνίας μαζί Του.
Ο ένας όμως από αυτούς , όταν είδε πως ιατρεύτηκε, επέστρεψε για να δοξάσει το Θεό. Και αυτός ήταν αλλοεθνής, Σαμαρίτης . Ο Χριστός επαινεί την πίστη του που τον έσωσε. Ευχαριστεί τον Θεό και βρίσκει έτσι την ανάσταση της ύπαρξής του. Όταν ο Χριστός ερωτά τον Σαμαρίτη, ‘μα δεν καθαρίσθηκαν και οι δέκα; Οι άλλοι εννέα που είναι;’, δεν παραπονείται με την απουσία των εννέα, αλλά θέλει να υπογραμμίσει ότι η αχαριστία είναι μια «παρά φύσιν» κατάσταση που οδηγεί τον άνθρωπο στην αυτοκαταστροφή. Η αχαριστία παραμερίζει τον Θεό και προβάλλει το θεοποιημένο «εγώ» του ανθρώπου.
Με την αχαριστία και την αγνωμοσύνη προς τον Θεό επαναλαμβάνουμε το προπατορικό αμάρτημα. Δεχόμαστε τις δωρεές του Θεού αλλά απορρίπτουμε το Θεό που ζωοποιεί την ύπαρξή μας.
Το κλείσιμο στον εαυτό μας , η φαρισαϊκή αυτάρκεια, η φαινομενική δυναμική αυτοπεποίθηση , φέρουν την σφραγίδα της απειλής του θανάτου. Το άνοιγμα της καρδιάς μας στον Θεό είναι η απάντησή μας στις άπειρες δωρεές του Θεού, στο δώρο της ζωής που μας προσφέρει είναι το μεγάλο ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ ευγνωμοσύνης.
Μέσα στη Θ. Λειτουργία φθάνουμε κάθε φορά να ευχαριστούμε τον Θεό και να αγαπάμε τους άλλους ανθρώπους. Εδώ βρίσκουμε την σωτηρία μας που είναι η υπέρβαση του εαυτού.
Έτσι δεν μένουμε μόνο στη σωτηρία του σώματος όπως οι εννέα λεπροί. Προχωράμε στην αποδοχή της σωτηρίας που είναι ο Χριστός , η αληθινή ευχαριστία του Θεού και του κόσμου.

Αντιγραφή από το: http://agiabarbarapatras.blogspot.com/2009/01/17-12-19.html

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009

Ενημερωτικό φυλλάδιο για την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου



Τα “ΕΣΤΙΑΚΑ νέα” σας παρουσιάζουν το εκδοθέν φυλλάδιο της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου όπου παρατίθενται μια σειρά στοιχείων και γεγονότων που βοηθούν στην κατανόηση της υποθέσεως.


Το “Ενημερωτικό φυλλάδιο για την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου”. Πρόκειται για ένα 24σέλιδο εικονογραφημένο φυλλάδιο που εξέδωσε η Μονή Βατοπαιδίου σχετικά με την υπόθεση της Μονής. Είναι ένα συνεπτυγμένο κείμενο που απαντά σε όλα τα επί μέρους ζητήματα που αφορούν την “υπόθεση Βατοπαιδίου”…

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009

Εις τα περίχωρα της Αντιόχειας - Κ. ΚΑΒΑΦΗ


Εις τα περίχωρα της Αντιόχειας

του Κωνσταντίνου Καβάφη


Σαστίσαμε στην Αντιόχεια όταν μάθαμε
Τα νέα καμώματα του Ιουλιανού.
Ο Απόλλων εξηγήθηκε με ελόγου του στη Δάφνη!
Χρησμό δεν ήθελε να δόσει (σκοτιστήκαμε!)
Σκοπό δεν τόχε να μιλήσει μαντικώς, αν πρώτα
δεν καθαρίζονταν το εν Δάφνη τέμενός του.
Τον ενοχλούσαν, δήλωσεν, οι γειτονεύοντες νεκροί.
Στη Δάφνη βρίσκονταν τάφοι πολλοί.
Ένας απ τους εκεί ενταφιασμένους
ήταν ο θαυμαστός, της εκκλησίας δόξα,
Ο άγιος, ο καλλίνικος μάρτυς Βαβύλας.
Αυτόν αινίττονταν, αυτόν φοβούνταν ο ψευτοθεός.
Όσο τον ένιωθε κοντά του, δεν κόταε
να βγάλει τους χρησμούς του, τσιμουδιά.
(τους τρέμουνε τους μάρτυρές μας οι ψευτοθεοί).

Ανασκουμπώθηκε ο ανόσιος Ιουλιανός,
νεύριασε και ξεφώνιζε: Σηκώστε, μεταφέρτε τον,
βγάλτε τον τούτον τον Βαβύλα αμέσως.
Ακούς εκεί; Ο Απόλλων ενοχλείται.
Σηκώστε τον αρπάξτε τον ευθύς.
Ξεθάψτε τον, πάρτε τον όπου θέτε.
Βγάλτε τον διώξτε τον. Παίζουμε τώρα;
Ο Απόλλων είπε να καθαριστεί το τέμενος.

Το πήραμε το πήγαμε το άγιο λείψανον αλλού.
Το πήραμε το πήγαμε εν αγάπη κ΄ εν τιμή.
Κι ωραία τωόντι πρόκοψε το τέμενος.
Δεν άργησε καθόλου και φωτιά
μεγάλη κόρωσε, μια φοβερή φωτιά.
Και κάηκε και το τέμενος και ο Απόλλων.
Στάχτη το είδωλο για σάρωμα, με τα σκουπίδια.
Έσκασε ο Ιουλιανός και διέδοσε
-τι άλλο θα έκαμνε- πως η φωτιά ήταν βαλτή
από τους χριστιανούς έμας. Aς πάει να λέει.
Δεν αποδείχτηκε, ας πάει να λέει.
Το ουσιώδες είναι που έσκασε!

Καβάφης 1933

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009

Τρίτη Συνεδρία της Δ.Ι.Σ. για το μήνα Ιανουάριο 2009

Τρίτη Συνεδρία της Δ.Ι.Σ. για το μήνα Ιανουάριο 2009


Συνήλθε σήμερα Πέμπτη, 15 Ιανουαρίου 2009, στην τρίτη Συνεδρία Της για το μήνα Ιανουάριο η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου.Κατά την σημερινή Συνεδρία :Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος επικύρωσε τα Πρακτικά της προηγουμένης Συνεδρίας.
Ο Μακαριώτατος ενημέρωσε την Διαρκή Ιερά Σύνοδο ότι η Μ.Κ.Ο. «Αλληλεγγύη» της Εκκλησίας της Ελλάδος, μετά από τις προσφορές που έχει μέχρι τώρα δεχθεί αλλά και από όσα διαθέτει στις αποθήκες της, θα αποστείλει και θα διανείμει στους πληγέντες της περιοχής της Γάζας, σε συνεργασία με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, 50 τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας. Συγκεκριμένα θα αποσταλούν 20 τόνοι αλεύρι, 10 τόνοι λάδι, 2,5 τόνοι ζυμαρικά, όσπρια και ρύζι, 9,5 τόνοι εμφιαλωμένο νερό, 7 τόνοι ζάχαρη και 1 τόνος γάλα σε σκόνη.Με τα χρήματα, τα οποία θα συγκεντρωθούν από την δισκοφορία της Κυριακής 18 Ιανουαρίου, θα αγορασθούν φάρμακα και θα αποσταλούν στην συνέχεια με επιπλέον ανθρωπιστική βοήθεια, στην εμπόλεμη περιοχή της Γάζας.
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, αφού έλαβε υπ’ όψη τα αναφερθέντα υπό Μελών του Συνοδικού Δικαστηρίου για την μη ορθή εκκλησιαστική συμπεριφορά του Ιερέως Ευσταθίου Κολλά, Κληρικού της Ιεράς Μητροπόλεως Ηλείας, ως Συνηγόρου στα Συνοδικά Δικαστήρια, αποφάσισε να μην επιτρέψει του λοιπού την παράστασή του ως Συνηγόρου σε Εκκλησιαστικά Δικαστήρια.
Τέλος η Δ.Ι.Σ. συζήτησε και έλαβε αποφάσεις σχετικά με τρέχοντα υπηρεσιακά ζητήματα.

Εκ του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Συνόδου

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Ο π. Ευσέβιος Ματθόπουλος για την Μετάνοια


Ο π. Ευσέβιος Ματθόπουλος για την Μετάνοια

Ο π. Ευσέβιος προέτρεπε τα πνευματικά του τέκνα να μην καταδικάζουν το συνάνθρωπό τους, γιατί δε γνωρίζουν τη μετάνοιά του. Διηγόταν μάλιστα και το ακόλουθο περιστατικό, που συνέβη στο μοναστήρι του Μεγάλου Σπηλαίου, όπου εμόνασε οχτώ χρόνια: “Ήταν ένας απρόσεκτος μοναχός, γνωστός για την κακή διαγωγή του. Ξαφνικά μία ημέρα χτύπησε την καμπάνα της μονής και μάζεψε όλους τους αδελφούς και τους είπε: “Αδελφοί και πατέρες, εγώ σε λίγο πεθαίνω και θέλω να εξομολογηθώ ενώπιον όλων τα αμαρτήματά μου”. Μετά τη συγκινητική αυτή πράξη πέθανε εν μετανοία”.

Δεύτερη Συνεδρία της Δ.Ι.Σ. για το μήνα Ιανουάριο 2009

Δεύτερη Συνεδρία της Δ.Ι.Σ. για το μήνα Ιανουάριο 2009


Συνήλθε σήμερα Τετάρτη, 14 Ιανουαρίου 2009, στην δεύτερη Συνεδρία Της για το μήνα Ιανουάριο η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου.
Κατά την σημερινή Συνεδρία :
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος επικύρωσε τα Πρακτικά της προηγουμένης Συνεδρίας.
Κατόπιν προτάσεως του Μακαριωτάτου Προέδρου η Διαρκής Ιερά Σύνοδος απεφάσισε να συγκροτηθεί Επιτροπή για την έκδοση τιμητικού Τόμου προς τιμήν του μακαριστού Αρχιεπισκόπου κυρού Χριστοδούλου.Επίσης όρισε την τέλεση του ετησίου μνημοσύνου αυτού, την Κυριακή 1η Φεβρουαρίου 2009, στον Ιερό Καθεδρικό Ναό των Αθηνών και ανέθεσε στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγο να ομιλήσει για την προσωπικότητα του εκλιπόντος Πρωθιεράρχου.
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος αποφάσισε την οικονομική ενίσχυση της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών για την ανέγερση Ιερού Ναού εντός του χώρου αυτού.
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος όρισε :– Τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Ζακύνθου κ. Χρυσόστομο, Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ. Μελέτιο και Μαντινείας και Κυνουρίας κ. Αλέξανδρο καθώς και τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη κ. Σπυρίδωνα Κατραμάδο, εκπροσώπους της Εκκλησίας της Ελλάδος στην τελετή ενθρονίσεως του νέου Πατριάρχου Μόσχας.
Τέλος η Δ.Ι.Σ. συζήτησε και έλαβε αποφάσεις σχετικά με τρέχοντα υπηρεσιακά ζητήματα.
Μετά από πρόσκληση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ. Μελετίου, Προέδρου του Πρωτοβαθμίου Συνοδικού δι’ Αρχιερείς Δικαστηρίου, συνήλθαν τα Μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, ως Συμβούλιο για να συσκεφθούν, σύμφωνα με τον Νόμο 5383/1932 “Περί Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων και της προ Αυτών διαδικασίας”, προς εξέταση του Ανακριτικού Φακέλλου και του Πορίσματος, σχετικά με την υπόθεση του Μητροπολίτου πρώην Αττικής κ. Παντελεήμονος.

Εκ του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Συνόδου.