Κυριακή ΙΖ Λουκά, του Ασώτου υιού Όλοι οι ένοχοι
Η ωραία παραβολή που διαβάζετε σήμερα στους ιερούς ναούς μας και που συνήθως ονομάζεται «παραβολή του ασώτου υιού» χαρακτηρίστηκε ως ο μαργαρίτης μεταξύ των παραβολών. Η Εκκλησία θέλοντας να προτρέψει τους ανθρώπους στην μετάνοια, εν όψει της Μ. Τεσσαρακοστής, προβάλλει το παράδειγμα του μετανοήσαντος ασώτου υιού. Η παραβολή αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο καθρέπτης μέσα στον οποίο μπορεί να δει κανείς τον εαυτό του. Και μόνο αυτή η παραβολή αν σώζονταν απ’ όλα τα ιερά κείμενα θα ήταν αρκετή για να γίνει οδηγός της ανθρωπότητας. Μέσα της περικλείει όλο το ανθρώπινο δράμα και όλο το μεγαλείο. Αποκαλύπτεται η αβυσσαλέα ανθρώπινη πτώση αλλά και η άπειρη θεία αγάπη και ευσπλαχνία. Δηλ. το μυστήριο της δημιουργίας και της αναδημιουργίας του ανθρώπου σε όλη του την έκταση. Όλα μοιάζουν σα να συμβαίνουν έξω από την λογική μας. Και πράγματι μετά από την δική μας λογική αρχίζει η αγάπη του Θεού , που είναι πάνω από την λογική μας. Από αγάπη άρχισε η δημιουργία , με αγάπη συνεχίζεται και στην αγάπη θα καταλήξει. Ο άνθρωπος πέφτει και ο Θεός τον ανορθώνει. Εμείς επαναστατούμε και ο Θεός θυσιάζεται. Εμείς σπαταλάμε τα πάντα και ο Θεός μας ξαναδίνει τα πάντα.
Τελικά η παραβολή του ασώτου μας εκφράζει όλους μας. Όλοι μας ανήκουμε στο πνεύμα της. Οπωσδήποτε είμαστε μέσα στη μια ή στην άλλη κατηγορία των δυο παιδιών ή και στις δυο μαζί. Όλοι μας ασωτεύουμε σωματικά ή ψυχικά. Όλοι μας φερόμαστε και σκεφτόμαστε εγωιστικά. Διότι άσωτα και εγωιστικά διαθέτουμε τις σκέψεις μας , τις ικανότητές, τα χαρίσματα που εμπιστεύθηκε ο Θεός. Κανένας δεν μπορεί να βγάζει τον εαυτό του έξω από την παραβολή του ασώτου. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην παραβολή ο Χριστός τοποθετεί και τα δυο παιδιά έξω από το σπίτι του πατέρα και μέσα μπήκε ο άσωτος υιός. Ο πρεσβύτερος , ο εγωιστής έμεινε έξω από την βασιλεία του πατέρα. Φαίνεται ότι ευκολότερα σώζονται οι άσωτοι παρά οι εγωιστές. Ο άσωτος επέστρεψε στην πατρική στέγη όταν «ήλθε εις εαυτόν» επειδή είχε καλές αναμνήσεις από το σπίτι του. Στην ερημιά του θυμήθηκε την στοργή την αγάπη και τις θυσίες του καλού πατέρα και ξαναγύρισε για τις ξαναζήσει. Εάν είχε κακές αναμνήσεις και εμπειρίες από το σπίτι του κατά πάσα πιθανότητα δεν θα γύριζε. Θα έμπαινε στο νεκροταφείο της ερημιάς του.
Η αγάπη του Θεού Πατέρα αποτελεί κίνητρο για την μετάνοια του ανθρώπου και την επιστροφή του στην πατρική οικία τη κοινωνία με τον πατέρα. Όσοι έχουν τη ευθύνη της δημιουργίας περιβάλλοντος είτε στην κοινωνία είτε στην εκκλησία είτε στο σχολείο θα πρέπει να προσέξουν πολύ στο σημείο αυτό. Το περιβάλλον που δημιουργούμε πρέπει να είναι τέτοιο που να κάνει και τον άσωτο ακόμη μόλις έλθει εις εαυτόν να το θυμάται για να ξαναγυρίζει στην εστία του για να βρει στοργή και αγάπη.
αντιγραφή από:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου