Ο ΑΓΚΑΛΟΦΟΡΟΥΜΕΝΟΣ

Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,

.          Ἡ ἑορτὴ τῆς Ὑπαπαντῆς στὴν ἀρχὴ τοῦ Φεβρουαρίου γεµίζει µὲ συγκίνηση καὶ ἱερὰ συναισθήµατα τὴν καρδιά µας. Οἱ ἱεροὶ ὕµνοι καὶ τὸ εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσµα τῆς ἡµέρας ζωντανεύουν τὴν σκηνὴ τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου, τῆς ὑποδοχῆς δηλαδὴ ποὺ ἔγινε στὸ «τεσσαρακονθήµερο» θεῖο Βρέφος στὸν Ναὸ τοῦ Σολοµῶντος.
.       Σ᾽ ἕναν ὕµνο τῆς ἑορτῆς ὁ ἱερὸς ὑµνογράφος ἀπευθύνεται πρὸς τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ λέει ὅτι «ἡ ἀρετή σου Χριστέ, ἐκάλυψεν οὐρανούς». Εἶσαι ὁ Θεὸς ὁ πανάγιος καὶ παντoδύναµος, ἀλλὰ συγκατέβης καὶ «ὤφθης ὡς βρέφος ἀγκαλοφορούµενος». Παρουσιάσθηκες ἀδύναµο βρέφος καὶ Σὲ µετέφεραν ἄνθρωποι στὸν Ναὸ στὴν ἀγκαλιά τους.
.         Ἐν συνεχείᾳ θὰ παραθέσουµε καὶ θὰ σχολιάσουµε δύο µικροὺς ὕµνους τῆς ἑορτῆς, γιὰ νὰ μεταφερθοῦμε νοερὰ στὴν ἱερὴ ἐκείνη ὥρα τῆς ὑποδοχῆς τοῦ Κυρίου στὸν Ναό. Οἱ ὕµνοι αὐτοὶ λέγονται «Μεγαλυνάρια». Ψάλλονται πρὸς τὸ τέλος τοῦ Ὄρθρου τῆς ἑορτῆς.

• «Μητροπάρθενε ἁγνή, τί προσφέρεις τῷ ναῷ, νέον βρέφος ἀποδοῦσα ἐν ἀγκάλαις Συµεών;»

• «Ὃν οἱ ἄνω Λειτουργοὶ τρόµῳ λιτανεύουσι, κάτω νῦν ὁ Συµεων ἀγκαλίζεται χερσί».

.       Στὸν πρῶτο ὕµνο ὁ ἱερὸς ὑµνογράφος στρέφεται πρὸς τὴν Παναγία Μητέρα τοῦ θείου Βρέφους καὶ τὴν ἐρωτῶ: Ἁγνὴ Μητροπάρθενε, Σὺ ποὺ εἶσαι Μητέρα ἀλλὰ καὶ Παρθένος συγχρόνως, πράγµα ποὺ εἶναι θαῦµα ἐκπληκτικό, τί ἔρχεσαι καὶ προσφέρεις τὴν ὥρα αὐτὴ στὸν Ναὸ σύµφωνα µὲ τὸν Μωσαϊκὸ Νόµο, ποὺ ὁρίζει ὅτι τὰ ἄρρενα παιδιὰ σαράντα µέρες µετὰ τὴν γέννησή τους πρέπει νὰ προσφέρονται στὸν Ναὸ γιὰ νὰ ἐξαγιάζονται; Προσφέρεις τὸ νέο αὐτὸ βρέφος σου ἀπὸ τὴν ἀγκαλιά σου στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ πρεσβύτη Συµεών. -
.           Ἀλλὰ «τί προσφέρεις» στὴν πραγµατικότητα; Σὰν νὰ τῆς λέει ὁ ὑµνωδός: Γνωρίζεις ἐσὺ καλύτερα ἀπὸ κάθε ἄλλον ὅτι δὲν εἶναι συνηθισµένο βρέφος τὸ Βρέφος αὐτό. Γνωρίζεις πὼς συνελήφθη µέσα σου καὶ πὼς τὸ ἐγέννησες. Βαστάζεις στὴν ἀγκαλιά σου τὸν σαρκωθέντα Θεό, Ἐκεῖνον ποὺ µέσα στὴν παλάµη του συνέχει καὶ συγκρατεῖ τὰ σύµπαντα, ὅλη τὴν ὑλικὴ καὶ πνευµατικὴ κτίση. Σοῦ ἔκανε Ἐκεῖνος τὴν τιµὴ νὰ πάρει σάρκα καὶ αἷµα ἀπὸ τὴν σάρκα καὶ τὸ αἷµά σου, νὰ τρέφεται ἀπὸ τὸ γάλα σου, νὰ δέχεται τὶς φροντίδες καὶ τὶς στοργικὲς µητρικὲς περιποιήσεις σου. Ὅµως Αὐτὸς εἶναι στὴν οὐσία ποὺ σὲ προστατεύει, σὲ συντηρεῖ στὴν ζωή, διότι εἶναι ὁ κύριος καὶ ὁ Θεὸς τῶν ὅλων καὶ δικός σου.
.           Στὸν ἐπόµενο ὕµνο ὁ ἐµπνευσµένος ὑµνογράφος τονίζει ὅτι Αὐτὸν τὸν Ὁποῖο στὸν οὐρανὸ Τὸν λατρεύουν καὶ Τὸν προσκυνοῦν µὲ τρόµο οἱ Ἄγγελοι, τώρα, τὴν στιγµὴ τῆς Ὑπαπαντῆς, κάτω στὴν γῆ ὁ πρεσβύτης Συµεὼν τὸν ἀγκαλιάζει µὲ τὰ χέρια του.
.        Εὐτυχισµένος πραγµατικὰ ὁ εὐλαβέστατος γέροντας Συµεών! Τοῦ εἶχε δώσει ὁ Θεὸς ὑπόσχεση ὅτι δὲν θὰ πέθαινε, προτοῦ νὰ δεῖ τὸν Μεσσία Χριστό, ποὺ Τὸν περιµεναν ἐπὶ αἰῶνες οἱ γενεὲς τῶν Ἑβραίων. Καὶ τὴν ὥρα ἀκριβῶς ποὺ ἡ Ὑπεραγία Μητέρα τοῦ θείου Βρέφους ἔφερνε τὸν Ἰησοῦ, µαζὶ µὲ τὸν Ἰωσὴφ τὸν προστάτη της, στὸν Ναὸ γιὰ τὸ «σαράντισµα», τὸ Πνεῦµα τοῦ Θεοῦ παρεκίνησε τὸν Συµεὼν νὰ πάει στὸν Ναὸ καὶ νὰ προϋπαντήσει, νὰ ὑποδεχθεῖ τὸ θεῖο Βρέφος.
.         Πῶς θὰ σκιρτοῦσε, ἀλήθεια, ἡ καρδιὰ τοῦ γέροντα Συµεών, ὅταν τὸ Πνεῦµα τοῦ Θεοῦ τὸν ἐβεβαίωνε µέσα του ὅτι αὐτὸ τὸ Βρέφος, ποὺ ἔβλεπε ἐµπρός του, ἦταν ὁ ἀναµενόµενος Μεσσίας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσµου! Πῶς θὰ ἔτρεµαν τὰ γεροντικὰ χέρια του καὶ ἀπὸ τὴν συγκίνησή του, ὅταν ἡ εὐλαβὴς Μητέρα τοῦ Βρέφους ἄνοιξε τὴν ἀγκαλιά της καὶ ἀναπέθεσε στὴν δική του ἀγκαλιὰ τὸ Βρέφος της!
.         Τόση ἦταν ἡ συγκίνηση τοῦ Συµεών, ὥστε κρατώντας τὸ Βρέφος ἀνεφώνησε: «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα… ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλµοί µου τὸ σωτήριόν σου … » (Λουκ. β´ 29-30). Τώρα πλέον ἂς πεθάνω, κύριε. Εἶδα πλέον Αὐτὸν ποὺ ἀπέστειλες Σωτήρα τοῦ κόσµου.
.         Εὐτυχισµένος, εἴπαµε, ὁ Συµεών! Ἐβάσταξε στὴν ἀγκαλιὰ του τὸν Σωτήρα τοῦ κόσµου. Τρισευτυχισµένη ὄµως καὶ ἡ Κυρία Θεοτόκος. Τὸν ἔβασταξε ἐννέα µἠνες µέσα της καὶ ὅσο καιρὸ χρειαζόταν καὶ στὴν ἀγκαλιά της. Μακάριος ἐπίσης καὶ ὁ σιωπηλὸς προστάτης καὶ συµπαραστάτης της, ὁ Ἰωσήφ, ποὺ ἐβοήθησε τὸν Θεάνθρωπο τότε ποὺ εἶχε ἀνάγκη βοηθείας ὡς Βρέφος. Καὶ ἀσφαλῶς κάποτε θὰ Τὸν ἐβασταξε κι αὐτὸς στὴν ἀγκαλιά του γιὰ νὰ ξεκουράσει τὴν Μνηστή του. Τοὺς ἐτίµησε ἰδιαίτερα ὁ Κύριος τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς µὲ τὸ νὰ δεχθεῖ, νὰ συγκαταβεῖ, νὰ Τὸν κρατοῦν ὡς Βρέφος στὴν ἀγκαλιά τους. Ἔτσι ἄλλωστε, «ἀγκαλοφορούµενον», Τὸν βλέπουµε καὶ στὶς πιὸ πολλὲς ἱερὲς εἰκόνες τῆς Παναγίας µας.
.     Ὅµως καὶ σὲ µᾶς σήµερα κάνει µιὰ πολὺ µεγάλη τιµὴ ὁ Κύριος. Συγκαταβαίνει τώρα καὶ ἔρχεται ὄχι ἁπλῶς στὴν ἀγκαλιά µας ἀλλὰ στὴν καρδιά µας. Ὅταν κοινωνοῦµε ἑτοιµασµένοι µὲ τὴν ἱερὰ Ἐξοµολόγηση, ἔρχεται καὶ κατοικεῖ ὁ Ἴδιος µέσα µας. Τί τιµή, τί χαρά, τί εὐφροσύνη! Νὰ τὸ σκεφτόµαστε αὐτό, ἀδελφέ µου. Νὰ εὐχαριστοῦµε καὶ νὰ δοξολογοῦµε τὸν Θεὸ ὁλόψυχα γι᾽ αὐτὴ τὴν τιµή. Καὶ νὰ ζοῦµε ἔτσι, ὥστε νὰ εἶναι πάντα εὐχαριστηµένος µαζί µας Ἐκεῖνος.