ΕΙΡΗΝΗ και θρησκείες

Του Μητροπολίτη

Κυρηνείας κ. Παύλου

Πολλοί επιβουλεύονται σήμερα την ειρήνη στον κόσμο. Άλλοι από οικονομικά συμφέροντα και γεωπολιτική στρατηγική και άλλοι από αντίδραση σε αυτά, με όπλο την Ιδεολογία τους ή τη θρησκευτική τους πίστη.

Άλλοι από θέσεως ισχύος και άλλοι από φανατισμό για επίτευξη του ανίερου σκοπού τους. Πολλοί επίσης συνάνθρωποί μας αγωνίζονται με φιλότιμο και ανιδιοτέλεια για την εδραίωση της ειρήνης και της ασφάλειας στον κόσμο.

Όμως, οι διαθρησκειακές συναντήσεις δεν προσφέρονται για τη διασφάλιση της ειρήνης. Εάν οι θρησκείες θεωρητικά τάσσονται υπέρ της ειρήνης, οφείλουν να καλλιεργήσουν αυτή την αξία μεταξύ των πιστών τους, οπότε δεν χρειάζονται οι διαθρησκειακές συναντήσεις για να συζητηθούν τα αυτονόητα.

Εάν υπάρχουν θρησκείες οι οποίες θεωρούν θεμελιώδη θρησκευτική αρχή τους την ανατροπή της ειρήνης, εν ονόματι δήθεν του Θεού, είναι αυτονοήτως άσκοπες οι διαθρησκειακές συναντήσεις.

Οι φιλειρηνικές διακηρύξεις των διαθρησκειακών συναντήσεων, οι οποίες έντονα προβάλλονται για λόγους εντυπωσιασμού των άσχετων και των χλιαρών στην πίστη, δεν επηρεάζουν τελικά ούτε τη στρατηγική των ισχυρών ούτε τις αντιδράσεις των αδυνάτων.

Το χάσμα διευρύνεται παρά τις διακηρύξεις. Η πρόσφατη ιστορία το αποδεικνύει. Προβάλλεται, επίσης, η ιδέα της ουσιαστικής συνεργασίας των θρησκειών. Σε ποιους όμως τομείς μπορούν να συνεργασθούν ουσιαστικά οι θρησκείες, όταν ή καθεμία από αυτές αποτελεί ένα ολοκληρωμένο σύστημα θεωρήσεως του ανθρώπου και του κόσμου;

Ένα μόνο πεδίο συνεργασίας μεταξύ τους υπάρχει αυτό που τους επιβάλλεται από τα κέντρα εξουσίας του παγκοσμιοποιούμενου πλανήτη μας: να υπηρετήσουν το σχέδιο χειραγώγησης των λαών αυτού του πλανήτη.

Επανειλημμένως διαπιστώνεται ότι οι διαθρησκειακές συναντήσεις λειτουργούν ως προπέτασμα, προκειμένου κάποια κέντρα εξουσίας να χαράσσουν τα στρατηγικά τους σχέδια μέσα σε κλίμα φαινομενικά και υποκριτικά φιλειρηνικό.

Είναι εκδηλώσεις που, χωρίς να ανταποκρίνονται στον σκοπό για τον οποίο συγκαλούνται, εξυπηρετούν τους στόχους της Νέας 'Εποχής, που συνοψίζονται στην ανάπτυξη συγκρητιστικής θρησκευτικής συνειδήσεως στους λαούς του πλανήτη.

Καλλιεργούν δηλαδή τον θρησκευτικό συγκρητισμό και εξυπηρετούν τα κοσμοκρατορικά σχέδια των ισχυρών της γης με την επιβολή μιας παγκόσμιας εξουσίας, μιας παγκόσμιας οικονομίας και την ανάδειξη μιας πανθρησκείας, που είναι φανερό δείγμα της αποστασίας (Β' Θεσσ. 2, 3).

Επιπλέον, η συμμετοχή Ορθοδόξων κληρικών στις διαθρησκειακές συναντήσεις με το πρόσχημα της παρουσίασης εις τους ετερόδοξους και αλλόθρησκους του θησαυρού της μοναδικής ημών Πίστεως, συνέχει τις καρδιές και σκανδαλίζει τις συνειδήσεις ευσεβών μελών της Εκκλησίας και τροφοδοτεί την εντύπωση, ότι και οι ποιμένες της Εκκλησίας εκκοσμικεύονται με αβαρίες στα θέματα της Πίστεως.

Άλλο είναι η αλληλοκατανόηση μεταξύ λαών διαφορετικής θρησκείας και άλλο η προβολή και η εμπέδωση της ιδέας της αλληλοκατανοήσεως των θρησκειών.

Εν ονόματι της αλληλοκατανοήσεως των θρησκειών παρακάμπτονται βασικά σημεία των Χριστιανικών δογμάτων, σχετικοποιείται η Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη και αμβλύνεται το Ορθόδοξο αισθητήριο των πιστών.

Με τις διαθρησκειακές συναντήσεις προβάλλεται ως αυτονόητο ότι oι μονοθεϊστικές θρησκείες (Χριστιανισμός, Ιουδαϊσμός, Μουσουλμανισμός) πιστεύουν στον ίδιο θεό.

Ουδέν αναληθέστερον τούτου. Τα μέλη της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, δηλαδή της Ορθοδόξου, πιστεύουν στον Τριαδικό Θεό, τον μόνο αληθινό, ενώ οι άλλες θρησκείες σε ψευδείς και ανύπαρκτους θεούς.

Εμείς oι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πιστεύουμε και λατρεύουμε τον ενανθρωπήσαντα Θεόν Λόγον και ακολουθούμε τις υπ' Αυτού αποκαλυφθείσες αλήθειες, χωρίς να προσθέτουμε τους δικούς μας πεπερασμένους συλλογισμούς και τις ανθρώπινες ατελείς σκέψεις.

Η ειρήνη είναι καρπός και δωρεά του Αγίου Πνεύματος (Γαλ. 5, 22) και αποκτάται με τη μετάνοια για όσα πονηρά έργα ψύχουν την αγάπη και φυγαδεύουν την ειρήνη από τον κόσμο και όχι με τις διαθρησκειακές συναντήσεις oι οποίες δεν περιορίζονται μόνο σε φιλοφρονητικές εκδηλώσεις, αλλά επεκτείνονται σε συμπροσευχές και σε βαρύτατες υποχωρήσεις στα θέματα πίστεως, που προκαλούν την απαρέσκεια του Θεού και καταδικάζονται από τους Ιερούς Κανόνες.

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ο Αρχηγός της ειρήνης. Χωρίς Αυτόν δεν μπορεί κανείς να αποκτήσει ή να προσφέρει την ειρήνη. Ότι oι άνθρωποι σήμερα επιζητούν ως ειρήνη, δεν μπορούν να το αποκτήσουν, αν πρωτύτερα δεν ειρηνεύσουν με τον Θεό διά του Ιησού Χριστού (Κολ. 1, 20).

Η προσευχή της Ορθοδόξου Εκκλησίας «υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου» είναι καθημερινή και πρέπει να αποτελεί αίτημα του κάθε πιστού.
Τότε μόνο θα έλθει η πολυπόθητη ειρήνη μέσα μας, μεταξύ των ανθρώπων και προπάντων στη χειμαζόμενη Κύπρο μας, όταν βασιλεύσει στις καρδιές μας ό Άρχων της ειρήνης, του Οποίου το Όνομα οφείλει να υμνεί και να επικαλείται κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός.