Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού

Εγώ είμαι 
η οδός 
και η αλήθεια 
και η ζωή· 
ουδείς έρχεται 
προς τον Πατέρα, 
ειμή δι' εμού.

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Ό σατανάς δεν πάει σε έναν άχρηστο άνθρωπο, αλλά πάει σε έναν αγωνιστή


Ό σατανάς δεν πάει σε έναν άχρηστο άνθρωπο, αλλά πάει σε έναν αγωνιστή, για να τον πειράξη και να τον αχρηστέψη. Δεν χάνει τον καιρό του να κάνη λεπτή εργασία σε κάποιον που δεν κάνει λεπτή εργασία. Στέλνει σ' αυτόν που ράβει με σακκορράφα, διάβολο με σακκορράφα. Σ' αυτόν που κάνει λεπτό εργόχειρο, στέλνει διάβολο που κάνει λεπτό εργόχειρο. Σ' αυτόν που κάνει πολύ ψιλό κέντημα, στέλνει διάβολο για πολύ ψιλή εργασία. Σ’ αυτούς που κάνουν χονδρή δουλειά στον εαυτό τους, στέλνει χονδρό διάβολο. Στους αρχαρίους στέλνει, αρχάριο διάβολο.
Οι άνθρωποι που έχουν λεπτή ψυχή, πολύ φιλότιμο και είναι ευαίσθητοι, χρειάζεται να προσέξουν, γιατί βάζει και ό διάβολος την ουρά του και τους κάνει πιο ευαίσθητους, και μπορεί να φθάσουν στην μελαγχολία η ακόμη - Θεός φυλάξοι - και στην αυτοκτονία.

π. Παΐσιος

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Ὁ Πρωτόκλητος Μαθητής

Ἰδιόμελον Ἦχος α’
Ὁ Πρωτόκλητος Μαθητής, καὶ μιμητὴς τοῦ πάθους, συμμορφούμενός σοι Κύριε, Ἀνδρέας ὁ Ἀπόστολος, τοὺς ἐν βυθῷ τῆς ἀγνοίας πλανωμένους ποτέ, τῷ ἀγκίστρῳ τοῦ Σταυροῦ σου ἀνελκύσας, προσήγαγέ σοι, ταῖς πρεσβείαις αὐτοῦ Ὑπεράγαθε, τὴν ζωὴν ἡμῶν εἰρήνευσον, καὶ σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Γιὰ το «ἀσθενὲς φύλο»



 Ποιός µπορεῖ νὰ µιλήσει γιὰ «ἀσθενὲς φύλο», ὅταν διαβάζει τὸν βίο τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης καὶ τῶν ἄλλων ἀναριθµήτων ἁγίων μαρτύρων γυναικῶν; Ποιός µπορεῖ νὰ μὴ θαυµάσει τὴν τόλµη τῶν Μυροφόρων ἢ τὴν φιλανθρωπικὴ ἀκτινοβολία τῆς ἁγίας Ταβιθᾶ, τῆς ἁγίας Ὀλυµπιάδος, τῆς ἁγίας Φιλοθέης καὶ τόσων ἄλλων; Ποιός µπορεῖ νὰ μὴ συγκινηθεῖ ἀπὸ τὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη τῶν ἁγίων µητέρων τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν ἢ ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τὴν ἀνεξάντλητη ὑποµονὴ τῆς ἁγίας Μόνικας;

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Η πυρακτωμένη καρδιὰ τοῦ ἁγίου Μήνα

Μόνο ἡ καρδιὰ ποὺ εἶναι πυρακτωμένη ἀπὸ θεϊκὸ ζῆλο μπορεῖ νὰ ὑπερνικᾶ τὰ ἐμπόδια καὶ νὰ μὴν ὑπολογίζει τὶς εἰρωνεῖες, τὶς ἀπειλὲς ἢ ἄλλες τυχὸν δυσκολίες. Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸ τὸ παράδειγμα τοῦ ἁγίου Μήνα, ὁ ὁποῖος ἔδειξε ἀξιοθαύμαστο ζῆλο κατὰ τὴν ὁμολογία καὶ τὸ μαρτυριό του. Ὁ ἅγιος ἦταν στρατιώτης τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ, καὶ ὅταν τὸν κάλεσαν νὰ λάβει μέρος στοὺς διωγμοὺς τῶν Χριστιανῶν, ἀμέσως ἀρνήθηκε προτιμώντας νὰ παραιτηθεῖ, παρὰ νὰ συμμετάσχει στὰ ἐγκλήματα τῶν εἰδωλολατρῶν. Κι ὅταν ἀργότερα ὁδηγήθηκε στὸν ἀνακριτή, οἱ σοφὲς καὶ συνετὲς ἀποκρίσεις του προκάλεσαν τὴν κατάπληξη ἀκόμη καὶ αὐτοῦ τοῦ ἄρχοντα ποὺ τὸν ἀνέκρινε. «Πές μου, Μηνᾶ», τοῦ εἶπε, «πῶς ἐσύ, ἕνας χθεσινὸς στρατιώτης συνηθισμένος σὲ μάχες καὶ πολέμους, ἀποκρίνεσαι μὲ τόση σοφία;» … Κι ὁ ἅγιος ἀπάντησε: «Ὁ Θεός μου, αὐτὸς μὲ φώτισε νὰ ἐλέγξω τὴν ἀθεΐα σου … Διότι μᾶς ὑποσχέθηκε ὅτι, ὅταν μᾶς ὁδηγήσουν μπροστὰ σὲ βασιλεῖς καὶ ἡγεμόνες γιὰ νὰ ὁμολογήσουμε τὸ Ὄνομά Του, θὰ μᾶς δώσει Ἐκεῖνος σοφία, στὴν ὁποία δὲν θὰ μποροῦν νὰ ἀντιλέξουν ἢ νὰ ἀντισταθοῦν ὅλοι οἱ ἐχθροὶ τῆς πίστεως». Ἔτσι, ὁ γενναῖος στρατιώτης, ἐνισχυμένος μὲ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔμεινε σταθερὸς μέχρι τέλους, ὁπότε καὶ ἔλαβε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου καὶ ἀποτελεῖ γιὰ μᾶς παράδειγμα πίστεως, ζήλου καὶ ὁμολογίας.

Περιοδικόν "Ο ΣΩΤΗΡ"

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Πολλοί νομίζουν ότι τα πράγματα τα ελέγχει ο διάβολος και αυτός τα οδηγεί

Πολλοί νομίζουν ότι τα πράγματα τα ελέγχει ο διάβολος και αυτός τα οδηγεί, όπως θέλει και όπου θέλει. Λάθος μεγάλο! Τολμούν κάποιοι να υποστηρίζουν ότι οι δαίμονες κυβερνούν τις υποθέσεις μας. Τι να κάνω, φωνάζει ο ιερός Χρυσόστομος, που έχεις φιλάνθρωπο Δεσπότη, ο Οποίος προτιμάει να βλασφημείται από σένα με τα λόγια αυτά, παρά να αναθέσει στους  δαίμονες τις υποθέσεις σου και να σε πείσει έτσι πάνω στα πράγματα με ποιο τρόπο διοικούν οι δαίμονες. Τότε θα μάθαινες καλά την κακία τους, θα είχες προσωπική εμπειρία γι’ αυτό.  
Ηλίας Σκόνδρας

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Τι θα κάνουμε ως ‘’χριστιανοί’’

Τι θα κάνουμε, λοιπόν, εμείς που έχουμε τιμηθεί με το μεγάλο όνομα ‘’χριστιανοί’’ και αποτελούμε τον διαλεχτό και ξεχωριστό λαό, ο οποίος οφείλει να καταγίνεται σε καλά και σωτήρια έργα; Τι θα κάνουμε εμείς οι μαθητές του πράου και  φιλάνθρωπου Ιησού, που σήκωσε τις αμαρτίες μας, ταπεινώθηκε, παίρνοντας την ανθρώπινη φύση μας, κι έγινε φτωχός, για να γίνουμε εμείς πλούσιοι με τη θεότητα; Τι θα κάνουμε, έχοντας μπροστά μας ένα τόσο μεγάλο υπόδειγμα ευσπλαχνίας και συμπάθειας; Θα παραβλέψουμε τους συνανθρώπους μας; Θα τους περιφρονήσουμε; Θα τους εγκαταλείψουμε; Κάθε άλλο, αδελφοί μου. Αυτά δεν ταιριάζουν σ’ εμάς, τους θρεμμένους από το Χριστό, τον καλό ποιμένα, που φέρνει πίσω το πλανεμένο πρόβατο και ψάχνει να βρει το χαμένο και στηρίζει το ασθενικό. Μα δεν ταιριάζουν ούτε στην ανθρώπινη φύση μας, που επιβάλλει τη συμπάθεια, αφού από την ίδια της την αδυναμία έμαθε την ευσέβεια και τη φιλανθρωπία.

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Όλοι στην Ιεραποστολική εργασία

«Αφού όλοι οι Χριστιανοί είμαστε ένα σώμα, ας μη ρίχνουμε όλη την ευθύνη της ιεραποστολικής εργασίας στους κληρικούς, αλλά όλοι μαζί, λαϊκοί και κληρικοί ας ενδιαφερόμαστε για την Εκκλησία, που είναι το κοινό Σώμα μας». 

Ιερός Χρυσόστομος

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Με την προσευχή σας, μέσω του Χριστού, επηρεάζετε ευνοϊκά τον άλλο.

Να σκέπτεσαι καλά για τον άλλο. Με την προσευχή σας, μέσω του Χριστού, επηρεάζετε ευνοϊκά τον άλλο. Να μην σκέφτεστε άσχημα για κάποιον, διότι τότε επηρεάζετε κι' αυτόν άσχημα. 
Γέρων Πορφύριος



Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

XPИCTOC BOCKPEC! (Χριστός ᾿Ανέστη) BOИCTИHY BOCKPEC! (᾿Αληθῶς ᾿Ανέστη)


Χαιρετοῦσαν ὁ ἕνας τόν ἄλλο μέ τήν ἰαχή τῆς νίκης στό Τομπόλσκ τῆς Σιβηρίας, κοντά στά Οὐράλια ὄρη. Κι οἱ βαριές ρωσικές καμπάνες ἔκρουαν θριαμβικά στήν πόλη κι ἀντηχοῦσαν σ’ ὅλα τά περίχωρα. Μικροί-μεγάλοι συνάχτηκαν στίς ἐκκλησιές μέ τό βλέμμα γεμάτο προσδοκία. Τό Πάσχα τό περίμεναν νά τούς λυτρώσει ἀπ᾿ τούς ὁλοχρόνιους καημούς τους, ἀπ’ τή μιζέρια τῆς φτωχῆς τους καθημερινότητας οἱ μουζίκοι, ἀπ’ τίς συμβατικότητες τῆς ζωῆς τους οἱ ἄρχοντες. Λαχταροῦσαν ὅλοι ν’ ἀκούσουν τά σπασμένα κλεῖθρα τοῦ ῞Αδη, νά ψηλαφήσουν τή ζωή πού λαφυραγώγησε τά σκοτεινά βασίλεια. Κι ὕστερα τό πανηγύρι στή μεγάλη πλατεία τῆς πολιτείας. Μπαλαλάικες καί ντέφια, χοροί, φωνές, χαρές, τραγούδια φυγάδευσαν ἀπ’ τίς καρδιές κάθε σκιά καί φόβο. Κι ὅταν πιά πῆρε νά σουρουπώνει, πῆραν κι ἐκεῖνοι τό δρόμο γιά τά σπίτια τους.
῾Ο μεγαλέμπορος ᾿Αλέξη Σαϊλόφσκυ μέ τή σύζυγό του Τατιάνα βολεύτηκαν στό ζεστό τους ἕλκηθρο, πῆρε στά χέρια τά ἡνία ὁ Σαϊλόφσκυ καί τό ἕλκηθρο κύλησε γοργά μέ τά κουδουνάκια του ν’ ἀφήνουν γλυκύ ἀπόηχο. Τούς περίμενε στό ἀρχοντικό τους ὁ μονάκριβος γυιός τους, μέ τή συντροφιά τῆς καλόγνωμης παραμάνας καί δυό πιστῶν θεραπόντων. Σάν ἄκουγαν τά κουδουνάκια, ἔβγαιναν νά τούς καλοδεχτοῦν· καί τό πλουσιόσπιτο γέμιζε πάλι ξεφωνητά καί ζωή. ᾿Επιβλητικό ὀρθωνόταν σέ λίγο καί τώρα μπροστά τους, μεγαλόπρεπο, μά... σιωπηλό. ῾Η σιγή κυρίαρχη καί ἡ μισάνοιχτη πόρτα ἔκαναν τούς Σαϊλόφσκυ ν’ ἀνησυχήσουν.
- Δόμνα! Ντμητρέι! Κυρίλλεφ!
Τούς ἀπάντησε ὁ κρύος ἀντίλαλος καί τούς ἔζωσε ὁ φόβος. Κι ἔγινε ὁ φόβος φρίκη, σάν ἀντίκρισαν στήν εἴσοδο τούς δυό ἄνδρες νά κείτονται κοντά-κοντά μέ τά κεφάλια ἀνοιγμένα καί τήν καλόγνωμη Δόμνα πιό μέσα παραμορφωμένη φρικτά. ᾿Αστραπιαῖα ἦρθε ὁ στυγερός Λυκοθωμᾶς στή σκέψη τους καί τούς κυρίευσε ἀγωνία θανάτου.
- Παιδί μου! Μικαέλ! Μικαέλ!
῏Ηταν ὁ Λυκοθωμᾶς βαρυποινίτης, πού μιά δικαστική πλάνη τόν ἔκλεισε μέ ἰσόβια καταδίκη στά κάτεργα τῆς Σιβηρίας. Θωμᾶς Ρυζκόφ τό ὄνομά του· Λυκοθωμᾶ τόν φώναζαν οἱ ἄλλοι κατάδικοι, γιατί τυραγνισμένο κι ἐξαγριωμένο λύκο τόν εἶχαν καταντήσει ἡ κακότητα τῶν ψευδομαρτύρων κι οἱ ἀνελέητοι ραβδισμοί. Κι ὅταν μιάν ἄγρια φθινοπωριάτικη βραδιά, πού καταρρακτώδης βροχή πλημμύρισε τίς φυλακές καί οἱ σειρῆνες τῶν κατέργων σφύριζαν συναγερμό, κατάφερε νά δραπετεύσει, ἔκανε ἔργο του χθόνιο τήν ἐκδίκηση. Κι οὔτε τόν πέτυχαν οἱ ὁμοβροντίες τῶν δεσμοφυλάκων πού τόν κυνήγησαν τότε στό δάσος· οὔτε τόν βρῆκαν οἱ στρατιωτικές ἀρχές τοῦ Τομπόλσκ οὔτε οἱ ἀνιχνευτές μέ τά κυνηγετικά σκυλιά πού χτένισαν ξανά καί ξανά τήν περιοχή. Οὔτε καί στάθηκε ἱκανή ἡ ἐπικήρυξη μέ τό τεράστιο ποσό. Μόνο ἐκτελοῦσε μ’ ἕνα κυνηγετικό κιστέν καί μέ τόν ἴδιο εἰδεχθή πάντα τρόπο τά θύματά του, δέκα χρόνια τώρα, κι ἔμενε ἄφαντος, ἡ φοβερή πληγή τῶν Οὐραλίων.
- Μικαέλ! Μικαέλ! δευτέρωσε, ματωμένη κραυγή, ἡ φωνή τῆς Τατιάνας.
Ξύπνησε ἀπορημένος ὁ μικρός καί τήν κάλεσε κοντά του. Ρίχτηκε ἐκείνη ἀλλόφρονη ἀπό χαρά στό παιδικό του κρεβάτι, κατατρεγμένη λαφίνα πού ξανάβρε τό σπλάχνο της, τόν ἔσφιγγε στόν κόρφο της σ’ ἕνα ἀκόρεστο μητρικό παραλήρημα καί βάλθηκε νά τόν φιλᾶ μ’ ἀναφιλητά. ῾Ο Μικαέλ της ζοῦσε! Ζοῦσε!
Κι ἄρχισε ὁ ἀθῶος μικρός μέ τόν ἀγγελικό κόσμο νά τῆς ἱστορεῖ πώς κοιμόταν, ὅταν ὅρμησε στό δωμάτιο ἕνας πολύ μεγάλος ἄνθρωπος μέ μακριά μαλλιά καί γένια, κρατώντας ψηλά ἕνα παιχνίδι. Καί πώς βιάστηκε ὁ μικρός νά τοῦ δώσει ἀντιχάρισμα κι αὐτός τό δικό του παιχνιδάκι ἀπ’ τό προσκέφαλο, τό ὡραῖο πασχαλιάτικο ἀβγό πού ζωγράφισε μόνος του.
XPИCTOC BOCKPEC! (Χριστός ᾿Ανέστη) εἶπε τείνοντάς το στόν ἄνθρωπο.
Καί πώς ἔμεινε ὁ ἄνθρωπος νά τόν κοιτᾶ ὥρα πολλή στά μάτια ἀμίλητος κι ἀκίνητος, ἄγαλμα ἴδιος. Κι ὕστερα ἄρχισε νά κατεβάζει τό χέρι του, καί τοῦ ‘πεσε τό δικό του παιχνίδι καί πῆρε τό ἀβγό τοῦ Μικαέλ. Καί πώς τό κοιτοῦσε ὁλόγυρα ἐπίμονα, ὥσπου σήκωσε τά μάτια κι ἀντεῖπε μέ λαχτάρα·
- BOИCTИHY BOCKPEC! (᾿Αληθῶς ᾿Ανέστη)
Τά εἶδε τότε ὁ μικρός ν’ ἀφήνουν ἄφθονα δάκρυα, δίχως νά νοιάζεται ὁ ἄνθρωπος νά τά σκουπίσει καί πώς τόν ρώτησε γιατί τάχα κλαίει, μά ἐκεῖνος, σφίγγοντας παιδιάστικα τό αὐγό πάνω στό στῆθος του, χάθηκε τρέχοντας σά νά μήν ἄκουσε. Καί πώς τότε, εὐτυχισμένος ὁ μικρός πού ὁ μεγάλος δέχτηκε τό δῶρο του, ἀποκοιμήθηκε πάλι γλυκά...
***
Γνωστή ἴσως σέ πολλούς ἡ ἱστορία τοῦ Λυκοθωμᾶ*, πού ἔγινε Καλοθωμᾶς, ἄγγελος ἀγάπης γιά τούς χολεριασμένους τοῦ Τομπόλσκ, παραστάτης σ’ ὅ,τι πίσω τους ἄφηναν, πατέρας γιά τά ὀρφανά τους· ἡ ἱστορία τοῦ Ρώσου ἀσκητοῦ τοῦ 19ου αἰώνα, πού πότισε τά Οὐράλια μέ τά δάκρυα τῆς μετανοίας ὥς τά βαθιά του γεράματα.
Μά κι ἀπ’ ὅσους δέν ἔτυχε νά τήν ἀκούσουν ἤ νά τή διαβάσουν, πολλοί θά μποροῦσαν νά τήν ἱστορήσουν μ’ ἄλλα ἄλλων ὀνόματα. Κάθε ὄνομα καί μιά ἱστορία, τόσο ὅμοια καί τόσο διαφορετική. Σαῦλος ὁ διώκτης, Μαρία ἡ Αἰγυπτία, Μωυσῆς ὁ Αἰθίωψ...
Γνωστή ἡ ἱστορία· κι ὡστόσο πάντα κάτι θά μένει ἀκατανόητο καί θαυμαστό, ἄφθαστο καί προσφιλές, ἀψηλάφητο κι ἐρασμιότατο. Πάντα κάτι θά μαγνητίζει τήν ψυχή, μά ἡ ψυχή θά στέκεται μέ θάμβος· κι οὔτε νά περιγράψει θά μπορεῖ ὅσα ἔζησε οὔτε νά ἐξηγήσει ὅσα ἔνιωσε. Θά μαγνητίζει τήν ψυχή μιά ἐλάχιστη ριπή χρόνου, μιά στιγμή τῆς αἰωνιότητας, μιά στιγμή τῆς ᾿Ανάστασης.
                                                                                                ῞Εσπερος
_______
*Γιά τήν ἱστορία χρησιμοποιήθηκε τό βιβλίο «Μιά στιγμή τοῦ Πάσχα, ῾Η ζωή ἑνός ρώσσου ἀσκητοῦ», ἔκδ. ῾Ι. Καλύβης ῾Αγ. Χαραλάμπους - Ν. Σκήτη, ῞Αγ.῎Ορος, 200412.

Πηγή: Περιοδικό "Η Δράση μας", Απρίλιος 2009 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

Ο ΑΓΚΑΛΟΦΟΡΟΥΜΕΝΟΣ



Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,

.          Ἡ ἑορτὴ τῆς Ὑπαπαντῆς στὴν ἀρχὴ τοῦ Φεβρουαρίου γεµίζει µὲ συγκίνηση καὶ ἱερὰ συναισθήµατα τὴν καρδιά µας. Οἱ ἱεροὶ ὕµνοι καὶ τὸ εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσµα τῆς ἡµέρας ζωντανεύουν τὴν σκηνὴ τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου, τῆς ὑποδοχῆς δηλαδὴ ποὺ ἔγινε στὸ «τεσσαρακονθήµερο» θεῖο Βρέφος στὸν Ναὸ τοῦ Σολοµῶντος.
.       Σ᾽ ἕναν ὕµνο τῆς ἑορτῆς ὁ ἱερὸς ὑµνογράφος ἀπευθύνεται πρὸς τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ λέει ὅτι «ἡ ἀρετή σου Χριστέ, ἐκάλυψεν οὐρανούς». Εἶσαι ὁ Θεὸς ὁ πανάγιος καὶ παντoδύναµος, ἀλλὰ συγκατέβης καὶ «ὤφθης ὡς βρέφος ἀγκαλοφορούµενος». Παρουσιάσθηκες ἀδύναµο βρέφος καὶ Σὲ µετέφεραν ἄνθρωποι στὸν Ναὸ στὴν ἀγκαλιά τους.
.         Ἐν συνεχείᾳ θὰ παραθέσουµε καὶ θὰ σχολιάσουµε δύο µικροὺς ὕµνους τῆς ἑορτῆς, γιὰ νὰ μεταφερθοῦμε νοερὰ στὴν ἱερὴ ἐκείνη ὥρα τῆς ὑποδοχῆς τοῦ Κυρίου στὸν Ναό. Οἱ ὕµνοι αὐτοὶ λέγονται «Μεγαλυνάρια». Ψάλλονται πρὸς τὸ τέλος τοῦ Ὄρθρου τῆς ἑορτῆς.

  • «Μητροπάρθενε ἁγνή, τί προσφέρεις τῷ ναῷ, νέον βρέφος ἀποδοῦσα ἐν ἀγκάλαις Συµεών;»

  • «Ὃν οἱ ἄνω Λειτουργοὶ τρόµῳ λιτανεύουσι, κάτω νῦν ὁ Συµεων ἀγκαλίζεται χερσί».

.       Στὸν πρῶτο ὕµνο ὁ ἱερὸς ὑµνογράφος στρέφεται πρὸς τὴν Παναγία Μητέρα τοῦ θείου Βρέφους καὶ τὴν ἐρωτῶ: Ἁγνὴ Μητροπάρθενε, Σὺ ποὺ εἶσαι Μητέρα ἀλλὰ καὶ Παρθένος συγχρόνως, πράγµα ποὺ εἶναι θαῦµα ἐκπληκτικό, τί ἔρχεσαι καὶ προσφέρεις τὴν ὥρα αὐτὴ στὸν Ναὸ σύµφωνα µὲ τὸν Μωσαϊκὸ Νόµο, ποὺ ὁρίζει ὅτι τὰ ἄρρενα παιδιὰ σαράντα µέρες µετὰ τὴν γέννησή τους πρέπει νὰ προσφέρονται στὸν Ναὸ γιὰ νὰ ἐξαγιάζονται; Προσφέρεις τὸ νέο αὐτὸ βρέφος σου ἀπὸ τὴν ἀγκαλιά σου στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ πρεσβύτη Συµεών. -
.           Ἀλλὰ «τί προσφέρεις» στὴν πραγµατικότητα; Σὰν νὰ τῆς λέει ὁ ὑµνωδός: Γνωρίζεις ἐσὺ καλύτερα ἀπὸ κάθε ἄλλον ὅτι δὲν εἶναι συνηθισµένο βρέφος τὸ Βρέφος αὐτό. Γνωρίζεις πὼς συνελήφθη µέσα σου καὶ πὼς τὸ ἐγέννησες. Βαστάζεις στὴν ἀγκαλιά σου τὸν σαρκωθέντα Θεό, Ἐκεῖνον ποὺ µέσα στὴν παλάµη του συνέχει καὶ συγκρατεῖ τὰ σύµπαντα, ὅλη τὴν ὑλικὴ καὶ πνευµατικὴ κτίση. Σοῦ ἔκανε Ἐκεῖνος τὴν τιµὴ νὰ πάρει σάρκα καὶ αἷµα ἀπὸ τὴν σάρκα καὶ τὸ αἷµά σου, νὰ τρέφεται ἀπὸ τὸ γάλα σου, νὰ δέχεται τὶς φροντίδες καὶ τὶς στοργικὲς µητρικὲς περιποιήσεις σου. Ὅµως Αὐτὸς εἶναι στὴν οὐσία ποὺ σὲ προστατεύει, σὲ συντηρεῖ στὴν ζωή, διότι εἶναι ὁ κύριος καὶ ὁ Θεὸς τῶν ὅλων καὶ δικός σου.
.           Στὸν ἐπόµενο ὕµνο ὁ ἐµπνευσµένος ὑµνογράφος τονίζει ὅτι Αὐτὸν τὸν Ὁποῖο στὸν οὐρανὸ Τὸν λατρεύουν καὶ Τὸν προσκυνοῦν µὲ τρόµο οἱ Ἄγγελοι, τώρα, τὴν στιγµὴ τῆς Ὑπαπαντῆς, κάτω στὴν γῆ ὁ πρεσβύτης Συµεὼν τὸν ἀγκαλιάζει µὲ τὰ χέρια του.
.        Εὐτυχισµένος πραγµατικὰ ὁ εὐλαβέστατος γέροντας Συµεών! Τοῦ εἶχε δώσει ὁ Θεὸς ὑπόσχεση ὅτι δὲν θὰ πέθαινε, προτοῦ νὰ δεῖ τὸν Μεσσία Χριστό, ποὺ Τὸν περιµεναν ἐπὶ αἰῶνες οἱ γενεὲς τῶν Ἑβραίων. Καὶ τὴν ὥρα ἀκριβῶς ποὺ ἡ Ὑπεραγία Μητέρα τοῦ θείου Βρέφους ἔφερνε τὸν Ἰησοῦ, µαζὶ µὲ τὸν Ἰωσὴφ τὸν προστάτη της, στὸν Ναὸ γιὰ τὸ «σαράντισµα», τὸ Πνεῦµα τοῦ Θεοῦ παρεκίνησε τὸν Συµεὼν νὰ πάει στὸν Ναὸ καὶ νὰ προϋπαντήσει, νὰ ὑποδεχθεῖ τὸ θεῖο Βρέφος.
.         Πῶς θὰ σκιρτοῦσε, ἀλήθεια, ἡ καρδιὰ τοῦ γέροντα Συµεών, ὅταν τὸ Πνεῦµα τοῦ Θεοῦ τὸν ἐβεβαίωνε µέσα του ὅτι αὐτὸ τὸ Βρέφος, ποὺ ἔβλεπε ἐµπρός του, ἦταν ὁ ἀναµενόµενος Μεσσίας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσµου! Πῶς θὰ ἔτρεµαν τὰ γεροντικὰ χέρια του καὶ ἀπὸ τὴν συγκίνησή του, ὅταν ἡ εὐλαβὴς Μητέρα τοῦ Βρέφους ἄνοιξε τὴν ἀγκαλιά της καὶ ἀναπέθεσε στὴν δική του ἀγκαλιὰ τὸ Βρέφος της!
.         Τόση ἦταν ἡ συγκίνηση τοῦ Συµεών, ὥστε κρατώντας τὸ Βρέφος ἀνεφώνησε: «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα… ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλµοί µου τὸ σωτήριόν σου … » (Λουκ. β´ 29-30). Τώρα πλέον ἂς πεθάνω, κύριε. Εἶδα πλέον Αὐτὸν ποὺ ἀπέστειλες Σωτήρα τοῦ κόσµου.
.         Εὐτυχισµένος, εἴπαµε, ὁ Συµεών! Ἐβάσταξε στὴν ἀγκαλιὰ του τὸν Σωτήρα τοῦ κόσµου. Τρισευτυχισµένη ὄµως καὶ ἡ Κυρία Θεοτόκος. Τὸν ἔβασταξε ἐννέα µἠνες µέσα της καὶ ὅσο καιρὸ χρειαζόταν καὶ στὴν ἀγκαλιά της. Μακάριος ἐπίσης καὶ ὁ σιωπηλὸς προστάτης καὶ συµπαραστάτης της, ὁ Ἰωσήφ, ποὺ ἐβοήθησε τὸν Θεάνθρωπο τότε ποὺ εἶχε ἀνάγκη βοηθείας ὡς Βρέφος. Καὶ ἀσφαλῶς κάποτε θὰ Τὸν ἐβασταξε κι αὐτὸς στὴν ἀγκαλιά του γιὰ νὰ ξεκουράσει τὴν Μνηστή του. Τοὺς ἐτίµησε ἰδιαίτερα ὁ Κύριος τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς µὲ τὸ νὰ δεχθεῖ, νὰ συγκαταβεῖ, νὰ Τὸν κρατοῦν ὡς Βρέφος στὴν ἀγκαλιά τους. Ἔτσι ἄλλωστε, «ἀγκαλοφορούµενον», Τὸν βλέπουµε καὶ στὶς πιὸ πολλὲς ἱερὲς εἰκόνες τῆς Παναγίας µας.
.     Ὅµως καὶ σὲ µᾶς σήµερα κάνει µιὰ πολὺ µεγάλη τιµὴ ὁ Κύριος. Συγκαταβαίνει τώρα καὶ ἔρχεται ὄχι ἁπλῶς στὴν ἀγκαλιά µας ἀλλὰ στὴν καρδιά µας. Ὅταν κοινωνοῦµε ἑτοιµασµένοι µὲ τὴν ἱερὰ Ἐξοµολόγηση, ἔρχεται καὶ κατοικεῖ ὁ Ἴδιος µέσα µας. Τί τιµή, τί χαρά, τί εὐφροσύνη! Νὰ τὸ σκεφτόµαστε αὐτό, ἀδελφέ µου. Νὰ εὐχαριστοῦµε καὶ νὰ δοξολογοῦµε τὸν Θεὸ ὁλόψυχα γι᾽ αὐτὴ τὴν τιµή. Καὶ νὰ ζοῦµε ἔτσι, ὥστε νὰ εἶναι πάντα εὐχαριστηµένος µαζί µας Ἐκεῖνος.

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΕΦΕΣΟΥ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

«Αί σύνοδοι κατεδίκαζον τους μή πειθομένους τη Εκκλησία, άλλ' εις δόξαν τινά εναντίον αυτής ένισταμένους καί ταύτην κηρύττοντας καί υπέρ αυτής αγωνιζόμενους, διό καί αιρετικούς έκάλουν αυτούς... Έγώ δέ ου κηρύττω ιδίαν μου δόξαν ουδέ τι έκαινοτόμησα, ούδέ υπέρ αλλότριου τινός δόγματος καί νόμου ένίσταμαι, άλλ' εις τήν ακραιφνή δόξαν, τηρώ έμαυτόν».  
ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΕΦΕΣΟΥ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ 

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Ο ΝΕΟΣ ΧΡΟΝΟΣ «ΚΑΙΡΟΣ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΟΣ»

Ο ΝΕΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
«ΚΑΙΡΟΣ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΟΣ»

Κάθε φορά πού άλλαζε ό χρόνος, ευφρόσυνα συναισθήματα κυριαρχούσαν στις ψυχές μας. Νέο έτος, νέες ευκαιρίες,νέοι  αγώνες. Ευχές θερμές, ελπίδες για το καλύτερο. Και όλοι παλεύαμε να κερδίσουμε τη μάχη, να ευτυχήσουμε, να χαρούμε δυναμικά τη μεγάλη ευκαιρία της ζωής.
Όμως φέτος ή κατάσταση της πατρίδας μας και όλου του κόσμου γενικότερα, δεν δικαιολογεί αισιοδοξία. Βαριά σύννεφα καλύπτουν τον όρίζοντά μας, ανησυχίες πολλές και δικαιολογημένες εκφράζονται για το αύριο, δυσοίωνες οι προοπτι­κές. Πού πορευόμαστε; Πώς θα ζήσουμε; Που θα στηρίξουμε τις ελπίδες μας, άν έχουν μείνει κάποιες;
Σ’ αύτη την κρίσιμη καμπή της ιστορίας μας, σ αυτή τη νέα στροφή τού χρόνου, ακούγεται αφυπνιστική ή φωνή του άποστόλου Παύλου, πού σημαίνει συναγερ­μό στις ψυχές μας: «Ιδού νύν καιρός εύπρόσδεκτος, ιδού νύν ήμέρα σωτηρίας» (Β' Κορ. ς' 2). Ιδού τώρα είναι καιρός κα­τάλληλος, τώρα είναι ημέρα σωτηρίας.
Τί εννοεί ό θεόπνευστος Απόστολος; Ποιό είναι αυτό το «τώρα» για το όποιο μιλάει;
Ό λόγος του αναφέρεται στον χρόνο της παρούσης ζωής. Τώρα, λέγει, είναι ό κατάλληλος καιρός, ό ευπρόσδεκτος από τον Θεό, διότι με ευχαρίστηση δέχεται τις προσπάθειες πού κάνουμε στη διάρκειά του. Τώρα είναι ό χρόνος ό ευπρόσδεκτος και από μάς, πού τον δεχόμαστε ευχαρίστως για να τον αξιοποιήσουμε. Τώρα είναι ήμερα σωτηρίας. Τώρα, στη διάρκεια της παρούσης ζωής, έχει ό κα­θένας μας την ευκαιρία να έργασθεί για τη σωτηρία του, για την απόλαυση της χαράς του Παραδείσου στην αιωνιότη­τα. Διότι τώρα μπορούμε να ακούσουμε και να δεχθούμε το Λυτρωτικό μήνυ­μα τού Ευαγγελίου. Τώρα μπορούμε να άπολαύσουμε μέσα στην Εκκλησία με τα ιερά Μυστήρια πλούσια τη Χάρη τού Θεού, πού μάς ενισχύει στους αγώνες μας. Τώρα μπορούμε να έργασθούμε το καλό και να μετανοήσουμε για το κακό, τις παραλείψεις των καθηκόντων μας, την αμαρτωλή ζωή μας. Σήμερα δίνονται οι ευκαιρίες. Το αύριο δεν γνωρίζουμε άν θα είναι στα χέρια μας. Ούτε την επόμενη ώρα δεν είμαστε βέβαιοι πώς θα βρισκό­μαστε στη ζωή. Δεν γνωρίζουμε μήπως ξαφνικά δεχθούμε την κλήση για την αναχώρηση. Είναι τόσο ρευστά τα πράγματα αυτής της ζωής, ώστε δεν μπορούμε να αναβάλουμε για αύριο τις πιο σημαντικές και επείγουσες υποθέσεις μας, πού από τη διαχείρισή τους εξαρτάται άμεσα ή πο­ρεία μας στην αιωνιότητα.
Και άν ακόμη αναβάλουμε για αύριο, και αυτό μάς δοθεί, πώς γνωρίζουμε ότι θα έχουμε αύριο τη διάθεση να κάνουμε αυτό πού παραλείψαμε σήμερα, και ότι ή σημερινή μας ολιγωρία δεν θα έχει ρίξει ακόμη περισσότερο το ζήλο και την άγωνιστικότητά μας αύριο; Αλλά και άν αυτό δεν συμβεί, κάθε απώλεια μιας ευκαιρίας στο σήμερα, δεν ανταλλάσσεται αύριο. Διότι ή κάθε μέρα περνά χωρίς να επιστρέφει, και ή περιφρόνηση των ευκαιριών πού μάς δίνει ό Θεός δεν μένει ατιμώρητη.
«Ιδού νύν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νύν ημέρα σωτηρίας». Τώρα είναι ό κα­τάλληλος χρόνος να έργασθούμε για τη σωτηρία μας. Ή είσοδος στο νέο έτος πρέπει να ανανεώσει το ζήλο μας για περισσότερο αγώνα, καθώς μάς θυμίζει
ότι ή ζωή προχωρεί προς το τέλος, και άν δεν πετύχουμε τη σωτηρία μας τώρα, όταν αναχωρήσουμε από τον κόσμο, την χάνουμε για πάντα.
Αλλά την αποστολική προτροπή την ακούμε διαφορετικά αυτές τις μέρες, πού με οδύνη ζούμε μια μεγάλη εθνική ταπεί­νωση, πού βλέπουμε να καταρρέουν τα πάντα, να χρεωκοπούν όλα τα συστή­ματα, να απομυθοποιείται ή πολιτική, να αποδεικνύονται ψεύτικοι οι θεοί τού κό­σμου, και πρώτος ό μαμωνάς, το χρήμα! Τώρα είμαστε ταπεινωμένοι, φτωχότεροι, απελπισμένοι από τούς ανθρώπους, πε­πεισμένοι για την αδυναμία τους. Τώρα βλέπουμε πόσο εύθραυστα είναι τα στη­ρίγματα τού κόσμου, πόσο αναξιόπιστοι οι άρχοντές του, πόσο ρευστό το χρήμα του. Και καταλαβαίνουμε το λάθος πού κάναμε να έμπιστευθούμε σε ανθρώπους τη ζωή μας, να στηρίξουμε στα υλικά αγαθά την ευτυχία μας, να αισθανόμαστε δυνατοί στην αφθονία και ασφαλείς στην καλοπέρασή μας.
Ξεχάσαμε την αληθινή ευτυχία και χά­σαμε την ψυχή μας, γιατί μέσα στην εύδαιμονιστική παραζάλη και στον υλιστικό παραλογισμό μας χάσαμε τον Θεό μας.
Νέος χρόνος! Τόσο διαφορετικός από τούς προηγούμενους! Με στέρηση και πόνο. Με πολλές δυσκολίες και αντιξοότητες. Για εκείνους όμως πού θέλουν να σκέπτονται με νηφαλιότητα και να κρί­νουν ορθά, είναι ένας χρόνος πού θέτει ένώπιόν μας ένα πρωταρχικό καθήκον: να σκεφθούμε ξανά τον σκοπό της ζωής μας και να τον υπηρετήσουμε με συνέ­πεια, επιστρέφοντας σ’ Αυτόν πού είναι ή μόνη ελπίδα μας και ή παρηγοριά μας, ό αληθινός και ασύλητος πλούτος μας, το αιώνιο και αδιάσειστο θεμέλιο της ζωής μας, ό ένας και μόνος αληθινός Θεός.
«Ιδού νύν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νύν ημέρα σωτηρίας».     

Από το περιοδικόν ¨ Ο ΣΩΤΗΡ "